Radar

Wie heeft er ook een zelfde slechte ervaring in ziekenhuis wanneer er na 30 minuten bellen nog geen hulp komt tijdens avonddienst? Je voelt het steeds slechter met je gaan, waardoor je uiteindelijk zelf 112 belt terwijl je in het ziekenhuis ligt.

Het was de dag van mijn operatie erg druk op de afdeling in het ziekenhuis in Brabant, er stonden namelijk veel operatie van de afdeling gepland.
Ik werd die bewuste ochtend i.p.v. 11.30 uur, onverwacht al om 9.30 uur opgehaald om naar de operatiekamer te gaan (dit vond ik gunstig en ik hoefde de ochtend niet te wachten voor ik aan de beurt was).
Helaas door complicaties tijdens mijn operatie is deze 2 uur uitgelopen en was ik er best slecht aan toe.

Mijn man werd om 13.00 uur door de arts gebeld over de situatie.
Hij besloot om 14.00 uur met dochter naar het ziekenhuis te gaan, om te wachten tot ik van de uitslaapkamer terug was. Tot 15.30 uur hebben ze samen in de wachtruimte op afdeling te gezeten en niets vernomen. Mijn man ging navraag doen bij de verpleging of ik al terug was en waarom ze nog niets hadden gehoord.
Ik was nog steeds niet terug op de afdeling, omdat ik in eerste instantie nog niet stabiel was, daarna vertelde de verpleegkundige dat het erg druk was en ze personeel te kort hadden om mij op te halen. Mijn man vertelde dat hij mij zelf wel op wou halen, maar dit kon natuurlijk niet. De verpleegkundige kon ook niet vertellen hoe laat ik precies terug zou zijn op de afdeling.
Het was uiteindelijk 17.30 uur toen ik werd opgehaald door een verpleegkundige van de afdeling en naar de kamer werd gebracht (waar ik al 3 dagen eerder was opgenomen). Er moesten nog allerlei medische handelingen worden verricht, voordat mijn man en dochter uiteindelijk bij me konden. Achteraf was dit misschien al een voorteken!

Na 22.30 uur voelde ik me niet lekker worden en doordat ik me steeds beroerder ging voelen heb ik tegen 22.45 uur op de bel gedrukt en om hulp willen vragen. Na 15 minuten was er nog niemand en ik me voelde me steeds slechter worden, waardoor ik me ging afvragen wie me wel te hulp zou kunnen komen. Met het thuisfront kon ik niet bellen, want dit was te ver weg voordat ze bij mij zouden zijn. Nog maar een keer op de bel gedrukt waar helaas nog geen reactie op kwam.
Ik voelde dat het echt niet goed met me ging en heb besloten om na een half uur wachten 112 te gaan bellen, want ik niet wist hoe dit voor mij zou gaan aflopen.
Je krijgt de centrale aan de lijn, waar ze vragen brandweer, politie of ambulance, waarop ik ambulance zei. Daarna krijg je iemand van de ambulance aan de lijn, waarop ik nog mijn naam, afdeling en kamer kon zeggen en verder weet ik niets meer totdat er een arts en verpleegkundigen aan mijn bed stonden en er allerlei acute handelingen werden verricht.

Je kunt zelf wel bedenken dat ik me niet veilig voelde op deze afdeling in dit ziekenhuis.
Hierna werd er hun best gedaan, toch voelde ik de eerste paar dagen na dit voorval dat ik hierop aangekeken werd.
Dit hele verhaal heb ik 2 dagen nadat dit was gebeurd met een hoofdverpleegkundige helemaal uitgesproken. Er zouden hierop door haar nog een paar acties worden ondernomen. Deze acties zijn helaas ook uitgebleven, waardoor ik niets meer heb vernomen.

Ik heb dit laten rusten en ervoor gekozen om zelf eerst beter te gaan worden. Nu ik eindelijk weer bijna gezond ben en me weer fit voel, wil ik mijn verhaal op papier zetten. En om te kijken of dit vaker is voorgekomen, want ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die dit is overkomen.
- Wie heeft ook deze ervaring? Reageer dan a.u.b.

Ik maak me namelijk ernstig zorgen hoe het gesteld is met onze zorgverlening in Nederland, waarvoor we veel geld betalen en me duidelijk afvraag of dit wel verbetering oplevert op het aantal verpleegkundige op een afdeling waar ze zorg moeten verlenen aan mensen die ziek zijn.
Dat ook de communicatie in dit ziekenhuis zeker een heel stuk kan verbeteren en er minder vanuit het protocol gewerkt moet worden, maar voor de mens.
Ik wil hier graag iets mee doen en vraag daarom of het mogelijk is dat een medewerker van Radar met mij contact op wil nemen.
- Wie kan mij hierbij helpen om actie te ondernemen?

Bedankt dat je mijn verhaal hebt gelezen.

Met vriendelijke groet, TS

Wat een heftig verhaal. Oprecht hoop ik dat er niet meer mensen zijn die dit meegemaakt hebben. Uw verhaal lijkt een klassiek voorbeeld van hoe de commerciële kant het overneemt van noodzakelijke zorg.
Uw verhaal zou beter als casus gebruikt kunnen worden bij de hoge heren in Den Haag. Wie weet gaat er dan een aantal ogen open dat er iets moet veranderen.

Wat een bizar verhaal! Dat u 112 gebeld heeft, mooi!
ik had mijn familie gebeld en gevraagd om het nummer van de afdeling, maar uw actie doet vast wat stof opwaaien her en der.

Een drietal jaar terug heb ik zelf in het ziekenhuis gelegen en zeker in de avonden is er gewoon te weinig personeel. Ik kreeg morfine. Injecties in dit ziekenhuis, want een pomp daar deden ze niet aan. Vervolgens kan je 's avonds na je belletje rustig anderhalf uur wachten tot er iemand die injectie komt geven. En dus anderhalf uur pijn lijden. Ook de gewone medicatieronde kwam vaak pas een uur of anderhalf uur later langs. Er was dan sprake van een spoedopname, of problemen met een patiënt. Goed te praten is het niet, maar het personeel kan je niet veel kwalijk nemen. Die lopen hun benen uit hun lijf.

NeoDutchio schreef:Uw verhaal lijkt een klassiek voorbeeld van hoe de commerciële kant het overneemt van noodzakelijke zorg.
Uw verhaal zou beter als casus gebruikt kunnen worden bij de hoge heren in Den Haag. Wie weet gaat er dan een aantal ogen open dat er iets moet veranderen.

Hoezo, de commerciële kant die het overneem? Zeer waarschijnlijk is er “gewoon” een chronisch tekort aan personeel.

Je laatste zin ben ik het volledig mee eens

Ik heb gehoord dat een mede patiënt ging helpen omdat ze niet kon slapen en andere hulp nodig hadden.
Ook tekort personeel, maar de waarschuwing die ze kreeg, en toen ze antwoord gaf, maar ik ben tandartsassistente en weet redelijk veel...
Toch mag het niet maar niet kunnen slapen door mede patiënten en je vervelen, dan geef ik haar gelijk dat ze het gewoon heeft gedaan.....

Maar wat als ik dat ook zou doen? Dan is dit forum te klein en ik weet niet meer dan pleisters plakken!
Ik vermoed dat het in vele ziekenhuizen maar ook verzorgingstehuizen met steeds zwaardere patiënten gebeurde!
Bezuinigen kan de oorzaak zijn dat mensen zelf dingen gaan doen en of dat altijd goed blijft gaan betwijfel ik.

Vraag!! schreef: Mijn man vertelde dat hij mij zelf wel op wou halen, maar dit kon natuurlijk niet.

Natuurlijk kan dat niet, de vraag alleen al.

Vraag!! schreef: Het was uiteindelijk 17.30 uur toen ik werd opgehaald door een verpleegkundige van de afdeling en naar de kamer werd gebracht (waar ik al 3 dagen eerder was opgenomen). Er moesten nog allerlei medische handelingen worden verricht, voordat mijn man en dochter uiteindelijk bij me konden. Achteraf was dit misschien al een voorteken!

Eerder een verkeerde inschatting van uw man, immers had hij kunnen vragen of ze hem wilde bellen wanneer u terug was op de afdeling.

Vraag!! schreef: Je kunt zelf wel bedenken dat ik me niet veilig voelde op deze afdeling in dit ziekenhuis.

Deels wel maar ik hoor ik maar het eenzijdige verhaal en dat zal zo wel blijven vermoed ik gezien het ziekenhuis nooit openbaar kan reageren op uw kwestie i.v.m. de privacy.

Vraag!! schreef: Hierna werd er hun best gedaan, toch voelde ik de eerste paar dagen na dit voorval dat ik hierop aangekeken werd.

Dan zullen deze mensen de indruk hebben gehad dat het een beetje overtrokken reactie van u was. Maar nogmaals dat is puur een aanname want wij kunnen dit niet bepalen zonder de precieze inhoud van de acute medische acties weten.

Vraag!! schreef: Dit hele verhaal heb ik 2 dagen nadat dit was gebeurd met een hoofdverpleegkundige helemaal uitgesproken. Er zouden hierop door haar nog een paar acties worden ondernomen. Deze acties zijn helaas ook uitgebleven, waardoor ik niets meer heb vernomen.

Dat is niet erg netjes van de hoofdverpleegkundige als zij heeft beloofd erop terug te komen.

Vraag!! schreef: Ik heb dit laten rusten en ervoor gekozen om zelf eerst beter te gaan worden. Nu ik eindelijk weer bijna gezond ben en me weer fit voel, wil ik mijn verhaal op papier zetten. En om te kijken of dit vaker is voorgekomen, want ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die dit is overkomen.

En wat wil je dan met die informatie? Wat wil je hiermee bereiken? Ziekenhuizen hebben hele mooie "bureaucratische" klachten procedures. Vergelijkbare zaken van mensen hier hebben niets met uw kwestie te maken.

Vraag!! schreef: Ik maak me namelijk ernstig zorgen hoe het gesteld is met onze zorgverlening in Nederland, waarvoor we veel geld betalen

Veel geld valt wel mee, jouw behandeling heeft waarschijnlijk meer gekost dan wat je per 10 jaar aan premie betaald.

Vraag!! schreef: En me duidelijk afvraag of dit wel verbetering oplevert op het aantal verpleegkundige op een afdeling waar ze zorg moeten verlenen aan mensen die ziek zijn.

Aan de ene kant heb je het over veel geld en daarna het aantal verpleegkundige wat te laag is. Als je meer verpleegkundige (waar op dit moment een tekort op is) wilt hebben zal dat ook meer geld gaan kosten.

Vraag!! schreef: Dat ook de communicatie in dit ziekenhuis zeker een heel stuk kan verbeteren en er minder vanuit het protocol gewerkt moet worden, maar voor de mens.

Nogmaals het is niet netjes dat je geen reactie hebt ontvangen, maar je bent nu tegenstrijdig, mogelijk is die hoofdverpleegkundige wel heel druk bezig met het verzorgen van mensen en is de aandacht voor uw klacht vergeten. Niet netjes maar ze doet dan wel precies wat u graag wilt.

Vraag!! schreef: Ik wil hier graag iets mee doen en vraag daarom of het mogelijk is dat een medewerker van Radar met mij contact op wil nemen.

Dan moet u een mailtje sturen naar het televisie programma Radar en niet op het forum van dit programma posten.

Mijn ervaring in het VU in Amsterdam is zeer prettig geweest toen mijn vader hier in zeer kritische toestand was opgenomen. Een verpleegkundige bleef zelf bij hem (terwijl ze vrij was) tijdens een operatie die of succesvol was of dodelijk. Ook de hoofdverpleegkundige was langer gebleven na haar dienst om ons te steunen en was zichtbaar opgelucht toen hij terug kwam van de operatie.

De eerste hulp is een drama dit duurt altijd uren voordat je meer weet, terwijl je al weet dat er een opname gaat volgen, maar helaas werken de protocollen op deze wijze.

Dit omdat er altijd mensen zijn die complete verhalen gaan schrijven richting TV programma's met wat er allemaal mis is gegaan, enkel omdat ze zelf het gevoel had of het echt mis was.

Nergens in uw verhaal zet u dit neer en op basis van het verhaal zal het wel meegevallen hebben omdat als je kritische bent je naar een IC gaat en niet op een normale afdeling ligt. Op de IC is de bezetting veelal 1 op 1 en is er dus non-stop controle. Op een reguliere afdeling is dit veelal neit het geval en zijn er maar een x aantal verpleegkundige die op een piep alarm, welke u maar 2 maal heeft ingedrukt reageren.