Radar

Ik moet dit ook even kwijt
Het onderwerp betreft mijn man, hij heeft elf jaar gewerkt bij een firma en al die tijd heeft hij daar gewerkt met angst.
Iedere keer was er wel wat, altijd had hij het gedaan terwijl hij altijd als eerste ('s morgens om half acht aan het werk was, nooit een dag heeft overgeslagen of hij moest echt ziek zijn en met koorts op bed ligen wat 3 keer gebeurd is in 11 jaar tijd)
Zijn baas heeft altijd de pik op hem gehad omdat zijn vader vroeger ook bij dezelfde firma werkzaam was en niet zo'n prettige man om mee samen te werken.
Mijn man heeft een slecht jeugd gehad (niet om zielig te doen) en zijn ouders zijn gescheiden toen hij nog op de lagere school zat.
Deze bewuste baas dus heeft het hem altijd kwalijk genomen dat hij een zoon was van zijn vader terwijl hij wel heeft toegegeven dat wouter een zeer ijverig persoon is die altijd voor zijn collega's klaarstaat, van alles voor het bedrijf heeft gedaan. Hij heeft zelfs speciale gereedschappen voor het bedrijf gemaakt omdat men dat te duur vond om te kopen. Toen heeft hij een keer ruzie gehad met een chef en is hij overgeplaatst naar een andere afdeling en toen is het misgegaan.
Daar was een persoon werkzaam die bij het Riagg loopt en mentaal niet 100 % is. Hij hield allerlei doempraatjes, het bedrijf ging zo slecht en alles wat hij deed was niet te zien in de boeken en alles wat wouter deed was heel goed. Hij wilde zelfs een pistool hebben om te gaan schieten. Wouter heeft altijd voor hem klaargestaan, van alles en nog wat voor hem gedaan en hij heeft er toch voor gezorgd dat hij ontslagen is. Notabene, mijn man heb ik ziek gemeld op maandag, op woensdag lag er aanvraag voor een ontslagvergunning in de bus bij het CWI, die zijn daar gelukkig niet mee akkoord gegaan en toen hebben ze maar op een regel van het burgerlijk wetboek gegooid dat hij een onwerkbare situatie creerde in het bedrijf.
Donderdag moest wouter al naar de arbo unie voor controle en toen kregen we te horen dat hij er maar voor moest zorgen dat de navelstreng werd doorgesneden omdat het toch geen haalbare kaart meer was.
Wij hebben informatie ingewonnen bij een juridisch loket, die hebben een advocaat aangewezen, die was al bang dat een rechtszaak voor ons geen haalbare kaart was, heeft niet veel gedaan voor ons en uiteindelijk is er een schikking uit voortgekomen maar wel met ontslag.
En nu zit hij al bijne een jaar thuis, zwaar overspannen en alleen maar omdat een collega van mening was dat datgenen dat hij deed niet terug te vinden was in de boeken, bang was om zijn baan te verliezen en zodoende mede verantwoordelijk is voor het ontslag van mijn man.
En hij had dus geen tijdelijk contract maar een contract voor onbepaalde tijd en aan al die zogenaamde instanties die er voor jou zijn heb je dus geen flikker want die laten het ook maar gewoon gebeuren.

Jeetje dat is wel erg zeg. Veel sterkte ermee in ieder geval, al zou ik op dit moment ook niet weten wat je nog doen kunt.

Liane, als ik jouw verhaal zo lees mag je man blij zijn dat de kantonrechter het ontslag heeft toegekend en een schikking heeft getroffen. Want jij schrijft dat jouw man in die elf jaar dat hij bij die werkgever heeft gewerkt elke dag met angst naar het werk ging, benieuwd naar welk welk zwaard van Damocles hem die dag weer boven het hoofd zou hangen. Sommige mensen denken blijkbaar nog steeds dat wij leven om te werken, maar we werken om te leven. En dag in dag uit stress en angst voor en op je werk, dat is toch geen leven. Een kantonrechter kijkt ook of de arbeidsverhouding niet duurzaam ontwricht is en als ik jouw verhaal zo lees is die verhouding al vanaf de eerste dag ontwricht. Stel de kantonrechter had beslist dat het ontslag niet zou worden toegekend en je man in dienst moest blijven. Zou hij dan dag in dag uit fluitend naar zijn werk gegaan zijn. Ik vrees dat de stress en angst alleen maar groter geworden zou zijn en een opname op de afdeling hartbewaking niet ver weg geweest zou zijn. Ik heb ooit een collega gehad die van een vorige werkgever ook ontslag had gekregen. Mijn collega had dat aangevochten en het ontslag werd vernietigd. Vervolgens kreeg hij een leeg bureau in een lege ruimte toegewezen. Zijn collegae hadden opdracht gekregen hem te negeren, hij mocht ook niet met zijn collegae spreken. Hij mocht de hele dag niets doen maar moest wel 's morgens op tijd op kantoor zijn, alleen koffie drinken tijdens koffiepauzes en stipt om 5 uur naar huis. Hij mocht ook geen krant of tijdschrift meenemen zodat hij tenminste nog wat afleiding had. Kortom, hij zat de hele dag te zitten. Wachtend op een kopje koffie in de koffiepauze en de klok van 5 uur. Je kunt je voorstellen dat dat na 1 dag al een hel is. Gelukkig was dat in een tijd waarin de banen nog voor het oprapen lagen. Na een paar dagen is hij dan ook gillend het kantoor uitgerend. Gelukkig had hij een andere baan en daarin heeft hij jarenlang gelukkig gewerkt. Jouw man had dat ook kunnen overkomen dat de werkgever die van de kantonrechter ongelijk krijgt hem zo gaat koeieneren dat hij gillend wegrent. Als ze hem tenminste niet al voor die tijd zwaar overspannen of met een hartinfarct naar buiten hebben gedragen. Natuurlijk is het rottig dat je werkeloos thuis zit en de kans op een andere baan, gelet op de situatie op de arbeidsmarkt, met de dag slechter worden. Maar is een verblijf op de psychiatrische afdeling of de afdeling hartbewaking dan aantrekkelijker? Lijkt mij van niet. Mijn advies: laat het verleden achter je en probeer van de toekomst het beste te maken.

Ben maar blij dat ie ontslagen is want 11 jaar met angst naar je werk gaan is ook niet gezond. De schikking bestond waarschijnlijk uit 11 maandsalarissen en je hebt recht op een WW uitkering.

Sterkte toegewenst.

Liane,
Ik vraag mezelf af in hoeverre een vakbond in deze kwestie had kunnen participeren of eventueel zelfs ingrijpen.
Zelf heb ik meer dan 36 jaar bij de overheid gewerkt.
Daar was het vrij normaal dat men de hulp van "de bond" in riep als men er in onderling overleg niet uit kon komen.
Dat het resultaat dan niet altijd bevredigend ervaren werd was een bijzaak, maar je had wel aan de bazen laten zien tot welke stappen je in staat was.

Helaas hadden wij geen rechtsbijstands verzekering en waren we ook geen lid van de vakbond.
zodoende heb je geen professionele ondersteuning tot je beschikking en is het maar afwachten wat een advocaat die je duur betaald voor je doet. de advocaat die wij hadden was niet erg gemotiveerd om haar best voor ons te doen, zodoende is het tot een schikking gekomen en daar heeft wouter een x bedrag aan overgehouden, hij is nu ziek thuis en krijgt een ziektewet uitkering van 70 % van zijn salaris.
Dus we zien wel hoe het verder af gaat lopen, we hebben nu even behoefte aan rust en aan het gebeurde kunnen we toch niks meer doen
Bedankt voor de belangstelling.