Janny,
Je hebt gelijk. Lees ook de uitstekende column van Erica Verdegaal in NRC/Handelsblad van bijna twee weken terug. Een trieste constatering eigenlijk.
uit NRC/Handelblad van zaterdag 24 maart 2007
Een consument snakt naar een 'goed gevoel'. Daarom doet hij, tot vreugde van verkopers, aan ''cognitieve dissonantiereductie''. Die marketingterm betekent dat hij een verlies of rampinvestering vrijwillig wegredeneert. Een bedrogen teakhoutbelegger vergoeilijkt bijvoorbeeld: "Ik doe toch iets goed voor het milieu". Of een huiseigenaar met een te dure beleggingshypotheek verzucht: ''Gelukkig is onze overwaarde wel gestegen''. Zo schept de consument zijn eigen wereldje waarin wél alles in orde lijkt. Maar daarbuiten raast een storm.
Sinds 1989 hebben 20.000 teakhoutbeleggers samen een half miljard euro in tropische bomen gestoken. Nu heeft slechts één hardhoutcowboy een vergunning van de Autoriteit Financiele Markten gekregen: de rest moet stoppen. Beleggers en aanbieders moeten onderling maar uitmaken hoe ze dat afrekenen. Ondertussen is het milieu niet erg verwend. Bij een aantal teakverkopers gaat de helft van de inleg op aan management- en administratiekosten. Die verwennen dus vooral hun eigen milieu. Maar dissonantiereductie doet zijn werk: je hoort niemand klagen. Hetzelfde geldt voor houders van beleggingshypotheken, lijfrenten en spaarplannen met een te dure beleggingspolis erin. Van de vier miljoen gedupeerden heeft zich een luttele 2,5% aangemeld bij de belangenbehartigers
www.verliespolis.nl ;
www.woekerpolisclaim.nl of
www.beleggingspolisclaim.nl De overige 97,5 procent zal grotendeel afwachten, een tegenvaller bagatelliseren en braaf slikken. Net als bij aandelenleasen.
Daar heb je 600.000 gedupeerden die elk duizenden tot tienduizenden euro's kwijtraakten. Dertien procent strijd juridisch voor compensatie. En al schreeuwen organisaties als
www.platformaandelenlease.nl te blijven vechten, de rust zal spoedig weerkeren. Bijna negen van tien leasebeleggers zullen zich gewillig scharen onder de algemeen verbindend verklaarde Duisenberg-regeling, om hooguit (een deel) van hun restschuld kwijtgescholden te krijgen. Dankbaar beseffen de directies en aandeelhouders van de geldbedrijven dat de tijd negentig procent van alle consumentenwonden heelt. Onvrede door foute financiele producten lost men dus niet op met excuses en compensatie, maar met geruststellen, uistellen en zich indekken. Ondertussen zitten ze te rekenen. Zo becijferden analisten van de Rabobank begin dit jaar dat de woekerpolisaffaire de Nederlandse verzekeraars totaal circa één miljard euro kan gaan kosten. Omgerekend is dat 250 euro per gedupeerde. Daarvan kun je geen hypotheekschuld van 25 of 50 mille aflossen. Een weekeindje weg kan nog net, maar alleen als je op de kleintjes let.
Dissonantiereductie is duur, bedrieglijk en kort werkend: je gooit je eigen glazen in. Want geldbedrijven zijn net kinderen: ze doen stoute dingen als de aandacht of het toezicht verslapt. Zo verkennen ze de wettelijke en menselijke grenzen. Maar hoewel de wettelijke teugels recent zijn aangehaald, geeft de consument de financiele sector nog altijd de vrije hand.
Thuis zou u dat heel anders aanpakken. Hoe reageert u als uw vierjarige zoontje de kracht van een baksteen op uw auto uittest'? Of als uw tienjarige dochter het zakgeld van haar zusje aan zichzelf besteedt? Juist.
Ook geldbedrijven vragen om opvoedkundige correcties. Als individuele klant begin je echter niks. De financiele sector wordt pas gehoorzaam als duizenden of miljoenen klanten samen een corrigerende tik uitdelen. Als consument hoor je daar aan mee te doen, zelfs als dat wat moeite kost of een paar tientjes inschrijfgeld voor een van de genoemde belangenorganisaties.
----------
bron: NRC/Handelsblad 24 maart 2007
Naar boven