Radar

Als voorzitter van het Platform naar Werk (werk.brachecentrum.nl) is de door u geschetste problematiek mij maar al te bekend. Werkzoekenden, vaak mensen met een klinkende carriere achter hun naam, worden als kleuters behandeld door bedrijven, wier enige verdienste is dat ze de weg in de financieringsregels van het UWV weten; met name ten voordeel van henzelf, wel te verstaan. Ik zou hier met gemak uw forum over kunnen volschrijven, maar laat ik mij beperken tot één facet: de reactie van branchevereniging Borea.

Als belangenbehartiger van de bedrijven in de branche zou ik verwachten dat Borea de zware aantijgingen aan het adres van de bedrijven hoog zou opnemen. Maar niets is minder waar. Geen sprankje verontwaardiging. Maar ook geen spoor van zelfreflectie, geen enkele ruimte voor kritiek op het functioneren van de branche. Liever zoekt men zijn heil in de zoveelste stigmatisering van de werklozen - mensen die vluchten voor de erkenning van hun eigen mislukking. "de werkzoekenden ervaren het vinden van een baan vooral als hun eigen verdienste. Gelukkig maar."

Zou het kunnen dat het vinden van een baan inderdaad vooral de verdienste van de werkzoekende is? Dat de reintegratiebedrijven maar beter kunnen erkennen dat ze hierin bijzonder weinig kunnen betekenen. En dat er dus geen enkele reden is om €5000 per geval op te strijken? Of is het voor Borea te pijnlijk en te bedreigend om die harde waarheid te erkennen?

Beste Lexs, ook op dit forumonderdeel een reactie van mijn kant op jouw bericht. Wat versta je prcies onder het vinden van een baan..? Als je daarmee bedoelt dat er veel clienten zijn die een baan vinden doordat ze zelf bijvoorbeeld op een advertentie reageren, heb je gelijk. Maar hoe zijn ze ertoe gekomen om zich uberhaupt weer op de toekomst te kunnen richten? Hoe zijn ze in staat om een kwalitatief goede sollicitatie te verrichten? Hoe zijn ze tot hun keus gekomen om op een bepaalde vacature te reageren? Allemaal eigen verdienste..?

Al voor mijn intakegesprek bij Calder solliciteerde ik zelf op vacatures, schref ik zelf open sollicitaties en was ik optimistisch. Tijdens mijn traject (inderdad kleuterschoolniveau ben ik afgegleden) Ik had inderdaad meer voor mezelf op moeten komen en bij elke wisseling van consulent mijn sollicitatiebrieven moeten laten zien.
In mijn geval frappant: de brieven die ik schreef voor ik in een reintegratietraject zal daar kreeg ik vaak wel een uitnodiging voor een gesprek op, de brieven die ik schreef terwijl een consulent op mijn vingers stond te kijken, kreegk vaak niet eens een reactie op.

Misschien dat ik een uitondering ben. Maar nav geluiden die ik om me heen hoor vermoed ik dat men (politiek, borea-bedrijven) niet weet hoe gemotiveerd werkzoekenden vaak al zijn voordat ze aan een traject beginnen.