Radar

Een tijdje geleden kreeg iemand die ik goed ken te horen dat hij prostaatkanker had, die dan ook nog eens uitgezaaid bleek te zijn in de klieren omheen de prostaat. Woensdag start hij met de behandeling: chemotherapie en hormoontherapie, nadien nog bestraling.

Ik heb het er zelf heel moeilijk mee. Hij is echt als een tweede vader voor mij, en het was dus ook wel even slikken toen ik het nieuws te horen kreeg. Al heeft het wel enkele dagen geduurd voor het echt doordrong.

Hij staat er zelf heel positief in en gelooft ook dat dat zeker bijdraagt aan de genezing (voor zover dat nog mogelijk is uiteraard), waardoor ik hem ook niet wil belasten met mijn eigen zorgen.

Ik zie hem zo'n drie dagen in de week nu en als ik er ben genieten we ook wel echt van het moment, al zijn serieuze gesprekken ook zeker niet uit den boze hoor.
Als ik echter gewoon alleen thuis ben hoef ik er nog maar aan te denken of de tranen lopen over mijn wangen. Ik ben zo bang voor het moment dat hij er niet meer is, echt geen idee wat ik zou moeten doen zonder hem. Ondanks dat de kans ook gewoon bestaat dat de behandeling goed aanslaat en hij nog een heel aantal jaren te gaan heeft, kan ik het momenteel echt niet opbrengen positief te denken.

Geen idee wat ik met dit topic wil bereiken, maar het lucht alleszins wel op het eens te kunnen delen. Heb niet echt iemand anders waarmee ik erover kan (of wil?) praten, dat maakt het er natuurlijk ook niet makkelijker op. Tips om toch hoop te blijven houden op een goed verloop en om positief te blijven denken zijn natuurlijk ook welkom.

Ik begrijp wat u bedoelt. Ik maak het zelf ook mee in de familie- en vriendenkring.
Voor degene die het overkomt is het fijn om niet alleen over de ziekte te kunnen praten, maar juist over de alledaagse dingen die je beleeft. En tussendoor komt er af en toe eens een opmerking over “later” waar je dan ook op in kunt gaan.
Er is inderdaad tegenwoordig heel veel mogelijk qua behandelingen, dus wat dat betreft is het niet direct nodig de moed op te geven.
Het ergste wat een bezoeker eigenlijk kan doen, is alleen met doemverhalen en treurnis aan te komen. Het geeft het gevoel alsof de begrafenis al geregeld moet worden.

Zoals ik het lees, doet u het prima hoor. Soms even je tranen thuis laten gaan, dat lucht op en gedeelde smart is halve smart, dus praat er gerust over met anderen. Veel mensen hebben dit immers zelf ook meegemaakt.

Margaux0710 schreef: ↑

25 jul 2021 10:37

Ik zie hem zo'n drie dagen in de week nu en als ik er ben genieten we ook wel echt van het moment, al zijn serieuze gesprekken ook zeker niet uit den boze hoor.

Ik denk dat dit het beste is dat je kunt doen. Geniet van ieder moment en steun hem in de zware strijd. Probeer om net zo positief te blijven als hem, vooral in zijn nabijheid.
Verder zou ik aanraden om het zo min mogelijk over kanker te hebben met hem, richt je op de positieve dingen in het leven. De medische wetenschap ontwikkelt zich steeds verder, dus er is zeker een kans dat hij zal genezen.

Lowieze: Dankjewel voor je reactie!

Praten met anderen zou inderdaad goed doen, maar ik heb momenteel niemand waarbij ik mij wat deze situatie betreft goed genoeg voel om hierover te praten. Ik ben sowieso al geen makkelijke prater als het over zo'n dingen gaat dus dat maakt het ook lastig. Dan is de stap om het neer te schrijven voor mensen die ik niet ken toch iets kleiner. Maar er gaat niks boven praten met iemand die je 100% vertrouwt natuurlijk.

D34M0N: Jij ook bedankt voor je reactie!

Ik doe inderdaad mijn uiterste best om in zijn nabijheid mee te gaan in zijn positiviteit, en het over alledaagse dingen te hebben. Maar eigenlijk is hij nog de persoon waar ik het snelst mee zal gaan praten als ik met iets zit, dus dat dat nu niet echt ideaal is is wel lastig natuurlijk.

Margaux0710 schreef: ↑

25 jul 2021 11:36

Ik doe inderdaad mijn uiterste best om in zijn nabijheid mee te gaan in zijn positiviteit, en het over alledaagse dingen te hebben. Maar eigenlijk is hij nog de persoon waar ik het snelst mee zal gaan praten als ik met iets zit, dus dat dat nu niet echt ideaal is is wel lastig natuurlijk.

Ik bedoelde eigenlijk positief zijn mbt de prognose van jouw dierbare. Zolang jouw dierbare er nog genoeg energie voor heeft, denk ik dat je nog steeds prima aan kunt kloppen bij jouw dierbare als je zelf ergens mee zit. Alleen maar positief gaan zitten doen kan 'gemaakt' over komen.

Mijn vader heeft ook prostaatkanker gehad, met uitzaaiingen naar zijn lymfeklieren. Hij is nu kankervrij. Een oom van mij had slokdarmkanker, met uitzaaiingen, en is daar uiteindelijk aan overleden.
Kanker is een nare ziekte, maar er is zeker een kans op een goede afloop. Ik wens jullie veel sterkte.

Dit zijn ook moeilijke dingen.
Een luisterend oor bieden is erg belangrijk!
Er zijn voor hem.
Laat hem praten over zijn zorgen en angsten.
Maak herinneringen, heb het leuk en goed met elkaar en blijf positief!
Veel meer kun je niet doen, de wetenschap vordert , wie weet?!
Dus niet gaan doemdenken, ok?
Veel sterkte!

D34M0N: Oh, op die manier!
Ja daar heb je ook wel gelijk in inderdaad...

Heel fijn om te horen dat zelfs met uitzaaiingen naar de lymfeklieren kankervrij worden nog mogelijk is. Toch maar proberen daar aan vast te houden dan.

Dankjewel!

Moederslink: Heb inderdaad al meermaals aangegeven dat als hij ergens mee zit of wilt praten, hij ALTIJD bij mij terecht kan. Maar hij is zelf ook niet echt een prater en wilt absoluut geen medelijden (terwijl dat zeker niet zo hoeft te zijn als je gewoon even wil praten, maar dat idee heeft hij wel denk ik).

Dankjewel voor de bemoedigende woorden.

@Margaux0710 Medeleven is heel fijn, medelijden is erg vervelend om te krijgen.

Lowieze: Ja inderdaad, ik probeer naar hem toe ook absoluut niet betuttelend te doen ofzo. Ik doe zoals ik normaal zou doen, maar het onderwerp kan wel op een normale manier ter sprake komen zeg maar. Zonder daarbij dan woorden zoals "ocharme" of iets in die aard te gebruiken.

Het is heel begrijpelijk dat u zich zorgen maakt en verdrietig bent. Ik weet niet hoe oud uw dierbare is, maar simpel gezegd, hoe ouder hoe beter. Mijn vader is er hoogbejaard mee geworden, al moet ik zeggen dat hij nooit bestraald hoefde te worden; alleen pillen waren voldoende om het onder controle te houden. Drie bekenden (eind vijftig tot midden zestig) zijn wel bestraald en verkeren nu, enkele jaren later, in blakende gezondheid. Prostaatkanker is een serieuze aandoening, maar doorgaans goed te behandelen. Dat u uw dierbare steunt in zijn pisitieve houding is natuurlijk goed, en het is nog beter dat u ook uw eigen zorgen en emoties kunt uitspreken.

Berichten uitwisselen op dit forum geeft u al een steuntje in de rug, erover praten is mischien nog beter. U kunt bv bellen met de Luisterlijn (voorheen Sensoor) 088 0767 000. Zij zijn dag en nacht bereikbaar voor iedereen die behoefte heeft aan een vertrouwelijk gesprek of luisterend oor.

Ik wens u veel sterkte in deze lastige periode.

Erthanax: Hij is midden vijftig, nog relatief jong voor prostaatkanker dus. Maar heel fijn te horen dat het bij iedereen die u kent goed is gekomen. Mijn grootvader heeft het ook gehad, en die is nog 10 jaar goed geweest met enkel hormoonbehandeling. Denk wel dat het bij hem niet uitgezaaid was en ook niet zo'n agressieve vorm.

Ik laat hem ook zeker weten dat ik me zorgen maak, ik wil ook wel dat hij dat weet, maar ik probeer niet al te negatief over te komen.

Dankjewel voor de tip!

Eventueel kan je je aanmelden bij het forum op www.kanker.nl.
Daar is ook plek voor naasten (in welke zin dan ook) van patiënten.

Kiz: Dankjewel voor de tip!

Beste Margeaux,

Wat een verdriet,

Wist je dat er in heel het land inloophuizen zijn waar jij je verhaal kwijt kunt? Als je op de website www.ipso.nl gaat, dan zul je 77 huizen vinden, verdeeld over het hele land. Deze inloophuizen zijn niet alleen voor kankerpatiënten en hun familie, maar ook voor goede vrienden. Bezoek is gratis en de gastheren en -vrouwen zijn getraind om goed te luisteren. Soms lucht praten met een vreemde op.

Heel veel sterkte met het bijstaan van je vriend en met het verwerken van je verdriet.

Radar heeft hierover eerder een artikel geschreven. We hebben tips gevraagd aan een instituut die professionele psychologische zorg biedt aan mensen met kanker en hun dierbaren. https://radar.avrotros.nl/hulp-tips/hul ... n-kaartje/

Mooi hoe een hulpzoeker verschillende wegen aangewezen wordt om hulp te verkrijgen.

Dankjewel voor de tips iedereen!

Ik sta zelf aan de andere kant van het spectrum: een paar maanden geleden hoorde ik dat ik een agressieve tumor heb. Gelukkig bleek enkele weken later dat ik nog geen uitzaaiingen heb. Mij werd vanuit het ziekenhuis en door de huisarts direct perfecte hulp geboden op allerlei gebied: fysieke beperkingen én psychische problemen met de ziekte voor patiënt én partner. Dat is dan in de vorm van een luisterend oor, van andere medische discipline's tot maatschappelijk werk, tot psycholoog. Ook was ik blij met een duidelijke, maar meelevende oncoloog en radiotherapeut.
Je kunt er dus vanuit gaan dat die vriend alle hulp kan krijgen die hij wilt. Voor de zekerheid kun je dat wel checken. We leven niet meer in een tijd dat er op besmuikte toon gepraat werd over de "K" van tante of buurvrouw ... (noem maar op). Voor mij: ik moest wel wat overwinnen voordat ik voor mezelf kon zeggen: "ik heb kanker". Het zal voor die vriend niet veel anders zijn geweest.
Als je zo'n moeilijke prater bent, kun je altijd nog vragen of hij hulp van de huisarts en ziekenhuis krijgt en of je iets voor hem kunt betekenen. Zeg vooral ook dat je niet weet wat je moet zeggen als je dat inderdaad zo moeilijk vindt. Vraag of je iets voor hem kunt doen. Vraag hoe hij de behandelingen ondergaat. Meld je aan bij kanker.nl Dat valt onder het KWF, dus behoorlijk betrouwbaar. Eenmaal een password, kun je filteren op soorten kanker en kun je lezen hoe patiënten en direct betrokkenen ermee om zijn gegaan of nóg gaan.
Vlak ook de chemotherapie en radiotherapie niet uit. Ik had 4 chemo's en (deels overlappend) 25 keer radiotherapie. Daar keek ik vooraf nogal makkelijk tegenaan, maar dat viel vies tegen: je wordt maar zwakker en zwakker, staat wankel op de benen en dat rotgevoel ging ook nog even door tot enkele weken nadat de behandeling was gestopt. Pas nu, een week of vier erna, voel ik me zachtjesaan wat beter. Er werd gezegd dat ik nu opbouw tot 80% van hoe ik me eerst - voorafgaande aan de therapieën - voelde. Die laatste 20% gaat erg langzaam.
Ook dat zal voor je vriend niet veel anders zijn, vooropgesteld dat hij die behandelingen ook krijgt.
Onthoud verder, je hoeft geen raad te geven, maar je kunt wel met warme belangstelling vragen hoe het gaat met hem.
Ook voor jou, sterkte!

Allereerst, jij ook heel veel sterkte! En bedankt voor je verhaal en de tips.

Het ding bij hem is echter dat hij er niet zoveel moeite mee heeft, met dit alles. Zo laat hij toch blijken. Hij is heel nuchter en positief in zo'n dingen. Geen idee of dat echt zo is of dat het een beetje een schild is waar hij achter schuilt. Heb hem ook al een paar keer duidelijk gemaakt dat als het toch eens wat minder gaat dat helemaal niet erg en begrijpelijk is en dat hij altijd alles mag zeggen aan mij.

Heb het er van het weekend nog met hem over gehad, of hij de chemotherapie ziet zitten. Leuk is anders maar wat moet dat moet was zijn antwoord. Hij is soms nogal moeilijk te doorgronden. Maar ik blijf toch af en toe eens polsen of alles echt nog oké is.

Margaux0710 schreef: ↑

27 jul 2021 18:00

Allereerst, jij ook heel veel sterkte! En bedankt voor je verhaal en de tips.

Het ding bij hem is echter dat hij er niet zoveel moeite mee heeft, met dit alles. Zo laat hij toch blijken. Hij is heel nuchter en positief in zo'n dingen. Geen idee of dat echt zo is of dat het een beetje een schild is waar hij achter schuilt. Heb hem ook al een paar keer duidelijk gemaakt dat als het toch eens wat minder gaat dat helemaal niet erg en begrijpelijk is en dat hij altijd alles mag zeggen aan mij.

Heb het er van het weekend nog met hem over gehad, of hij de chemotherapie ziet zitten. Leuk is anders maar wat moet dat moet was zijn antwoord. Hij is soms nogal moeilijk te doorgronden. Maar ik blijf toch af en toe eens polsen of alles echt nog oké is.

Ieder mens gaat op zijn eigen manier om met zulk nieuws. U denkt dat hij er niet zoveel moeite mee heeft, maar hij staat nog maar aan het begin van zijn behandelingen, dus laat hem het op zijn eigen manier verwerken. Blijf ook niet steeds aandringen op het feit dat het weleens minder kan gaan en hij alles mag zeggen. Respecteer hem zoals hij is en hier mee omgaat.
Hij kent u goed, dus als hij ergens mee zit in de loop van het proces, zal hij dat echt wel met u bespreken.

Edit: in het ziekenhuis krijg je het advies alles stap voor stap te nemen, bekijk het per dag. Dus ga niet tobben over wat je over een paar weken te wachten staat.