Radar

Beste mede forum gebruikers,

Hulp gezocht of adviezen zijn welkom nu ik met mijn handen in het haar zit wat te doen.
Ik zal proberen mijn verhaal zo bondig en duidelijk mogelijk neer te zetten zodat het probleem duidelijk wordt (alle exacte data's ben ik echter kwijt)

In feb 2010 word ik in een soort van file voor het nemen van een rotonde van achter aan gereden door een mede weggebruiker (ik zat in de auto, hij ook) in mijn achteruitkijk spiegel zie ik het gebeuren, terwijl hij met andere dingen bezig is en het gas in trapt, de exacte snelheid weet ik niet maar mijn radiodeck kwam uit de console en mijn auto schiet naar voren. (godzijdank had ik genoeg ruimte tussen mij en mijn voorganger gelaten, geen schade voor haar dus)
Wankelend en niet helemaal begrijpend wat er zojuist is gebeurd stap ik uit de auto en de persoon achter mij ook, die vraagt hoe het gaat en of we samen naar een plek verderop kunnen rijden om een en ander kort te sluiten (papierwerk).

Op een afgelegen plek aangekomen bekijken we beide de schade aan de auto's, ik had geen schade, hij echter wel maar hij wou hiervoor geen papierwerk invullen omdat hij dan zou zakken in zijn verzekering.
Vlak na de klap merk ik dat ik last van mijn rug/nek en knie heb maar door een soort van euforisch gevoel sta ik er niet helemaal bij stil.
Ik kreeg van hem zijn bedrijfskaartje met contactgegevens mocht er achteraf dingen naar boven komen ten gevolge van de aanrijding.
De beste man rijdt weg en toen ineens kreeg ik het besef wat er allemaal gebeurt was, de pijn in mijn lichaam neemt het over en ik besef me dat ik zo niet aan het werk kan, ik bel mijn baas emotioneel op en hij geeft het advies om een ambulance te laten komen of zo snel mogelijk naar de huisarts te gaan voor controle.

Een ambulance leek mij overdreven omdat ik mij ondanks de pijn nog wel in staat voelde om te rijden, kortom; op naar huis en gelijk door naar de huisarts.
Bij de huisarts aangekomen was de pijn in mijn knie al stukken minder, mijn nek viel ook wel mee maar de pijn in mijn rug was niet te harden, zitten lukte bijna niet meer en opstaan en lopen was een ware afgang.
De huisarts deed een aantal onderzoeken (drukken op mijn schouders, tikkend tegen mijn ruggengraat) waarbij ik het bijna uitschreeuw van de pijn.
Conclusie van de huisarts; mijn ruggengraat was zwaar gekneusd en dit kon wel enkele maanden duren voordat het geheel weer hersteld was, de tip was om in iedergeval in beweging te blijven, een foto laten maken of iets dergelijks was volstrekt onnodig.

Nou ik heb het geweten!
In de 6 weken daarna kon ik niks meer, buigen lukte bijna niet, slapen ging niet meer en ik werd gek van de pijn in mijn rug (onderrug).
Opnieuw terug naar de huisarts die nogmaals aangeeft dat het wel maanden kan duren en ik moet blijven bewegen.
Langzaam maar zeker begin ik op therapeutische basis weer met werken maar het zitten bleef zeer doen, het opstaan ging heel moeilijk en constant die pijn in mijn onderrug.
Omdat ik ben opgegroeid onder het mom van; niet klagen maar dragen heb ik mij er doorheen gebeten, met in mijn achterhoofd de gedachte dat de huisarts had gezegd dat het wel maanden kon duren.

In de zomermaanden was ik het zat! en ging weer terug naar de huisarts omdat het echt niet meer ging, de pijn was niet te harden en ik begon het gevoel in mijn linkerbeen te verliezen iets wat ik voor het ongeluk nog nooit had meegemaakt.
De huisarts deed de bekende oefeningen voor het checken op een hernia, met sommige oefeningen faalde ik maar sommige wist ik wel te halen.
De huisarts wist het niet zeker maar stelde voor om naar de fysiotherapeut te gaan en te beginnen met oefeningen omdat ze er van overtuigd was dat mijn klachten hiermee zouden verdwijnen, indien het dan nog niet over zou zijn dan moest ik weer terug komen.
Mocht het echter zo zijn dat ik de controle verloor over mijn sluitspieren dan moest ik meteen terug omdat ik dan waarschijnlijk wel een hernia zou hebben.
Ter verlichting van de pijn kreeg ik tramadol (50mg, 2 x daags) voor geschreven om zo ook weer tot rust te kunnen komen.

Wat een heerlijk spul, ik voelde me geweldig! ik kon alles weer, ookal leefde ik in een soort van roes, alles werkte weer zoals het hoorde!
Een klein maandje later op naar de fysiotherapeut, helaas was mijn lichaam toen al aardig gewend aan de tramadol waardoor de werking steeds minder werd (dit was mij ook verteld door de huisarts) de fysiotherapeut begreep niet dat er toentertijd geen foto's of een mri scan was gemaakt omdat het er nu geen duidelijke diagnose was.
Ahfijn aan de slag, ik heb 5 behandelingen genoten waarbij ik elke keer zo naar uit de kliniek kwam waarbij ik elke keer op het punt stond om flauw te vallen van de pijn in mijn rug en linker been.
Elke behandeling werd ik gemasseerd, is er warmte op mijn rug gezet, ben ik in getaped en is er zelf stroom op mijn rug gezet om maar mijn rug los te krijgen (volgens de fysiotherapeut was het belangrijk eerst de rug aan te pakken waarna het been zou volgen) na de 5de behandeling zijn we bij elkaar gaan zitten waarbij ik aangaf dat het zo echt niet meer ging, de pijn ging niet weg en elke keer was ik na een behandeling helemaal kapot, waarbij de fysiotherapeut aangaf dat er nu al enige progressie moest wezen maar zij deze ook niet zag.
Kortom; weer terug naar de huisarts met de verwijzing van de fysiotherapeut om foto's te laten maken om zo in iedergeval te kunen uitsluiten om mogelijke schade aan mijn onderrug.

Rond augustus/september röntgenfoto's laten maken waarbij het duidelijk werd dat mijn rug keurig stond en mijn wervels niet waren verschoven, goed nieuws! maar helaas geen verklaring voor de pijn in mijn onderrug met uitval van het linkerbeen.
In oktober was ik begonnen aan mijn nieuwe baan waarbij ik elke dag een stuk moest lopen vanaf de parkeerplaats naar de vestiging toe, in deze periode viel het mij op dat ik tijdens dit stukje lopen meer pijn kreeg in mijn onderrug en meteen mijn linkerbeen, eerst een stekend gevoel, daarna een soort van krampachtig gevoel waarbij het gevoel in mijn linkervoet ineens verdween! ik voelde mijn voet ook niet meer goed bij het neerzetten waardoor hij elke keer met een klap op de grond terecht kwam, de pijn ging elke keer door tot aan mijn knie, de pijn was niet te harden maar ik merkte door snel te gaan zitten gedurende een lange tijd (minimaal 15 minuten) dat de pijn wegtrok en het gevoel weer langzaam terug kwam in mijn been (de pijn in mijn onderrug bleef).

Omdat ik het gevoel had niet serieus genomen te worden door mijn huisarts had ik weer een afspraak gemaakt maar dit keer nam ik mijn moeder mee.
De huisarts begreep de klachten niet helemaal omdat ik sommige oefeningen van de hernia proef wel kon doen en dit normaal gesproken niet eens kon, ook deze keer moest ik weer op mijn tenen en hakken gaan staan.... alleen deze keer lukte het dus niet meer, ik deed zo mijn best maar mijn lichaam reageerde niet.
De huisarts zei dat ik met mijn voeten moest drukken tegen haar hand, maar zelfs met alle kracht van de wereld lukte dit niet meer.
Conclusie; eindelijk een mri en een andere pijnstiller in combinatie met de tramadol, namelijk amitnptyline (75mg).
Wachttijd; maar liefst minimaal 6 weken.

Deze wachttijd vond ik enorm vervelend maar ik kwam de maanden door zo stoned als een garnaal bij wijze van, van alle pijnmedicatie.
Eindelijk in februari was er een plekje voor mij (de wachttijd was ondertussen al minimaal 10 weken en niet 6) de klachten waren nog steeds aanwezig en voor mijn gevoel werd het steeds erger, constante onderrugpijn en steeds uitval van het linkerbeen bij het lopen totaan de knie, tot mijn schrik kreeg ik dezelfde symptomen aan de rechterkant!
Mri gemaakt en weer 6 weken wachten op de uitslag, eindelijk was er in april de afspraak met de neuroloog.
Deze deed zelf ook een onderzoek naar een mogelijke hernia, waarbij ik weer sommige wel haalde en sommige niet.
Conclusie van de neuroloog; een hernia was niet goed te zien op mijn mri, maar het leek haar verstandig om te stoppen met de pijnmedicatie (langzaam afbouwen) en te sporten onder begeleiding van een fysiotherapeut, maar mochten de klachten niet verdwijnen na een bepaalde periode, dan moest ik terugkomen.
Om zeker te zijn dat mijn zenuwen in mijn linkerbeen wel in orde waren moest ik nog wel een zenuwenonderzoek doen.

Compleet verslagen ging ik daar de deur uit, ik voelde toch echt die pijn in mijn rug en was die uitval van mijn linkerbeen dan normaal??
Ik was toen pas 24 maar ik voelde mij in het lichaam van een oma, uit bed komen ging met zoveel moeite, douchen, lopen, dingen tillen alles deed zeer.
Mijn hoop was gevestigd op het zenuw onderzoek.
Het wachten op het zenuw onderzoek duurde 4 weken, en de uitslag was helder; geen problemen met de zenuwen in het linkerbeen.
Mijn vertrouwen in de gezondheidszorg was tot een nul punt gedaald, voor mijn gevoel werd ik niet serieus genomen en was er met mijn lichaam niks aan de hand.

Op naar de sportschool waar toevalligerwijs een instructeur werkte met een aantekening voor het trainen van mensen met rugproblemen.
Sportschema opgesteld om mijn spieren aan te sterken, en begonnen met het afbouwen van de pijnmedicatie.
Maar wat ik ook deed, het was niet vol te houden, ik werd gek van de pijn en de uitval in mijn linkerbeen en inmiddels ook het rechterbeen bleef.
Omdat ik mijn huisarts inmiddels niet meer vertrouw ben ik niet meer naar haar terug gegaan maar ben ik door blijven lopen met dezelfde klachten.
Ik raakte mijn baan kwijt omdat het simpelweg niet meer ging en spendeerde mijn tijd dus veelal thuis.

Inmiddels ben ik 25 maar de klachten zijn er nog steeds, de constante pijn in mijn rug, uitval van het linkerbeen en in mindere mate het rechterbeen, mijn humeur is al lange tijd de deur uit gevlogen, ik ben simpelweg niet te genieten en blijf maar de pijn medicatie slikken.

Mijn partner kwam op de site van fysius rugexperts, de naam zegt het al; fysiotherapeuten met het aandachtsgebied van de rug.
Op 31 augustus heb ik daar een scan laten maken van mijn rug en nog voordat ik aangekleed was viel het mij al op dat de fysiotherapeut het geluid maakte dat er iets was gevonden.
En jawel, het was te zien dat er een uitstulping is in mijn onderste lendewervels namelijk L4-L5 en wellicht L5- S1, deze scan heb ik ook op papier meegekregen, echter omdat de fysiotherapeut geen neuroloog is mag ze er niet de officieel term van een hernia aangeven maar een uitstulping is zeker.
Maar wat nu; ik kan niet beginnen met deze behandeling omdat mijn behandelingen van de fysiotherapeut voor dit jaar al op zijn.
Ik weet ook niet zeker of ik met dit "bewijs" terug naar de neuroloog kan omdat een fysiotherapeut immers geen neuroloog is.
Echter kreeg ik van deze fysiotherapeut te horen dat ik helemaal niet mag sporten omdat ik dan nog meer druk zet op de zenuw en de pijnmedicatie moet blijven slikken en ook hiermee niet moet stoppen (ondanks het advies van de neuroloog)

Wat te doen?
-Ik heb geen behandelingen meer voor de fysiotherapeut;
-Volgens de neuroloog is/was er geen hernia, en moet ik stoppen met de medicatie;
- De huisarts volgt het advies van de neuroloog en neemt mij niet serieus?

Excuses voor het lange verhaal en bedankt voor de moeite voor het lezen er van, alle hulp danwel adviezen zijn van harte welkom!

Ik zou eens advies gaan vragen bij een osteopaat
als ik u was. Scan meenemen.
Als u in de buurt van Limburg zou wonen zou ik die
van ons van harte aanbevelen.
Diverse mensen in onze vriendenkring hadden
baat erbij en konden een operatie (hernia enz.)
vermijden door behandelingen osteopaat.
Ik ben geen arts/behandelaar en laat het dus aan
de osteopaat over of u geholpen zou kunnen worden.

En ga als de gesmeerde bliksem langs een juridisch loket omdat je die man die jou aanreed, had moeten aansprakelijk stellen! Dat had je direct na het ongeluk moeten doen. Gewoon een simpele aangetekende brief met de mededeling dat je hem aansprakelijk stelt voor alle - ook nog niet bekende - schade die voortvloeit uit het ongeluk!
Verdorie, nou ben jij je baan kwijt en hij gaat fluitend door het leven! Dit kan zo niet hoor. Je moet je juridisch laten bijstaan hierin.
Heel veel sterkte!

Miepje1 schreef:En ga als de gesmeerde bliksem langs een juridisch loket omdat je die man die jou aanreed, had moeten aansprakelijk stellen! Dat had je direct na het ongeluk moeten doen. Gewoon een simpele aangetekende brief met de mededeling dat je hem aansprakelijk stelt voor alle - ook nog niet bekende - schade die voortvloeit uit het ongeluk!
Verdorie, nou ben jij je baan kwijt en hij gaat fluitend door het leven! Dit kan zo niet hoor. Je moet je juridisch laten bijstaan hierin.
Heel veel sterkte!

Sluit me volledig aan bij dit uitstekend advies.

Miepje1 schreef:En ga als de gesmeerde bliksem langs een juridisch loket omdat je die man die jou aanreed, had moeten aansprakelijk stellen! Dat had je direct na het ongeluk moeten doen. Gewoon een simpele aangetekende brief met de mededeling dat je hem aansprakelijk stelt voor alle - ook nog niet bekende - schade die voortvloeit uit het ongeluk!
Verdorie, nou ben jij je baan kwijt en hij gaat fluitend door het leven! Dit kan zo niet hoor. Je moet je juridisch laten bijstaan hierin.
Heel veel sterkte!

Beste Miepje,
Alvast bedankt voor je reactie, wellicht komt dit "dom" over maar ik had tot dit ongeluk nog nooit een aanrijding gehad en wist op dat moment niet geheel wat de bedoeling was, afgezien van het papierwerk voor schade aan de auto's.
Ik had destijds wel gehoord dat je iemand aansprakelijk kunt stellen tot aan 6 maanden vanaf de dag dat de aanrijding heeft plaatsgevonden, helaas hoorde ik dit nieuws na de 6 maanden en heb ik daardoor geen actie ondernomen... ik weet dus niet zeker of het nog zin heeft om dit 1,5 jaar later alsnog te doen .

jeanne-veghel schreef:Ik zou eens advies gaan vragen bij een osteopaat
als ik u was. Scan meenemen.
Als u in de buurt van Limburg zou wonen zou ik die
van ons van harte aanbevelen.
Diverse mensen in onze vriendenkring hadden
baat erbij en konden een operatie (hernia enz.)
vermijden door behandelingen osteopaat.
Ik ben geen arts/behandelaar en laat het dus aan
de osteopaat over of u geholpen zou kunnen worden.

Beste Jeanne,
Bedankt voor uw antwoord.
Ik woon helaas niet in Limburg maar in Overijssel.... ik zal eens kijken naar een osteopaat.
Het enige wat ik zo langzamerhand wel heb is dat ik gek wordt wat elke specialist zegt, de 1 dit, de ander dat ... een onderzoek hier, een onderzoek daar er valt geen pijl op te trekken maar ondertussen is er nog steeds geen oplossing .

Just_Lizzle schreef:

Miepje1 schreef:En ga als de gesmeerde bliksem langs een juridisch loket omdat je die man die jou aanreed, had moeten aansprakelijk stellen! Dat had je direct na het ongeluk moeten doen. Gewoon een simpele aangetekende brief met de mededeling dat je hem aansprakelijk stelt voor alle - ook nog niet bekende - schade die voortvloeit uit het ongeluk!
Verdorie, nou ben jij je baan kwijt en hij gaat fluitend door het leven! Dit kan zo niet hoor. Je moet je juridisch laten bijstaan hierin.
Heel veel sterkte!

Beste Miepje,
Alvast bedankt voor je reactie, wellicht komt dit "dom" over maar ik had tot dit ongeluk nog nooit een aanrijding gehad en wist op dat moment niet geheel wat de bedoeling was, afgezien van het papierwerk voor schade aan de auto's.
Ik had destijds wel gehoord dat je iemand aansprakelijk kunt stellen tot aan 6 maanden vanaf de dag dat de aanrijding heeft plaatsgevonden, helaas hoorde ik dit nieuws na de 6 maanden en heb ik daardoor geen actie ondernomen... ik weet dus niet zeker of het nog zin heeft om dit 1,5 jaar later alsnog te doen .

Letselschade Als u door een verkeersongeluk gewond bent geraakt, kan het zijn dat u te maken krijgt met allerlei kosten die u moet maken als gevolg van het ongeluk. Er is dan sprake van 'letselschade'. Onder letselschade vallen bijvoorbeeld kosten voor medische behandelingen, verlies van inkomen doordat u (tijdelijk) niet kunt werken of kosten voor hulp in en om het huis.

Aansprakelijk stellen Als een ander aansprakelijk is voor het ontstaan van het ongeluk, dan moet die ander of zijn of haar verzekering uw letselschade vergoeden. Hiervoor moet de veroorzaker zelf of de verzekeraar van de veroorzaker aansprakelijk worden gesteld.

Rechtshulp Wij raden u aan om in het geval van letselschade rechtshulp in te schakelen. Uw rechtshulpverlener zal er in dat geval voor zorgen dat de wederpartij aansprakelijk gesteld wordt.
Meer informatie over rechtshulp
Zelf aansprakelijk stellenU kunt de veroorzaker ook zelf aansprakelijk stellen. U moet dan binnen 3 jaar dan na het verkeersongeval een brief sturen aan de veroorzaker of zijn of haar verzekeraar, waarin u verzoekt om een schadevergoeding.

Bron
http://www.slachtofferhulp.nl/Delicten/ ... selschade/

Vraag gratis advies bij een betrouwbare letselschadeadvocaat/bureau
Daar kan ik je eventueel mee helpen als je dat zou willen.

groetjes jeanne

Beste Jeanne,

Wat geweldig! Ik wist niet eens dat dat mogelijk was.. ik ga van het weekend gelijk op zoek naar zijn bedrijfskaartje, als het goed is heb ik die namelijk nog liggen.. het zou fijn zijn als ik wat vergoed zou kunnen krijgen, want tot op de dag van vandaag heeft het behoorlijk wat gekost al neemt dat helaas niet het lichamelijke ongemak weg .
Hartelijk dank dat je de tijd en moeite hebt genomen voor het geven van advies en hulp !

Just_Lizzle schreef:Beste Jeanne,

Wat geweldig! Ik wist niet eens dat dat mogelijk was.. ik ga van het weekend gelijk op zoek naar zijn bedrijfskaartje, als het goed is heb ik die namelijk nog liggen.. het zou fijn zijn als ik wat vergoed zou kunnen krijgen, want tot op de dag van vandaag heeft het behoorlijk wat gekost al neemt dat helaas niet het lichamelijke ongemak weg .
Hartelijk dank dat je de tijd en moeite hebt genomen voor het geven van advies en hulp !

Ik heb je al een PB gestuurd met informatie en daar ben je dan in goede handen.

Indrukwekkend verhaal. Wat betreft het slapen geef ik graag een tip uit eigen ervaring. Kijk eens naar een Dorsoo bed. Dit bed is speciaal ontwikkeld voor mensen met rug- en nekklachten. Als de nacht goed is zal de dag ook beter zijn. Voor mij heeft het Dorsoo bed ertoe geleid dat ik verlost ben van mijn rugklachten.

pghverhagen schreef:Indrukwekkend verhaal. Wat betreft het slapen geef ik graag een tip uit eigen ervaring. Kijk eens naar een Dorsoo bed. Dit bed is speciaal ontwikkeld voor mensen met rug- en nekklachten. Als de nacht goed is zal de dag ook beter zijn. Voor mij heeft het Dorsoo bed ertoe geleid dat ik verlost ben van mijn rugklachten.

Als je een hernia hebt,daar helpt geen goed bed aan,daar gaat een hernia niet van weg.

pghverhagen schreef:Indrukwekkend verhaal. Wat betreft het slapen geef ik graag een tip uit eigen ervaring. Kijk eens naar een Dorsoo bed. Dit bed is speciaal ontwikkeld voor mensen met rug- en nekklachten. Als de nacht goed is zal de dag ook beter zijn. Voor mij heeft het Dorsoo bed ertoe geleid dat ik verlost ben van mijn rugklachten.

Als er daadwerkelijk iets aan de hand is met de rug zoals bij TS dan zal een bed de klachten niet 100% wegnemen.
Plus als je goed gelezen hebt is TS ook al haar baan kwijt, hoe moet iemand dat zo'n duur bed kunnen kopen ????

Een hernia gaat niet weg van een goed/slecht bed.

Beste Lizzl, ik las hier pas weer vandaag. Dank voor je bedankje en wat fijn dat anderen ook informatie voor je uitzoeken. Het mag gewoon niet zo zijn dat jouw leven naar de knoppen is door zo'n ongeluk. Die man zal ook verzekerd zijn dus mogen de verzekeraars het fijn gaan uitzoeken.
Ik wens je wel heel veel sterkte want je moet een lang en moeilijk traject in maar volgens mij ben je een sterk persoon en een volhouder!

En als het even niet gaat kom je hier gewoon je hart luchten .

Miepje1

Gelukkig kreeg je hulp/advies hier voor het juridische gedeelte! Maar je blijft evengoed nu wel nog steeds het rug probleem houden!! Fijn dat er zoveel mensen zijn die meteen hun goede ervaringen met je willen delen over een bed, osteopaat etc. Maar ook daar ben je niet echt mee geholpen!! (hoe fijn het ook is om een goed bed te hebben natuurlijk)

Ik vermoed toch dat jij het beste terug kunt naar je huis arts en vraagt je wederom door te sturen naar een neuroloog/neurochirurg. Het maakt niet uit wie opdracht voor de scan heeft gegeven...jij hebt hem MET de uitstulping die er op te zien is.

In principe is een uitstulping haast altijd een bewijs van een HNP (Hernia Nuclei Pulposi) wat ,vrij vertaald betekend dat een uitstulping op een zenuw drukt.

Ook de verschijnselen die je beschrijft met je been wijzen echt duidelijk die kant op. Ik ga je niet blij maken met een dooie mus...niet alle hernia klachten verdwijnen met een operatie...maar meestal wel alle uitvalverschijnselen. Voor de eventuele pijnklachten die er na de hernia behandeling overblijven kun je heel goed terecht bij een pijnkliniek die steeds betere behandelingen krijgen. Ga niet proberen te experimenteren met allerlei behandelingen via osteopaten/manuele therapeuten etc. Dat kan altijd nog als laatste redmiddel!

veel sterkte en succes!

Ik had niet verwacht door mijn verhaal hier neer te zetten, zoveel positieve reacties te ontvangen, dat doet een mens goed

Miepje1 schreef:Beste Lizzl, ik las hier pas weer vandaag. Dank voor je bedankje en wat fijn dat anderen ook informatie voor je uitzoeken. Het mag gewoon niet zo zijn dat jouw leven naar de knoppen is door zo'n ongeluk. Die man zal ook verzekerd zijn dus mogen de verzekeraars het fijn gaan uitzoeken.
Ik wens je wel heel veel sterkte want je moet een lang en moeilijk traject in maar volgens mij ben je een sterk persoon en een volhouder!

En als het even niet gaat kom je hier gewoon je hart luchten .

Miepje1

Dank je wel voor de oppepper het traject zal inderdaad wel lang worden maar ik ben nu ook al even onderweg dus ik zet mijn tanden er in tot aan het einde

mysty schreef:Gelukkig kreeg je hulp/advies hier voor het juridische gedeelte! Maar je blijft evengoed nu wel nog steeds het rug probleem houden!! Fijn dat er zoveel mensen zijn die meteen hun goede ervaringen met je willen delen over een bed, osteopaat etc. Maar ook daar ben je niet echt mee geholpen!! (hoe fijn het ook is om een goed bed te hebben natuurlijk)

Ik vermoed toch dat jij het beste terug kunt naar je huis arts en vraagt je wederom door te sturen naar een neuroloog/neurochirurg. Het maakt niet uit wie opdracht voor de scan heeft gegeven...jij hebt hem MET de uitstulping die er op te zien is.

In principe is een uitstulping haast altijd een bewijs van een HNP (Hernia Nuclei Pulposi) wat ,vrij vertaald betekend dat een uitstulping op een zenuw drukt.

Ook de verschijnselen die je beschrijft met je been wijzen echt duidelijk die kant op. Ik ga je niet blij maken met een dooie mus...niet alle hernia klachten verdwijnen met een operatie...maar meestal wel alle uitvalverschijnselen. Voor de eventuele pijnklachten die er na de hernia behandeling overblijven kun je heel goed terecht bij een pijnkliniek die steeds betere behandelingen krijgen. Ga niet proberen te experimenteren met allerlei behandelingen via osteopaten/manuele therapeuten etc. Dat kan altijd nog als laatste redmiddel!

veel sterkte en succes!

Beste Mysty, dank je wel voor je reactie en voor de moeite om mijn verhaal te lezen. Met de rugklachten kan ik in principe wel leven maar het zou zo fijn zijn als ik weer grote afstanden kan lopen zoals voorheen met "normaal" werkende benen, de pijnscheuten neem ik dan wel voor lief, als dat "dode/verlammende" gevoel maar weggaat.
Maar goed; voor nu zie ik in dat ik toch maar weer terug moet naar de huisarts en ook deze keer lijkt het mij verstandig om iemand mee te nemen... want mijn vertrouwen dat ik serieus wordt genomen is nog steeds nihil.

Ps. Dat bed kan ik nog steeds goed gebruiken, wellicht een tip voor mijn verlanglijstje voor kerst .