Whiplash: Blaming the Victim.
Geplaatst: 28 jun 2005 10:49
In 2002 verrichtte mw. Versteegen, verbonden aan de Rijks Universiteit Groningen, onderzoek naar de klachten na een WL trauma. Het onderzoek werd betaald door mw. Borst, minister van Volksgezondheid destijds. Uit het onderzoek bleek dat er geen voor ongeval bestaande "psychische" oorzaken als oorzaak voor de klachten na trauma aantoonbaar waren.
Dat was leuk. Doch het veroorzaakte een probleem. De Richtlijn "post-whiplashsyndroom" van de Commissie Forensische Neurologie stelt nl dat er voor klachten( chronisch pijnsyndroom) die na het WL trauma langer aanhouden dan zes maanden ook geen lichamelijke oorzaak (meer) is aan te wijzen. Met een duur woord heet dat dat er geen "substraat" aantoonbaar is. Volgens de Commissie is er dus geen enkele lichamelijke oorzaak voor klachten aantoonbaar. Hetgeen betekent dat er volgens de Commissie ook geen "niet traumatische" oorzaken voor de klachten aantoonbaar zijn. Immers vermeldt de Commissie in de Richtlijn substraat en niet specifiek "letselsubstraat".
Oa. Winnock ( reintegratiebedrijf van Achmea) en mw. Blokhorst, werkzaam bij revalidatiebedrijf Roessingh, deden daar "en passsant" nog drie maanden vanaf. Mw. Blokhorst stelt dat eventuele lichamelijke schade na drie maanden genezen is.
De wet zegt: Wie eist bewijst. Er blijft op zo'n manier dus niet zoveel "bewijsbaars" meer over. Dat is prima voor het WAO beleid, UWV en TP's, maar wel een beetje lullig voor het slachtoffer. Ik bedoel, het graf graven is een ding, maar het "slachtoffer" er ook nog inkieperen ook, is wel erg onethisch. Dus moest er naarstig een ander konijn uit de medische hoed worden getoverd.
Geen prexistente oorzaak noch letseloorzaak voor aanhoudende klachten na een WL trauma betekent immers dat Whiplash of niet bestaat of de oorzaak voor de klachten dus een andere moet zijn.
Er werden niet een doch twee medische "konijnen" gevonden als oorzaak voor aanhoudende klachten.
1)Het catastroferen van onzichtbaar en niet aantoonbaar letsel met als gevolg bewegingsangst.
2) Er is "iets" mis in de grijze massa van de traumapatienten.
(NB. Vanzelfsprekend is dat "iets" geen lichamelijke afwijking die tgv trauma onstond (bv. Trauma capitis/licht hersenletsel) doch betreft het "Iets" een uit de hand gelopen reactie op pijn).
En die, overigens evenmin bewijsbare oorzaken/"gebreken", werden vervolgens aanvaard als bewijs.
Waarmee de gevolgen van het trauma op de psychogene hoop werden gedumpt.
De behandeling is relatief eenvoudig. Mensen zijn door goede voorlichting over het "ongevalletje" en inzichtbrengende therapie in hun onbewuste pijngedrag (hetgeen confronterend kan zijn) met "multidiciplinaire" aanpak in voorkomende gevallen uitstekend van hun klachten af te helpen.
En diegenen die niet genezen bewijzen niet dat die behandeling wellicht berust op oa. de onjuiste premisse van de Richtlijn/Winnock en Roessingh, doch bewijzen dat die therapie helaas niet in alle gevallen aanslaat omdat er nu eenmaal hard"nekkige" en volgens prof Zilvolde en mw Blokhorst veelal laag opgeleide mensen rondlopen (door Winnock "Failures" genoemd), die helaas liever hun inadquate pijngedrag in stand houden.
Whiplash als bewijsbaar letselveroorzakend trauma is door die gezamelijke inspanning gereduceerd tot een aandoening die door de patient zelf, zei het onbewust, in stand wordt gehouden. Dat daarbij de internationale wetenschappelijke literatuur waarmee het tegendeel wordt aangetoond de vaderlandse vullesbak inmoest, doet er niet toe. Het doel, het maatschappelijk "ontzorgen" van UWV en in het kielzog daarvan het ontzorgen van TP's, heiligt de middelen.
In de psychologie noemt men dat "dissonantiereductie".
De dissonnanten: alle onderzoeken die niet bruikbaar zijn bij het bewijzen van het eigen gelijk, waaronder de Richtlijn van de Commissie Forensische Neurologie.
Reductie: het in de vuilniusbak kieperen van die onderzoeken dan wel de uitkomsten ervan afdoen als "onwetenschappelijk".
Oorzaak en gevolg worden omgedraaid. Het slachtoffer wordt daarmee tot oorzaak /"dader" van zijn eigen gebreken gemaakt.
Victimisatie heet dat.
Hans
Dat was leuk. Doch het veroorzaakte een probleem. De Richtlijn "post-whiplashsyndroom" van de Commissie Forensische Neurologie stelt nl dat er voor klachten( chronisch pijnsyndroom) die na het WL trauma langer aanhouden dan zes maanden ook geen lichamelijke oorzaak (meer) is aan te wijzen. Met een duur woord heet dat dat er geen "substraat" aantoonbaar is. Volgens de Commissie is er dus geen enkele lichamelijke oorzaak voor klachten aantoonbaar. Hetgeen betekent dat er volgens de Commissie ook geen "niet traumatische" oorzaken voor de klachten aantoonbaar zijn. Immers vermeldt de Commissie in de Richtlijn substraat en niet specifiek "letselsubstraat".
Oa. Winnock ( reintegratiebedrijf van Achmea) en mw. Blokhorst, werkzaam bij revalidatiebedrijf Roessingh, deden daar "en passsant" nog drie maanden vanaf. Mw. Blokhorst stelt dat eventuele lichamelijke schade na drie maanden genezen is.
De wet zegt: Wie eist bewijst. Er blijft op zo'n manier dus niet zoveel "bewijsbaars" meer over. Dat is prima voor het WAO beleid, UWV en TP's, maar wel een beetje lullig voor het slachtoffer. Ik bedoel, het graf graven is een ding, maar het "slachtoffer" er ook nog inkieperen ook, is wel erg onethisch. Dus moest er naarstig een ander konijn uit de medische hoed worden getoverd.
Geen prexistente oorzaak noch letseloorzaak voor aanhoudende klachten na een WL trauma betekent immers dat Whiplash of niet bestaat of de oorzaak voor de klachten dus een andere moet zijn.
Er werden niet een doch twee medische "konijnen" gevonden als oorzaak voor aanhoudende klachten.
1)Het catastroferen van onzichtbaar en niet aantoonbaar letsel met als gevolg bewegingsangst.
2) Er is "iets" mis in de grijze massa van de traumapatienten.
(NB. Vanzelfsprekend is dat "iets" geen lichamelijke afwijking die tgv trauma onstond (bv. Trauma capitis/licht hersenletsel) doch betreft het "Iets" een uit de hand gelopen reactie op pijn).
En die, overigens evenmin bewijsbare oorzaken/"gebreken", werden vervolgens aanvaard als bewijs.
Waarmee de gevolgen van het trauma op de psychogene hoop werden gedumpt.
De behandeling is relatief eenvoudig. Mensen zijn door goede voorlichting over het "ongevalletje" en inzichtbrengende therapie in hun onbewuste pijngedrag (hetgeen confronterend kan zijn) met "multidiciplinaire" aanpak in voorkomende gevallen uitstekend van hun klachten af te helpen.
En diegenen die niet genezen bewijzen niet dat die behandeling wellicht berust op oa. de onjuiste premisse van de Richtlijn/Winnock en Roessingh, doch bewijzen dat die therapie helaas niet in alle gevallen aanslaat omdat er nu eenmaal hard"nekkige" en volgens prof Zilvolde en mw Blokhorst veelal laag opgeleide mensen rondlopen (door Winnock "Failures" genoemd), die helaas liever hun inadquate pijngedrag in stand houden.
Whiplash als bewijsbaar letselveroorzakend trauma is door die gezamelijke inspanning gereduceerd tot een aandoening die door de patient zelf, zei het onbewust, in stand wordt gehouden. Dat daarbij de internationale wetenschappelijke literatuur waarmee het tegendeel wordt aangetoond de vaderlandse vullesbak inmoest, doet er niet toe. Het doel, het maatschappelijk "ontzorgen" van UWV en in het kielzog daarvan het ontzorgen van TP's, heiligt de middelen.
In de psychologie noemt men dat "dissonantiereductie".
De dissonnanten: alle onderzoeken die niet bruikbaar zijn bij het bewijzen van het eigen gelijk, waaronder de Richtlijn van de Commissie Forensische Neurologie.
Reductie: het in de vuilniusbak kieperen van die onderzoeken dan wel de uitkomsten ervan afdoen als "onwetenschappelijk".
Oorzaak en gevolg worden omgedraaid. Het slachtoffer wordt daarmee tot oorzaak /"dader" van zijn eigen gebreken gemaakt.
Victimisatie heet dat.
Hans