Radar

Momenteel ontvang ik bijstand. Dit al voor de afgelopen 2 jaar. De sociale dienst ziet mij graag weer aan de slag. En begrijpelijk. Echter; ik heb conform een traject van psychologen en artsen verstandelijke beperkingen. Als kind zat ik als 7 jarige al bij therapeuten en psychologen. 23 jaar later is het vooral een kwestie van ermee leren omgaan. Hiervan heb ik documentatie en dus ook medisch gezien diagnoses. Zolang ik thuis zit gaat dat prima, maargoed... dat is niet ideaal (en bovendien zou ik ook liever uit die bijstand willen).

Deze beperkingen blijken achteraf wellicht ook deels de reden waarom ik tot op 5 maal toe ben uitgevallen in diverse studies op diverse niveaus. Momenteel ben ik 30. In het verleden heb ik eenmalig een baan voor langere tijd gehad. Het is discutabel waarom ik deze baan voor die periode gehouden heb; het was onder andere een vakantiebaan zonder solliciatieprocedure (en wellicht een lagere standaard en personeelstekort). Om deze reden is mijn Wajong afvraag gewezen. Maar volgens de arts en arbeidsgeskundige van het UWV die mijn aanvraag Wajong in behandeling namen ben ik zeer zeker niet arbeidsgeschikt. Alleen... de wijzinging van de Wajong in 2012 die stelt omdat ik 6+ maanden ooit 75% of meer van het minimumloon verdiende stelt me buitenspel. Die wet is zoals hij is, en dat is wel duidelijk. Daar klaag ik ook niet direct over.

De gemeente leest echter heel makkelijk om het artsenrapport heen (mij word verteld dat de sociale dienst hier geen artsen in dienst heeft en het medisch gedeelte voor hen niet duidelijk is). Hierdoor ziet men “je hebt geen recht op wajong of wia... dan ben je dus gezond”. Voor hen is dat makkelijk zwart/wit denken.

Nu speelt het volgende; de gemeente heeft geen verstand van medische zaken en denkt dat alles makkelijk opgelost word, desnoods met therapie of medicatie. Zaken als autisme, samen met een berg aan comorbide zaken zijn voor hen onbegrepen terrein. Deze zijn voor therapeuten vaak al lastig (zo hebben therapeuten eerder al de hoop opgegeven en mij verzocht een ander te zoeken). Mijn eigen kennis en inzicht hierover stelt dat therapie, zeker wanneer het gaat om autisme vaak maar deels helpt. Een deel zal dus moeten komen in begeleiding van professionals en eventueel zelfs werkgevers. Zoiets kan best gerealiseerd worden wanneer je onder Wajong valt zo blijkt kijkend naar mijn vriendin met een soortgelijk traject maar geen werkervaring, maar niet onder een WWB regeling zo blijkt.

Na een vrij vervelend gesprek bij de gemeente word mij verteld dat ik maar moet kijken hoe ik m’n situatie (bij voorkeur op korte termijn) oplos en professionele hulp inschakel. Zo beweren ze zelfs dat hun geld op is voor trajecten en dat al heb ik mijn persoonlijke situatie deels op orde, er geen reintegratiemogelijkheden zijn en ik dus totaal niet verder geholpen ben. Het meest kwalijke is dat, wat ik eruit opmaak, dat de sociale dienst verwacht dat de kosten die zij niet willen maken omdat hun geld op is (re-integratie en mogelijk meer professionele hulp naast het eigen risico in de zorg) door mijzelf gemaakt worden. Als ik mezelf niet op kosten en in schulden jaag (of in hun ogen; meer hulp zoek) dreigen ze m’n uitkering in te trekken. Begrijpelijk dat ze willen dat je er iets aan doet om aan de bak te komen, maar het zal ook z’n grenzen hebben denk ik. Ik zit niet in de bijstand omdat ik eigenlijk toch voldoende financiële middelen heb lijkt me.

Ik ben zeer zeker niet te beroerd via hen aan onderzoek en dergelijke mee te werken. Momenteel wacht ik een uitnodiging voor een psychologisch assessment vanuit de gemeente af. Deze kan dan als advies dienen voor mij om verplicht hulp te zoeken. Zo’n assessment had ik eerder al, en dat was voordat ik concreet een diagnose door een professional op papier had en werd er naar mijn idee vooral “creatief geschreven”.

Zover mij bekend is bijstand een bestaansminimum; dus ik vraag me af hoe realistisch het is om hulp te zoeken en bekostigen wanneer je bij wijze van nog geen snee brood meer op je plank hebt. Zo'n situatie creeeren doet mijn inziens wel afbreuk aan herstel en begeleiding.

1. U heeft geen verstandelijke beperking, u heeft een geestelijke beperking.
Hier zit een heel groot verschil tussen.
Mensen met een geestelijke beperking (zoals Asperger o.i.d.) kunnen waanzinnig intelligent zijn.
Iemand met een verstandelijke beperking heeft echter altijd een laag I.Q..
2. U zult, als de gemeente u geen reïntegratie kan aanbieden (en ja, potjes raken leeg, dat is niet vreemd) simpelweg moeten gaan solliciteren.
U hoeft zelf geen duur traject te bekostigen.
Misschien dat u in aanmerking kan komen voor werk via de Wsw?
3. Als u psychische hulp zoekt, zit daar een eigen bijdrage aan vast, buiten het eigen risico om.
Dit kunt u via de bijzondere bijstand (als het goed is) terug krijgen.
Kan dit niet, zult u uw vakantiegeld eraan op moeten offeen.
Wat is belangrijker, leren omgaan met uw beperkingen en misschien weer (gedeeltelijk) aan de bak komen, of niets investeren in uw toekomst?
4. Als u geen snee brood op de plank heeft, klopt er echt iets niet.
Ik heb zelf een bijstandsuitkering en kan redelijk rond komen.
Het is krap, het is keuzes maken en dingen laten en soms is dat heel moeilijk en vervelend.
Maar ik ben nog geen avond in mijn leven met honger naar bed gegaan, omdat ik geen geld voor eten had.

VioletPrue, ik weet niet hoeveel kennis je hebt in dat gebied.
Maar geloof me even werk zoeken zal niet meevallen.
Vind maar een baas die je niet overbelast en te veel druk en stress geeft. Want dan gaat het gewoon fout.
En toevallig vinden bazen het nu net juist altijd leuke om iemadn meer werk te geven dan eigelijk werkbaar is, ook voor gewone mensen.

Vraag om een job coach. Die begeleid je bij sollicitatie, maar ook als je werk hebt, begeleidt hij/zij je en helpt je me alle problemen waar je tegenaan loopt. Ik ken genoeg mensen met de nodige psychische, geestelijke en/of verstandelijke problemen die me behulp van een job coach aan het werk zijn gegaan en ook zijn gebleven. Informeer eens bij de gemeente en het UWV.

sadfly schreef:VioletPrue, ik weet niet hoeveel kennis je hebt in dat gebied.
Maar geloof me even werk zoeken zal niet meevallen.
Vind maar een baas die je niet overbelast en te veel druk en stress geeft. Want dan gaat het gewoon fout.
En toevallig vinden bazen het nu net juist altijd leuke om iemadn meer werk te geven dan eigelijk werkbaar is, ook voor gewone mensen.

Nee, bazen belasten hun personeel niet opzettelijk te veel en als zij dat al eens doen, doen zij dit al helemaal niet puur voor de grap.
Als dat uw instelling is, kan ik me voorstellen dat u zeer moeilijk aan het werk komt.
Maar goed, via de Wsw ligt het werktempo/druk een stuk lager en dan wordt er (nog meer) rekening gehouden met uw beperkingen.
Dus misschien kunt u eens informeren bij de gemeente of dat niet iets voor u is?
En dan nog, ik heb niet gezegd dat u makkelijk aan het werk komt, maar solliciteren is toch niet zo moeilijk?
Daar heeft u toch geen reïntegratietraject voor nodig?

@Auti-Mama
UWV kan niets voor TS doen, zij is afhankelijk van een bijstadnsuikering.
Dan val je voor 100% onder de gemeente.