Van onze verslaggever
Geplaatst: 17 jan 2003 16:53
Van uw speciale verslaggever P. Aula
Dexia Bank Nederland gaat moeilijke tijden tegemoet. Niet alleen ligt de bank zwaar onder vuur in de media (conflict met Consumentenbond en Stichting Leaseverlies), ook op de vestiging aan de Beethovenstraat in Amsterdam lijkt de sfeer enigszins onrustig.
Uw verslaggever peilde de situatie ter plekke. Een timmerman bleek verwoed bezig de brievenbus van Dexia van een ander formaat te voorzien. Groter, wel te verstaan. Op de vraag van uw verslaggever welke reden hieraan ten grondslag lag, antwoordde de man dat "de pizza's de laatste tijd niet aan te slepen waren wegens overwerk van de directie en dat men besloten had uit overwegingen van efficiency de pizza's maar door de brievenbus te laten vallen". Een net vertrekkende werknemer van de bank was niet beschikbaar voor commentaar, aangezien hij (of zij?) de kraag hoog opgetrokken had en schichtig wegvluchtte.
Dan maar de plaatselijke middenstand gepeild. De apotheek gaf het bordje 'gesloten' op de deur. De meegenomen verrekijker gaf opheldering: verscheidene medewerkers met verhit hoofd waren dozen aan het inpakken. Uw verslaggever kon nog nét stickers met ' Dexia SPOED ' ontwaren en tevens legio doosjes kalmeringstabletten en aspirines.
De ETOS even verderop was gelukkig nog wel geopend. Op de vraag of de medewerksters onlangs nog vreemde klanten hadden gehad, was het antwoord bevestigend: Jazeker, enkele mannen in pak, goed gekleed, wel enigszins verfomfaaid, die drie dozen deodorant in één keer wilden meenemen. "Tja mevrouw", zegt de medewerkster, "daar kijk je toch even van op, hé? Overigens wilden ze ook 18 dozen geurvreters direct aanschaffen, maar ja, kijk, die hebben we zo niet liggen!" Tevens had ze vermoed dat de heren geldgebrek hadden, aangezien ze de één eurocent wisselgeld persé wilden hebben, ondanks dat het muntje onder de toonbank was gerold. Het heeft acht minuten geduurd, maar toen konden de heren ook weer vertrekken, met euromuntje wel te verstaan.
Verder naar de overkant van de straat, de boekhandel in. De eigenaar had inderdaad een behoorlijke omzet gedraaid de afgelopen tijd. "Ze kwamen binnen, gristen de standaardwerken over crisismanagement uit het schap, rekenden af en weg waren ze." In totaal heeft de boekhandelaar 83 werken over dit onderwerp verkocht binnen drie weken, telkens aan dezelfde heren in pak. Speciale aandacht was er voor het maar liefst duizend pagina's tellende boekwerk 'Hoe Brei Ik Recht Wat Krom Is'. 'Ook Net Doen Of Je Gek Bent In Tijden Van Crisis' liep als een trein. Overigens was het kopieerpapier niet aan te slepen.
Aldus een eerste impressie van uw verslaggever ter plekke.
Dexia Bank Nederland gaat moeilijke tijden tegemoet. Niet alleen ligt de bank zwaar onder vuur in de media (conflict met Consumentenbond en Stichting Leaseverlies), ook op de vestiging aan de Beethovenstraat in Amsterdam lijkt de sfeer enigszins onrustig.
Uw verslaggever peilde de situatie ter plekke. Een timmerman bleek verwoed bezig de brievenbus van Dexia van een ander formaat te voorzien. Groter, wel te verstaan. Op de vraag van uw verslaggever welke reden hieraan ten grondslag lag, antwoordde de man dat "de pizza's de laatste tijd niet aan te slepen waren wegens overwerk van de directie en dat men besloten had uit overwegingen van efficiency de pizza's maar door de brievenbus te laten vallen". Een net vertrekkende werknemer van de bank was niet beschikbaar voor commentaar, aangezien hij (of zij?) de kraag hoog opgetrokken had en schichtig wegvluchtte.
Dan maar de plaatselijke middenstand gepeild. De apotheek gaf het bordje 'gesloten' op de deur. De meegenomen verrekijker gaf opheldering: verscheidene medewerkers met verhit hoofd waren dozen aan het inpakken. Uw verslaggever kon nog nét stickers met ' Dexia SPOED ' ontwaren en tevens legio doosjes kalmeringstabletten en aspirines.
De ETOS even verderop was gelukkig nog wel geopend. Op de vraag of de medewerksters onlangs nog vreemde klanten hadden gehad, was het antwoord bevestigend: Jazeker, enkele mannen in pak, goed gekleed, wel enigszins verfomfaaid, die drie dozen deodorant in één keer wilden meenemen. "Tja mevrouw", zegt de medewerkster, "daar kijk je toch even van op, hé? Overigens wilden ze ook 18 dozen geurvreters direct aanschaffen, maar ja, kijk, die hebben we zo niet liggen!" Tevens had ze vermoed dat de heren geldgebrek hadden, aangezien ze de één eurocent wisselgeld persé wilden hebben, ondanks dat het muntje onder de toonbank was gerold. Het heeft acht minuten geduurd, maar toen konden de heren ook weer vertrekken, met euromuntje wel te verstaan.
Verder naar de overkant van de straat, de boekhandel in. De eigenaar had inderdaad een behoorlijke omzet gedraaid de afgelopen tijd. "Ze kwamen binnen, gristen de standaardwerken over crisismanagement uit het schap, rekenden af en weg waren ze." In totaal heeft de boekhandelaar 83 werken over dit onderwerp verkocht binnen drie weken, telkens aan dezelfde heren in pak. Speciale aandacht was er voor het maar liefst duizend pagina's tellende boekwerk 'Hoe Brei Ik Recht Wat Krom Is'. 'Ook Net Doen Of Je Gek Bent In Tijden Van Crisis' liep als een trein. Overigens was het kopieerpapier niet aan te slepen.
Aldus een eerste impressie van uw verslaggever ter plekke.