Dat laatste verhaal klopt deels. Het is echter zo, dat je van een laptop mag verwachten dat hij toch zeker een jaar of 3 probleemloos meegaat, zeker wanneer het een gerenomeerd merk is. Je hebt dan gewoon recht op kosteloos herstel.
En die twee jaar is toch echt Europese wetgeving en geldt wel degelijk in Nederland. Landen mogen er wel in positieve zin vanaf wijken, en dat doet Nederland dan ook (zie hieronder).
http://blog.iusmentis.com/2008/11/07/he ... -gastpost/
BBCS schreef:Ten eerste is zo'n tabel totaal overbodig, omdat de wetgeving niet met die tabellen werkt, maar wat de koper en verkoper hebben afgesproken.
Zo'n tabel kan ook nooit in de praktijk werken, omdat voor de verschillende producten totaal verschillende levensduren en kwaliteiten bestaan.
Dat is niet op één grote hoop te gooien, dus één levensduur en kwaliteit.
De goedkoopste accuboormachine heeft een totaal andere kwaliteit en levensduur als de duurste Makita of DeWalt.
Met die idiote lijsten wordt aan één productsoort een bepaalde kwaliteit en levensduur gekoppeld, waardoor je van de goedkoopste accuboormachine van de Gamma precies dezelfde levensduur en kwaliteit mag en kunt verwachten als van de duurste Makita of DeWalt.
En dat is niet zo.
Je hebt mijn tekst niet goed gelezen, ik zeg namelijk vrijwel hetzelfde.
Wanneer je goed gelezen hebt, ben ik vanwege de kwaliteitsverschillen juist
tegen het op produktsoort koppelen van levensduur. De fabrikant moet IMO de verwachte levensduur voor zijn eigen produkt mededelen. Zo ligt het risico/verantwoording meer bij de fabrikant ipv bij de winkelier.
De wetgeving gaat overigens niet alleen uit van wat koper en verkoper hebben afgesproken, want zoals alfatrion al aangaf is er ook het dwingend recht van het conformiteitsbeginsel. De wettelijke rechten van de consument mogen niet beperkt worden in AV of een verkoopgesprek.
BBCS schreef:
Ten tweede is het zo dat áls de fabrikant of winkelier aangegeven hebben dat het betreffende product een bepaalde periode geen gebreken zal hebben, dat de consument daar dan rechten aan kan ontlenen, geef de winkelier of fabrikant dat niet aan, dan is dat ook niet van toepassing.
Van een stofzuiger mag je verwachten dat hij zeker een paar jaar mee gaat. Zoals jij het nu stelt, zou je bij defect na 12 maanden totaal geen rechten meer hebben.
Je hebt bij defect binnen de redelijk te verwachten levensduur recht op kosteloos herstel.
Website IusMentis schreef:
Consumenten hebben via de Richtlijn 1999/44/EG over de garantie van consumptiegoederen van Europa het wettelijke recht gekregen om twee jaar na de aankoop kosteloos herstel of vervanging van de winkelier te eisen. De hoofdregel daarbij is dat de consument mag kiezen.
....
De lidstaten hebben echter de vrijheid om meer te doen dan het minimum dat een richtlijn vereist. Een groot aantal van hen heeft van deze vrijheid gebruik van gemaakt. Consumenten die kopen in de landen Nederland, Griekenland, Finland, Verenigd Koninkrijk, IJsland en Zweden hebben langer de tijd om te reclameren. In de eerste drie landen kan de consument dat gedurende de levensverwachting van een product doen. De laatste drie hanteren een vaste termijn van respectievelijk zes, vijf en drie jaren.
Duidelijker kan toch haast niet?
Nog wat juridisch leesvoer:
IusMentis : garantie
IusMentis : conformiteit
Consumentenautoriteit : consumentenkoop
Lexius: burgerlijk Wetboek boek 7
BBCS schreef:
Wat consumenten nu vaak achterwege laten bij de aanschaf van een produkt, is de vraag:"Hoe lang zal het apparaat meegaan bij normaal gebruik?". De verkoper heeft informatieplicht en zal hierop naar eerlijkheid moeten antwoorden. Zijn uitspraak tijdens het verkoopgesprek is dan ook bindend, tenzij deze erg afwijkt van het algemeen bekende of in negatieve zin afwijkt tov door fabrikant verstrekte gegevens.
Aan die methode heb ik echt een bloedhekel aan. Dit omdat deze methode de mes bij de winkelier op de keel wordt gezet. Zeer onbeschoft.
Je moet de zaken niet omdraaien:
Het probleem is dat de winkelier niet door de consument, maar door de fabrikant het mes op de keel gezet wordt. De fabrikant laat na de fabrieksgarantieperiode (en soms zelfs tijdens) de winkelier opdraaien voor de kosten, onder de noemer ondernemersrisico. De winkelier wentelt het op zijn beurt weer (onterecht) af op de consument. Wanneer de fabrikant de levensduur duidelijk zou specificeren is er minder discussie.
BBCS schreef:
Daarom zal de fabrikant zelf moeten aangeven wat de redelijk te verwachten levensduur zal zijn.
De fabrikant geeft alleen die periode aan waarin zij aangeven dat zij garant staan voor de goede werking.
Punt.
Als de fabrikant verplicht wordt om aan te geven wat de redelijk te verwachten levensduur zal zijn, is dat een verkapte verplichting om de garantieperiode gelijk te stellen aan de verwachte levensduur.
Dat heeft consequentie dat de verkoopprijs behoorlijk zal stijgen.
Er wordt niets anders gezegd dat de fabrikant gedurende de te verwachten levensduur moet instaan voor de goede werking, dat dit als resultaat heeft dat ook de winkelier gedurende de te verwachte levensduur garant moeten staan voor de goede werking en ook garantie moeten geven.
Zoals het nu feitelijk al is, de winkelier moet nu gedurende de te verwachten levensduur kosteloos herstel bieden. Maar de winkelier neemt zijn verantwoordelijkheid vaak niet en wijst ook na het verlopen van de fabrieksgarantie naar de fabrikant en komt dan doodleuk met een rekening op de proppen. Er zijn een boel mensen die hun rechten niet kennen en dit zomaar slikken.
Het probleem ligt in het draaien om de levensduur en het misverstand over garantie/conformiteitsbeginsel.
Dit zijn twee verschillende zaken en niet hetzelfde zoals alfatrion beweert. Garanties zijn vrijwillige toezeggingen van een winkel of fabrikant. Er is ook een wettelijke garantie. Conformiteitbeginsel: het product moet conform de redelijke gewekte verwachtingen zijn van de koper. De wettelijke regels rond conformiteit zijn van dwingend recht. Te hoge verwachtingen kunnen met het label bijgesteld worden.
De
verkoopprijs zal door het label/specificatie levensduur niet stijgen, maar de
inkoopsprijs, en wanneer de fabrikant goed specificeert kan de prijs zelfs gelijk blijven. Omdat het risico voor de winkelier een stuk lager is, kan de marge omlaag.
Het goede van een 'levensduurlabel' is dat het in Nederland voor iedereen een stuk duidelijker wordt. Ook wordt dit een soort prestigelabel/extra waarborg en een stimulans om weer degelijke produkten te maken ipv de wegwerptroep die nu gemaakt wordt.
