Service en garantie bij Apple
Geplaatst: 19 nov 2003 17:04
Apple Doa
Maart vorig jaar bestelde ik via het web bij de AppleStore Nederland, een 14" iBook Combo voor de somma van 3037,46 euro. Een pittig prijsje, (een ‘vergelijkbare’ machine van een ander merk kost slechts de helft tot eenderde van dat bedrag). Ik had dan ook weken zitten dubben of ik het zou doen. De doorslag gaf dat ik geen zin had in eindeloos geklooi. Ik wou snel en probleemloos aan de slag, dat hoge bedrag zou dan snel genoeg zijn terugverdiend. Daarom telde ik het graag neer, want ik ging er in mijn naïviteit vanuit daarmee een goed product in huis te krijgen.
De iBook was echter nog maar net uit de doos en hij crashte al: Ik deed de systeem-CD in de lade, klikte op de installer, het apparaat pruttelde wat, er passeerden enige dialoogvensters en toen pats, muurvast. Dagenlang van alles en nog wat geprobeert om ’m aan de praat te krijgen. Maar helaas.
Dus belde ik de helpdesk van Apple. Met de telefoon in de linkerhand en m’n nieuwe aanwinst bij de rechter gingen we aan de slag. In de dagen die volgden deden diverse medewerkers hun zegje en de telefoonrekening liep verontrustend op, maar het machientje reageerde nergens op. Tenslotte concludeerde een mevrouw ‘Jammer, het is nu net één dag te laat, één dag eerder had u nog een nieuwe iBook kunnen eisen.’
Daarom werd-ie door Apple opgehaald. Half mei kreeg ik ‘m terug. Door de technische afdeling van Apple waren beide systemen erop geïnstalleerd. De pakbon meldde in automatiseerdersbargoens: ‘HD can’t do restore, AppleDou repair’. Mijn vraag wat dat precies betekende werd humeurig ontweken.
Funny streepjespatroon
Maar ik kon nog steeds niet probleemloos aan de slag, ook na zijn uitstapje bleven zich met vaste regelmaat problemen voordoen; problemen die meer en meer toenamen in aantal en omvang. Het begon met het beeldscherm, dat plotseling veranderde in een kleurig streepjespatroon. Aanvankelijk kwam het beeld wel terug als ik het scherm voorzichtig een beetje voor en achterwaarts bewoog, maar steeds vaker was herstarten nog de enige uitweg die restte. Ik dacht, ‘één of twee crashes, daar moet ik maar mee leven’, want ik was volledig gericht op werken. Spastisch deed ik om de halve minuut een save.
Maar de performance van het machientje zakte na iedere herstart dieper weg. Al snel duurde het na een crash enkele uren voor er weer succesvol kon worden opgestart. Die periode werd al ras langer, tot het tenslotte dagen duurde. Begin december hoorde ik na het alt/cmnd backspace (herstart) nog slechts enig zwak gepruttel van de HD, maar bleef het scherm donker.
Daarom stuurde ik de machine begin dit jaar opnieuw terug voor reparatie. In maart ontving ik hem retour. Hij was nog maar koud thuis of hij crashte alweer en het al eerder beschreven patroon herhaalde zich.
Een pakbon ontbrak deze keer. Mijn vraag wat de problemen had veroorzaakt en wat er was gedaan om die te verhelpen werd wederom niet concreet beantwoord. Er werd vaag iets gemompeld over een moederbord.
Wanneer een computer alweer neergaat, anderhalf uur nadat-ie terug is van reparatie zijn er volgens mij twee mogelijkheden:
1. Hij is niet gerepareerd
2. Hij is niet serieus gerepareerd. Er zijn weliswaar wat zaken van ondergeschikt belang opgelapt, maar aan de echte oorzaak van de problemen is niets gedaan, (misschien in de hoop dat-ie het uit zal zingen tot de garantieperiode is verlopen?).
Te heet voor op schoot
Het viel mij intussen op dat de computer steevast crashte wanneer-ie flink aan het werk moest. B.v nadat-ie grote hoeveelheden data had moeten verstouwen, zoals bij het branden van CD’s, bij het backuppen, bij het kopiëren van foto’s via samengebruik, het omzetten van nummers naar MP3 formaat, of tijdens installaties en upgrades. Dan werd het apparaat kokend heet, zo heet dat je hem echt niet meer op schoot kon houden. Een miniem lichte aanraking was vervolgens voldoende en het streepjespatroon verscheen. Wanneer ik m’n neus vlak boven het toetsenbord hield rook ik een lichte brandlucht. Ik kreeg het sterke vermoeden dat die extreme hitteontwikkeling er de oorzaak van was dat de tere ingewanden van mijn iBook (het moederbord?) van streek raakten en dat ze het, als ik vervolgens stug probeerde door te werken, het iedere dag een stukje verder begaven.
Een en ander over gebruikersvriendelijkheid
Al snel was het weer volledig mis. Dus er was nog geen maand voorbij of ik hing weer aan de lijn bij de Apple’s helpdesk. Omdat ze me in de problemen lieten zitten met m’n dure aanschaf, besloot ik me wat assertiever op te stellen. Ik had een reeks vragen op mijn lever:
‘Is hitteontwikkeling de oorzaak van de crashes?’.
‘Tja, uhh, mmmm’.
‘Waardoor wordt die hitte veroorzaakt? De harddrive? Kan door die mooie hi-tech-behuizing de hitte niet goed weg? Of is er iets anders aan de hand?’
Ik kreeg geen antwoord waar ik wijzer van werd.
‘De dealer van een vriendin, die dit jaar al drie keer met dit probleem aan haar machientje naar de winkel is geweest, beweert dat het door een virus komt.’ (schade door virussen valt niet onder de garantie).
’T wordt eentonig; weer een ontwijkend antwoord.
‘Is er iets wat ik kan doen – of juist moet nalaten – om daarmee de problemen voorkomen?’
Ik kon het haast niet geloven; zelfs deze vraag werd niet beantwoord.
Kortom, ik stuitte bij MacSupport op een muur van stilzwijgen. Men gedroeg zich weliswaar formeel en netjes, maar ieder zinnig gesprek werd, tot mijn langzaam oplopende ergernis, systematisch ontweken.
Volgende absurdistische sketch voor twee machteloze personen is illustratief voor de manier waarop het contact verliep:
Ik: 'Ik zou graag een duidelijk antwoord hebben, wat is er aan de hand met mijn iBook'
Helpdeskmedewerker: 'Sorry, wij moeten ons aan de voorschriften houden'
Ik: 'Van wie krijgt u die voorschriften en hoe luiden ze?'
Helpdeskmedewerker: 'Van mijn chef'
Ik: ‘Geef me die chef dan maar'
Helpdeskmedewerker: ‘Ik heb geen chef’
Omdat ik bleef aandringen, kreeg ik een telefoonnummer; van de 'klachtenlijn'. Direct gebeld en m'n hele verhaal nog eens gedaan. Nee, een klacht wilden ze niet opnemen. Drie dagen en vele telefoontjes, later werd me tot m’n grote woede duidelijk, dat het nummer dat ze me hadden opgegeven gewoon het nummer was van een collega, die naast betreffende mevrouw zat. Apple heeft geen klachtenlijn vertelden ze me nu.
Je kunt ’t naïef vinden, maar ik meende recht op goede antwoorden te hebben. Ik kon me niet voorstellen dat Apple me in de problemen zouden laten zitten met m’n dure aankoop. Apple daarentegen, drong langzaam tot me door, voelde zich niet verplicht z’n klanten te goed te informeren. Het had er, vond ik, zelfs verdacht veel van weg dat er richtlijnen bestaan die het medewerkers verbieden bepaalde informatie met betrekking tot hun producten, naar buiten te brengen.
Ik werd nu giftig:
‘Bijdeweei, Ik had een HD van dertig MB besteld, nu zie ik dat er één van slechts 27eneenhalve MB in mijn iBook zit’.
‘Ja, dat kan voorkomen’
‘Ik heb voor die dertig MB, honderdveertig euro extra betaald, krijg ik nu 11,67 euro van u terug?’.
‘Dat is niet gebruikelijk’.
Vervelend geëikel
Nou dan maar de zakelijke mededeling. Ik meldde Apple dat ik het resultaat van de tweede reparatie onmogelijk kon accepteren. Nu begon een aantal dagen vervelend geëikel: doorverbinden, beloven terug te bellen en niet doen enz. Ook Apple bleek zo’n bedrijf dat zich voor nieuwe klanten uitslooft, maar nadat de koop is gesloten weinig oor meer heeft voor die koper.
Tot mijn verbazing vroegen ze me tijdens het zoveelste gesprek om mijn aankoopbewijs te faxen. Tijdens alle voorgaande contacten hadden ze al mijn gegevens sneller op het scherm voor hun neus, dan ik ze kon vinden. maar plotseling moest ik ze aan hun doorfaxen.
Langzaamaan begon ik de boel behoorlijk te wantrouwen. Wat hiervan te denken? Probeerden ze me aan het lijntje te houden tot de garantie was verlopen, of was het de bedoeling me te ontmoedigen en daarbij en-passant te checken of ik überhaupt nog kon aantonen wanneer de iBook was aangeschaft?
Afijn, het koste aanmerkelijk meer tijd dan tijdens de voorgaande twee rondes, maar uiteindelijk - het was inmiddels reeds half juni - meldde de koerier zich weer en mijn iBookje ging voor de derde maal op reis, de bestemming was Ierland.
Een paar weken later belde Apple met het verzoek een verklaring, die me toegestuurd zou worden, te ondertekenen, daarna zou tegen betaling van 850 euro reparatie plaats vinden (en betaling via de ABN of met een Postcheque, zoals bij de aanschaf, accepteerden ze niet meer, betalen kon alleen nog met een creditcard).
Ik verbaast, want volgens mij heb je op reparaties drie maanden garantie, dus als het zo snel wéér fout ging, zou ik niets hoeven te betalen, nog los van het feit dat op het moment dat ik de panne had gemeld, mijn jaar garantie niet was verlopen en ook los van het feit dat een leverancier gewoon wettelijk verplicht is een product te leveren dat de eigenschappen heeft die je er redelijkerwijs van mag verwachten, en anders geld terug, een spelregel die ook geldt nadat de garantietermijn is verlopen.
Maar zelfs in het geval dat allemaal niet van toepassing zou zijn; zolang Apple mij geen duidelijkheid verschafte waar alle ellende met mijn iBook aan te wijten was, kon ik toch niet anders dan vrezen dat de geschiedenis zich met maandelijkse regelmaat zou blijven herhalen. Met andere woorden, dat ik ongeveer één keer in de maand mijn compuutertje zou moeten verschepen en hem pas na betaling van 850 euro weer terug zou krijgen. Ik zou toch gek zijn als ik zou zwichten en hem op zulke condities zou laten repareren?
Ik antwoordde niets te tekenen waardoor ik mijn recht op garantie zou kunnen schaden. Vervolgens werd de computer ongerepareerd geretourneerd.
Na thuiskomst bleek-ie definitief niet meer in staat enig operating system te laden, niet van de HD en ook niet van een CD. De HD maakte soms spaarzaam nog wat zwakke geluidjes, maar het scherm bleef - voor de verandering - wit.
Smoesjes
Wijfelend beweerde een helpdeskmedewerker dat de technische dienst vocht had geconstateerd in de iBook en dat betrof schade die niet onder de garantiebepalingen viel.
Ik geloofde m’n oren niet; beide voorgaande keren, had ik identieke problemen. Niets gehoord over vocht toen en ik had ze toch zo grondig het hemd van het lijf gevraagd, dat ik, toen ik ophing het gevoel had, dat op hetzelfde moment aan de andere kant van de lijn hartgrondig ‘zeikerd’ werd gezegd.
Nu weet ik absoluut zeker dat er nooit vocht of vloeistoffen in het apparaat zijn gekomen, sterker, dat durf ik te zweren op alles wat me lief en heilig is.
De consumentenbond vertelde me, dat het suggereren van ‘waterschade’ de meest gebruikte methode is van verkopers om zich onder garantieverplichtingen uit te draaien.
Voor mij was de boot aan; twaalf juli stuurde ik een aangetekend schrijven naar Apple, waarin ik verzocht een bewijs te leveren van de vermeende waterschade, d.w.z. ik verlangde dat ze die in het apparaat aan zouden wijzen (of die evt. door een onpartijdige derde zouden laten constateren), tenslotte beweren zij het en dus ligt de bewijslast bij hen. Wanneer ze daartoe niet in staat zouden zijn, vervolgde ik mijn brief, stelde ik het volgende:
1 de iBook was al niet in orde op de dag van levering,
2 de klachten zijn binnen de garantieperiode bij herhaling door mij gemeld,
3 hun service-afdeling was er nimmer in geslaagd de problemen te verhelpen
Ik sloot af met de conclusie dat ze me met de iBook een ondeugdelijk product hadden geleverd. Hiervoor stelde ik ze in gebreke en verzocht ze op korte termijn alsnog een naar behoren functionerende machine te leveren, uiteraard zonder kosten mijnerzijds.
Voorts verzocht ik ze binnen veertien dagen na dagtekening van de brief te reageren.
Veertien dagen verstreken, maar een brief van Apple (of hun advocatenkantoor) bleef uit. Een week extra gewacht, maar nog steeds geen teken van leven. Dus volgde ‘aangetekend’ een herinnering. Je kent dat wel. ‘Enige tijd geleden ontving u van mij een schrijven dat wellicht aan uw aandacht is ontsnapt, blablabla blabla’.
Iedere dag ging ik nieuwsgierig naar mijn brievenbus. Maar er kwam nog niet eens een ontvangstbevestiging.
Afijn, in dat geval restte me niets anders dan een advocaat in te schakelen. Terwijl die aan de slag ging gebruikte ik m’n tijd om het internet af te speuren naar antwoorden op de vragen die Apple niet wenste te beantwoorden.
Maandagochtend iBook ochtend
Op de support site van Apple waren ze natuurlijk onbekend, maar het kostte weinig moeite op andere plaatsen talloze meldingen te vinden, gepost door mensen, die met identieke problemen worstelden. (b.v. iBook dood, iBook die warm wordt......) en
iBook ziek
Ik wist nu in ieder geval dat ik niet de pechvogel was, die toevallig een maandagochtendmachientje had getroffen. Mijn vermoeden groeide dat daarin de reden school van het pathologisch niet willen verstrekken van zinnige informatie: Apple probeerde toe te dekken dat het maandagochtend iBookjesochtend bij hun bedrijf is. Het gestand moeten doen van zoveel garantierechten zou desastreus zijn voor hun balans.
Bovendien bleek er een hele industrie op het internet te zijn ontstaan, die een goede boterham verdiende met het leveren van hulpstukken om het hitteprobleem van de iBookjes iets te temperen: pootjes,
padjes met gel frames enz..
Ik ben stom geweest, had ik vooraf geweten wat ik nu weet en had ik me gerealiseerd hoe het AppleCare ProtectionPlan in elkaar stak, dan was er waarschijnlijk een belletje bij me gaan rinkelen. Bovenop de hoge aanschafprijs van je iBook, moet je nog eens een kwart van die koopsom extra neertellen om zo’n extra garantie te kopen. Maar wat koop je nou eigenlijk? Toch gewoon rechten die je wettelijk allang hebt. De AppleCare garantie maakt het je uitsluitend makkelijker, omdat het veel discussie zou kunnen voorkomen. Je zou, als je in het bezit bent van zo’n garantie, in principe immers niets hoeven te bewijzen (tenzij Apple gaat beweren dat er water in je machientje is gekomen natuurlijk Neem daar goed nota van; Apple heeft weinig problemen met dit soort leugens).
Een kwart van de koopsom is idioot duur voor zo’n wankele garantie. Een leuk plannetje voor Apple derhalve, maar als Apple vertrouwen had in de eigen producten zou je toch niet voor zo’n hoog bedrag hoeven af te kopen? De kleine kans dat er iets is , zouden ze in dat geval makkelijk voor eigen rekening kunnen nemen. Het lijkt wel of ze er bij Apple vanuit gaan dat één op de vier à vijf machientjes het zal begeven.
Apple geeft ook maar één jaar garantie op zijn producten. Andere computerfabrikanten soms wel drie (en die zijn desondanks nog steeds goedkoper).
Mijn advocaat wrijft nog meer zout in de wonde: Apple is niet aangesloten is bij enige fatsoenlijke geschillencommissie en ook niet aangesloten bij het Webshop Keurmerk.
Allemaal feiten die die ik mezelf had moeten realiseren voordat ik besloot een iBook te bestellen. Misschien heb ik me toch veel te veel laten imponeren door het mooie design uiterlijk, en heb te overhaast besloten, dat mijn nieuwe computer een iBook werd.
Firma list, leugen + bedrog
Er gingen nogmaals maanden voorbij, voordat de advocaat weer van zich liet horen, ‘Het is helaas niet mogelijk om Apple in Nederland aan te spreken. De koop is juridisch namelijk gesloten in Ierland’.
’?????’ Dus: Je bestelt bij de AppleStore Nederland,
Krijgt dan mail van applestore.nl.,
Je betaalt door geld over te maken naar een rekening bij de ABN-Amro in Amsterdam (rek. nr. 44 0339 464) of met een personal cheque bij de PTT in Hoofddorp,
omdat je aankoop ’t niet doet, moet je een nederlands telefoonnummer bellen, waar je in het nederlands te woord wordt gestaan,
En ontvangt dan post vanaf een nederlands adres: Apple Nederland, Kosterijland 42, 3981 AJ Bunnik.
wanneer je geld op de rekening van Apple staat, ontvang je samen met je aankoop een in het nederlands gestelde factuur, maar het briefhoofd vermeldt plotseling doodleuk een andere firma: Apple Computer International gevestigd Hollyhill, Cork, Ireland, Dat is i.t.t Apple Nederland geen nederlandse rechtspersoon en op het moment dat je aanspraak maakt op je wettelijk recht op garantie trekt Apple dus lachend een lange neus naar je.
Maart vorig jaar bestelde ik via het web bij de AppleStore Nederland, een 14" iBook Combo voor de somma van 3037,46 euro. Een pittig prijsje, (een ‘vergelijkbare’ machine van een ander merk kost slechts de helft tot eenderde van dat bedrag). Ik had dan ook weken zitten dubben of ik het zou doen. De doorslag gaf dat ik geen zin had in eindeloos geklooi. Ik wou snel en probleemloos aan de slag, dat hoge bedrag zou dan snel genoeg zijn terugverdiend. Daarom telde ik het graag neer, want ik ging er in mijn naïviteit vanuit daarmee een goed product in huis te krijgen.
De iBook was echter nog maar net uit de doos en hij crashte al: Ik deed de systeem-CD in de lade, klikte op de installer, het apparaat pruttelde wat, er passeerden enige dialoogvensters en toen pats, muurvast. Dagenlang van alles en nog wat geprobeert om ’m aan de praat te krijgen. Maar helaas.
Dus belde ik de helpdesk van Apple. Met de telefoon in de linkerhand en m’n nieuwe aanwinst bij de rechter gingen we aan de slag. In de dagen die volgden deden diverse medewerkers hun zegje en de telefoonrekening liep verontrustend op, maar het machientje reageerde nergens op. Tenslotte concludeerde een mevrouw ‘Jammer, het is nu net één dag te laat, één dag eerder had u nog een nieuwe iBook kunnen eisen.’
Daarom werd-ie door Apple opgehaald. Half mei kreeg ik ‘m terug. Door de technische afdeling van Apple waren beide systemen erop geïnstalleerd. De pakbon meldde in automatiseerdersbargoens: ‘HD can’t do restore, AppleDou repair’. Mijn vraag wat dat precies betekende werd humeurig ontweken.
Funny streepjespatroon
Maar ik kon nog steeds niet probleemloos aan de slag, ook na zijn uitstapje bleven zich met vaste regelmaat problemen voordoen; problemen die meer en meer toenamen in aantal en omvang. Het begon met het beeldscherm, dat plotseling veranderde in een kleurig streepjespatroon. Aanvankelijk kwam het beeld wel terug als ik het scherm voorzichtig een beetje voor en achterwaarts bewoog, maar steeds vaker was herstarten nog de enige uitweg die restte. Ik dacht, ‘één of twee crashes, daar moet ik maar mee leven’, want ik was volledig gericht op werken. Spastisch deed ik om de halve minuut een save.
Maar de performance van het machientje zakte na iedere herstart dieper weg. Al snel duurde het na een crash enkele uren voor er weer succesvol kon worden opgestart. Die periode werd al ras langer, tot het tenslotte dagen duurde. Begin december hoorde ik na het alt/cmnd backspace (herstart) nog slechts enig zwak gepruttel van de HD, maar bleef het scherm donker.
Daarom stuurde ik de machine begin dit jaar opnieuw terug voor reparatie. In maart ontving ik hem retour. Hij was nog maar koud thuis of hij crashte alweer en het al eerder beschreven patroon herhaalde zich.
Een pakbon ontbrak deze keer. Mijn vraag wat de problemen had veroorzaakt en wat er was gedaan om die te verhelpen werd wederom niet concreet beantwoord. Er werd vaag iets gemompeld over een moederbord.
Wanneer een computer alweer neergaat, anderhalf uur nadat-ie terug is van reparatie zijn er volgens mij twee mogelijkheden:
1. Hij is niet gerepareerd
2. Hij is niet serieus gerepareerd. Er zijn weliswaar wat zaken van ondergeschikt belang opgelapt, maar aan de echte oorzaak van de problemen is niets gedaan, (misschien in de hoop dat-ie het uit zal zingen tot de garantieperiode is verlopen?).
Te heet voor op schoot
Het viel mij intussen op dat de computer steevast crashte wanneer-ie flink aan het werk moest. B.v nadat-ie grote hoeveelheden data had moeten verstouwen, zoals bij het branden van CD’s, bij het backuppen, bij het kopiëren van foto’s via samengebruik, het omzetten van nummers naar MP3 formaat, of tijdens installaties en upgrades. Dan werd het apparaat kokend heet, zo heet dat je hem echt niet meer op schoot kon houden. Een miniem lichte aanraking was vervolgens voldoende en het streepjespatroon verscheen. Wanneer ik m’n neus vlak boven het toetsenbord hield rook ik een lichte brandlucht. Ik kreeg het sterke vermoeden dat die extreme hitteontwikkeling er de oorzaak van was dat de tere ingewanden van mijn iBook (het moederbord?) van streek raakten en dat ze het, als ik vervolgens stug probeerde door te werken, het iedere dag een stukje verder begaven.
Een en ander over gebruikersvriendelijkheid
Al snel was het weer volledig mis. Dus er was nog geen maand voorbij of ik hing weer aan de lijn bij de Apple’s helpdesk. Omdat ze me in de problemen lieten zitten met m’n dure aanschaf, besloot ik me wat assertiever op te stellen. Ik had een reeks vragen op mijn lever:
‘Is hitteontwikkeling de oorzaak van de crashes?’.
‘Tja, uhh, mmmm’.
‘Waardoor wordt die hitte veroorzaakt? De harddrive? Kan door die mooie hi-tech-behuizing de hitte niet goed weg? Of is er iets anders aan de hand?’
Ik kreeg geen antwoord waar ik wijzer van werd.
‘De dealer van een vriendin, die dit jaar al drie keer met dit probleem aan haar machientje naar de winkel is geweest, beweert dat het door een virus komt.’ (schade door virussen valt niet onder de garantie).
’T wordt eentonig; weer een ontwijkend antwoord.
‘Is er iets wat ik kan doen – of juist moet nalaten – om daarmee de problemen voorkomen?’
Ik kon het haast niet geloven; zelfs deze vraag werd niet beantwoord.
Kortom, ik stuitte bij MacSupport op een muur van stilzwijgen. Men gedroeg zich weliswaar formeel en netjes, maar ieder zinnig gesprek werd, tot mijn langzaam oplopende ergernis, systematisch ontweken.
Volgende absurdistische sketch voor twee machteloze personen is illustratief voor de manier waarop het contact verliep:
Ik: 'Ik zou graag een duidelijk antwoord hebben, wat is er aan de hand met mijn iBook'
Helpdeskmedewerker: 'Sorry, wij moeten ons aan de voorschriften houden'
Ik: 'Van wie krijgt u die voorschriften en hoe luiden ze?'
Helpdeskmedewerker: 'Van mijn chef'
Ik: ‘Geef me die chef dan maar'
Helpdeskmedewerker: ‘Ik heb geen chef’
Omdat ik bleef aandringen, kreeg ik een telefoonnummer; van de 'klachtenlijn'. Direct gebeld en m'n hele verhaal nog eens gedaan. Nee, een klacht wilden ze niet opnemen. Drie dagen en vele telefoontjes, later werd me tot m’n grote woede duidelijk, dat het nummer dat ze me hadden opgegeven gewoon het nummer was van een collega, die naast betreffende mevrouw zat. Apple heeft geen klachtenlijn vertelden ze me nu.
Je kunt ’t naïef vinden, maar ik meende recht op goede antwoorden te hebben. Ik kon me niet voorstellen dat Apple me in de problemen zouden laten zitten met m’n dure aankoop. Apple daarentegen, drong langzaam tot me door, voelde zich niet verplicht z’n klanten te goed te informeren. Het had er, vond ik, zelfs verdacht veel van weg dat er richtlijnen bestaan die het medewerkers verbieden bepaalde informatie met betrekking tot hun producten, naar buiten te brengen.
Ik werd nu giftig:
‘Bijdeweei, Ik had een HD van dertig MB besteld, nu zie ik dat er één van slechts 27eneenhalve MB in mijn iBook zit’.
‘Ja, dat kan voorkomen’
‘Ik heb voor die dertig MB, honderdveertig euro extra betaald, krijg ik nu 11,67 euro van u terug?’.
‘Dat is niet gebruikelijk’.
Vervelend geëikel
Nou dan maar de zakelijke mededeling. Ik meldde Apple dat ik het resultaat van de tweede reparatie onmogelijk kon accepteren. Nu begon een aantal dagen vervelend geëikel: doorverbinden, beloven terug te bellen en niet doen enz. Ook Apple bleek zo’n bedrijf dat zich voor nieuwe klanten uitslooft, maar nadat de koop is gesloten weinig oor meer heeft voor die koper.
Tot mijn verbazing vroegen ze me tijdens het zoveelste gesprek om mijn aankoopbewijs te faxen. Tijdens alle voorgaande contacten hadden ze al mijn gegevens sneller op het scherm voor hun neus, dan ik ze kon vinden. maar plotseling moest ik ze aan hun doorfaxen.
Langzaamaan begon ik de boel behoorlijk te wantrouwen. Wat hiervan te denken? Probeerden ze me aan het lijntje te houden tot de garantie was verlopen, of was het de bedoeling me te ontmoedigen en daarbij en-passant te checken of ik überhaupt nog kon aantonen wanneer de iBook was aangeschaft?
Afijn, het koste aanmerkelijk meer tijd dan tijdens de voorgaande twee rondes, maar uiteindelijk - het was inmiddels reeds half juni - meldde de koerier zich weer en mijn iBookje ging voor de derde maal op reis, de bestemming was Ierland.
Een paar weken later belde Apple met het verzoek een verklaring, die me toegestuurd zou worden, te ondertekenen, daarna zou tegen betaling van 850 euro reparatie plaats vinden (en betaling via de ABN of met een Postcheque, zoals bij de aanschaf, accepteerden ze niet meer, betalen kon alleen nog met een creditcard).
Ik verbaast, want volgens mij heb je op reparaties drie maanden garantie, dus als het zo snel wéér fout ging, zou ik niets hoeven te betalen, nog los van het feit dat op het moment dat ik de panne had gemeld, mijn jaar garantie niet was verlopen en ook los van het feit dat een leverancier gewoon wettelijk verplicht is een product te leveren dat de eigenschappen heeft die je er redelijkerwijs van mag verwachten, en anders geld terug, een spelregel die ook geldt nadat de garantietermijn is verlopen.
Maar zelfs in het geval dat allemaal niet van toepassing zou zijn; zolang Apple mij geen duidelijkheid verschafte waar alle ellende met mijn iBook aan te wijten was, kon ik toch niet anders dan vrezen dat de geschiedenis zich met maandelijkse regelmaat zou blijven herhalen. Met andere woorden, dat ik ongeveer één keer in de maand mijn compuutertje zou moeten verschepen en hem pas na betaling van 850 euro weer terug zou krijgen. Ik zou toch gek zijn als ik zou zwichten en hem op zulke condities zou laten repareren?
Ik antwoordde niets te tekenen waardoor ik mijn recht op garantie zou kunnen schaden. Vervolgens werd de computer ongerepareerd geretourneerd.
Na thuiskomst bleek-ie definitief niet meer in staat enig operating system te laden, niet van de HD en ook niet van een CD. De HD maakte soms spaarzaam nog wat zwakke geluidjes, maar het scherm bleef - voor de verandering - wit.
Smoesjes
Wijfelend beweerde een helpdeskmedewerker dat de technische dienst vocht had geconstateerd in de iBook en dat betrof schade die niet onder de garantiebepalingen viel.
Ik geloofde m’n oren niet; beide voorgaande keren, had ik identieke problemen. Niets gehoord over vocht toen en ik had ze toch zo grondig het hemd van het lijf gevraagd, dat ik, toen ik ophing het gevoel had, dat op hetzelfde moment aan de andere kant van de lijn hartgrondig ‘zeikerd’ werd gezegd.
Nu weet ik absoluut zeker dat er nooit vocht of vloeistoffen in het apparaat zijn gekomen, sterker, dat durf ik te zweren op alles wat me lief en heilig is.
De consumentenbond vertelde me, dat het suggereren van ‘waterschade’ de meest gebruikte methode is van verkopers om zich onder garantieverplichtingen uit te draaien.
Voor mij was de boot aan; twaalf juli stuurde ik een aangetekend schrijven naar Apple, waarin ik verzocht een bewijs te leveren van de vermeende waterschade, d.w.z. ik verlangde dat ze die in het apparaat aan zouden wijzen (of die evt. door een onpartijdige derde zouden laten constateren), tenslotte beweren zij het en dus ligt de bewijslast bij hen. Wanneer ze daartoe niet in staat zouden zijn, vervolgde ik mijn brief, stelde ik het volgende:
1 de iBook was al niet in orde op de dag van levering,
2 de klachten zijn binnen de garantieperiode bij herhaling door mij gemeld,
3 hun service-afdeling was er nimmer in geslaagd de problemen te verhelpen
Ik sloot af met de conclusie dat ze me met de iBook een ondeugdelijk product hadden geleverd. Hiervoor stelde ik ze in gebreke en verzocht ze op korte termijn alsnog een naar behoren functionerende machine te leveren, uiteraard zonder kosten mijnerzijds.
Voorts verzocht ik ze binnen veertien dagen na dagtekening van de brief te reageren.
Veertien dagen verstreken, maar een brief van Apple (of hun advocatenkantoor) bleef uit. Een week extra gewacht, maar nog steeds geen teken van leven. Dus volgde ‘aangetekend’ een herinnering. Je kent dat wel. ‘Enige tijd geleden ontving u van mij een schrijven dat wellicht aan uw aandacht is ontsnapt, blablabla blabla’.
Iedere dag ging ik nieuwsgierig naar mijn brievenbus. Maar er kwam nog niet eens een ontvangstbevestiging.
Afijn, in dat geval restte me niets anders dan een advocaat in te schakelen. Terwijl die aan de slag ging gebruikte ik m’n tijd om het internet af te speuren naar antwoorden op de vragen die Apple niet wenste te beantwoorden.
Maandagochtend iBook ochtend
Op de support site van Apple waren ze natuurlijk onbekend, maar het kostte weinig moeite op andere plaatsen talloze meldingen te vinden, gepost door mensen, die met identieke problemen worstelden. (b.v. iBook dood, iBook die warm wordt......) en
iBook ziek
Ik wist nu in ieder geval dat ik niet de pechvogel was, die toevallig een maandagochtendmachientje had getroffen. Mijn vermoeden groeide dat daarin de reden school van het pathologisch niet willen verstrekken van zinnige informatie: Apple probeerde toe te dekken dat het maandagochtend iBookjesochtend bij hun bedrijf is. Het gestand moeten doen van zoveel garantierechten zou desastreus zijn voor hun balans.
Bovendien bleek er een hele industrie op het internet te zijn ontstaan, die een goede boterham verdiende met het leveren van hulpstukken om het hitteprobleem van de iBookjes iets te temperen: pootjes,
padjes met gel frames enz..
Ik ben stom geweest, had ik vooraf geweten wat ik nu weet en had ik me gerealiseerd hoe het AppleCare ProtectionPlan in elkaar stak, dan was er waarschijnlijk een belletje bij me gaan rinkelen. Bovenop de hoge aanschafprijs van je iBook, moet je nog eens een kwart van die koopsom extra neertellen om zo’n extra garantie te kopen. Maar wat koop je nou eigenlijk? Toch gewoon rechten die je wettelijk allang hebt. De AppleCare garantie maakt het je uitsluitend makkelijker, omdat het veel discussie zou kunnen voorkomen. Je zou, als je in het bezit bent van zo’n garantie, in principe immers niets hoeven te bewijzen (tenzij Apple gaat beweren dat er water in je machientje is gekomen natuurlijk Neem daar goed nota van; Apple heeft weinig problemen met dit soort leugens).
Een kwart van de koopsom is idioot duur voor zo’n wankele garantie. Een leuk plannetje voor Apple derhalve, maar als Apple vertrouwen had in de eigen producten zou je toch niet voor zo’n hoog bedrag hoeven af te kopen? De kleine kans dat er iets is , zouden ze in dat geval makkelijk voor eigen rekening kunnen nemen. Het lijkt wel of ze er bij Apple vanuit gaan dat één op de vier à vijf machientjes het zal begeven.
Apple geeft ook maar één jaar garantie op zijn producten. Andere computerfabrikanten soms wel drie (en die zijn desondanks nog steeds goedkoper).
Mijn advocaat wrijft nog meer zout in de wonde: Apple is niet aangesloten is bij enige fatsoenlijke geschillencommissie en ook niet aangesloten bij het Webshop Keurmerk.
Allemaal feiten die die ik mezelf had moeten realiseren voordat ik besloot een iBook te bestellen. Misschien heb ik me toch veel te veel laten imponeren door het mooie design uiterlijk, en heb te overhaast besloten, dat mijn nieuwe computer een iBook werd.
Firma list, leugen + bedrog
Er gingen nogmaals maanden voorbij, voordat de advocaat weer van zich liet horen, ‘Het is helaas niet mogelijk om Apple in Nederland aan te spreken. De koop is juridisch namelijk gesloten in Ierland’.
’?????’ Dus: Je bestelt bij de AppleStore Nederland,
Krijgt dan mail van applestore.nl.,
Je betaalt door geld over te maken naar een rekening bij de ABN-Amro in Amsterdam (rek. nr. 44 0339 464) of met een personal cheque bij de PTT in Hoofddorp,
omdat je aankoop ’t niet doet, moet je een nederlands telefoonnummer bellen, waar je in het nederlands te woord wordt gestaan,
En ontvangt dan post vanaf een nederlands adres: Apple Nederland, Kosterijland 42, 3981 AJ Bunnik.
wanneer je geld op de rekening van Apple staat, ontvang je samen met je aankoop een in het nederlands gestelde factuur, maar het briefhoofd vermeldt plotseling doodleuk een andere firma: Apple Computer International gevestigd Hollyhill, Cork, Ireland, Dat is i.t.t Apple Nederland geen nederlandse rechtspersoon en op het moment dat je aanspraak maakt op je wettelijk recht op garantie trekt Apple dus lachend een lange neus naar je.