Radar

Ik heb een vraag over de bevoegdheden van een incassobureau/gerechtsdeurwaarder:

Sinds jaren betalen wij trouw aan een incassobureau/gerechtsdeurwaarder een x maandbedrag dat we met hun zijn overeengekomen. Deze week moesten we een formulier invullen met info over onze inkomsten en uitgaven en ons voorstel voor een maandbedrag. Wij hebben ervoor gekozen - noodgedwongen - om hetzelfde bedrag te blijven betalen.
Vandaag kregen we van hun een brief dat zij niet met ons voorstel accoord gaan en dat we ineens het dubble moeten betalen. Mijn vraag: kunnen zij dit eenzijdig bepalen en hoever kunnen zij gaan om dit van ons te eisen?

Ik heb geantwoord dat wij gezien onze situatie niet meer kunnen betalen dan we al doen.

Wij wonen in Frankrijk.

Een betalingsregeling is een gunst, geen recht. Een schuldeiser heeft het recht een regeling te herzien en eventueel een hoger bedrag te eisen. Ik kijk bij het afwegen van een betalingsregeling altijd naar de beslagvrije voet. Als een beslag fors meer oplevert dan de regeling, moet de regeling herzien worden om te voorkomen dat ik beslag leg.

Is een betalingsregeling geen overeenkomst?

alfatrion schreef:Is een betalingsregeling geen overeenkomst?

Lijkt me wel, maar dan ook met een aantal voorwaarden en afspraken er in, en als daar bijvoorbeeld in staat dat er na een X termijn een revisie/herziening plaatsvindt, dan zou dit het gevolg kunnen zijn. Daarnaast denk ik dat die "noodgedwongen keus" om hetzelfde bedrag te willen blijven aflossen, wel eens een van die o zo belangrijke details kon zijn in dit verhaal.

Overigens lees ik hier dat als er geen veranderde omstandigheden zijn, een incassobureau niet eenzijdig de regeling mag wijzigen door bijvoorbeeld het maandelijks af te lossen bedrag te verhogen.

De vraag die TS alleen kan beantwoorden zou dan moeten zijn, zijn er veranderde omstandigheden waarop het incassobureau zich beroept?

sjohie schreef:

alfatrion schreef:Is een betalingsregeling geen overeenkomst?

Lijkt me wel, maar dan ook met een aantal voorwaarden en afspraken er in, en als daar bijvoorbeeld in staat dat er na een X termijn een revisie/herziening plaatsvindt, dan zou dit het gevolg kunnen zijn. Daarnaast denk ik dat die "noodgedwongen keus" om hetzelfde bedrag te willen blijven aflossen, wel eens een van die o zo belangrijke details kon zijn in dit verhaal.

Overigens lees ik hier dat als er geen veranderde omstandigheden zijn, een incassobureau niet eenzijdig de regeling mag wijzigen door bijvoorbeeld het maandelijks af te lossen bedrag te verhogen.

De vraag die TS alleen kan beantwoorden zou dan moeten zijn, zijn er veranderde omstandigheden waarop het incassobureau zich beroept?

Het is niet de gerechtsdeurwaarder of incassobureau die een hoger aflossingsbedrag willen, maar een schuldeiser die het incasseren te lang duurt. Bovendien kunnen hogere inkomsten leiden tot een verhoging van het te betalen aflossingsbedrag.

En een betalingsregeling blijft een gunst en geen recht en kan zelfs gewoon vervallen. In de wet staat een betalingsregeling niet onder het kopje overeenkomsten en heeft dus geen enkele wettelijke bescherming.

Een betalingsregeling is wel degelijk een overeenkomst. Een onverplichte, dat wel, maar wél een overeenkomst.

In de meeste betalingsregelingen voor grotere vorderingen, dus dus langer zullen lopen, is daarom expliciet opgenomen dat de schuldeiser zich het recht voorbehoudt om de regeling periodiek te herzien. In een regeling van een paar maanden zul je dat veel minder zien.

Maar ook als dat niet expliciet is opgenomen, kunnen gewijzigde omstandigheden (in casu een hogere afloscapaciteit) ertoe leiden dat een schuldeiser de regeling mag verhogen. Een hiertegen opgestart executiegeschil heb ik jaren geleden al gewonnen.

Bedankt allemaal voor uw reacties. Tussen de regels door lees ik dat als het bureau besluit om het aflossingsbedrag te verhogen, wij dat gewoon moeten accepteren...

janauke schreef:Bedankt allemaal voor uw reacties. Tussen de regels door lees ik dat als het bureau besluit om het aflossingsbedrag te verhogen, wij dat gewoon moeten accepteren...

Dat heb je goed begrepen.
Een betalingsregeling is geen recht, maar een gunst. Dit betekent dat de eiser ervoor kan kiezen uit coulance jou als schuldenaar de kans te geven in termijnen te betalen, maar ze mogen ook het hele bedrag in één keer eisen. Als ze nu een regeling met een hoger bedrag vragen is het voor jou het beste je hier, voor zover dat kan, aan te houden.

Anders zullen ze mogelijk ingrijpendere maatregelen (beslag op inkomen/inboedel, etc.) treffen en die brengen ook weer extra kosten voor jou mee.

Het is waarschijnlijk niet wat je wil horen, maar uiteindelijk heb je gewoon een betalingsverplichting.

Zijn er echt geen dingen waar je op kan besparen? Goedkoper eten, geen alcohol en sigaretten, minder/niet uitgaan, etc?

ik betwijfel of dit zomaar mag. Dat hangt van de regeling en de voorwaarden daarbinnen af. Een contract is gewoon bindend voor beide partijen. Welliswaar is het een gunst maar als die eenmaal verleend is dan is daar niet zomaar op terug te komen. Bovendien is een betalingsregeling ook voor de schuldeiser vaak de beste optie om nog iets van geld terug te zien.

snuffel1 schreef:Een schuld in termijnen aflosesen wordt nooit in een contract vastgelegd omdat de schuldeiser een gunst verleend.

Pertinent onjuist. Vrijwel iedere betalingsregeling wordt schriftelijk danwel digitaal bevestigd en is dus een overeenkomst.

Moneyman schreef:Maar ook als dat niet expliciet is opgenomen, kunnen gewijzigde omstandigheden (in casu een hogere afloscapaciteit) ertoe leiden dat een schuldeiser de regeling mag verhogen. Een hiertegen opgestart executiegeschil heb ik jaren geleden al gewonnen.

Wat was daarbij de motivatie?

Simpel: dat het in redelijkheid niet van een schuldeiser gevergd kan worden om genoegen te nemen met een bepaalde aflossing, daar waar de gewijzigde omstandigheden een hogere aflossing mogelijk maakten. Dat dat niet expliciet in de bevestiging van de betalingsregeling stond, deed er niet toe, nu een dergelijke periodieke herziening bij een schuld met jarenlange aflossing gebruikelijk is.

Moneyman schreef:Simpel: dat het in redelijkheid niet van een schuldeiser gevergd kan worden om genoegen te nemen met een bepaalde aflossing, daar waar de gewijzigde omstandigheden een hogere aflossing mogelijk maakten. Dat dat niet expliciet in de bevestiging van de betalingsregeling stond, deed er niet toe, nu een dergelijke periodieke herziening bij een schuld met jarenlange aflossing gebruikelijk is.

Is ook meer dan logisch, aangezien de schuldeiser al gedupeerd is door de schuldenaar omdat deze in beginsel zich al niet aan zijn/haar betalingsverplichting heeft gehouden. Het is dan op z'n minst redelijk te noemen dat de schuld prioriteit neemt over een eventuele (onnodig) "luxe" levensstijl van de schuldenaar.

Misschien kan TS ergens op besparen. Het zou ook helpen om te weten wat voor bedragen het hier betreft.

Het is inderdaad aan de ene kant logisch, maar tegelijk doorkruist het het principe "contract is contract". Er zit dus wel wat juridische spanning in.

Moneyman schreef:Simpel: dat het in redelijkheid niet van een schuldeiser gevergd kan worden om genoegen te nemen met een bepaalde aflossing, daar waar de gewijzigde omstandigheden een hogere aflossing mogelijk maakten. Dat dat niet expliciet in de bevestiging van de betalingsregeling stond, deed er niet toe, nu een dergelijke periodieke herziening bij een schuld met jarenlange aflossing gebruikelijk is.

Oke, dus de aanvullende werking van redelijkheid en billijkheid. Partijen hebben zich niet uitgelaten over wat er moet gebeuren als de situatie wijzigt, dus... Ik neem aan dat dit twee kanten op werkt.

Interessante opmerking van alfatrion!
We mogen er dus vanuit gaan dat als de financiën van de schuldenaar door omstandigheden verslechteren, de schuldeiser de overeenkomst om een bepaald bedrag per maand te betalen moet wijzigen door de aanvullende werking van redelijkheid en billijkheid.
Is deze uitspraak van de rechter gepubliceerd?

Nee, daar mag je niet vanuit gaan. Schuldeiser en schuldenaar hebben geen gelijke rechten en evenmin gelijke bevoegdheden. Uitgangspunt is en blijft dat iedere schuldeiser recht heeft op betaling inééns.

Een schuldeiser die heeft ingestemd met een betalingsregeling heeft geen recht op betaling inééns. De aanvullende werking van de redelijkheid en billijkheid zegt kennelijk dat de maandelijkse betaling aangepast dient te worden indien de financiële situatie van de schuldenaar significant wijzigt, tenzij hierover iets anders is afgesproken. Het lijkt mij dan redelijk om dit ook te doen als de schuldenaar zijn werk verliest en in de bijstand komt.

In de praktijk gebeurt dat natuurlijk ook, al dan niet omdat de schuldenaar gewoon niet meer aan z'n afspraak kan voldoen.

Maar ook als er sprake is van een regeling, zie ik partijen uitdrukkelijk niet als gelijken. De onderliggende rechten en plichten zijn immers evident anders - en dat werkt door in de wijze waarop je de redelijkheid vervolgens toepast.

Een betalingsovereenkomst in essentie komt neer op:
- de schuldeiser ziet af van het inééns opeisen van de vordering; en
- de schuldenaar zal iedere mand netjes iedere maand x euro betalen.

De aanvullende werking van de redelijkheid en billijkheid voegt daar kennelijk aan toe:
- als de financiële situatie van de schuldenaar significant wijzigt, dan moet het maandelijkse bedrag worden aangepast.

Waar het omgaat is dat de financiële situatie van de schuldenaar significant wijzigt. Als zijn situatie verbeter dan moet het bedrag worden aangepast worden omdat de schuldeiser daar belang bij heeft. Als zijn situatie verslechtert dan moet het bedrag worden aangepast omdat de schuldeiser heeft ingestemd met het afzien van het inééns opeisen van de vordering en van een kip zonder veren toch niet kan plukken.