Radar

5 jaar geleden gebeurde het. Door een auto-ongeluk brak ik mijn grote teen. Na een aantal maanden ontwikkelde ik hierdoor in mijn linker voet CRPS. Chronisch Regionaal Pijn Syndroom. Een verschrikkelijke aandoening waardoor je vrezelijke pijn ontwikkeld in het aangedaan lichaamsdeel.

Voor behandeling stuurde mijn arts me door naar een revalidatiecentrum. Waar ik goed ben behandelt. Na afloop kon ik dan ook weer bijna alles doen wat ik wilde. Zelfs na de behandeling trad er nog meer herstel op, waardoor ik uiteindelijk zelfs weer kon sporten. Ik ontwikkelde een voorliefde voor hardlopen. Deed mee aan amateurwedstrijden en wou heel graag de halve marathon van Enschede lopen. Dit jaar moest dat gaan gebeuren. Ik deed mee aan clinics. De trainingen gingen goed totdat rond kerst de pijn in mijn linkervoet in alle hevigheid weer terug kwam. Ik wist gelijk, dit is niet goed.

Ik moest stoppen met trainen. Ben naar de huisarts gegaan die mij heeft doorgestuurd naar het revalidatiecentrum om opnieuw weer te gaan revalideren. De wachttijd was echter wel lang zij ze al. En daarin had ze gelijk, 6 maanden. In deze 6 maanden ben ik door pieken en dalen gegaan. Goede medicatie om de pijn te verdrukken was moeilijk te vinden. Er zijn vele dagen geweest dat de pijn niet alleen in mijn voet zat maar ook in beide benen. Het voelt dan alsof ze van binnenuit in brand staan, alleen aanraken doet dan al zeer. Soms doet de onder kant van mijn voeten zon pijn, dat alleen erop staat bijna niet gaat. Het voelt alsof ik op glas loop.
Het wachten duurde lang en soms was ik wanhopig. Het moest toch anders kunnen? Maar ik vertrouwde dit revalidatiecentrum. Ze hadden me al eens eerder geholpen, dus konden dat nu weer.

Een paar weken geleden was het eindelijk zover. Ik kreeg een oproep voor de intake. Na de intake had ik een heel goed gevoel. Ze wilde me allemaal graag helpen en zagen hier zeker mogelijkheden in. Twee weken later kreeg ik een brief. Er wordt een behandeling uitgevoerd en hiervoor wordt ik op de wachtlijst gezet. Ik wist dat hiervoor een wachtlijst was, ik dacht dat het een maand misschien nog twee was voordat ik echt kon beginnen.

Op school willen ze rekening houden met de revalidatie, zodat ik niet te veel mis. Daarom belde ik gisteren op voor de precieze wachttijd. Tot mijn grote verbazing werd mij verteld dat de wachttijd niet 2 maanden is maar 6/7 maanden. Ik werd hier helemaal door over donderd. Ik was/ben boos, gefrustreerd maar vooral radeloos. Ik snap dit niet. Waarom doe je nu de intake als de behandeling pas over 6 maanden begint? De hele situatie kan dan toch anders zijn? Dit is voor mij geen manier om met mensen om te gaan. Die hele intake was totaal overbodig.

Ik weet dat de artsen en therapeuten hier niet de schuld van hebben. Ze willen heel graag alle mensen helpen. Maar er is teveel vraag, te weinig geld. Heel veel mensen met chronische pijn worden hierdoor aan hun lot over gehouden. Dit moet niet gebeuren, hier moet iets aan gedaan worden. Maar hoe? Het enige wat ik kan bedenken is om dit onder de aandacht te brengen. In de hoop dat iemand dit probleem serieus neemt.

Ik zelf heb besloten om niet nog 6 maanden te wachten. Ik ga de pijn zelf in handen nemen, ik ga zelf mensen om mij heen verzamelen die mij kunnen en willen helpen. Maar dit neemt niet het voel weg van de onmacht die ik nu voel. Ik hoop dat de wachttijden voor een pijnbehandeling in een revalidatiecentrum serieus naar wordt gekeken door mensen die hier iets aan kunnen dien. Er moet iets iets veranderen. Want dit kan echt niet!

Uw laatste alinea begint met de beste conclusie. U bent uw eigen patiënt en weet daardoor ook wat het beste voor uzelf is. Doe alleen wat u zelf het beste vindt, laat u niets aanpraten. Stop ergens mee waar u geen vertrouwen meer in heeft. Uw teleurstelling is groot omdat vele 'reguliere' geneeskundigen u eigenlijk nog weinig verder geholpen hebben. Het vertrouwen daarin bent u voor een groot deel, en terecht, nu kwijt. Vele ziekenhuizen en pijndokters heeft u waarschijnlijk gezien, u heeft veel en lang moeten wachten met als resultaat . . . . U omschrijft het al zelf.

Stop hiermee. Wel eens van Zelfstandige Behandel Klinieken gehoord? Dit zijn vaak reguliere klinieken met een beperkt aanbod geneeskunst en daardoor vaak zeer gespecialiseerd daarin. In de meeste gevallen worden consulten en gehandelingen bij deze klinieken evenals ziekenhuiszorg door zorgverzekeringen vergoed. Ook die kennen de successen die door deze klinieken bereikt worden. Als u daar naar toe gaat, zoek of vraag het even bij of over uw zorgverzekeraar na. Deze klinieken weten precies welke zorgverzeraars hun behandelingen wel of niet vergoeden.

Zelf heb ik met pijnklachten mij gewendt tot DC-klinieken. Deze hebben meerdere vestigingen in Nederland. Zeer snel en deskundig ben ik er geholpen. Uitstekende nazorg ontvangen. Ik ben blij dat ik er naar toe gegaan ben, wat mij jaren aan een ziekenhuis lopen waarschijnlijk bespaart heeft. Als mijn pijnklachten terug zouden keren is één telefoontje voldoende en ik ben er weer welkom. Want de diverse behandelmogelijkheden, waaruit zelf mocht kiezen, zijn nog lang niet uitgeput.

BreejKC schreef:Uw teleurstelling is groot omdat vele 'reguliere' geneeskundigen u eigenlijk nog weinig verder geholpen hebben.

U leest vast een heel ander stukje dan ik. De reguliere geneeskundigen hebben TS juist uitstekend geholpen in het verleden alleen is nu helaas de wachtlijst erg lang.

Probeer Medinello eens!
Ik kon daar redelijk snel terecht.

Chronische pijnen zijn het gevolg van een hangende genezing, dus een genezing die niet doorzet omdat er een conflict heerst dat niet opgelost wordt.
Dus eerst het conflict (oorzaak) oplossen, dan de sporen die de pijnen weer terug brengen beredeneren en bewust ontzien, (zie de site met de natuurwetten van Dr.Hamer) www.germaansegeneeskunde.info dan zet een genezing door en verdwijnen de pijnen. Als men toch een medicijn tegen pijn zou willen neem dan mediwiet, dit is het echte enige goede oplossing die ook nog genezend werkt neem dus geen rommel van de chemische industrie. Mediwiet kan via je huisarts en apotheek of als die niet meewerken onformeren bij www.mediwiet.nl Succes met de genezing.

avangestel schreef:Chronische pijnen zijn het gevolg van een hangende genezing, dus een genezing die niet doorzet omdat er een conflict heerst dat niet opgelost wordt.

En ja hoor, we hebben de eerste al weer te pakken! Een "hangende genezing" nog wel, prachtig gewoon!

@newmikey. Het verhaal had ik wel goed gelezen, mijn beste. Maar de conclusie en beleving over tijdsduur is anders als de uwe. TS start met een ongeval vijf jaar geleden. Hoewel het met behandelingen ca. 4 jaren (4 jaren!) is goed gegaan lees ik dat het sinds december jl. weer mis is. Inmiddels dus meer als een half jaar terug.

Mijn mening is dat anno 2016, gezien de ver gevorderde wetenschap ook in pijngeneeskunde, je niet zo lang met ernstige pijnklachten hoeft rond te lopen. Zeker gezien de eigen ervaring met een Zelfstandige Behandel Kliniek waarbij ik binnen 14 dagen van mijn ergste pijnklachten afgeholpen ben door een deskundig en betrokken anesthesist. Toen ik later opnieuw pijnklachten ontwikkelde en ik met die kliniek contact opnam werd ik binnen een week goed en naar tevredenheid geholpen.

De laatste alinea van TS, wat eigenlijk een oproep tot voorstellen is, zette mij aan tot het geven van het antwoord zoals door mij gegeven is, waarbij ik de naam noemde van de kliniek waarover ik tevreden ben.

BreejKC schreef:@newmikey. Het verhaal had ik wel goed gelezen, mijn beste.

Ik reageerde in het geheel niet op u, mijn beste maar op diegene die hier kwakzalf-praktijken trachtte te introduceren.

Ik hoor het de laatste vaker dat wachttijden voor pijnbehandeling langer worden. En de reden is vrij simpel: er wordt steeds vaker pijnbehandeling overworgen in vergelijking met vroeger, maar dat wil niet zeggen dat je zomaar een blik pijndeskundigen kunt opentrekken. Dat is toch weer een specialisatie waar tijd voor nodig is om dat te leren. Je lost dit ook niet zomaar op door er meer geld in te pompen.