Ik vind dat ieder dier recht heeft op hulp. Als de zwerfhonden het in hun eigen land niet kunnen verwachten, dan is het nobel dat een vreemdeling die hulp wel wil en KAN bieden. En ja, wij Nederlanders gaan er graag op af.
Al tig jaar is men bezig met acties tegen hondenraces en stierengevechten in Spanje, de walgelijke paardenraces in Italië, de kooigevechten van Pitbulls in de Oostbloklanden etc., maar of het uitmaakt? Onder het mom van cultuurgoed gaat dit leed gewoon door.
Alleen al uit deze overwegingen stem ik niet VOOR de nieuwe Europese grondwet. Dat druist tegen al mijn principes in wat het bestrijden van dierenleed betreft.
Wat mij wel zorgen baart, is of we hiermee ook niet bepaalde ziektes binnenhalen als Babesia canis (Babesiosis) en Lyme, verspreid door teken die 'normaal' in het Middellandse zeegebied zitten.
Stemmen voor de nieuwe Europese grondwet speelt ook de broodfokkers in de kaart. Er waren al geen regels sinds het open stellen van de grenzen, maar dan hebben deze lieden helemaal vrij spel.
Er is hier al nauwelijks controle wat zou MOETEN worden uitgeoefend door de DB. Nee, wat mij betreft mogen die hondenopvangorganisaties er best zijn, maar dan wel goed gecontroleerd. Zodat alles bewust wordt binnengehaald en aangeboden via de juiste kanalen. En laten we alsjeblieft onze asielhonden niet vergeten. Dierenleed is ook groot in Nederland, op nog heel veel vlakken.
Moeilijk issue, ik stem niet VOOR.
Pik dit stukje er nog is uit.
De zwerfhonden van Roemenië
Een onvergetelijk straatbeeld
Bij vrijwel iedere toerist die in Roemenië rondloopt, zal het beeld van de zwerfhonden blijven hangen. Als je door het land trekt, is er haast geen plek waar je ze niet ziet. Gek is dit niet, als je nagaat dat er waarschijnlijk miljoenen zwerfhonden rondlopen in heel Roemenië. Honden van alle leeftijden lopen er broodmager bij, en vooral de teefjes zijn er verschrikkelijk aan toe. Bij elke loopsheid worden zij gedekt, waarna zij onder barre omstandigheden de jongen op moeten voeden.
Op sommige plekken laten de honden zich dan ook zonder protest aanhalen, omdat ze weten dat de toeristen ze te eten geven. Maar vaak zijn de honden al zo bang gemaakt door de mens dat ze bij elke poging tot contact in een hoekje kruipen. In die gevallen vallen ze, als ze geprovoceert worden, vaak aan. Het is niet gek dat er in Roemenië onder de bevolking wilde verhalen de ronde doen over roedels honden die mensen aanvallen. Als je dan ook een gesprek over de zwerfhonden aangaat met een Roemeen, zal hun reactie in veel gevallen laten blijken dat ze doodsbang voor de dieren zijn en dat ze ze liever kwijt dan rijk zijn.
Van achtertuin naar vuilnisbelt
Iets wat de toeristen vaak niet weten, is dat de honden in de meeste gevallen op gruwelijke wijze worden afgemaakt; de honden worden doodgeslagen, ze worden vergiftigd, geëlectrocuteerd of er wordt magnesiumsulfaat direct in het hart gespoten. In Bucarest alleen zijn sinds 2001, 100.000 zwerfhonden op dieronvriendelijke wijze afgemaakt, en dat is gebaseerd op officiële cijfers. Het dodenaantal zou ver boven deze cijfers uit kunnen rijzen. De meeste inwoners van het land geven niet zoveel om deze cijfers, zij zien de honden immers als een bedreiging, niet als levende wezens.
Dit is ooit anders geweest, wat ons leidt naar de grootste oorzaak van dit probleem. Sinds Ceausescu verordonneerde dat mensen niet meer in huizen met een tuin mochten leven, maar dat ze moesten verhuizen naar kazerne-achtige woonplaatsen, is er voor de honden geen plek meer. De honden leefden immers in die huizen en in die tuinen, maar voor hen was er in het nieuwe bestemmingsplan van Ceausescu geen plaats. Ze zijn de straat op geschopt en mochten het zelf uitzoeken. En omdat de honden niet gecastreerd of gesteriliseerd waren, is hun nageslacht talrijk.
Met gesloten ogen het land door
Ik zal de talrijke hondenlijken langs de weg nooit vergeten, waarvoor ik vaak in de auto, net als vele andere toeristen, liever mijn ogen sloot. De overheid lijkt het weinig uit te maken en zij laten de lijken gewoon liggen. De Roemenen doet het tegenwoordig ook weinig om de lijken en de lichamen van doodzieke dieren langs de weg te zien liggen. De beste oplossing naar hun idee is het afmaken van de dieren, en hoe dat gebeurd, is voor hen onbelangrijk. Zij hebben meer oog voor de economische stand van zaken in Roemenië, wat natuurlijk logisch is voor de bewoners van een land wat er wat dat betreft niet al te best aan toe is. Het vervelende is dat de dieren hier ook onder lijden.
Deze hond is doodgevroren gedurende
de koude dagen van februari.
The Worldwide Organisation for Health heeft in 1990 wel gesuggereerd om een programma op te starten waarbij de dieren gesteriliseerd en vervolgens vrijgelaten zouden worden, maar slechts enkele Roemeense steden hebben dit alternatief geaccepteerd. De situatie is er dus niet veel beter op geworden en de dierlievende toerist die dit ziet doet dat pijn. Ze voelen zich echter waarschijnlijk, net als ik tijdens mijn bezoek aan Roemenië, machteloos. Want wat doe je voor deze dieren, behalve het geven van restjes van je eigen maaltijd? Ik had voor mijn plannen voor mijn bezoek aan Roemenië nog nooit gehoord van deze crisis, en dus al helemaal niet van acties voor het helpen van deze dieren.
Gelukkig stuitte ik op een tijdschrift voor toeristen in Brashov, waarin in een artikel beschreven stond dat er voor deze dieren wel degelijk hulp wordt geboden. Hierdoor werd ik extra geprikkeld om op zoek te gaan naar mensen die wat deden voor de honden. Weer teruggekeerd in Nederland, vertelde de Roemeense vriendin van mijn broer dat zij een Italiaanse vrouw had ontmoet. Deze vrouw was Sara, die haar hele leven heeft omgegooid om zich in te zetten voor de zwerfdieren in Roemenië. Zij was de dappere vrouw die het project genaamd “CaniBucarest" opstartte. Zij is de stichtster van de organisatie “Save the dogs”.
Een vlammetje in de grote duisternis
Save the dogs is een organisatie die zich inzet voor de zwerfhonden van Roemenië. Erg gemakkelijk is dit niet, aangezien zowel de bevolking als de landelijke overheid niet bepaald meewerkt. Save the dogs werkt samen met twee van de steden die in 1990 akkoord gingen met het programma dat de Worldwide Organisation for Health voorstelde. Maar de overheid lijkt vaak meer te zien in het massaal vergiftigen van de dieren, dan in het zoeken van een diervriendelijke oplossing. En als Sara haar hoop zet op de Europese overheid, kan ze lang wachten. Ook deze overheid lijkt namelijk geen enkele druk te willen zetten op Roemenië voor het hanteren van een diervriendelijke oplossing van dit probleem. Sara doet echter alles wat ze kan om de dieren een beter leven te geven. Zo is er inmiddels een opvang voor dieren in Cernavoda.
Toen er namelijk in 2001 ontzettend veel honden werden gedood in Cernavoda, beloofde Sara de dieren te zullen laten castreren en steriliseren als de gemeente de honden met rust liet. De gemeente zegde dat toe, waardoor honderden honden gered werden. Omdat Sara’s woning niet toereikend was voor dit massaproject, werd onder haar leiding een opvang gerealiseerd met een nette receptie en een aparte ruimte voor operaties. Het is er schoon en hygiënisch en alles heeft er zijn eigen plaats. Na dit project zijn de opvang en de kliniek blijven bestaan, en is Sara’s project een veel groter gebied van Roemenië gaan beslaan.
Niet alleen de zwerfdieren hebben het slechtSave the dogs helpt niet alleen de honden van de straat. Zij helpt ook de zwerfkatten en zelfs huisdieren als ezels, honden en katten. Veel dieren in Roemenië die namelijk wel een eigenaar hebben, leven ook onder barre omstandigheden. Vaak worden bijvoorbeeld deze honden, deels door onwetendheid en deels door gebrek aan geld, 24 uur per dag, 7 dagen van de week, buiten gehouden aan een ketting van een meter. Ze krijgen geen lichaamsbeweging en moeten in de strenge winters ernstig kou lijden. Bij ziekte kan niks gedaan worden, de eigenaren kunnen dat niet betalen. Het leven voor deze “huisdieren” is in principe geen haar beter dan dat van de straathonden.
Sara heeft gelukkig al wat kunnen doen voor sommige van deze dieren. Zo heeft ze sommige boeren langere kettingen geleverd en heeft ze voor deze winter, dankzij een aantal donaties, enkele hokken kunnen laten bouwen waarin de dieren beschut zitten. Verder biedt Sara de eigenaren gratis medische hulp voor deze dieren, onder andere dankzij de vrijwillige hulp van dierenartsen uit het buitenland. Sara geeft deze eigenaren en andere enthousiastelingen bovendien voorlichting over het houden en verzorgen van de dieren. Onder andere dankzij de hulp van enkele hulporganisaties uit Italië en Zwitserland, is ze nu in staat rond te rijden in haar eigen busje, ingericht als mobiele dierenkliniek en heeft ze zelfs haar eigen website:
http://www.canibucarest.it.
Wat u kunt doen
Maar ondanks alles, komt Sara handen en geld tekort. Save the dogs heeft het gehele jaar hulp nodig van dierenartsen en vrijwilligers, ze hebben medicijnen en medische instrumenten nodig. Save the dogs biedt vrijwilligers een gratis onderdak tijdens het verblijf, in een door de organisatie gehuurde ruimte. De vlucht is echter op kosten van de vrijwilligers zelf.
Verder moet dit probleem bekendheid krijgen; de Nederlandse media moet over het probleem gaan praten. De enige Nederlandse stichting die tot nu toe hulp geboden heeft aan Save the dogs, is Pup in Nood. Zij heeft tot nu toe al voor 60 honden uit Roemenië een goed tehuis gevonden in ons land, zoals andere organisaties dit ook in andere landen proberen.
Deze zwarte hond werd van de straat
gehaald en zit nu voor langdurige behandeling
in de opvang van Save the Dogs.
Voor 8 euro kan Sara één maand lang één hond voeden. Voor 8 euro kan een teef gesteriliseerd worden. Voor 100 euro kan één werknemer één maand fulltime in de kliniek werken. Voor 200 euro kan één dierenarts één maand in de kliniek werken. Voor 500 euro kunnen 130 honden één maand lang gevoed worden en worden voorzien van alle medische hulp die ze maar nodig hebben. U ziet het, elke bijdrage is welkom en kan voor een hond een wereld van verschil maken.
Ik weet nu wat ik voor de dieren kan doen, en u weet het dankzij dit artikel hopelijk ook. Komende zomer ga ik naar Roemenië om Sara te helpen met haar werk, wat doet u?
Wilt u Sara en de zwerfhonden van Roemenië financieel ondersteunen?
Maak dan uw bijdrage over naar Postbanknummer 4761377 t.n.v. Stichting Pup in Nood onder vermelding van ‘Zwerfhonden Roemenië’.
Geld overmaken naar Roemenië is vrijwel onbegonnen werk. Bovendien is nooit zeker of het geld inderdaad aankomt. Stichting Pup in Nood verzamelt alle bijdragen en geeft dit persoonlijk aan Sara als zij weer in Nederland is. Zo is het absoluut zeker dat Sara alles ontvangt en er niets aan de strijkstok blijft hangen.
