DPG, de Volkskrant en de klantenservice
Geplaatst: 16 mei 2022 11:32
Naar de mate, waarin het beleid van de klantenservice van de Volkskrant bepaald wordt door de zucht naar macht resp. het winstbejag van DPG is het slechts gissen, maar ik vermoed wel een verband. Zonder twijfel is de Volkskrant een kwaliteitskrant, maar de prijs van het papieren exemplaar is de laatste jaren explosief gestegen en de mogelijkheden als klant contact met de krant op te nemen is geminimaliseerd.
Al tientallen jaren ben ik – met korte tussenpozen – lezer en ontvanger van de papieren Volkskrant. Kort geleden – na een abonnementsperiode van 3 jaren – nam ik een éénjarig abonnement. Tot mijn verbazing bleek in januari dat de prijs tussentijds verhoogd werd. De naar mijn ervaring gemiddelde wachttijd van een half uur aan de telefoon wachtte ik geduldig af en mij werd verteld dat ik wel een ‘vast’ jaarcontract op de Volkskrant had, maar dat aan het begin van het jaar er een prijscorrectie plaats vondt i.v.m. toegenomen kosten, zoals inflatiecorrectie. Toen ik de kleine lettertjes nalas, bleek dat inderdaad in de voorwaarden vermeld te staan. Dit was mij nog niet eerder gebeurd, een beleidswijziging dus. De prijs voor een aansluitend nieuw abonnement werd mij te hoog, bijna 40% verhoging, daarom zegde ik begin februari mijn abonnement op. Dit werd vervolgens keurig in een e-mail bevestigd: 23 maart j.l. eindigde mijn abonnement en zou ik geen kranten meer ontvangen.
Echter, de krant bleef ook na die tijd in mijn brievenbus vallen. Begin april maar eens gebeld: na een half uur wachten maar de telefoon opgehangen. Dan maar de automatische incasso laten storneren. Na enige tijd wordt er een acceptgiro bezorgd, met een verzoek om te betalen voor 25 kranten te bezorgen na 25 maart 2022. Weer gebeld: na een half uur de ‘1’ gedrukt: ‘U wordt teruggebeld!’ Niet dus. Dan maar na een paar dagen een e-mail gestuurd aan [email protected] , weliswaar daar niet voor bedoeld, maar eerdere mailtjes aan dit adres werden keurig doorgeleid. Dit keer niet. Vanaf half april ben ik voor meerdere weken in het buitenland. Bij terugkomst stel ik vast dat er een stapeltje kranten ligt tot en met de derde week in April én een nieuwe acceptgiro met als brievenhoofd naam en adres van een incassobureau. Behalve het verzoek tot betaling van de kranten die vanaf 25 maart zijn bezorgd staat er ook het dreigement met extrakosten i.v.m. de inschakeling van het incassobureau. Wat schetst mijn verbazing: Het telefoonnummer dat ik vervolgens bel, is niet van het incassobureau maar van de Volkskrant. Zelfs na overleg met een collega vindt de Volkskrant-medewerker dat ik maar ‘gewoon’ moet betalen: “ik heb immers de kranten gekregen”. Mijn repliek dat de Volkskrant dan tot in lengte van jaren mij de krant kan toesturen en ik zou moeten betalen, zonder dat ik erom gevraagd heb, deed daar niets aan af. Bovendien had ik bovengenoemde bevestiging van de opzegging, dus vind ik dat ik in mijn recht sta.
Daarna heb ik met het incassobureau gebeld en zij stelden mij gerust, maar ik moet afwachten tot de Volkskrant mij bij hen aanmeld en ik een dossiernummer krijg. Dán moet ik mij maar weer melden, maar ik moest ‘zeker niet betalen’.
Misschien past de handelwijze in het kader van de hier en daar verkondigde mening dat papieren kranten ouderwets zijn en maar eigenlijk afgeschaft dienen te worden. Forse prijsverhogingen en een klantonvriendelijke klantenservice moeten dat wellicht ondersteunen.
Al tientallen jaren ben ik – met korte tussenpozen – lezer en ontvanger van de papieren Volkskrant. Kort geleden – na een abonnementsperiode van 3 jaren – nam ik een éénjarig abonnement. Tot mijn verbazing bleek in januari dat de prijs tussentijds verhoogd werd. De naar mijn ervaring gemiddelde wachttijd van een half uur aan de telefoon wachtte ik geduldig af en mij werd verteld dat ik wel een ‘vast’ jaarcontract op de Volkskrant had, maar dat aan het begin van het jaar er een prijscorrectie plaats vondt i.v.m. toegenomen kosten, zoals inflatiecorrectie. Toen ik de kleine lettertjes nalas, bleek dat inderdaad in de voorwaarden vermeld te staan. Dit was mij nog niet eerder gebeurd, een beleidswijziging dus. De prijs voor een aansluitend nieuw abonnement werd mij te hoog, bijna 40% verhoging, daarom zegde ik begin februari mijn abonnement op. Dit werd vervolgens keurig in een e-mail bevestigd: 23 maart j.l. eindigde mijn abonnement en zou ik geen kranten meer ontvangen.
Echter, de krant bleef ook na die tijd in mijn brievenbus vallen. Begin april maar eens gebeld: na een half uur wachten maar de telefoon opgehangen. Dan maar de automatische incasso laten storneren. Na enige tijd wordt er een acceptgiro bezorgd, met een verzoek om te betalen voor 25 kranten te bezorgen na 25 maart 2022. Weer gebeld: na een half uur de ‘1’ gedrukt: ‘U wordt teruggebeld!’ Niet dus. Dan maar na een paar dagen een e-mail gestuurd aan [email protected] , weliswaar daar niet voor bedoeld, maar eerdere mailtjes aan dit adres werden keurig doorgeleid. Dit keer niet. Vanaf half april ben ik voor meerdere weken in het buitenland. Bij terugkomst stel ik vast dat er een stapeltje kranten ligt tot en met de derde week in April én een nieuwe acceptgiro met als brievenhoofd naam en adres van een incassobureau. Behalve het verzoek tot betaling van de kranten die vanaf 25 maart zijn bezorgd staat er ook het dreigement met extrakosten i.v.m. de inschakeling van het incassobureau. Wat schetst mijn verbazing: Het telefoonnummer dat ik vervolgens bel, is niet van het incassobureau maar van de Volkskrant. Zelfs na overleg met een collega vindt de Volkskrant-medewerker dat ik maar ‘gewoon’ moet betalen: “ik heb immers de kranten gekregen”. Mijn repliek dat de Volkskrant dan tot in lengte van jaren mij de krant kan toesturen en ik zou moeten betalen, zonder dat ik erom gevraagd heb, deed daar niets aan af. Bovendien had ik bovengenoemde bevestiging van de opzegging, dus vind ik dat ik in mijn recht sta.
Daarna heb ik met het incassobureau gebeld en zij stelden mij gerust, maar ik moet afwachten tot de Volkskrant mij bij hen aanmeld en ik een dossiernummer krijg. Dán moet ik mij maar weer melden, maar ik moest ‘zeker niet betalen’.
Misschien past de handelwijze in het kader van de hier en daar verkondigde mening dat papieren kranten ouderwets zijn en maar eigenlijk afgeschaft dienen te worden. Forse prijsverhogingen en een klantonvriendelijke klantenservice moeten dat wellicht ondersteunen.