Radar

Hoi,
MIjn naam is Esprinses en ik slik sinds 4 jaar Efexor 75 mg. Ik heb het voorgeschreven gekregen voor depressie en angststoornis,tegen de depressie heeft het geweldig geholpen maar de angststoornis is sinds 1 jaar weer geheel terug. Het laatste jaar heb ik ongeveer iedere 3 maanden een paniekaanval gehad met ernstige hyperventilatie,overgeven,diarree,hartkloppingen,duizeligheid en een enorme "moedeloosheid",waarvoor ik zelfs 112 heb gebeld om een ambulance te sturen om me op te halen..! (wat de 1e keer niet gebeurde,toen spoten ze me plat met iets waarvan ik gelijk knock-out ging,de 2e keer namen ze me mee,maar in ZH lieten ze me aan m'n lot over,iedereen was druk op 1ehulp en ik voelde me een enorme aansteller).Allebei de keren ging de paniek na een dag of 2 echt over,maar zo wil ik niet doorgaan. Ik heb sterk het gevoel dat de Efexor de oorzaak is van de hyperventilatie(al doe ik dat natuurlijk ook zelf,in mijn hoofd...)en ik wil er dan ook mee stoppen,maar de hoofdreden om te willen stoppen is dat het mijn relatie verpest.
Ik heb totaal geen behoefte aan sex(terwijl dat vroeger,zelfs in mijn depressiefste periodes absoluut geen probleem was..)en ben ook erg gevoelloos.
Als ik zielige dingen op tv zie of in het dagelijks leven,wordt ik daar niet warm of koud van en dat stoort me enorm,vroeger jankte ik al bij een tvcommercial,bij wijze van spreken. Nu is dat het ander uiterste maar zo gevoelloos als nu wil ik niet meer zijn!Ik ben niet meer onder behandeling bij de GGZ,omdat het een tijd terug wel goed ging en ze verdere behandeling niet meer nodig vonden.Nu heb ik afgelopen weekend mijn knie heel erg verdraaid,waardoor mijn kruisbanden zijn zijn uitgerekt,door de pijn en de schrik schoot ik gelijk weer in een paniekaanval,waar ik nog steeds niet helemaal uit ben en ben nu wel weer op zoek naar een psycholoog,maar niet meer via de GGZ,die probeer ik al de hele week te bereiken,maar er neemt niet eens iemand op!!!!
Mijn relatie is erg belangrijk voor me,dus stoppen met die rotzooi ook!!
Maar die afkickverschijnselen!!! Daar ben ik echt erg bang voor,als ik 1 dag vergeet om Efexor te nemen,wordt ik vaak de volgende ochtend wakker met diarree en hartkloppingen,dat is echt eng...
Wie heeft er goede tips?

Wat heerlijk al die herkenning! Omdat ik zelf zoveel steun ervaar aan de ervaringen van anderen, ook al zijn sommige verhalen al van jaren geleden, heb ik besloten om mijn ervaring ook maar eens op te schrijven. Wellicht dat ik hiermee een ander ook een hart onder de riem kan steken..........

Ik ga zelf sinds ruim een week door de hel van het laatste stukje afkicken van efexor (37,5 naar 0). Ik wist wel dat ik voorheen heftig reageerde op op- en afbouw van medicatie, maar dat ik zo ziek zou worden van maar 37,5 mg stoppen, dat had ik echt niet verwacht!

In het kort mijn voorgeschiedenis:
In januari 2009, na ruim 2 jaar slikken, eerste afbouwstap van 150 mg naar 120 mg (20%). Erg beroerd (incl. angstaanvallen) en dus lang gewacht met volgende en de stapjes kleiner gemaakt; ipv 20% stappen op 10% stappen overgegaan.

Zo ging ik dus van 120 mg > 105 mg > 90 mg > 75 mg > 60 mg. So far so good. Wel elke keer even beroerd (moe, duizelig en vele emoties die blijkbaar verstopt zaten onder de 'drugs'.......), maar goed te doen.

In het najaar 2009 kreeg ik te horen dat de tabletten waar mijn speciale doses steeds van werden gemaakt niet meer bestonden en ik op de reguliere dosis over moest stappen. Dit betekende dat van 60 mg naar 45 mg, wat het plan voor jan. 2010 was, niet door kon gaan.

De keuze was óf naar 75 mg terug óf direct naar 37,5 mg in december. Ik heb voor dat laatste gekozen nadat via een bloedtest duidelijk was geworden dat de dosis waar ik op zat (60 mg dus) al geen anti-depressieve werking meer had. Dat gaf me het vertrouwen dat ik geen geestelijke afbouwverschijnselen meer zou krijgen. Deze min of meer gedwongen grotere stap verliep erg soepel; geen enkel ontwenningsverschijnsel, zelfs geen vermoeidheid !!!

Vorige week, na 5 maanden op die 37,5 mg te hebben gezeten voelde ik voldoende vertrouwen in een soepele laatste stap, waarop ik maandagochtend (10 mei) voor 't eerst geen capsule meer innam. Ik verwachtte door de moeiteloze stap in december geen problemen; de dosis die ik slikte had immers al lang geen anti-depressieve werking meer. Boy was I wrong !! Dinsdag werd ik doodziek wakker. Ik voelde me als een junkie die z'n shotje niet had gehad (ik ga er tenminste vanuit dat dat zo voelt, want ik ben nooit aan de 'illegale' drugs geweest.......)

Ergens las ik dat stoppen met efexor erger is dan stoppen met drugs en ik kan me daar intussen wel een beeld bij vormen. Efexor is erger (of op z'n minst net zo erg als) dan drugs, met dit verschil, dat het legaal is en zelfs wordt voorgeschreven!!

Alle afkickverschijnselen op een rij:
Vanaf dag 2 zonder ad:
-zware griep/hoge koorts-gevoel (zonder daadwerkelijk koorts te hebben)
-duizelig
-herseninhoud die lijkt te blijven hangen als ik m'n hoofd/lijf beweeg (alsof het elke keer een fractie later achter de beweging aan hobbelt)
-brainzaps (electrische schokken in hoofd, alsof er iets knapt van binnen)
-'hart'kloppingen in mijn hoofd en lijf
-trillerig/shaken/schokken van lijf (mn. armen/hoofd)

Vanaf dag 4:
-emotionele buien (huilen/boosheid/irritatie/chagrijnig)
-buiten mezelf staan; wereld als onwerkelijk ervaren (depersonalisatie/derealisatie; zie http://www.depersonalisatie.nl)

Vanaf dag 7:
-scherpe/snijdende pijnscheuten in lijf (alsof er spelden in gestoken worden/prikkeldraad-gevoel; inmiddels is me duidelijk dat dit met de zenuwuiteinden te maken heeft)

En gedurende de hele periode wat klachten die in het niet vallen bij de rest:
-lichte misselijkheid
-koud van binnen
-erg veel trek
-doodmoe (wat de laatste dagen erger is geworden doordat m'n lichaam dagenlang aan het protesteren is geweest tegen mijn beslissing die chemische rotzooi niet meer toe te voegen)

De hel op aarde, zo werd het geloof ik ergens beschreven en daar sluit ik me bij aan! Wat een K.... spul zeg!

Tijdens het lezen van meerdere ervaringen die voor mij herkenbaar waren heb ik flink zitten janken van opluchting; ik ben niet de enige!!!

Gelukkig slaap ik erg goed (meer dan anders) en, of het werkelijk hiermee te maken heeft of niet, sinds deze week lijkt mijn libido zich te herstellen waar ik erg blij mee ben ! 't Voelt enigzins bizar om opgewonden te raken terwijl ik me zo ziek voel , maar het is wel een zeer welkome ervaring !! Ik hoop van harte dat deze ontwikkeling zich voortzet !!

Ik drink veel water (zo'n 2,5 liter per dag) en reinigingsthee en sinds afgelopen dinsdag slik ik 3 x 2 paracetmol per dag om de scherpe kanten van de griepverschijnselen af te halen. Dat lijkt iets te helpen (ik was zó klaar met chemiche middelen in mijn lijf dat ik de eerste week zelfs ook dit niet wilde slikken; redelijk apart, omdat ik bij een 'gewone' flinke hoofdpijn wel naar de paractemol grijp, maar goed.......... ).

Ik ben het met meerdere ervaringsdeskundigen eens dat het te gek voor woorden is dat 37,5 mg dosis de laagste dosis is terwijl zo veel mensen zo ziek zijn van die laatste stap! Ze zouden speciaal voor het afbouwen (en, in gevallen zoals die van mij, ook opbouwen, 3,5 geleden waar ik ook doodziek van was bij de start van 37,5 mg) doses van 5 mg of zelfs 1 mg moeten maken. Ik ben zelf onder begeleiding van een psychiater aan het afbouwen en ik ga dit zeker aankaarten bij haar. Wellicht dat zij enige invloed kan hebben op de fabrikant, zodat andere mensen niet door deze hel hoeven te gaan.

Ondanks alle ellende heb ik geen spijt dat ik door heb gezet en ik heb er alle vertrouwen in dat het een tijdelijke zware periode is! Een mega heftige, dat wel, maar het bewijst voor mij des te meer wat een enorm gif AD is. Ik ben dankbaar voor de ondersteuning die het me heeft geboden tijdens de periode dat ik zo depressief en angstig was dat elke seconde op aarde als een hel ervaarde, maar door alle therapie en tools (o.a Journeytherapie, in Nederland Helende Reis genoemd) die ik in handen heb gekregen, heb ik het vertrouwen dat ik nooit meer iets van dit gif in m'n lijf hoef te pompen!!

Aan iedereen die bezig is met of denkt over afbouwen; ik wens jullie HEEL VEEL STERKE, KRACHT EN DOORZETTINGSVERMOGEN! Ik zit zelf op de 11-e dag zonder efexor en de 10-e 'ziektedag' en ik ben vanmorgen voor het eerst met minder zware griep/koortsgevoelens wakker geworden en dat geeft me hoop; there is light at the end of the tunnel !! Het begin van het einde uit deze hel!!

Hartelijke groet,
Een 37-jarige afkickende (ef)EX(or)-junkie

Ik las net het bericht van Vrijheid, het klinkt inderdaad heel heftig, maar het hoeft niet bij iedereen zo te wezen.

Ik ben een maand geleden gestopt met die troep maar heb niet zoveel last gehad als Vrijheid, het is bij iedereen verschillend en als ik dan dat bericht leest dan ben ik blij dat ik dat niet gehad heb.

Ik ben na 2 jaar slikken ook gaan afbouwen van 150 naar 112,5 naar 75 naar 37,5 naar 0.
Inpricipe waar ik misschien het meest last van had is ook die angst die terug kwam en ook veel huilen. (maar daar moet je je even doorheen zetten) Maar ben verder er niet ziek van geweest tuurlijk veel spanning dat je hoopt dat alles goed gaat. Maar wat ik eigenlijk wil zeggen laat je niet tegen houden om af te bouwen want als je er van af ben weet je eigelijk weer wat gevoel is.

Bij de 1 valt het zwaarder dan bij de ander dat is 1 ding dat zeker is.
Maar Vrijheid als je straks helemaal klaar bent, dan denk je ook blij dat dat allemaal achter de rug is, het is misschien een zware periode maar doorsta dat en je leert er mee omgaan!!

Veel sterkte nog

groetjes Tom

Dank je Tom. Fijn om te lezen dat jij niet zo zwaar hebt gereageerd als ik. Gelukkig maakt niet iedereen dit soort heftige verschijnselen mee!!

Angst heb ik, zover ik me kan herinneren, alleen gehad bij de eerste stap in januari vorig jaar. Nu zijn het de lichamelijke verschijnselen die me nekken. Hoewel, afgelopen maandag heb ik door heel zwaar in de depersonalisatie/derealisatie-teostand te zitten wel een paniekaanval gehad wat ik gelukkig heel lang niet meer heb gehad. De dp/dr-toestand waar ik in zat was zo heftig dat ik er echt angstig van werd. Door de angst puur toe te laten ipv weg te willen hebben was ik met een kwartier door alle angst heen. Daar was ik heel dankbaar voor!

Vandaag heb ik voor het eerst het gevoel dat ik aan de betere hand ben en dat is een verademing na 10 zware dagen ! Nu ik langzaamaan uit het diepste dal aan het kruipen ben merk ik dat ik het gevoel heb dat alles dat ik doe in slowmotion gaat. De hele wereld ervaar ik anders en dat is op dit moment nog niet positief, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik dat binnenkort, als het ergste achter de rug is, wel als aangenaam ga ervaren en dat ik juist weer helemaal aanwezig zal zijn ipv dat rare afwezige gevoel te hebben.

Ik hoop dat mijn ervaring niemand afschrikt om er voor te gaan, want ondanks de vele andere heftige ervaringen die ik heb gelezen op de diverse sites, weet ik zeker dat er ook heel veel mensen zullen zijn die niet zo extreem reageren; die zul je hier alleen niet zo snel treffen misschien

Groetjes,
Een hoopvolle Vrij-van-AD-zijnde doorzetter

Hallo Vrijheid,

Wat ik vooral herken in je verhaal is dat de afbouw van 75mg naar 37,5mg zonder al te veel moeilijkheden verloopt. Ik leek er zelfs van op te knappen, maar de stap van 37,5 mg naar 0 is voor mij haast niet te doen. Ik voel me verschrikkelijk lamlendig en herken veel van wat je omschrijft. Aangezien ik wel een baan heb en naar mijn werk moet etc...heb ik het nog nooit gered om echt naar 0 te gaan. Vandaar dat ik al weer een paar maanden op 37,5 mg blijf hangen. Ik voel me er op zich goed bij en hou dat dus maar zo. Je voelt je wel wat in de kou staan als iedereen zegt dat 37,5 mg een dosis is die te verwaarlozen is, maar zodra ik stop met de pillen, ga ik me verschrikkelijk voelen...Hou ons op de hoogte van het verloop van de afbouw als je wilt. Veel sterkte! hartelijke groeten Antonie

Hoi Antonie,

Wat mijn psychiater nog heeft voorgesteld en waar jij wellicht wat aan kunt hebben is het volgende:
Naast de 37,5 mg efexor een bepaalde dosis (weet niet hoeveel, maar dat verschil per persoon ook geloof ik) fluoxitine=prozac gaan slikken. Zodra dat een spiegel heeft opgebouwd, de efexor stoppen en dan langzaamaan de prozac. Prozac heeft nl. een hele lange uitsluiptijd. Geloof zelfs maanden ipv 24 uur zoals efexor.

Ik heb er toen niet eens serieus over nagedacht, omdat ik het geen optie vond om nog meer te gaan slikken terwijl ik juist aan het afbouwen was. En daar de bleodtest al had aangetoond dat de dosis die ik toen slikte al geen anti-depressieve werking meer had en ik dus al op eigen kracht depressievrij was, was ik ook niet bang voor die één-na-laatste stap. En wie weet wat ik met die prozac weer aan bijwerkingen had gehad met mijn supergevoelige systeem .

Als ik nu terugkijk op mijn laatste stap vraag ik me af of ik die prozac tussenstap toch niet had moeten maken voor ik de 37,5 stopte, maar ja, dat is achteraf.......

Ik heb deze ellende niet zien aankomen en had er alle vertrouwen in dat het moeiteloos zou gaan en ik er amper tot niets van zou merken. Misschien wat naïef, maar nu ik eenmaal ben waar ik ben, ben ik ook blij dat ik het niet wist, want of ik dan de stap zo makkelijk had gezet? Ik denk het eerlijk gezegd niet....

Mocht je die laatste stap 'cold turkey' aan willen gaan (zo voelt het voor mij in elk geval ) is het dan niet mogelijk om dit met je baas te bespreken? Je zou in het geval van afkickverschijnselen de ziektewet in kunnen gaan. Daarmee 'misbruik' je het systeem niet, want dat je ziek bent (of kunt zijn in elk geval) bij het afkicken is een understatement !

Bye for now, ik ga m'n bed in in de hoop dat ik me morgen weer een stukje meer mens voel

(To be continued...............)

Hallo Vrijheid,

Bedankt voor je tip. Wat bedoel je precies met een langere uitsluiptijd van prozac? Ik zou zoiets kunnen overwegen of inderdaad in overleg gaan met mijn baas, maar op dit moment vind ik het wel even goed. Ik voel me goed en accepteer een dosering van 37,5mg. Uiteraard ga ik wel proberen om er nog eens helemaal van af tekomen. Wat ik wel ontdekt heb, is dat mijn dwangmatigheid (gedachten etc) versterkt is nu ik minder medicijnen gebruik. Daarentegen is het zombiegevoel een stuk minder geworden. Het blijft dan steeds afwegen tussen welke 2 kwaden je je het beste voelt.
Ik vind het knap van je dat je doorzet!
groetjes Antonie

Is er iemand hier die last heeft gehad van hele felle scherpe pijnen in je lijf, alsof iemand met een stanleymes in je lijf aan het snijden is? Van m'n benen, voetzolen en tenen tot in m'n buik en schede en van m'n armen, handpalmen en vingers tot in mijn keel, nek, oren en hoofdhuid. Doodeng. Een soort kramp in de zenuwen of zo? Ik ken de pijn van (spier)kramp in mijn benen (of zweepslag), maar dat is bijna een streling vergeleken bij wat ik nu voel .

Ik had die scherpe scheuten al een paar dagen, maar sinds gisterenavond is het in vlagen zo extreem heftig, overal in mijn lijf, dat ik amper kan lopen. Zitten en typen zoals nu gaat op dit moment gelukkig wel, maar niet te lang.

ERVARING mee? Remedie tegen? Please let me know! Ik kan er via google vooralsnog helaas niets over vinden .

Hoopvolle groet,
Vrijheid in wanhoop (die trouwens wel het positieve bericht kan melden dat de griep/koortsverschijnselen weer iets minder heftig zijn dan gisteren......... )

PS. Antonie:
Zie net je bericht staan. Lange uitsluiptijd; duurt lang voordat alle chemische(prozac) stof uit je lijf is waardoor je licham dus langzaamaan went aan steeds iets minder, itt efexor dat na 24 uur uit je lijf is. Zo heb ik het althans begrepen van mijn psychiater dus hang me er niet aan op

Na een paar uur snijdende angstaanjagende pijn in lijf vannacht en de neiging deze strijd op te geven en weer aan de pillen te gaan , nu weer vertouwen in mezelf en 't afkickproces volhouden !!

En direct onverwacht met mijn vriend 2 nachtjes weg naar een hotel met zwembad/sauna......... om even in een andere omgeving te zijn!

Ik las ergens (was het Menace 55?) dat je thuis ziek kunt zijn, maar ook aan het strand in Thailand en hoewel dat laatste voor mij een tikkie uit de route ligt ben ik errug blij even ergens anders mijn afkick-ellende voort te zetten !!!!!!

Hoop dat ik herboren terugkom!!

Hoopvolle groet,
Vrijheid op dag 13 van haar weg naar VRIJHEID !!!!

Vrijheid, ik hoop dat je een beetje plezier beleeft aan je uitje. Het helpt vast om de zinnen te verzetten. Ik vind het wel knap dat jij zo doorzet. Je verhaal over prozac heeft me aan het denken gezet. Ik merk dat mijn dwangmatige gedachten eigenlijk lastig zijn en ik vraag me dan af of het verstandig is om verder af te kicken (met behulp van prozac) of juist iets meer te nemen. Bijv. terug naar 75 mg. Alhoewel dat laatste niet echt iets is wat ik denk ik ga doen. Ben veel te bang voor de afgestomptheid van gevoel. Hoe lang gebruikte jij al efexor en wat waren je klachten?
groetjes Antonie

Antonie67 schreef:Vrijheid, ik hoop dat je een beetje plezier beleeft aan je uitje. Het helpt vast om de zinnen te verzetten. Ik vind het wel knap dat jij zo doorzet. Je verhaal over prozac heeft me aan het denken gezet. Ik merk dat mijn dwangmatige gedachten eigenlijk lastig zijn en ik vraag me dan af of het verstandig is om verder af te kicken (met behulp van prozac) of juist iets meer te nemen. Bijv. terug naar 75 mg. Alhoewel dat laatste niet echt iets is wat ik denk ik ga doen. Ben veel te bang voor de afgestomptheid van gevoel. Hoe lang gebruikte jij al efexor en wat waren je klachten?
groetjes Antonie

Hey there!

Uitje was heerlijk! Hoewel ik niet als 'herboren' terug ben gekomen zoals ik had gehoopt heeft het me wel erg goed gedaan.

Tja, en doorzetten is my middlename.......Dat heeft me in mijn leven al vele depressies en andere (lichamelijke) klachten opgeleverd, omdat opgeven niet in mijn woordenboek voorkwam. Daardoor ben ik vaak over mijn eigen grenzen heengegaan met alle gevolgen van dien. Toch zie ik het ook als een kracht, want het heeft me ook door hele zware tijden heengeholpen. Ook nu helpt het me om door deze ellende heen te komen. Het toverwoord voor mij is 'evenwicht'; zolang ik een goede balans weet te behouden tussen doorzetten en opgeven kan het me ver brengen denk ik.

Ik ben nu 37 en ben vanaf mijn 18-e jaar regelmatig in depressies terecht gekomen ondansk allerlei thereapeutische en chemische (= ad)hulp. Het grootste deel van mijn volwassen leven heb ik aan de AD gezeten (waarvan het grootste deel aan de efexor zover ik me kan herinneren).

Een krappe 5 jaar geleden (augustus 2005) ben ik op eigen houtje af gaan bouwen van 225 mg naar 112,5 (waarbij mijn libido ook van zich liet horen) en toen in, achteraf gezien, veel te grote stappen naar 0 in mei 2006. Hoewel ik steeds depressiever en angstiger werd was ik zo overtuigd dat ik het zonder ad kon en 'gewoon' weer moest gaan sporten en heb ik het 5 maanden volgehouden om op 0 te zitten. Die 5 maanden waren net zo een hel als nu, met dit verschil dat ik toen uit angst handelde.

Om een lang verhaal kort te maken: in oktober 2006, na wekenlang niet meer slapen en zwaar depressief en angstig te zijn ben ik in de crisisdienst terecht gekomen en weer aan de efexor gezet (in stapjes naar 150 mg dit keer) in combinatie met seroquel wat me gegeven werd voor vanwege de bijwerking (het is officieel een anti-psychotica); ik moest weer gaan slapen en daarvoor werkte het 'goed' (als je als een zombie door het leven gaan goed kunt noemen.... ) Al binnen een paar weken kon ik overdag dit middel stoppen en na een paar maanden ook 's avonds.

In januari 2009, na een jaar daarvoor in contact te zijn gekomen met journeytherapie en hele goede resultaten hiermee te bereiken (naast vanaf okt. 2006 'reguliere therapie') durfde ik het aan om, dit keer onder begeleiding van een afgestudeerde en ervaren psychiater af te bouwen in kleine stapjes. Ik heb bewust aangedrongen op een ervaren psych. ipv een psych. in opleiding aangezien ik na jaren ervaring met mijn extreme reacties met op- en afbouw meer wist dan de ps. in opl. die ik trof.

Toen ik vorige jaar januari (2009) begon om van 150 mg naar 120 mg te gaan bleek dat veel te veel te zijn en ben ik dus nog kleinere stappen gaan zetten. Mijn psych. heeft me hierin alle ruimte gegeven en goed geluistered naar wat ik nodig had, ondanks dat het voor haar nogal uniek was om zulke kleine stapjes voor te schrijven.

Nou, toch weer eenheel verhaal geworden.

Hieronder nog een update zoals ik die op het medisch forum ook heb gepost.

To be continued!

UPDATE:
Dat libido dat uit een jarenlange 'alle seizoenen'-slaap wakker leek te worden zet zich door . Heel wonderlijk dat zo'n lage dosis als 37,5 mg nog zo een dikke deken heeft kunnen leggen over deze fijne gevoelens (en net zo wonderlijk dat het door alle ziektegevoelens heen komt........maar je hoort mij niet klagen !!). Mijn vriend en ik zijn hier uiteraard erg blij mee . Voor mij is het nog behoorlijk onwennig , maar hier kan en wil ik absoluut aan wennen !!

Verder afgelopen dinsdag met de psychiater, die mij sinds vorig jaar januari begeleid bij het afbouwen, een gesprek gehad en ze is erg geschrokken van hoe heftig het allemaal is. Hierover lijkt niets bekend te zijn in de officiële literatuur, althans niet over efexor. Wel wist ze van xeroxat dat dat bekend staat als de zwaarste AD om van af te komen. De hel waar ik (en velen met mij als ik de verschillende forums zo lees) doorheen ga was voor haar rondom efexor niet bekend.

Waar ik erg blij mee ben is dat ze het zo goed oppakt; ze is van plan om mijn ervaring (en wellicht die van anderen die ze op dit of de andere forums kan lezen) te delen met overige psychiaters. Als ik het goed heb begrepen gaat ze in een officieel vakblad waar de meeste psychiaters lid van zijn een artikel publiceren.

Als deze hel ten einde is wil ik me persoonlijk hard gaan maken (via stichting pandorra, met mijn psychiater of via welke andere weg dan ook; suggesties welkom!!) om lagere doses op de markt te krijgen, zodat niemand dit soort gruwelijke ervaringen hoeft mee te maken.

Ik geloof absoluut dat er ook een heleboel mensen zijn die nergens last van hebben of in elk geval niet zo heftig als ik, maar voor degene die wel gevoelig zijn voor zulke extreme ontwenningsverschijnselen MOET er een oplossing gaan komen!!

Waarschijnlijk zou het mij ook een flinke reactie hebben opgeleverd als ik (na kleine tussenstapjes) van bijv. 5 of zelfs 1 mg volledig zou stoppen, maar ik ben ervan overtuigd dat het nooit zo heftig zou zijn geweest als nu.



OPROEP

Als hier mensen zijn die hun ervaringen ook willen gebruiken om anderen onze ellende te besparen, laat me dat dan weten. Mail jouw ervaring naar [email protected]. Wie weet dat we ons samen sterk kunnen maken?!! Dan is alle ellende nog ergens goed voor (vooralsnog richt ik me, zoals jullie wel zullen begrijpen, op mijn eigen herstel dus verwacht niet direct een reactie als je mailt)

Hartelijke groet,
Vrijheid!

Hallo Vrijheid,

Ik denk dat het heel goed is dat er in het artsenwereldje meer besef komt over deze medicijnen en dat het niet zo simpel is dat elke dosering hetzelfde doet voor iedereen. De verhalen van afkickverschijnselen zijn inmiddels bekend en ook hele programma's (zoals bij Tros Radar) zijn er aan gewijd. Ik vermoed dat het besef geleidelijk aan steeds meer komt bij artsen dat het allemaal niet zo eenvoudig is voor iedereen om af te kicken. Ook is inmiddels wel bekend dat er grof geld verdiend wordt aan deze medicijnen en dat de belangen verstrengeld zijn. Zelf zit ik nu op een dosering van 37,5 mg en ik merk dat ik me niet optimaal meer voel. Terwijl dit een behoorlijke tijd wel zo was. Last van dwangmatige gedachten (piekeren), weinig zin in sociale contacten, sjagerijnig zijn weer aan de orde van de dag. Ik merk dat ik weer iets moet ondernemen, maar ik weet niet of ik juist verder moet afbouwen of iets moet ophogen. Ik heb een afspraak gemaakt met de huisarts en wil het prozac verhaal eens bespreken om zo misschien uiteindelijk tot gehele afbouw te komen. Het blijft lastig!
Nogmaals sterkte. Antonie

Antonie67 schreef:Hallo Vrijheid,

Ik denk dat het heel goed is dat er in het artsenwereldje meer besef komt over deze medicijnen en dat het niet zo simpel is dat elke dosering hetzelfde doet voor iedereen. De verhalen van afkickverschijnselen zijn inmiddels bekend en ook hele programma's (zoals bij Tros Radar) zijn er aan gewijd. Ik vermoed dat het besef geleidelijk aan steeds meer komt bij artsen dat het allemaal niet zo eenvoudig is voor iedereen om af te kicken. Ook is inmiddels wel bekend dat er grof geld verdiend wordt aan deze medicijnen en dat de belangen verstrengeld zijn. Zelf zit ik nu op een dosering van 37,5 mg en ik merk dat ik me niet optimaal meer voel. Terwijl dit een behoorlijke tijd wel zo was. Last van dwangmatige gedachten (piekeren), weinig zin in sociale contacten, sjagerijnig zijn weer aan de orde van de dag. Ik merk dat ik weer iets moet ondernemen, maar ik weet niet of ik juist verder moet afbouwen of iets moet ophogen. Ik heb een afspraak gemaakt met de huisarts en wil het prozac verhaal eens bespreken om zo misschien uiteindelijk tot gehele afbouw te komen. Het blijft lastig!
Nogmaals sterkte. Antonie

Hoi Antonie,

Ik begrijp dat je niet begeleid wordt door een psychiater, maar door je huisarts. Mijn idee is dat huisartsen nog minder op de hoogte zijn van alle ellende dan psychiaters. Psychiaters zijn er voor opgeleid en hebben, naar mijn idee, meer knowhow dan een huisarts op dit gebied. 't Zou me niet verbazen als het idee van prozac niet bekend is bij je huisarts, maar wellicht dat ik nu wel heel negatief denk....... .

Hoewel ik opnieuw wil benadrukken geen arts te zijn en de wijsheid niet in pacht te hebben, zou ik je absoluut aan willen raden om je niet alleen door je huisarsts te laten begeleiden met je klachten en medicatie, maar een (ervaren) psychiater te vinden die open staat voor je verhaal en bereid is met jou samen te kijken naar wat goed voor jou is. Wellicht in combi met therapeutische begeleiding voor je dwanggedachten???

Mindfullness, schematherapie, cognitieve therapie zijn allemaal reguliere cursussen/therapiën die mij, samen met de Journeytherapie, verder hebben geholpen en het vertrouwen hebben gegeven dat ik op eigen kracht verder kan. Toen ik eind vorig jaar via een bloedtest bewust werd dat de dosis ad die ik toen nam (60 mg) al geen anti-depressieve werking meer had heeft dat mij het vertrouwen gegeven dat ik op eigen kracht depressie vrij was en de dosis puur lichamelijk nog moest afbouwen. De uitslag van de bleodtest was als het ware een bevestiging van wat ik al wist. Maar ik weet zeker dat IK nooit zover was gekomen als ik 'alleen maar' pillen had gekregen zonder therapie daarnaast te krijgen.

Ik wist trouwens niet dat er een programma van trosradar aan was besteed. Ik ben via googlen op dit forum terecht gekomen en ben erg benieuwd naar het programma. Wellicht dat ik het via uitzending gemist kan terugvinden. Kun je mij vertellen wanneer de uitzending hierover ongeveer is geweest?

Sterkte Antonie met je beslissing; probeer te luisteren naar je innerlijke stem (intuïtie of hoe je het ook wilt noemen) wat goed voor je is.....................wat je ook beslist, ik wens je veel kracht en wijsheid toe!!!

Hartelijke groet,
Vrijheid!

Hallo Vrijheid,

Bedankt voor je bemoedigende woorden. In het verleden heb ik al wel veel aan therapieen gedaan, zowel in de reguliere als alternatieve sector. Ik heb daar ook veel baat bij gehad en geloof dat ik ook wel overzicht heb over wie ik ben en hoe ik inelkaar steek. Mijn leven is verder ook goed op orde. Ik functioneer goed, met een baan, eigen huis en sociale contacten etc. Het zijn net de puntjes op de i die het soms lastig maken en ik heb vooral het gevoel dat het in mijn persoonlijkheidsstructuur (perfectionistisch ingesteld bijv.) zit en in combinatie met een zekere hooggevoeligheid t.a.v. veel dingen. De weg in van de hulpverlening zie ik niet echt meer zitten, omdat ik die weg al in het verleden heb afgelegd. Ik heb wel sterk het gevoel dat het verschuiven van de dosering van medicijnen wel invloed heeft op mijn humeur etc. De dwangmatige gedachten zijn er nu bijv. sterker en een tijdje terug veel minder. Ik probeer het eerst op te lossen met de huisarts en als dat niet lukt dan zal ik verder kijken. Bedankt voor je advies! Radar heeft inderdaad een hele uitzending besteed aan anti depressiva en dat was een hele andere kijk op deze medicijnen. Veel lotgenoten ook en mensen die worstelen met afkicken. Je kunt het denk ik in het archief hier wel terugvinden. Succes. groetjes Antonie.

Even een korte update voor ik mijn bed inga:

De snijdende pijnen die ik regelmatig in mijn lijf voel worden zeer waarschijnlijk veroorzaakt door hyperventilatie die ik ongemerkt blijkbaar in de eerste week van de afkickperiode heb ontwikkeld. Daar kan ik deels ook de zware afwezigheid en zelfs diarree aan toe schrijven. (als je hoort wat voor ellende je van hyperventilatie kunt krijgen zou je bijna gaan hyperventileren van angst )

Dit is vandaag duidelijk geworden en hoewel ik hier ergens niet blij mee ben is het aan de andere kant ook een opluchting dat er een verklaring is voor die enge pijnen.

Ik ben er niet direct vanaf, maar ik ben er wel snel bij en het is met de juiste ademhaling redelijk simpel op te lossen .

Tot zover voor nu, wilde dit even met jullie delen .

Welterusten en tot later!
Vrijheid!

Update na bijna 3 weken AD-vrij (morgen is mijn 3-weken verjaardag ):

Het fysieke helingsproces gaat erg traag en daarnaast ervaar ik deze afkicktijd alsof allerlei oudzeer naar boven komt om geheeld te worden. Oude herinneringen en emoties komen omhoog, maar gelukkig trek ik het geestelijk over het algemeen redelijk.

Soms is acceptatie en puur 'zijn met wat er is' en het niet 'weg willen hebben' wel erg zwaar, maar de meeste tijd lukt het me best aardig en dan merk ik dat ik daarmee weer een zekere rust creeër.

Ook mijn vriend heeft het er best moeilijk mee en daar heb ik het dan weer moeilijk mee ; ik merk dat ik het vaak makkelijker vind om hem niet in de buurt te hebben en dat is een heel dubbel gevoel, want als we samen zijn en ik voel me even wat beter dan is het juist weer heel prettig. Op de momenten dat hij in een soort weerstand/frustratie/irritatie/etc zit, zoals ik het dan in elk geval ervaar, dan maak ik me daar toch druk om, wat ik dan snel merk in mijn lichamelijke toestand. Hij wordt flink geconfronteerd met eigen issues en beperkingen/machteloosheid/etc wat volgens mij heel normaal is als iemand die je lief hebt in een moeizame periode zit en ik merk dat ik door zijn toestand ook weer getriggerd word in mijn eigen issues......... !! Pittig!!

Dit weekend met mijn vriend gesproken over dat ik me zorgen maak over wat mijn ellende met hem doet en dat het mij een goed idee lijkt als hij ook z'n verhaal kwijt kan bij iemand en zonodig ondersteuning krijgt bij wat er allemaal gebeurt en daar staat hij gelukkig wel voor open. Hij kan het immers ook niet alleen en ik kan er maar mondjesmaat voor hem zijn, omdat ik genoeg heb aan mezelf.

Kortom, echt een heftige periode waarbij wanhoop soms op de loer ligt, maar gelukkig ben ik me de meeste tijd bewust dat aan deze ellende een eind komt en als ik aan de andere kant van dit diepe dal naar boven klim dan heb ik een krachtige ervaring in mijn gereedschapskist waar ik ongetwijfeld andere mensen weer mee kan ondersteunen in hun proces en dan is het allemaal niet voor niets geweest!

Mijn grootste uitdaging is in deze periode om in het hier en nu te zijn en het niet anders te willen hebben dan dat het is. Het lijkt alsof alle kennis, wijsheid en tools die ik in handen heb gekregen de laatste jaren nu getest word. Uitputtend, uitdagend, boeiend en, wie weet klinkt het vreemd , maar soms voel ik ook dankbaarheid in alle ellende. Dankbaar dat ik nu de kans heb om alle ellende die ik had weggestopt onder de pillen, alsnog op kan ruimen en dit keer op eigen kracht én voorgoed !

Ik besef de meeste tijd in alle fysieke ongemakken, pijn, zo nu en dan paniekgevoelens en overige emoties dat IK niet mijn lichaam, emoties en/of gedachten ben, dat dit alles puur dóór dit lichaam heengaat en dat het eruit moet. En dat besef is zo fijn en geeft me kracht om vol te houden!!

Hoe is het met jullie allemaal hier? En hoe ervaart jullie eventuele partner de heftige periode waar jij doorheen gaat?

Beste mede-afbouwers, ik hoop dat jullie ervaringen een stuk milder zijn dan die van mij en hoop van harte dat we hier binnenkort allemaal kunnen melden hoe blij we zijn om in goede gezondheid, ad-vrij en op eigen kracht door het leven te gaan!!

STERKTE in welke fase je ook zit en hoe heftig of mild (ik hoop dit laatste natuurlijk ) je het ook ervaart!

Hartelijke groet,
Vrijheid!

Hallo allemaal

Op aanraden van Vrijheid! heb ik me hier ook gemeld.

Ik ben Evelien,kom uit België en ben 24 jaar. 4 jaar geleden ben ik efexor (75 mg) beginnen te nemen omdat ik onverklaarbare humeurschommelingen kreeg (janken zonder te weten waarom etc etc...). Nu blijkt dat ik die humeurschommelingen van de pil kreeg. Dus met de pil gestopt (nu nuvaring) en ook bezig met afbouwen van efexor.

maart: de ene dag 75 mg, de andere dag 35 mg
april: elke dag 35 mg
mei: om de dag 35 mg
juni: niks meer

tis pas sinds eind mei da'k afkickverschijnselen begin te voelen. Ervoor ging nog alles goed

Kben mn tweede dag bezig zonder efexor.

Afkickverschijnselen:

- Duizelig
- Draaierig
- Misselijk
- Slecht gehumeurd (ma ik moet ook mn regels krijgen binne paar dagen, dan ben ik sowieso gene mens)

Weet er iemand natuurlijke middelen om die afkickverschijnselen tegen te gaan (iets speciaals eten/drinken)? Ik heb wel geen begeleiding van dokter/psychiater, maar de dokter zou toch alleen maar meer pillenzeik voorschrijven.


Grjts en veel sterkte iedereen !

Evelien

Hallo Evelien,

Ik herken je verhaal. De afbouw van steeds een beetje minder verliep bij mij goed, maar van 37,5mg naar 0 lukt me niet. Ik heb dezelfde afkickverschijnselen als jou en hou dat dus niet vol. Ook omdat ik gewoon werk etc. Tot nu toe gebruik ik nog steeds 37,5 mg. De humeurigheid is bij mij nu ook weer aanwezig en ik denk om tijdelijk weer iets op te hogen. Ik weet niet of ik nu de medicijnen nodig ben of dat ze juist tegen me werken. De huisarts heeft ook aangegeven dat het een puzzel is voor veel mensen en dat er steeds meer onderzoek komt waaruit blijkt dat de medicijnen niet altijd doen wat ze beloven en dat het heel individueel uitpakt. Niet iedereen is gelijk. Het is lastig om een balans te vinden en het is kwalijk dat er geen lagere doseringen zijn dan 37,5 mg. Ik hoop dat je het volhoudt.
groetjes Antonie

Evelien, wat leuk om je hier tegen te komen! Er is mij, om vooralsnog onduidelijke reden, de toegang ontzegd op het medisch forum omdat ik een regel zou hebben overtreden en ik kan daar dus niet meer posten vanaf mijn eigen computer. Ik heb het forum een mail gestuurd wat ik fout heb gedaan en of ik dat kan herstellen, maar daar heb ik tot nu toe nog niets op gehoord.

Bij mij gaat het sinds gisteren een stuk beter met alle afkickverschijnselen (na 3 weken geleden te zijn gestopt) alleen zit ik nu met een flinke griep waar ik me erg belabberd van voel . Als die griep achter de rug is dan is het voor mij een kwestie van weer energie opbouwen, maar ik heb sterk het gevoel dat de grootste ellende achter me ligt!! Halleluja !

Wellicht post ik straks of morgen nog wat meer, maar voor nu laat ik het hier even bij!

Krachtgroetjes en hou vol meid!
Vrijheid!