Radar

Beste allemaal,

ik heb dit topic geopend omdat ik als de dood ben voor eht gesprek van deze week bij de arts van het uwv. graag zou ik wat ervaringen of tips willen horen.

Mijn man heeft ADHD, in combinatie met een depressie en wordt nu onderzocht op autisme of mogelijk wat bipolairs. Er zijn goede dagen, maar ook heel veel slechte dagen. 2 maanden geleden gaf mijn man aan dat hij niet meer wilde leven, dit is gelukkig wel verbeterd.

Mijn man heeft ook altijd problemen gehad met werk vinden, en vooral het houden.
Daarnaast zijn er klachten van rug(er heel vaak doorheen gaan bij bukken) en 1 knie is verbrijzeld geweest tijdens een ongeluk 20 jaar geleden wat nooit meer goed is gekomen.

Op dit moment is hij in de ziektewet vanuit een ww-uitkering en is er financieel erg achteruit opgegaan, logisch. Ons zoontje van 2.5 is doordeweeks 4 dagen thuis bij pappa, maar dit gaat niet altijd even goed, vandaar dat oma sowieso 1 keer in de week een dag helpt, ik hem op de overige dagen via de app instrueer wat hij niet moet vergeten en we zijn bezig met peuterspeelzaal, voor 2 dagen in de week(hier komt de belastingdienst weer gratis vanaf...want beide ouders moeten werken), omdat het voor mijn man teveel prikkels zijn en het regelmatig niet aankan.

Nu ben dus dus als de dood dat we niet gehoord zullen worden, en dat hij toch goedgekeurd wordt voor een bepaald percentage. ik zou hier persoonlijk niet aan moeten denken, want hij functioneert thuis al niet te best.. Maar als hij zou moeten gaan werken, zou ik niet weten hoe we dat moeten gaan regelen, aangezien ik dan helemaal niets meer van hem kan verwachten zeg maar..

Zijn mijn angsten ongegrond, of zou het UWV ons serieus nemen?

Ik kan me voorstellen dat zo'n naderend gesprek onrust teweeg brengt. Maar uw man moet het gesprek aangaan. En daarbij de zoals vertellen zoals ze zijn. En ik neem aan dat er de nodige bevindingen van artsen, specialisten en andere deskundigen op tafel liggen. Die zijn natuurlijk van zeer groot belang.
Wat absoluut aan te raden is om iemand mee te nemen naar het gesprek. Bijvoorbeeld een begeleider van een vakorganisatie die ervaring heeft met dit soort zaken. Dat geeft steun en bovendien horen twee personen de zaken beter dan een individu.
Ik zou er van tevoren niet vanuit gaan dat u niet serieus genomen wordt door het UWV. Zoals gezegd het gesprek aangaan en eerst even niet verder kijken naar toekomstige situaties die zich misschien helemaal niet voor gaan doen.
Misschien leidt de beoordeling tot een bevredigende oplossing voor uw man. Mocht dat niet zo zijn dan kunt u altijd nog bezwaar aantekenen.
Sterkte en veel succes voor u beiden.

Indien mogelijk, schrijf alle punten op. Bij binnenkomst zegt u gewoon netjes goedemorgen/middag en tracht zoveel mogelijk te ontspannen. Ga zaken niet extra aandikken (ze hebben alle verhalen al vaak gehoord). Wees volledig eerlijk, niets acteren, tja, ook dat kent men daar. En ben het volledig met @Klaas Jan eens: laat uw man niet alleen gaan. Twee onthouden meer dan een. Verder wens ik uw man veel succes.

Maar als hij zou moeten gaan werken, zou ik niet weten hoe we dat moeten gaan regelen, aangezien ik dan helemaal niets meer van hem kan verwachten zeg maar..

Begrijp ik nu goed dat de grootste zorg is dat hij dan niet meer op kan passen?

wat meestal ook een pre is: een dagboekje maken, hoeveel moeite kost een doorsneedag je man

Bedankt voor de berichten. We gaan sowieso met zijn tweeën en we gaan naar alle eerlijkheid het gesprek aan.

@ Gerda. Ik geloof niet of je hebt gelezen wat ik geschreven heb hierboven. Mijn zorg is dat mijn man de dagelijkse dingen niet eens voor elkaar krijgt omdat ie of overprikkeld raakt, of agressief wordt of boos omdat hij het overzicht kwijt raakt of depressief is en geen energie heeft om iets te doen. Qua oppas zijn we al bezig met alternatieven omdat het zo al niet ging.. vind je reactie dan ook erg bot!!

Je kunt je voorstellen dat het hier een hel is (en vroeger ook al is geweest toen hij op en af wel werkte) als hij overprikkeld en boos thuis komt. Is dat dan een manier van leven? Dat hij eerst 3 uur op zichzelf moet komen voordat ik überhaupt een gesprek kan voeren met hem?

Er zijn echt wel dagen dat het beter gaat hoor. En ik ben eigenlijk bang dat er dus een verkeerde indruk dalijk ligt bij die arts. Psychische problemen zijn namelijk niet aan de buitenkant te zien. En als hij toevallig een goede dag heeft, waar ik dan natuurlijk ook dankbaar voor ben...laat dat niet de hel zien waar we de helft van de week doorheen gaan.

Wat tenormin al schreef: schrijf alle punten op (maar overdrijf het niet). Probeer je zoveel mogelijk te concentreren op de dingen die er toe doen voor de keuring. Hoe je thuis dingen wel of niet moet gaan regelen is niet het probleem van de UWV, om maar eens wat te noemen. Dat kun je mijns inziens beter weg laten, dat gaat je waarschijnlijk niet helpen.

Waar het tegenwoordig om gaat is: wat kan je man nog wél om een inkomen te verwerven. Probeer uit te leggen wat jullie in dat verband al geprobeerd/overwogen hebben wat hij nog wel zou kunnen, en waarom dat wel/niet is gelukt. Je zou in dat verband misschien wél wat dingen uit de thuissituatie kunnen noemen die al dan niet gelukt zijn, of wat er voor nodig was om het te laten lukken. Spreek niet vanuit 'kan-niet'; spreek vanuit: 'ik wil heel graag, maar weet niet hoe'.

Mochten er inderdaad aanwijzingen zijn voor een vorm van autisme, leg dan uit wat zijn beperkingen zijn (dus niet dingen uit een boekje of wat je van internet weet), maar vooral: hoe jullie ermee om proberen te gaan.

@witte angora, ik zag een stukje op Google over iemand die ook zo bang was dat/als....De grootste fouten worden gemaakt door dingen aan te dikken; die mensen van het UWV zijn én niet gek én hebben er al duizenden mensen ontmoet. Dus veelal kennis van zaken (niet allemaal natuurlijk). Ik verwacht niet dat meneer volledig zal worden afgekeurd vandaag de dag, maar een beetje werken moet toch mogelijk zijn, misschien sociale werkplaats. Maar goed, ben geen dokter. Maar met normaal, eerlijk en oprecht gedrag kom je best wel tot een conclusie, althans, die keuring arts.

Ik begrijp het wel. Maar het beetje werken..heeft voor mijn man grote gevolgen zoals ik hierboven heb uitgelegd. Hij functioneert normaal gesproken al niet en als hij heeft gewerkt blijft er geen fatsoenlijk mens meer van hem over die dag. Ik heb het eerder mee gemaakt met hem. En op dit moment gaat het slechter met hem. Er zijn dagen dat ie niet eens meer wilt leven. Zit te huilen van wanhoop omdat hij niet weet wat hij met zichzelf aan moet. Ik persoonlijk vind niet dat je zo iemand moet laten werken, die moet je de kans geven om te herstellen. Hij krijgt nu 2 keer per week therapie en verschillende testen naar onderliggende dingen aangezien er naast de adhd en de depressieve klachten een sterke aanwijzing is voor een vorm van autisme.

Daarnaast is dit een keuring voor de ziektewet vanuit de ww. Dat komt erop neer dat er geen sprake is van een sociale werkplaats. Als hij voor een gedeelte wordt goedgekeurd, zal hij weer een normale baan moeten gaan vinden voor het 'opbouwen' en er is tegenwoordig weinig hulp meer vanuit het uwv en dergelijke.

Bosjesman schreef:wat meestal ook een pre is: een dagboekje maken, hoeveel moeite kost een doorsneedag je man

Dit is zeker ook een goede tip, ze kijken nl naar wat je effectief nog wel kunt;
20 jr geleden kwam ik ook in de ZW , hernia, wervelkanaalstenose, burn- out, fibromyalgie, reumapijnen en de keuringsarts keek naar wat ik nog wel kon, nou niet veel, was blij als ik me had kunnen douchen en aankleden voor ik weer naar bed moest/wilde.
Ik beschreef mn voortslepende dagen met alle impact ook op het gezin, had dit ook opgeschreven, en er werd serieus naar gekeken en meegewogen . Zonder dik aanzetten en een drama op te voeren .Zo waren mijn maanden toen , incl operaties ..
Het valt echt niet mee voor uw gezin, maar zoals al gezegd is : blijf 100 % eerlijk en de keuringsartsen zijn echt geen onmensen hoor ; alleen de pest is dat zij ook " onder druk staan " en ze moeten ook targets halen anders krijgen zij weer van hogerhand op hun donder.
Ik weet het van mijn broer, hij is arts en heeft een lange tijd ook als keuringsarts gewerkt.
Bedenk wel: er is altijd ruimte en recht voor een second opinion!
Ik begrijp dat uw man ADHD heeft en nu wordt onderzocht op autisme en een bipolaire stoornis?
Heftig allemaal, maar niet onmogelijk om iets zinvols te doen en zelfs eventueel aangepast werk te gaan doen. Ook allerlei vormen van begeleiding zijn hierin denkbaar . Ik wens u veel sterkte! Geniet en maak gebruik van wat nog allemaal wel mogelijk is!

kruimeltje1985 schreef:Zit te huilen van wanhoop omdat hij niet weet wat hij met zichzelf aan moet. Ik persoonlijk vind niet dat je zo iemand moet laten werken, die moet je de kans geven om te herstellen.

Het zal vast wel heel erg raar en rot klinken. Ik zit inmiddels al een jaar of 14 thuis. Herken best wel dingen die je vertelt. Maar weet je? Ik ben inmiddels weer een tijdje bezig met vrijwilligerswerk. Het eerste ging niet slecht, maar ook niet super. Ben inmiddels overgestapt naar een kringloopwinkel waar veel mensen met een vorm van autisme als vrijwilliger werken. Momenteel werk ik twee middagen met een open einde zeg maar. Dus om 1 uur beginnen, en afhankelijk van de hoeveelheid werk en hoe ik me voel ga ik weer naar huis. Tegen een uur of 4 is het over het algemeen wel over. En raad eens? Ik voel me een veel beter mens.

Het is gewoon belangrijk om onder de mensen te zijn. Maar wel onder mensen die je nemen zoals je bent. Het is belangrijk om je nuttig te voelen. Met vrijwilligerswerk voel ik me nuttig. Ik weet waar ik het voor doe: voor mezelf, maar ook voor een ander. Zoals laatst een mevrouw met een hoofddoek, die voor een habbekrats een paar echt schitterende gordijnen op de kop wist te tikken. Zoals ze straalde, dat is heerlijk om te zien. En dan weet je, dat het zo goedkoop kan, is omdat wij niet commercieel werken. En zo blij als zij was, dat maakte mij weer blij.

Wat je zou kunnen doen is met de UWV overleggen of je man vanuit een uitkeringssituatie in zo'n soort project met vrijwilligerswerk mag beginnen, om te zien of hij het arbeidsproces weer een beetje op kan bouwen. Een stichting MEE bijvoorbeeld kan hierin begeleiden. Dan rolt op een gegeven moment vanzelf wel iets uit de bus wat er nog wel of niet mogelijk is. Dik kans dat het dan bij een paar keer per week vrijwilligerswerk blijft; maar als je man daar gelukkiger van wordt omdat hij op zijn plek zit, dan is dat toch alleen maar goed?

+1... chapeau WA !

moederslink schreef:+1... chapeau WA !

Maar ik krijg een heel klein beetje de indruk, sorry dat ik zo blond ben, dat het heel eigenlijk ook belangrijk is dat het kind niet de "dupe mag worden als Pappa goedgekeurd" zal worden en enige uren per dag zich werkzaam op moet stellen. Als ik het mis heb, mijn excuses, maar....


@moederslink, WA is altijd al heel goed bezig hoor. Toch, Witte Angora?

@ tenormin, ik denk niet dat hun kind de dupe zal worden , hoop het niet, snap wel hoe je het bedoelt,
maar ze zijn ah zoeken naar alternatieven begreep ik.
tja WA --- goed bezig!

Truste , moet morgen heeel vroeg alweer in ZH zijn

moederslink schreef:@ tenormin, ik denk niet dat hun kind de dupe zal worden , hoop het niet, snap wel hoe je het bedoelt,
maar ze zijn ah zoeken naar alternatieven begreep ik.
tja WA --- goed bezig!

Truste , moet morgen heeel vroeg alweer in ZH zijn

ZH kan zijn Zuid Holland of Ziekenhuis, denk bij jou het laatste.

Die zal op de dagen dat hij zal moeten werken niet op aandacht hoeven rekenen en zich rustig moeten houden.. net als op de regelmatig slechte dagen die mijn man heeft. .. want dat kan hij niet hebben. Daarom probeer ik uit te leggen... de dagelijkse dingen kosten mijn man op dit moment al zoveel moeite... de opvang van mijn zoontje.. op slechte dagen komt mijn moeder of schoonmoeder helpen. We zijn opvang aan het regelen... maar omdat we niet beiden werken komt wr op dit moment geen financiële tegemoetkoming..

We proberen op dit moment onze hoofden boven water te houden, maar als hij ook nog eens moet gaan werken..dat wordt voor iedereen teveel. . Zit ik de rest van de avond met een man die zo overprikkeld is als de pest, boos wordt op elk geluidje wat uit ons kind wordt... hij is er nog niet aan toe.

Dat uurtje werken heeft grote gevolgen. .. ik hoop dat die uwv arts wel inziet dat hij er nog niet aan toe is... en niet, net als vele reacties, denk dat hij het maar eens moet proberen en dat het beter is...

Nou heb ik zelf weinig ervaringen met keuringsartsen, maar ik kan je wel een aantal algemene tips geven over hoe in gesprek te gaan, ik help in mijn werk vaak mensen met moeilijke gesprekken met artsen (ik ben oncologisch verpleegkundige)

Wat je kunt doen (zo doe ik dat met mijn patienten) is maak een lijstje, en dan maak je een lijstje van 3 dingen:

1) wat wil ik vertellen: hier maar je een lijst met FEITELIJKE dingen die je kwijt wil, dus niet op gevoel maar wat je weet en wat je ziet
2)wat wil ik weten: hier maak je een lijst met alle vragen die je hebt waar je een antwoord op wilt
3) waar ben ik bang voor: hier maak je een lijst met alle dingen waar je bang voor bent, dat is dus je gevoel, door expliciet te benoemen dat je bang bent, help je de arts begrip voor je te hebben, en omdat je dus zegt dat je ergens bang voor bent hoef je dingen ook niet aan te gaan dikken om serieus genomen te worden (zoals al gezegd werd). Je zou dus kunnen zeggen bijvoorbeeld dat je bang bent dat de arts je niet serieus neemt en dat er dingen verwacht gaan worden waarvan jij denkt dat die niet kunnen wat ertoe zal leiden dat iemand het niet meer aankan.

ben dus kritisch naar het lijstje, geen dingen opschrijven waar de arts niets mee kan, en zorg ook dat je de punten tussen 1 en 3 niet door elkaar haalt, bij 1 zet je wat feitelijk aan de hand is, bij 3 uit je je zorgen.

isabel

kruimeltje1985 schreef:Die zal op de dagen dat hij zal moeten werken niet op aandacht hoeven rekenen en zich rustig moeten houden.. net als op de regelmatig slechte dagen die mijn man heeft. ..

Heb je het over mij? In dat geval zie ik een hoop aannames. Maar in dat geval zie ik ook dat je de strekking van mijn bericht niet begrepen hebt.

Kruimeltje, ik denk dat het voor jou handig is contact op te nemen met de GGZ. Er worden best wel verschillende gratis cursussen gegeven voor mensen in jouw situatie. Daar krijg je handvatten hoe je beter met de situatie om kunt gaan.

Wat je ook kunt doen is op facebook contact leggen met groepen waar mensen in vergelijkbare situaties zitten. Er zijn onder andere groepen voor mensen die te maken hebben met autisten in het gezin (partner en/of kinderen), en groepen voor mensen die meer willen weten van Asperger bijvoorbeeld. Als je man daadwerkelijk een vorm van autisme heeft zul je daar veel herkenning vinden. Ook je man zou van dergelijke groepen lid kunnen worden, misschien geeft het hem ook een stuk herkenning.

Vertel wat je wilt vertellen maar er wordt je ook van alles gevraagd. En daarbij draait het om de Functionelemogelijkhedenlijst (FML). Daarin staan rubrieken als hoe functioneer je in het dagelijks leven, hoe functioneer je sociaal, aanpassing aan fysieke omgevingseisen etc. Vervolgens kijkt daar een arbeidsdeskundig naar om de (on-)mogelijkheden te bepalen.
Ik weet eerlijk gezegd niet of het een echte aanrader is in dit stadium maar u zou zo'n FML eens even kunnen bekijken om een indruk te krijgen van wat voor vragen u kunt verwachten. Hier http://www.steungroep.nl/index.php/comp ... nlijst-fml staat een voorbeeld van zo'n lijst.
Nogmaals sterkte en succes.

Dank jullie wel. Ik denk dat dat lijstje heel handig is.. zeker met de 3 categorieën. En ik vind de lijst van klaas jan ook prettig om dat eens gezien te hebben. Dank jullie voor de reacties