Letselschade verjaard, kan dat?
Geplaatst: 27 okt 2013 09:00
Op mijn 18e jaar (nu ben ik 46) in september 1986, heb ik te maken gehad met een accute blindedarmontsteking. Dit werd echter niet herkend en zowel de invalhuisarts (vervanger van dr. Tenkink, Benedenlangs die inmiddels overleden is en alle archieven zijn vernietigd) als de huisarts hebben een foute diagnose gesteld. Zij dachten diarree en gaven mij middel tegen diarree.
Mijn vader noemde blindedarmontsteking en of ze daaraan gedacht hadden maar hij was geen dokter en moest zijn mond houden werd gezegd.
Ik had steeds koorts die rond de 38 lag en soms ook niet. De buikpijn zat rechtsonder en na enkele dagen - toen de koorts weer hoog was - belandde ik 1 dag in het VU met spoedopname. Daar werd een ruggemergprik gegeven omdat ze dachten dat ik een hersenvliesontsteking had. Dat bleek ik niet te hebben en ik werd naar huis gestuurd met de mededeling: je hebt gewoon een flinke griep.
De koorts, nog de pijn ging weg en ik kwam terecht in het toenmalige ZAN (Ziekenhuis Amsterdam Noord) waar ik opgenomen werd en er verschillend onderzoek werd gedaan. Daar werden er darmonderzoeken uitgevoerd (de ziekte van Chrone werd overwogen) en ik belandde aan een infuus en kon niet en mocht niet eten. Door de aanhoudende koortsen en overgeven was ik inmiddels al behoorlijk verzwakt. Er worden ook inwendige onderzoeken gedaan. Ook werd er gegeken of de blinde darm misschien ontstoken was (!) met b.h.v. contrastvloeistof. Ze konden niks vinden en zeiden dat dit niet abnormaal is omdat de blinde darm op een lastige plek zit.
Dat was het weer, ik was wel ziek, maar de oorzaak was niet te vinden. Dus weer naar huis, ze konden niet opereren want ze wisten niet waaraan dan en vonden dat eerst de koorts en de bloedbezinking naar beneden moest. Die waren nl. allebei veel te hoog. Er werd zelfs geopperd Malaria en gevraagd of ik een verre reis had gehad. Ook werd er gevraagd of ik seksueel actief was omdat ze dachten aan een buitenbaarmoedelijke zwangerschap.
Ook werd genoemd simulering om aandacht te krijgen.
Weer thuis verder morrelen. Mijn vader en moeder waren gefrustreerd. Er gebeurde niks. Een week voor kerst de nacht van 15, of 16 december had ik bijna 42 graden koorts. Ik ging naar het toilet (mijn vader had gezegd dat ik het toilet nooit op slot mocht doen) verloor ik het bewustzijn. Mijn vader heeft (in zijn gedachten "papa help" opgevangen) en sprong het bed uit.
Hij heeft mij in bed gelegd en omdat hij besefte dat ik in levensgevaar was door de hoge koorts heeft hij een emmer met koud water gevuld en natte handdoeken erin gedoopt die hij om en om op mijn lichaam heeft gelegd om de koorts te dempen. Toen ik mijn ogen opende zei hij: "Gelukkig, je bent nu veilig, ga maar lekker slapen." Het was tegen de ochtend en hij heeft de ambulance meteen in de ochtend gebeld.
Hij is toen meegegaan naar het ZAN en heeft de chirurg, dr. Sjardin toen aan zijn jas gesleurd en gezegd: "Vannacht was ik bijna mijn meid kwijt, je opereert haar nu of ik zal je voor het Medisch Tuchtcollege slepen".
DE REST oftewel HET HELE VERHAAL STOP IK IN DE BIJLAGE.
Mijn vader noemde blindedarmontsteking en of ze daaraan gedacht hadden maar hij was geen dokter en moest zijn mond houden werd gezegd.
Ik had steeds koorts die rond de 38 lag en soms ook niet. De buikpijn zat rechtsonder en na enkele dagen - toen de koorts weer hoog was - belandde ik 1 dag in het VU met spoedopname. Daar werd een ruggemergprik gegeven omdat ze dachten dat ik een hersenvliesontsteking had. Dat bleek ik niet te hebben en ik werd naar huis gestuurd met de mededeling: je hebt gewoon een flinke griep.
De koorts, nog de pijn ging weg en ik kwam terecht in het toenmalige ZAN (Ziekenhuis Amsterdam Noord) waar ik opgenomen werd en er verschillend onderzoek werd gedaan. Daar werden er darmonderzoeken uitgevoerd (de ziekte van Chrone werd overwogen) en ik belandde aan een infuus en kon niet en mocht niet eten. Door de aanhoudende koortsen en overgeven was ik inmiddels al behoorlijk verzwakt. Er worden ook inwendige onderzoeken gedaan. Ook werd er gegeken of de blinde darm misschien ontstoken was (!) met b.h.v. contrastvloeistof. Ze konden niks vinden en zeiden dat dit niet abnormaal is omdat de blinde darm op een lastige plek zit.
Dat was het weer, ik was wel ziek, maar de oorzaak was niet te vinden. Dus weer naar huis, ze konden niet opereren want ze wisten niet waaraan dan en vonden dat eerst de koorts en de bloedbezinking naar beneden moest. Die waren nl. allebei veel te hoog. Er werd zelfs geopperd Malaria en gevraagd of ik een verre reis had gehad. Ook werd er gevraagd of ik seksueel actief was omdat ze dachten aan een buitenbaarmoedelijke zwangerschap.
Ook werd genoemd simulering om aandacht te krijgen.
Weer thuis verder morrelen. Mijn vader en moeder waren gefrustreerd. Er gebeurde niks. Een week voor kerst de nacht van 15, of 16 december had ik bijna 42 graden koorts. Ik ging naar het toilet (mijn vader had gezegd dat ik het toilet nooit op slot mocht doen) verloor ik het bewustzijn. Mijn vader heeft (in zijn gedachten "papa help" opgevangen) en sprong het bed uit.
Hij heeft mij in bed gelegd en omdat hij besefte dat ik in levensgevaar was door de hoge koorts heeft hij een emmer met koud water gevuld en natte handdoeken erin gedoopt die hij om en om op mijn lichaam heeft gelegd om de koorts te dempen. Toen ik mijn ogen opende zei hij: "Gelukkig, je bent nu veilig, ga maar lekker slapen." Het was tegen de ochtend en hij heeft de ambulance meteen in de ochtend gebeld.
Hij is toen meegegaan naar het ZAN en heeft de chirurg, dr. Sjardin toen aan zijn jas gesleurd en gezegd: "Vannacht was ik bijna mijn meid kwijt, je opereert haar nu of ik zal je voor het Medisch Tuchtcollege slepen".
DE REST oftewel HET HELE VERHAAL STOP IK IN DE BIJLAGE.
); kon ze wel duidelijk maken dat ik dat ding al in 1959 was kwijtgeraakt; uiteindelijk werd dat een operatie aan divertikels.