Radar

Aantal zelfdodingen stijgt weer

UTRECHT - 22/12/03 In totaal 1567 Nederlanders hebben zichzelf vorig jaar van het leven beroofd, 6 procent meer dan een jaar eerder. Hiermee is een eind gekomen aan de dalende trend van het aantal zelfdodingen die in 1985 werd ingezet. Dat blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek.

Gemiddeld ontnamen in 2002 vier mensen per dag zichzelf het leven. De meeste zelfdodingen zijn er in de eerste week van januari, zo'n vijf per dag. Ook in de lentemaanden ligt het aantal suïcides hoger dan in de rest van het jaar. Uitschieters zijn met name Nieuwjaarsdag en de Paasdagen. Met de kerstdagen plegen juist relatief weinig mensen zelfmoord.

Gemeten naar de dag van de week vinden de meeste zelfdodingen op maandag plaats, bijna vijf gemiddeld. De minste zelfdodingen worden gepleegd op zaterdag, gemiddeld 3,5 per dag.

Nou optimistisch hoor

Zou wel heel dom zijn om je door dit conflict je van het leven te beroven.
Ga dan liever zonder je restschuld te betalen emigreren, dan heb je Dexia tuk en als je veilig op je stek bent aangekomen steek je een hele dikke middelvinger op tegen al die schoften in Nederland.

Is dat wel waar ? Volgens mij moet je ten alle tijd blijven betalen, ook als je naar buitenland vertrekt.

Ike

De trein staat plotseling stil. Een station is niet in de buurt. Even later loopt de conducteur langs de trein. Hij loopt naar de achterkant van de trein. Hij loopt weer terug. Niets. Na tien minuten zegt iemand door de intercom: "We zijn tegen iets aangereden. We proberen het te verhelpen."
"Een springer.", denk ik.

We staan nog steeds stil. Het licht is uitgevallen. De luchtverversing ook. Het begint langzaam warm te worden in de trein. Veel mensen moeten staan. Men loopt heen en weer. Twee mannen worden agressief. Ze beginnen te gillen. De conducteur komt. Blijft u alstublieft rustig. De deur kan niet open, want er is geen stroom. Het wordt benauwd.

Sinds we stilstaan kwekt het dikke meisje tegen haar vriend. Over haar studie, over haar ouders, over hoe het was op school, over haar vriendin. Ze gaat zelfs moppen vertellen. "Waarom zit er een slot op een 24-uurs benzinestation."

Het wordt nu echt warm. Ik heb mijn boek uit. Het meisje kwekt nog door. Eindeloos. Dan zegt een kleine man met een baardje:
'Bessie Turf, hou nou je waffel eens even dicht. Ik word gek.'
De vriend kijkt. Hij haalt zijn schouders op. Niemand reageert. De man kijkt agressief. Wie doet me wat. Alle gesprekken verstommen. Wat zal de vriend doen. Hij doet niets. Het meisje valt stil.

Het was een heel grote envelop met mooie letters en logo. Dexia Bank en Legio stond op de envelop. Hij wist dat dit moment moest komen. De envelop die de vervroegde pensionering dichterbij had moeten brengen, zou nu alleen nog maar leed en narigheid bevatten. De vermogensverdriedubbelaar bleek een vermogensdoorvierdeler. Een kwart van de geleende hoofdsom zou nog over zijn.

Hij scheurde de envelop open. Zijn handen beefden. Hij scande de regels.
"Uw restschuld bedraagt 63.429 euro.", stond er in in koude letters.
De 1000 gulden die hij iedere maand had gestort gedurende drie jaar, ofwel 36.000 gulden was omgeslagen in een restschuld van 63.429 euro.
Hij legde de brief weg en ging op de bank zitten.
Zijn vrouw had hij nooit verteld over de ramp die hen te wachten stond. Die dacht nog altijd dat ze rijk zouden worden. Hij zou morgen 61 jaar worden. Ze hadden het goed uitgedacht. Morgen 61 en dan over een maand zou er volgens de glimmende brochure van nu ruim drie jaar geleden zo´n 250.000 gulden op zijn rekening komen. Samen met de fpu-uitkering leverde dat genoeg ruimte op om te gaan genieten.
Hij huilde een beetje. Gelukkig was zijn vrouw met een vriendin de stad in. Ze was kleren kopen. Dat kon nu nog. Hij zou 65.000 euro moeten aflossen. Dat betekende dus gedurende 5,5 jaar iedere maand 1000 euro wegbrengen voor niks.
Hij liep naar boven. De levensverzekeringspolis had hij een week geleden opgezocht. Die keerde een 250.000 euro uit als hij zou overlijden voor het 65e jaar. Morgen 61. Zes jaar erbij en hij was 67. Het leven was gedaan. Nooit meer leuke dingen. Alleen betalen aan Dexia Bank. Het had geen zin meer.
Hij legde de polis op het hoofdkussen van zijn vrouw.
De brief van Dexia nam hij mee.
Hij liep naar de spoorwegovergang. De trein naar Utrecht ging elk half uur. Hij wachtte. Hij rookte een sigaretje. De bel begon te rinkelen.
- Mijnheer, mijnheer, kijk uit er komt een trein, hoorde hij een meisje achter zich roepen.
Hij dacht, ja kind dat is de bedoeling.
De trein naar Utrecht was op tijd. De machinist toeterde.
Het meisje draaide zich om toen de trein over de overweg denderde.