Bijstandsuitkering afgestudeerden
Geplaatst: 08 apr 2013 20:42
In februari ben ik afgestudeerd als psycholoog aan de Universiteit van Maastricht. Omdat ik weet hoe moeilijk de arbeidsmarkt er op het moment voorstaat ben ik begin Januari begonnen met een werkervaringsplek, om ervaring op te doen als psycholoog. Daarnaast heb ik nog een baan in de horeca. Omdat ik echer op mezelf woon, heb ik bij lange na niet voldoende geld om rond te komen, in de horeca kunnen ze mij niet meer uren bieden en de werkervaringsplek is onbetaald. De oplossing? Een baan zoeken.
Banen zijn er echter niet, op de algemene geaccepteerde banen word ik afgewezen omdat ik overgekwalificeerd ben en op de hoger opgeleide banen word ik afgewezen omdat ik niet genoeg ervaring heb. De enige mogelijkheid die voor mij dus nog bestaat is het aanvragen van een bijstandsuitkering.
Nou verwacht je, dat als je een bijbaantje hebt en je inzet voor de maatschappij en je opleiding door middel van een werkervaringsplek, dat je aardig op werk bent om te integreren in de maatschappij en je bijdrage levert. Helaas, volgens de gemeente Maastricht geldt dit niet. Niet alleen is het 'asociaal' dat ik op een werkervaringsplek zit (dit belemmert mij namelijk bij het zoeken van een baan), ik moet ook nog 16 uur per week de sociale werkplek op, zodat aan mij geleerd kan worden wat arbeidsritme en continuïteit inhoudt en er onderzoek kan plaatsvinden waarom ik binnen 3 weken tijd geen baan heb kunnen vinden. Daarnaast is de sociale werkplaats nodig omdat ik mijn bijdrage moet leveren aan de maatschappij.
Een heel nobel streven, jammer alleen dat dit betekent dat ik op het moment een 60 urige werkweek heb en 7 dagen per week moet werken. Nog erger dat werken op de sociale werkplek inhoudt dat je plakband plakt op whiskas dozen of een stuk tape mag plakken op suikerzakken en dat dit betekent dat patiënten met persoonlijkheidsproblematiek/verslavingsproblematiek en dergelijke, moeten wachten totdat ik deze belangrijke taak heb vervuld. Heb ik geen behoefte aan zo'n lange werkweek? Nou, dan moet ik maar weggaan bij mijn werkervaringsplek (aldus mijn werkcoach), want plakbandjes plakken is veel belangrijker dan het maatwerk dat ik nu lever.
Nu zou je denken dat het hier ophoudt, een 60 urige werkweek. Nou goed, voor 3 maanden is dat misschien wel te doen, ik krijg immers geld van de overheid en dat die er wat voor terug verwachten is niet meer dan logisch. Vandaag kreeg ik, na 6 weken, eindelijk te horen op hoeveel bijstand ik eigenlijk recht heb. Normaal gesproken zit dit rond de 800 euro, het minimum inkomen voor een alleenstaand persoon in Nederland. Dus men heeft uitgerekend dat een alleenstaand persoon dit geld nodig heeft om rond te komen in de maand. Omdat ik afgestudeerd bent geldt er in Maastricht helaas een andere regeling. Dan wordtje 25% gekort op de uitkering, studenten zijn namelijk gewend aan goedkoop leven en die hebben die 800 euro niet nodig.. Dat studenten gratis reizen, studiefinanciering krijgen en daarnaast vaak een bijbaantje hebben waarvan ze leven wordt genegeerd.
Het komt er dus op neer, dat ik 550 euro per maand krijg. Mijn huur kost 300 euro, mijn vervoerskosten 200 euro (In Limburg telt de 40% korting niet, daar werkt Veolia niet aan mee).. Dit betekent dat ik elke maand 500 euro kwijt ben, exclusief vaste lasten en levensonderhoud. Voor deze 550 euro, moet ik 60 uur werken.. 7 dagen per week. Dit betekent dat ik dus 2,29 euro per uur verdien, een bedrag dat onder het minimumloon van een 16 jarige valt.
Maastricht verwacht van mij, dat ik 60 uur per week werk, voor een bedrag dat onder het minimumloon, onder het minimuminkomen. Mij is het onduidelijk wat hier de bedoeling van is. Heb ik als afgestudeerde geen recht op eten? Geen recht op tandpasta en geen recht op shampoo? Ben ik als afgestudeerde soms minderwaardig aan de rest van Nederland? Wordt het aangemoedigt om in de schulden te raken? Mij is het nut van deze regeling onduidelijk. Daarnaast voel ik me hevig gediscrimineerd en in de steek gelaten door Nederland. Wanneer is er besloten dat ik geen volwaardig lid ben van deze gemeenschap?
Ik heb geen idee wat ik moet doen, wat voor oplossingen er zijn en wat het doel is hiervan. Maar ik weet een ding heel zeker, zodra ik de kans heb om te vertrekken uit dit land ben ik weg. Ik emigreer wel ergens anders naartoe, want als Nederland mij niet steunt, zal ik Nederland niet steunen zodra ik eindelijk een baan heb weten te vinden.
Banen zijn er echter niet, op de algemene geaccepteerde banen word ik afgewezen omdat ik overgekwalificeerd ben en op de hoger opgeleide banen word ik afgewezen omdat ik niet genoeg ervaring heb. De enige mogelijkheid die voor mij dus nog bestaat is het aanvragen van een bijstandsuitkering.
Nou verwacht je, dat als je een bijbaantje hebt en je inzet voor de maatschappij en je opleiding door middel van een werkervaringsplek, dat je aardig op werk bent om te integreren in de maatschappij en je bijdrage levert. Helaas, volgens de gemeente Maastricht geldt dit niet. Niet alleen is het 'asociaal' dat ik op een werkervaringsplek zit (dit belemmert mij namelijk bij het zoeken van een baan), ik moet ook nog 16 uur per week de sociale werkplek op, zodat aan mij geleerd kan worden wat arbeidsritme en continuïteit inhoudt en er onderzoek kan plaatsvinden waarom ik binnen 3 weken tijd geen baan heb kunnen vinden. Daarnaast is de sociale werkplaats nodig omdat ik mijn bijdrage moet leveren aan de maatschappij.
Een heel nobel streven, jammer alleen dat dit betekent dat ik op het moment een 60 urige werkweek heb en 7 dagen per week moet werken. Nog erger dat werken op de sociale werkplek inhoudt dat je plakband plakt op whiskas dozen of een stuk tape mag plakken op suikerzakken en dat dit betekent dat patiënten met persoonlijkheidsproblematiek/verslavingsproblematiek en dergelijke, moeten wachten totdat ik deze belangrijke taak heb vervuld. Heb ik geen behoefte aan zo'n lange werkweek? Nou, dan moet ik maar weggaan bij mijn werkervaringsplek (aldus mijn werkcoach), want plakbandjes plakken is veel belangrijker dan het maatwerk dat ik nu lever.
Nu zou je denken dat het hier ophoudt, een 60 urige werkweek. Nou goed, voor 3 maanden is dat misschien wel te doen, ik krijg immers geld van de overheid en dat die er wat voor terug verwachten is niet meer dan logisch. Vandaag kreeg ik, na 6 weken, eindelijk te horen op hoeveel bijstand ik eigenlijk recht heb. Normaal gesproken zit dit rond de 800 euro, het minimum inkomen voor een alleenstaand persoon in Nederland. Dus men heeft uitgerekend dat een alleenstaand persoon dit geld nodig heeft om rond te komen in de maand. Omdat ik afgestudeerd bent geldt er in Maastricht helaas een andere regeling. Dan wordtje 25% gekort op de uitkering, studenten zijn namelijk gewend aan goedkoop leven en die hebben die 800 euro niet nodig.. Dat studenten gratis reizen, studiefinanciering krijgen en daarnaast vaak een bijbaantje hebben waarvan ze leven wordt genegeerd.
Het komt er dus op neer, dat ik 550 euro per maand krijg. Mijn huur kost 300 euro, mijn vervoerskosten 200 euro (In Limburg telt de 40% korting niet, daar werkt Veolia niet aan mee).. Dit betekent dat ik elke maand 500 euro kwijt ben, exclusief vaste lasten en levensonderhoud. Voor deze 550 euro, moet ik 60 uur werken.. 7 dagen per week. Dit betekent dat ik dus 2,29 euro per uur verdien, een bedrag dat onder het minimumloon van een 16 jarige valt.
Maastricht verwacht van mij, dat ik 60 uur per week werk, voor een bedrag dat onder het minimumloon, onder het minimuminkomen. Mij is het onduidelijk wat hier de bedoeling van is. Heb ik als afgestudeerde geen recht op eten? Geen recht op tandpasta en geen recht op shampoo? Ben ik als afgestudeerde soms minderwaardig aan de rest van Nederland? Wordt het aangemoedigt om in de schulden te raken? Mij is het nut van deze regeling onduidelijk. Daarnaast voel ik me hevig gediscrimineerd en in de steek gelaten door Nederland. Wanneer is er besloten dat ik geen volwaardig lid ben van deze gemeenschap?
Ik heb geen idee wat ik moet doen, wat voor oplossingen er zijn en wat het doel is hiervan. Maar ik weet een ding heel zeker, zodra ik de kans heb om te vertrekken uit dit land ben ik weg. Ik emigreer wel ergens anders naartoe, want als Nederland mij niet steunt, zal ik Nederland niet steunen zodra ik eindelijk een baan heb weten te vinden.
.