Rol van de opdrachtgevers de Reíntegratie sector
Geplaatst: 30 sep 2005 17:45
In het vorige item wordt de rol van UWV/opdrachtgevers even aan gehaald. Daarover wil ik graag onderstaande (nogmaals) kwijt:
Het lastige in de hele discussie rond reïntegratiedienst verlening is, dat de materie enorm complex is.
Ik werk inmiddels 9 jaar in de arbeidsbemiddeling, sinds 2000 bij een privaat reïntegratiebedrijf. In die jaren is er vrijwel geen moment geweest dat ik het gevoel had me volledig op een zinvolle en efficiënte manier op het eigenlijke werk, het mensen helpen bij het zoeken naar een nieuwe/andere werkplek, kon concentreren.
Naar mijn idee is er door de in 2000 van het ene op het andere moment ingevoerde "marktwerking" onvoldoende "rust" in de branche om degelijke en goed functionerende reïntegratiebedrijven op te bouwen, die een doortimmerde aanpak hanteren EN OOK NOG EENS EEN NETWERK VAN WERKGEVERS OPBOUWEN EN ONDERHOUDEN en zo daadwerkelijk kunnen BEMIDDELEN.
In mijn ogen is dit laatste van groot belang, echter door het zeer wisselende inkoop- c.q. shop-beleid van de opdrachtgevers (UWV en gemeenten) is dit moeilijk(of niet) te realiseren. Het bouwen en onderhouden van een goed netwerk van contacten kost veel tijd en daarmee veel geld. Ook het onderhouden van de contacten kost veel tijd en geld. De "afrekening" in de afgesloten contracten is veelal gebaseerd op snelle resultaten. Er is daardoor onvoldoende geld/tijd om die investering in een goed netwerk te plegen. Helemaal in de gevallen dat er sprake is van “no cure-no pay”.
Daarbij hangt er een groot risico aan voor het reïntegratiebedrijf. Het bedrijf waar ik de afgelopen 5 jaar heb gewerkt heb, heeft veel geïnvesteerd in het bouwen van een netwerk. Echter door het onvoorspelbare aanbesteding- en gunninggedrag van de opdrachtgevers heeft het bedrijf veel opdrachten naar (goedkopere? meer belovende? Hogere (onrealistische) plaatsingspercentages belovende???) concurrenten zien verdwijnen. Het opgebouwde netwerk levert nu geen rendement op, kortom door grondig en serieus te werk te gaan kan een RIB zich in financieel opzicht lelijk in de vingers snijden.
Het systeem van aanbesteden werkt m.i. inefficiëntie in de hand. Veel tijd en geld gaat voor de bedrijven zitten in het schrijven van (soms telefoonboekdikke) offertes, waar uiteraard geen inkomsten tegen overstaan als de opdracht uiteindelijk niet gegund wordt. Daarbij zitten de diverse bedrijven elkaar bij het benaderen van werkgevers in het "vaarwater". Ik heb in een regio gewerkt waar 22 RIB's tegelijk actief waren. Je kunt je voorstellen dat de werkgevers in de regio helemaal gek werden van al die telefoontjes van de RIB's.
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben van mening dat de hele organisatie van het reïntegratiewerk opnieuw bekeken zou moeten worden. Er zit veel kundige, ervaren en gemotiveerde mensen in het werk, waarvan een aantal afbrandt door allerlei randverschijnselen, die maken dat je je werk niet zo kunt doen als het zou moeten. En van wie soms ook het onmogelijke wordt verwacht. Want vanuit de politiek heerst er het standpunt dat iedereen aan het werk moet en kan. De praktijk is echter anders. Niet iedere kandidaat is uiteindelijk plaatsbaar.
Dan nog even over de (on)tevredenheid van reïntegratiekandidaten. Een van de redenen dat velen van hen teleurgesteld zijn in hun reïntegratiebedrijf/traject is volgens mij gelegen in de verwachtingen vooraf. Ik merk dat veel kandidaten een zeer hoog gespannen verwachting van een traject hebben. Ze verwachten dat hun werkloosheidsprobleem door het RIB wordt opgelost, zonder dat ze daarvoor zelf veel hoeven doen. Dit wordt soms mede veroorzaakt door CWI en/of opdrachtgever die vermelden dat "het reïntegratie bedrijf een baan voor u gaat zoeken" zonder er bij te vermelden dat er ook heel veel inspanning van de werkzoekende zelf zal worden gevraagd en nodig is.
In de afgelopen jaren heb ik gemerkt dat de kandidaten die wel tevreden zijn, mensen zijn die bereid zijn kritisch naar hun eigen zoek- en sollicitatiegedrag te kijken en die bereid zijn te leren. Zij ervaren de "hulp" van het RIB als zinvolle ondersteuning bij iets dat ze zelf zullen moeten doen. En dat is ook de visie van de meeste RIB's: uiteindelijk zal de werkzoekende het zelf moeten doen, immers, een werkgever neemt geen reïntegratiebedrijf in dienst, maar een nieuwe werknemer. De werkgever wil een werknemer die goed is in de taken die hij/zij moet uitoefenen, die gemotiveerd is en die dat, voor indiensttreding, op een overtuigende manier weet te brengen. Dat is waar het uiteindelijk om draait.
Het is m.i. de hoofdtaak van de RIB's mensen hun kwaliteiten te leren kennen en te leren deze overtuigend te presenteren bij (potentiële) werkgevers.
Nogmaals, de hele reïntegratie branche is een complexe business, waarin vele factoren een rol spelen. Het simpel weg reïntegratiebedrijven afschilderen als allemaal zakkenvullers vind ik dan ook niet terecht. Er zullen inderdaad “zakkenvullers” bij zitten, maar er zijn ook veel bedrijven die pogen binnen een onmogelijk markt een zo goed mogelijke dienstverlening neer te zetten.
En tot slot: Ik ben van mening de opdrachtgevers door een aanbestedingsgedrag een zeer grote invloed hebben op de kwaliteit van de reïntegratiedienstverlening. Ik hoop dat ze zich dit bewust worden en een meer evenwichtig inkoopbeleid gaan voeren: ingehuurde partijen de kans geven om een goed product neer te zetten, kijken naar de langere termijn en niet allen gefocust zijn op snelle resultaten. Dat kan alleen als er contracten voor langere duur worden aangegaan.
Voor een aantal serieuze RIB's is het echter al te laat. Ze zijn aan de grillen van de markt ten onder gegaan, of zijn zinkende. Dat komt ook de clienten niet ten goede. Ik hoop dat beleidsmakers tot inzicht zullen komen.
Het lastige in de hele discussie rond reïntegratiedienst verlening is, dat de materie enorm complex is.
Ik werk inmiddels 9 jaar in de arbeidsbemiddeling, sinds 2000 bij een privaat reïntegratiebedrijf. In die jaren is er vrijwel geen moment geweest dat ik het gevoel had me volledig op een zinvolle en efficiënte manier op het eigenlijke werk, het mensen helpen bij het zoeken naar een nieuwe/andere werkplek, kon concentreren.
Naar mijn idee is er door de in 2000 van het ene op het andere moment ingevoerde "marktwerking" onvoldoende "rust" in de branche om degelijke en goed functionerende reïntegratiebedrijven op te bouwen, die een doortimmerde aanpak hanteren EN OOK NOG EENS EEN NETWERK VAN WERKGEVERS OPBOUWEN EN ONDERHOUDEN en zo daadwerkelijk kunnen BEMIDDELEN.
In mijn ogen is dit laatste van groot belang, echter door het zeer wisselende inkoop- c.q. shop-beleid van de opdrachtgevers (UWV en gemeenten) is dit moeilijk(of niet) te realiseren. Het bouwen en onderhouden van een goed netwerk van contacten kost veel tijd en daarmee veel geld. Ook het onderhouden van de contacten kost veel tijd en geld. De "afrekening" in de afgesloten contracten is veelal gebaseerd op snelle resultaten. Er is daardoor onvoldoende geld/tijd om die investering in een goed netwerk te plegen. Helemaal in de gevallen dat er sprake is van “no cure-no pay”.
Daarbij hangt er een groot risico aan voor het reïntegratiebedrijf. Het bedrijf waar ik de afgelopen 5 jaar heb gewerkt heb, heeft veel geïnvesteerd in het bouwen van een netwerk. Echter door het onvoorspelbare aanbesteding- en gunninggedrag van de opdrachtgevers heeft het bedrijf veel opdrachten naar (goedkopere? meer belovende? Hogere (onrealistische) plaatsingspercentages belovende???) concurrenten zien verdwijnen. Het opgebouwde netwerk levert nu geen rendement op, kortom door grondig en serieus te werk te gaan kan een RIB zich in financieel opzicht lelijk in de vingers snijden.
Het systeem van aanbesteden werkt m.i. inefficiëntie in de hand. Veel tijd en geld gaat voor de bedrijven zitten in het schrijven van (soms telefoonboekdikke) offertes, waar uiteraard geen inkomsten tegen overstaan als de opdracht uiteindelijk niet gegund wordt. Daarbij zitten de diverse bedrijven elkaar bij het benaderen van werkgevers in het "vaarwater". Ik heb in een regio gewerkt waar 22 RIB's tegelijk actief waren. Je kunt je voorstellen dat de werkgevers in de regio helemaal gek werden van al die telefoontjes van de RIB's.
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben van mening dat de hele organisatie van het reïntegratiewerk opnieuw bekeken zou moeten worden. Er zit veel kundige, ervaren en gemotiveerde mensen in het werk, waarvan een aantal afbrandt door allerlei randverschijnselen, die maken dat je je werk niet zo kunt doen als het zou moeten. En van wie soms ook het onmogelijke wordt verwacht. Want vanuit de politiek heerst er het standpunt dat iedereen aan het werk moet en kan. De praktijk is echter anders. Niet iedere kandidaat is uiteindelijk plaatsbaar.
Dan nog even over de (on)tevredenheid van reïntegratiekandidaten. Een van de redenen dat velen van hen teleurgesteld zijn in hun reïntegratiebedrijf/traject is volgens mij gelegen in de verwachtingen vooraf. Ik merk dat veel kandidaten een zeer hoog gespannen verwachting van een traject hebben. Ze verwachten dat hun werkloosheidsprobleem door het RIB wordt opgelost, zonder dat ze daarvoor zelf veel hoeven doen. Dit wordt soms mede veroorzaakt door CWI en/of opdrachtgever die vermelden dat "het reïntegratie bedrijf een baan voor u gaat zoeken" zonder er bij te vermelden dat er ook heel veel inspanning van de werkzoekende zelf zal worden gevraagd en nodig is.
In de afgelopen jaren heb ik gemerkt dat de kandidaten die wel tevreden zijn, mensen zijn die bereid zijn kritisch naar hun eigen zoek- en sollicitatiegedrag te kijken en die bereid zijn te leren. Zij ervaren de "hulp" van het RIB als zinvolle ondersteuning bij iets dat ze zelf zullen moeten doen. En dat is ook de visie van de meeste RIB's: uiteindelijk zal de werkzoekende het zelf moeten doen, immers, een werkgever neemt geen reïntegratiebedrijf in dienst, maar een nieuwe werknemer. De werkgever wil een werknemer die goed is in de taken die hij/zij moet uitoefenen, die gemotiveerd is en die dat, voor indiensttreding, op een overtuigende manier weet te brengen. Dat is waar het uiteindelijk om draait.
Het is m.i. de hoofdtaak van de RIB's mensen hun kwaliteiten te leren kennen en te leren deze overtuigend te presenteren bij (potentiële) werkgevers.
Nogmaals, de hele reïntegratie branche is een complexe business, waarin vele factoren een rol spelen. Het simpel weg reïntegratiebedrijven afschilderen als allemaal zakkenvullers vind ik dan ook niet terecht. Er zullen inderdaad “zakkenvullers” bij zitten, maar er zijn ook veel bedrijven die pogen binnen een onmogelijk markt een zo goed mogelijke dienstverlening neer te zetten.
En tot slot: Ik ben van mening de opdrachtgevers door een aanbestedingsgedrag een zeer grote invloed hebben op de kwaliteit van de reïntegratiedienstverlening. Ik hoop dat ze zich dit bewust worden en een meer evenwichtig inkoopbeleid gaan voeren: ingehuurde partijen de kans geven om een goed product neer te zetten, kijken naar de langere termijn en niet allen gefocust zijn op snelle resultaten. Dat kan alleen als er contracten voor langere duur worden aangegaan.
Voor een aantal serieuze RIB's is het echter al te laat. Ze zijn aan de grillen van de markt ten onder gegaan, of zijn zinkende. Dat komt ook de clienten niet ten goede. Ik hoop dat beleidsmakers tot inzicht zullen komen.