Radar

In augustus is ons kindje na 38 weken dood geboren. Een afschuwelijke gebeurtenis die nog steeds een impact heeft op ons dagelijks leven. Functioneren als daarvoor is nog steeds niet mogelijk al zijn we goed op weg.

Mijn vrouw werkt normaliter 2,5 dag in de week, maar dat is nog niet mogelijk. Na haar zwangerschapsverlof is ze dus ziek aangemeld bij het UWV omdat ze gewoonweg nog niet kan functioneren als daarvoor. Het gaat hierbij om energetische problemen en concentratie problemen. De volgende regeling zou hier van toepassing zijn: http://www.uwv.nl/Werkgevers/mijn_werkn ... riode.aspx

Gisteren is ze bij het UWV geweest voor een gesprek, en ze hebben de ziekteverlof aanvraag afgewezen. De reden die ze opgeven is dat haar klachten niet direct het gevolg zijn van de zwangerschap.

Dit is toch niet te geloven? Ik bedoel, als je een gezond kind hebt gekregen, maar je hebt bekken instabiliteit, dan kom je wel in aanmerking. Dat slaat toch nergens op? Nu komt er allerlei druk weer bij haar en haar werkgever te liggen, terwijl het duidelijk is dat ze nog niet 100% kan functioneren. Het UWV ziet dat dus anders.

Feit is ook dat ze een kleine werkgever heeft (4 medewerkers) en zij dus voor haar gevoel onevenredig drukt op de kosten van het bedrijf. Een UWV zou haar en haar werkgever hierbij enorm kunnen helpen, want tenslotte kies je hier niet voor...

Voor mij en mijn vrouw zijn dit geen fijne berichten. Uiteindelijk wil je geholpen worden, zeker met zulke dingen, maar nu hebben we het gevoel weer terug geworpen te zijn.

Ik denk dat haar werkgever uiteraard bezwaar moet aantekenen, maar zijn er nog meer middelen om het UWV op andere gedachten te krijgen? En wat zou een werkgever hier kunnen (moeten) doen?

Verschrikkelijk wat jullie hebben moeten meemaken.

Maar is het voor u vrouw niet beter om toch 2,5 dagen per week te gaan 'werken' zodat ze ook weer uit huis is en weer met andere dingen bezig is ?
Ik weet het klinkt hard maar is vaak wel de beste methode, het leven gaat door hoe heftig dat ook klinkt.

Chocomelk, ja ik wou het ook al opschrijven alleen heb ik moëite met deze regel
"Feit is ook dat ze een kleine werkgever heeft (4 medewerkers) en zij dus voor haar gevoel onevenredig drukt op de kosten van het bedrijf. Een UWV zou haar en haar werkgever hierbij enorm kunnen helpen, want tenslotte kies je hier niet voor..."

Wat erg wat u en uw vrouw is overkomen,

en wat 'beter' is voor iemand kan je vanachter de pc echt niet zien en dat is voor iedereen ook anders. Bovendien heb ik ook niet de indruk dat mevrouw niet wil werken, maar het gewoon niet kan, in ieder geval niet voor 100% productief.

De werkgever van uw vrouw heeft het moeten doorbetalen van ziekengeld waarschijnlijk niet h verzekerd, dus moet hij zelf betalen en met een klein bedrijf is dat wel veel geld. Wanneer het zwangerschapsgerelateerd is en het UWV betaald is dat voor uw werkgever natuurlijk fijn, maar voor uw vrouw maakt het geen verschil.

Heel technisch gezien is het misschien ook niet 'zwangerschapsgerelateerd' maar is uw vrouw bezig met rouwverwerking. Een second opinion aanvragen kan altijd, maar het is misschien wel te achterhalen hoe het UWV hier in andere gevallen mee om is gegaan, dit komt helaas wel vaker voor.

@Brieziet waar het mij omgaat is dat het UWV niet bedoeld is om financiële problemen van kleine bedrijven op te vangen. De werkgever die personeel in dienst heeft moet zorgen voor goede verzekeringen (die zijn duur) of een eigen voorziening treffen om dit soort tegenslagen op te vangen. Ik zie niet in waarom de gemeenschap hier voor zou moeten opdraaien.

Daarom zeg ik ook, als zij niet kan werken veranderd er voor haar in principe niets.
het bedrijf heeft er zelf voor gekozen om deze kosten niet te verzekeren.

@TS jij zegt: niemand kiest hiervoor. Maar dit geldt ook als iemand ziek wordt en langdurig niet kan werken. Ook daar kiest de werknemer en de werkgever niet voor, helaas moet ook in die gevallen de werkgever 2 jaar lang loon doorbetalen en ook dan is er geen UWV vangnet, maar het is wel te verzekeren.

Maar toch...... met een post natale depressie kom je wel in aanmerking voor een uitkering van het UWV, en als je kind doodgeboren is en je daardoor psychisch niet in staat bent om te werken dus niet.... vind ik ook ergens wel vreemd.

marceldk schreef:Ik denk dat haar werkgever uiteraard bezwaar moet aantekenen, maar zijn er nog meer middelen om het UWV op andere gedachten te krijgen? En wat zou een werkgever hier kunnen (moeten) doen?

Je kan zelf ook bezwaar indienen. Na een bezwaar procedure kun je naar de rechter.

vogels schreef:

met een post natale depressie kom je wel in aanmerking voor een uitkering van het UWV

Een depressie is niet te vergelijken met rouwverwerking. Verdriet = geen depressie.

Verdriet kan wel tot depressie leiden. En dan ben je weer terug bij het begin.

Allereerst dank voor het medeleven.

We zijn dankzij familie en therapeuten uit het depressie gebied gebleven; dit lag op de loer maar dit is gelukkig niet gebeurd.

De klap die je krijgt is bij het verlies van een kind is echter enorm; groter dan bij verlies van een ouder. Geloof me, ik weet het. Het is een kras op je ziel en je leven krijg voor altijd een rouwrandje. Het gaat veel dieper dan eenvoudige rouwverwerking, je verliest iets van jezelf.

Om daar bovenop te komen zou werken kunnen helpen, echter kost dat zo veel energie dat het gewoon niet lukt. Je bent geestelijk zo beschadigd geraakt en zit zoveel na te denken, dat werken geen medicijn is. Het helpt niet als je 8 uur 'werkt', om daarna kapot thuis te zitten.

Daarnaast is het iets van je met z'n tweeen moet verwerken. Veel praten etc om het een plek te kunnen geven. Werken helpt daar ook niet bij. Dan stel je de verwerking alleen maar uit.

We hebben veel mensen gesproken die ook baby's en kinderen zijn verloren, en ze zeggen allemaal dat er eigenlijk geen tijd voor staat. Het kostte allemaal maanden om weer enigszinds te functioneren. Heel herkenbaar allemaal.

Dat het UWV dit niet erkent als ziektebeeld vind ik raar. Ikzelf werk nu pas 3 dagen wat volgens mijn bedrijfsarts het maximale is. Alleen maar begrip vanuit hun kant en adviezen om het vooral rustig aan te doen. Diverse andere specialisten ondersteunen dit (bedrijfspsycholoog, huisarts, arbeidsdeskundige). Alleen het UWV dus niet. Die passen eenvoudig weg de regeltjes toe.

Korte termijn denken is blijkbaar het UWV devies; mensen zo snel mogelijk weer aan het werk krijgen. Effecten op de lange termijn zijn niet belangrijk.

Om een afspraak te maken hebben ze trouwens tot 2 keer toe gebeld om te vragen hoe het met 'de kleine' ging. Over goede informatie gesproken en het bekend zijn met een situatie als deze...

Ik heb nog geen goed antwoord op mijn vraag gekregen; enkel een second opinion is wellicht te overwegen al verwacht ik dat bij het UWV precendenten zijn en ze vrolijk verwijzen naar eerdere besluiten.

marceldk schreef:
De klap die je krijgt is bij het verlies van een kind is echter enorm; groter dan bij verlies van een ouder. Geloof me, ik weet het. Het is een kras op je ziel en je leven krijg voor altijd een rouwrandje. Het gaat veel dieper dan eenvoudige rouwverwerking, je verliest iets van jezelf.

Vind het ontzettend hard wat je daar schrijft.
Je ouders ken je al jaren, je kent hun karakter, en en en en en.
Je (helaas) doodgeboren kindje ken je niet, ook dit klinkt heel hard maar het is wel zo.
Het zal ook een kras op je ziel blijven, maar helaas moet je door.
Naar mijn idee werkt het niet om de hele dag in huis te blijven zitten, je vrouw werkt 2,5 dagen per week dus niet fulltime.

Wens jullie heel veel sterkte en kracht toe.

@marceldk,

Allereerst gecondoleerd, een kind verliezen is vreselijk

Toch kan ik het UWV begrijpen. Verdriet is nl niet te meten. Met andere woorden, je kan het ook faken (dit moet je niet persoonlijk opvatten).

En hoelang kan verdriet duren. Ik heb nog steeds verdriet om mijn moeder die 10 jaar geleden relatief jong is overleden. Je kan toch niet verwachten dat UWV dan zegt, oke mevrouw blijf maar 10 jaar in de ziektewet (bij wijze van spreken, dat begrijp je).

Dus ik denk dat je vrouw er toch aan zal moeten geloven, en proberen haar werk weer op te vatten.

Marcel als ik je verhaal lees denk ik dat jullie er met z'n tweeën nooit uit zullen komen. het leest alsof je mekaar alleen maar blijft herinneren aan het verlies. Ik ken een aantal mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en binnen korte tijd weer het oude ritme gingen oppakken. Praten op je werk over andere dingen helpt vaak beter dan met z'n tweeën proberen het een plekje te geven. Zorg dat je uit die negatieve spiraal komt.

Allereerst, mijn moeder overleed 6 weken na onze zoon dus ik weet wat dat betekent en kan het vergelijken.

Ik blijf erbij dat UWV niet kijkt naar de situatie en harteloos is. Wijzelf doen het prima, dat zeggen allerlei deskundigen om ons heen dus sneller reintegreren hoeft niet en ze zeggen ook dat dat niet verstandig is. UWV weet het blijkbaar beter.

Tenslotte wordt ik van dit forum ook niet veel wijzer over de opties mbt de uitspraak van het UWV. Al heel veel slechts over die organisatie gehoord, nu zelf ervaren. Tijd dat ze daar de bezem doorheen halen is mijn gevoel.

ts heel veel sterkte met het verlies van zo iets waar je naar toeleefde

iemand zei iets over je kent het kindje niet.. maar dat is absoluut niet waar..
het groeit in je je kent het al door en door voordat de kleine geboren is.
alleen moet het nog een gezichtje krijgen en dat gebeurd bij de geboorte

je kan dus weldegelijk overmand worden door verdriet..
al klinkt het toch een beetje post partum symptomerig (ja weet het geen echt woord) wat ik in startpost lees

Vaak heeft UWV toch het laatste woord, als hen vinden dat je aan het werk kan gaan dan behoor je dat te doen.
Doe je dat niet, of kan je dat niet dan kun je bezwaar indienen tegen hun beslissing, dat is het enigste wat je kan doen.

Dat het verliezen van een kind het zwaarste trauma is dat je als "ouder" kan overkomen daar zijn de psychologen het allang over eens. Van de andere kant, en ik wil absoluut niet harteloos overkomen maar jullie leven gaat door, in een negatieve spiraal blijven zitten daar krijg je hem/haar ook niet mee terug. Ook ik denk dat gaan werken, er over praten met je collega's en of je nu productief bent of niet als je maar "thuis" wegbent helpt wel als therapie en verzet je zinnen.

marceldk schreef:Allereerst dank voor het medeleven.

We zijn dankzij familie en therapeuten uit het depressie gebied gebleven; dit lag op de loer maar dit is gelukkig niet gebeurd.

De klap die je krijgt is bij het verlies van een kind is echter enorm; groter dan bij verlies van een ouder. Geloof me, ik weet het. Het is een kras op je ziel en je leven krijg voor altijd een rouwrandje. Het gaat veel dieper dan eenvoudige rouwverwerking, je verliest iets van jezelf.

Ga ik even niet op in, al ben ik het zeer met u oneens.
Ik wil beginnen met u en uw vrouw veel sterkte te wensen.

marceldk schreef:Om daar bovenop te komen zou werken kunnen helpen, echter kost dat zo veel energie dat het gewoon niet lukt.

Dat is iets waar je doorheen moet.
In het begin kost je haren borstelen je nog onvoorstelbaar veel energie.
Aankleden, eten, boodschappen doen, je wil het niet, je kunt het niet.....maar je moet het wel.
Dit is net zoiets.
Je moet er doorheen, want gewoon op de bank blijven zitten is ook geen oplossing.
En ja, ik spreek uit ervaring.

marceldk schreef:Je bent geestelijk zo beschadigd geraakt en zit zoveel na te denken, dat werken geen medicijn is. Het helpt niet als je 8 uur 'werkt', om daarna kapot thuis te zitten.

Nee, maar de hele dag kapot thuis zitten helpt ook niet...hier is geen medicijn voor.
Hoe rot het ook klinkt, dit is iets dat moet slijten met tijd.
Op je werk is er ten minste nog tijd dat je niet voor de volle 100% aan je verlies denkt, simpelweg omdat dit niet kan.
Al zul je 1 minuut per dag niet met je volle 100% aan je verlies denken, dan is dat winst.
Nogmaals, ervaring.

marceldk schreef:Daarnaast is het iets van je met z'n tweeen moet verwerken. Veel praten etc om het een plek te kunnen geven. Werken helpt daar ook niet bij. Dan stel je de verwerking alleen maar uit.

Dit vind ik een beetje een rare reden om niet te werken.
Uw vrouw werkt 2,5 dag per week.
Alsof u tweeën niet in die andere 4,5 dag kunt praten?
Tijdens de 3 dagen die u werkt kunt u ook niet met haar praten, dus is het 'niet samen kunnen zijn' geen reden voor uw vrouw om niet te werken.

marceldk schreef:We hebben veel mensen gesproken die ook baby's en kinderen zijn verloren, en ze zeggen allemaal dat er eigenlijk geen tijd voor staat. Het kostte allemaal maanden om weer enigszinds te functioneren. Heel herkenbaar allemaal.

Klopt, maar er komt een tijd dat je weer moet gaan opbouwen.

marceldk schreef:Dat het UWV dit niet erkent als ziektebeeld vind ik raar.

Ik snap uw reactie, maar u stelt zelf dat er geen last is van een depressie.
Dan is er dus geen ziekte waar je een naam op kan plakken aanwezig.
Zoals eerder gesteld, verdriet hebben is lood- en loodzwaar, maar geen ziekte.

marceldk schreef:Ikzelf werk nu pas 3 dagen wat volgens mijn bedrijfsarts het maximale is.

En heeft u zelf het idee dat u er slechter door af bent om te werken, of heeft het geen/weinig verschil gemaakt in het rouwproces?

marceldk schreef:Alleen maar begrip vanuit hun kant en adviezen om het vooral rustig aan te doen. Diverse andere specialisten ondersteunen dit (bedrijfspsycholoog, huisarts, arbeidsdeskundige). Alleen het UWV dus niet. Die passen eenvoudig weg de regeltjes toe.

Rustig aan doen is iets anders dan 'blijf vooral thuis de hele dag zitten malen over het ergste wat u ooit is overkomen'.
Als uw vrouw eens zou beginnen met een halve dag?
Twee uurtjes?
De eerste paar keer voelt het alsof je door drijfzand loopt, maar langzamerhand gaat het weer bij de normale routine horen.
En het lijkt mij dat zij dat zelf ook wil?

marceldk schreef:Korte termijn denken is blijkbaar het UWV devies; mensen zo snel mogelijk weer aan het werk krijgen. Effecten op de lange termijn zijn niet belangrijk.

Wat zijn volgens u de lange termijngevolgen als uw vrouw desnoods 2 uurtjes per week zou gaan werken?

marceldk schreef:Om een afspraak te maken hebben ze trouwens tot 2 keer toe gebeld om te vragen hoe het met 'de kleine' ging. Over goede informatie gesproken en het bekend zijn met een situatie als deze...

Ronduit onbeschoft en extreem kwetsend.
Heel erg.

marceldk schreef:Ik heb nog geen goed antwoord op mijn vraag gekregen; enkel een second opinion is wellicht te overwegen al verwacht ik dat bij het UWV precendenten zijn en ze vrolijk verwijzen naar eerdere besluiten.

Ik denk dat meerderen voor mij een goed antwoord hebben gegeven, namelijk heel langzaam weer opbouwen.
Het kan niet zo zijn dat uw vrouw de rest van haar leven hieronder gebukt blijft gaan en jaren ziek van verdriet thuis zit.
Ik zeg niet 'zet je er even overheen en ga door met jullie levens', maar ik kan me geen situatie voorstellen waarin de hele dag thuiszitten en denken aan he verdriet en verlies een helend effect heeft.
Verliezen als deze kun je niet accepteren.
Je komt er nooit mee in het reine.
Er blijft echt niets anders over dan (niet nu, maar op termijn) je erbij neerleggen dat het zo gelopen is (dat is iets anders dan accepteren) en dat je er zelf geen invloed op hebt gehad.
Dat niets wat je anders had gedaan, de afloop had beïnvloed.
Je moet jezelf op een gegeven moment toestemming geven om door te leven, anders ga je er aan onderdoor.

Nogmaals, ik wens u en uw vrouw heel, heel veel sterkte.

Uiteraard kan je vrouw wel thuisblijven zolang zij dat zelf wil, maar dan niet op kosten van de baas.

Dus als je vrouw er niet uit komt is het eerlijker om ontslag te nemen.

Er zijn zoveel mensen die met verdriet rondlopen op deze aardbol (spreek uit persoonlijke ervaring), die kunnen niet allemaal thuisblijven op kosten van een ander.

Komt misschien hard over wat ik zeg, maar uiteraard doet dat niks af aan mijn medeleven voor jullie. Ik hoop dat je die 2 dingen los kunt zien.

Ik wens jullie veel sterkte .
Het is nu nog vers en het doet pijn,maar op den duur slijt het,vergeten doe je het nooit,maar je kan het dan een plaatsje geven.
En werken is in het begin moeilijk,collega's vragen hoe het met je gaat(lief bedoelt)maar dat is moeilijk,om er mee om te gaan.
Maar probeer toch te gaan werken,in het begin is dat moeilijk,maar op den duur helpt het wel.

9 jaar geleden kwam ik thuis met de helft van een tweeling, na maanden in het ziekenhuis. Nimmer heb ik iets meegemaakt wat zo'n impact heeft gehad op mijn leven en dat terwijl ik veel familieleden vroeg heb verloren inclusief mijn moeder. Mijn man was beide ouders voor zijn 17e kwijt.
Dit verdriet sloeg echt alles. Je kind slechts weken hebben mogen kennen is heel erg hard.
Ik ben nooit meer dezelfde geworden. De glans is weg.

Ik kreeg na thuiskomst (mijn overgebleven kind was toen 3 maanden) alsnog zwangerschapsverlof, doch het UWV vertelde mij hetzelfde als aan uw vrouw. Ik trof een heel vriendelijke dame die zich haast verexcuseerde over de lompe regelgeving.
Echter, haar uitleg kon ik begrijpen. De uitkering is bedoeld voor de zwangerschapsgevolgen technisch gezien, de lichamelijke gevolgen. Die had ik ook niet, althans niet voortvloeiend uit de zwangerschap zelf.
De problemen die behoorlijk waren (psychisch gezien waren er een aantal twijfelachtige momenten door angsten), waren dezelfde die een man die niet zwanger was ook kon hebben en daarom keert het uwv niet uit.
Mijn werkgever moest na het zwangerschapsverlof mijn ziekte dus zelf financieren. Uiteraard is hij daarvoor verzekerd.
Ik kon totaal niet functioneren.
Het toeval wil dat ik degene ben die (als onderdeel van mijn functie als op personeelszaken)de zieken begeleid bij mijn werkgever. Helaas was het voor mij dus ook een leerzame ervaring. Toen ik na een jaar toch nog bij het UWV terecht kwam (dat was toen al na een jaar)omdat ik voor mijn zwangerschap ook al ziek was door een operatie heb ik nog een kort moment in de wao gezeten voor een deel. Zij hebben mij gestimuleerd om door te zetten en uiteindelijk ben ik een ochtend minder gaan werken omdat ik het laatste stukje gewoon niet redde. dat was mijn eigen keuze.Mensen kunnen makkelijk oordelen, maar ik kon in de eerste maanden geen regel van een brief onthouden die ik las. Ik sliep het hele weekend voor 1 dag reïntegratie. Maandenlang heb ik met hoge koorts gewerkt omdat mijn lijf het nog niet aankon, de psychische druk, mijn weerstand was nul. Het reïntegreren was gewoon teveel, doch workaholic als ik ben, ik deed het wel, maar heel erg langzaam is het opgebouwd.
Kortom, volgens mij ben je kansloos om hiervoor een uitkering via het UWV te krijgen. Je zegt immers zelf al dat je dezelfde problemen hebt als je vrouw. Haar baas zal zijn verzekering moeten aanspreken, of zijn portomonnee. Over vergelijkbare gevallen in mijn omgeving hoor ik (als er geen vertraagde rouwverwerking is omdat er nog een kind leeft zoals bij mij) dat de vrouwen na een maand of 3 weer iets gaan proberen. Een paar uurtjes kan geen kwaad inderdaad. Ik weet dat ik min of meer een soort straatangst onwikkelde. Pas daarvoor op. Het lijkt misschien raar wat ik allemaal zeg. Maar dat doet het met je.
Ik ben een evenwichtige volwassen vrouw met een goede en verantwoordelijke baan en een gezin. Toch is dit me overkomen. Onderschat niet hoe belangrijk het is om te rouwen. Je moet echter wel kunnen functioneren
Na 3 jaar dacht ik ineens... hé nu gaat het beter. En de laatste twee jaar is het niet meer dagelijks een issue in onze gedachten. En dat werken...... dat doe ik al jaaaaren weer op volle kracht. Maar neem je tijd, om de toekomst goed te kunnen vervolgen.