reintegratie Alexander Calder
Geplaatst: 16 feb 2006 14:29
Alexander Calder
Mijn bevindingen
Door de dienst, zorg, werk en inkomen wordt ik naar het reïntegratie bureau AC gestuurd. Dit bureau zou gespecialiseerd zijn; mensen weer aan het werk te krijgen.
De intake vindt plaats op een druilerige middag in december. Ik wordt te woord gestaan door een op het eerste gezicht aardige meneer. Wel blijkt dat hij niet in staat is echt goed te luisteren naar hetgeen ik zeg en moet ik verschillende malen in herhalingen vallen.
Na een paar weken begint mijn reïntegratie cursus.
De aanvang van de cursus is gepland om half tien. We worden naar een lokaal geloodst. Na plaats te hebben genomen blijkt dat er te weinig ruimte is. De helft van de mensen waaronder ikzelf wordt verzocht op te staan en mee te komen naar een andere ruimte.
De tijd tikt door en ik zie dat het al tien uur is geweest.
Na het uitreiken van mappen met inhoud begint de cursus. Ik ben vol verwachting naar hetgeen er komen gaat.
De mensen worden aan elkaar voorgesteld. Het blijkt dat één man weinig tot geen Nederlands spreekt. De cursusleidster is hier niet door van haar stuk te brengen. Ze heeft dit waarschijnlijk al eerder mee gemaakt. Op strenge toon wordt hem mee gedeeld dat hij vooral goed moet opletten. “U moet gewoon mee doen met ons! Begrijpt u?” De man schudt zijn hoofd een beetje heen en weer en weet niet veel te zeggen. Ik vraag me af of de cursusleidster een les in het Nigeriaans zou kunnen volgen of zou ze die taal verstaan?
Ze blijft hem in de gaten houden. Ik vraag me af of het niet beter zou zijn deze man eerst Nederlands te laten leren maar ja, ik heb met dit soort zaken natuurlijk geen ervaring.
We gaan door en openen onze mappen. We worden geacht een test te doen. Aan de hand van telkens twee stellingen moeten we een antwoord kiezen waarbij we ons ‘het prettigst voelen’ of anders gezegd waar we ons in kunnen herkennen. Dit moeten we doen aan de hand van een telkens drie punten systeem.
Er zijn stellingen waar ik niets mee kan. Sommige zijn werkelijk te beroerd voor woorden.
Terwijl we bezig zijn loopt de cursusleidster weg. Wanneer ik klaar ben zie ik de meneer die geen Nederlands spreekt een beetje wanhopig rondkijken. Ik ga naar hem toe en besluit hem te helpen. Gelukkig spreekt hij redelijk Engels en zo gaan we samen aan de slag. Na twintig minuten komt de cursusleidster weer terug en gaat meteen door met ons programma. Ik wijs haar op het feit dat ik die meneer nog aan het helpen ben. “Is het niet van belang dat hij meedoet?” zo vraag ik. Als antwoord krijg ik te horen dat ze een ‘strak schema’ hanteert. Als ik me geroepen voel hem te helpen moet ik maar doorgaan ook al mis ik dan een belangrijk deel van de les. Ik besluit maar om weer op mijn plaats te gaan zitten terwijl ik me enigszins wrevelig afvraag waarom zij die man niet heeft geholpen maar weg is gelopen.
Na een boeiende ochtend waarbij we op grote vellen papier moeten kalken wat onze hoogste score is moeten we voor elkaar een beroep in gaan vullen. Vreemd wanneer je de mensen in kwestie niet kent lijkt me, maar vooruit ik wil niet moeilijk doen.
De pauze breekt aan en na buiten wat frisse lucht te hebben opgesnoven besluit ik terug naar binnen te gaan om te zien of ik vast wat vooruit kan werken.
Als iedereen later weer is terug gekomen krijgen we een interessante lezing te horen. De groep mensen die werkeloos is bestaat uit 7% van de bevolking. We horen dus bij een ‘exclusieve elitaire club’
O nee, ik heb het mis. Er wordt ons uitgelegd hoe we in ‘No time’ deel uit kunnen gaan maken van de grote massa. Het is immers heel gemakkelijk om bij een grote club te horen?
Ik maak een opmerking dat mijn inziens het aantal werklozen in Nederland hoger ligt en dat van die werklozen minder dan 20% weer aan het werk raakt.
Ze kijkt me een beetje boos aan en zegt. “Statistieken zeggen niets!” Ik wil een opmerking plaatsen dat ook zij de statistieken aanhaalt maar ze snoert me de mond. Als ik over statistieken wil praten, moet ik dat maar voor mijn ‘borreluurtje’ bewaren.
Ten eerste borrel ik niet en als ik zou borrelen, dan weet ik toch wel een beter gesprek onderwerp aan te snijden.
Na dat ik een fout heb ontdekt in een brief die we van haar hebben ontvangen ga ik weg. Het is half drie en ik ga mijn zoon ophalen.
De ochtend begint te laat en rommelig. De hele ochtend horen we dat een sollicitatie brief moet beginnen met ‘Geachte heer’ ‘Beste’ is een verkeerde aanhef.
’s Middags gaat dit nog zo door en worden we achter een trage pc gezet om vast wat te oefenen met het maken van een cv. Ik lever dit netje in bij de meneer die mij die dag les heeft gegeven.
Om half drie ga ik naar school mijn zoon ophalen.
De ochtend begint alweer rommelig..ik moet mee met de cursusleidster. Ze heeft van mij nog geen CV ontvangen, zegt ze. “Jawel hoor die heb ik bij de cursusleider van dinsdag al ingeleverd. Ik krijg bits te horen dat ik dat bij haar had moeten doen.
Weer een les van hoe je een brief zou moeten beginnen. Dit keer schijnt ‘beste’ ook te kunnen. We krijgen een paar voorbeelden en moeten daar vervolgens een cijfer aangeven. Een brief die er totaal onbeschoft uitziet is voor haar toch een goed voorbeeld van een goede brief…ik ben perplex.
De volgende keer moeten we aan de hand van een uitgereikte advertentie een gefingeerde sollicitatie brief schrijven. Mijn brief word volledig afgekraakt ook al is de opzet goed. Ik moet korte zinnen maken. Waarschijnlijk op basisschool niveau 6 of 7.
We krijgen te horen dat we per week 5 sollicitaties moeten invullen. Internet moeten we maar niet gebruiken want dat schijnt niet te werken. Times New Roman als lettertype gebruiken is verkeerd…het is achterhaald….ik heb het nergens kunnen terug vinden maar zij haar zin dus ik werk met Verdana het lettertype van ‘dit moment’ volgens de cursusleidster.
De keer daarop is het een ‘serieuze’ les….we gaan een advertentie ontleden! Er wordt niet veel gedaan die ochtend…in de pauze besluit ik maar om op banen jacht te gaan via Internet en schrijf een paar brieven….na de pauze die tot half twee duurt komt de
cursusleidster een kwartier te laat aanzetten….haar lunch was uitgelopen….ze loopt weer even weg en is er om tien voor half drie nog niet…..ik ga naar school….
Deze ochtend wordt er weer eens een man afgekraakt die een sollicitatie heeft gehad.
Hem wordt snibbig gevraagd waarom hij niet is aangenomen. Hij weet het niet, heeft er wel naar gevraagd maar heeft er geen antwoord op gekregen. Ze blijft hem afkatten.
We moeten een open sollicitatie schrijven…om elf uur ben ik daar mee klaar…ik loop terug de ruimte in om hem haar als een braaf kind te laten zien….ze negeert me…ik besluit maar om wat in het cursusboek te gaan werken…als het pauze is heeft ze me nog niet te woord gestaan….ze loopt overal, maar niet bij mij. Ik besluit tijdens de pauze nog een paar brieven te schrijven…na de lunch wil ik ze haar overhandigen. Ze kijkt me niet aan en zegt dat ze er maar eentje wilt hebben. Zij haar zin en ik geef haar er dus 1. Ze loopt weg terwijl ze ons vertelt dat wij elkanders brieven moeten lezen en er complimenten ca. aanmerkingen bij moeten plaatsen…dit gebeurt….ik krijg alleen complimenten….de brieven, waaronder die van mij, liggen nog ongelezen op haar bureau als ze het lokaal weer eens verlaat.
We zijn klaar en verwachten dat ze met ons de brieven en inhoud door gaat nemen. Dit is niet de bedoeling…we weten immers al wat we fout hebben gedaan? Ik vertel haar dat die van mij goed is en dat ik hem wil versturen…het is 9 voor half 3….ze wilt dat ik de brief ga overschrijven….er zitten fouten in en op mijn papier is nu al geschreven. Ik vraag haar om de brief die zij heeft…nee, die krijg ik niet…daarnaast hij is ook nog eens fout.
Ik zeg haar vriendelijk dat ik naar school ga…nee ik moet blijven…’Het is bekend dat ik om half drie weg ga.” Vertel ik haar, maar ze zegt dat het haar niet bekend is. Terwijl ze dit zegt kijkt ze me niet aan.. Ze doet erg grimmig en is niet bereid me mijn brief te geven…ik vraag haar of ze probeert mij te intimideren? Ik ben daar namelijk niet van gediend….Volgens haar spreek ik met teveel gebaren….ik ben actief en heb inderdaad mijn handen niet als een houten klaas naast me.
Ik zeg haar dat ik ga maar dat ik graag eerst heb dat ze me wijst op welke fouten ik, volgens haar, gemaakt zou moeten hebben. “Je hebt je kans verspeeld!” roept ze tegen me.
Is ze misschien een beetje depressief vraag ik haar omdat ze werkelijk al met verschillende mensen die dag aan het katten is…ze wordt woest en zegt me dat ik onwelwillend ben.….ik wens haar een fijn weekend ….”Ik maak een notitie dat je niet mee werkt!’ blaft ze me toe, dit gaat naar je case manager. Ik zeg haar dat ook ik mijn notities van haar gedrag zal maken….ik loop weg met zware steken op mijn borst.
Mijn optimisme, enthousiasme, motivering… ik krijg het gevoel dat het de bedoeling is dat we hier helemaal onderuit worden gehaald. De mentaliteit is grof en beneden alle peil! De sfeer doet me denken aan een soort van opvoedingskamp.
Een uitkering….. dan schijnt er bij AC over je heen gelopen te kunnen worden.
Mensen worden voor schut gezet
Tijdens de keren dat ik daar ben geweest is dat aan de orde van de dag.
Ze maakt volop fouten
Ze wordt hier regelmatig door cursisten op gewezen.
De AIDA formule attention, interest, desire, action.
Ook al is bekend dat deze formule effect heeft wordt hij van de tafel geveegd. Ze weet niet waar het voor staat en dus is het per definitie een ‘foute formule’.
Begeleiding
Als ik naar een dure cursus wordt gestuurd, verwacht ik daar ook daadwerkelijk te zullen leren!. In plaats daarvan, modderen we aan op ‘basis school niveau’ en worden we nog als minder behandeld.
Verkeerde informatie
Tijdens de intake was mij persoonlijke begeleiding beloofd, niets bleek minder waar.
Informatie tijdens de intake is verkeerd neer gezet
Na de intake duurt het een paar weken eer ik een rapportage over het gesprek thuis ontvang. Het schetst mijn verbazing dat er toch een aantal fouten in staan.
Mentaliteit
Een grimmige mentaliteit die mensen probeert te beroven van hun persoonlijkheid. Dreigend hangt er een soort van ‘rode kaart’ boven het hoofd.
Luister gedrag
Maak oogcontact! Dit is zeker niet aanwezig!
Neem een geïnteresseerde houding aan. Een goede leider neemt die taak serieus en laat dus ook de cursist aan het woord. Moedig de verteller aan om door te gaan en kap niet alles per definitie als ridicuul af.
Doorvragen…? Wanneer je iets niet begrijpt dan vraag je door.
Luisteren vraagt immers om een actieve inzet!
Concretiseer
Zorg dat alle informatie duidelijk en helder overkomt! Verspil geen hele ochtenden aan een onsamenhangend verhaal dat in feite binnen een half uur verteld kan worden.
Aan het einde van een ‘les’ dient alles nog eens te worden samengevat.
Acceptatie van de ander
Hier ontbreekt het bij AC aan. Men wordt bij voorbaat in een hokje geplaatst. Er is geen enkele ruimte voor het individu.
Assertiviteit
Ik heb elk recht uit te komen voor mijn eigen belangen en gevoelens. Dit schijnt echter te worden afgestraft.
Expressieve gebaren
Mijn expressiviteit wordt duidelijk verkeerd geïnterpreteerd. Ze hanteert hierbij haar eigen maatstaaf om die van mij te beoordelen. Hiermee doet ze tekort aan mijn eigenheid.
Persoonlijke norm
Mijn gedrag wordt schijnbaar ook afgemeten aan de manier waarop ze zelf iets zou doen. Vergeten wordt dat ik mijn eigen persoonlijke norm hanteer. Hier wordt ook volledig aan voorbij gegaan.
Generalisatie
Het lijkt er sterk op dat ‘de werkloze’ bij voorbaat lui en ongemotiveerd zou zijn.
Conclusie
AC is een reïntegratie bureau waar mensen onderuit worden gehaald. Het is deprimerend, demotiverend, enthousiasme wordt een doodsteek toe gebracht. Er is geen plaats voor ‘het individu’. Geen depressie…ga naar dit reïntegratie kamp…succes verzekert!
Persoonlijk ben ik zozeer van mijn stuk gebracht dat ik, met deze ervaring en daarnaast de nodige hoop persoonlijke tegenslagen en verdriet weer terug ben bij af.
Vandaag op gesprek geweest bij mijn casemanager...we zouden alles samen bespreken...niets is minder waar! Van AC zit er ook iemand bij.
Weer, word ik door haar niet aangekeken, mijn vragen om toelichting en uitleg worden afgekapt...schijnt niet van belang te wezen.
Ik vraag me ernstig af of het een gewoonte bij AC schijnt te wezen.
Ik ben niet te lui om te werken...dus heeft u een baan voor mij als comercieel medewerkster of ev. als medewerkster bij een goed reintigratie bureau?
Mijn bevindingen
Door de dienst, zorg, werk en inkomen wordt ik naar het reïntegratie bureau AC gestuurd. Dit bureau zou gespecialiseerd zijn; mensen weer aan het werk te krijgen.
De intake vindt plaats op een druilerige middag in december. Ik wordt te woord gestaan door een op het eerste gezicht aardige meneer. Wel blijkt dat hij niet in staat is echt goed te luisteren naar hetgeen ik zeg en moet ik verschillende malen in herhalingen vallen.
Na een paar weken begint mijn reïntegratie cursus.
De aanvang van de cursus is gepland om half tien. We worden naar een lokaal geloodst. Na plaats te hebben genomen blijkt dat er te weinig ruimte is. De helft van de mensen waaronder ikzelf wordt verzocht op te staan en mee te komen naar een andere ruimte.
De tijd tikt door en ik zie dat het al tien uur is geweest.
Na het uitreiken van mappen met inhoud begint de cursus. Ik ben vol verwachting naar hetgeen er komen gaat.
De mensen worden aan elkaar voorgesteld. Het blijkt dat één man weinig tot geen Nederlands spreekt. De cursusleidster is hier niet door van haar stuk te brengen. Ze heeft dit waarschijnlijk al eerder mee gemaakt. Op strenge toon wordt hem mee gedeeld dat hij vooral goed moet opletten. “U moet gewoon mee doen met ons! Begrijpt u?” De man schudt zijn hoofd een beetje heen en weer en weet niet veel te zeggen. Ik vraag me af of de cursusleidster een les in het Nigeriaans zou kunnen volgen of zou ze die taal verstaan?
Ze blijft hem in de gaten houden. Ik vraag me af of het niet beter zou zijn deze man eerst Nederlands te laten leren maar ja, ik heb met dit soort zaken natuurlijk geen ervaring.
We gaan door en openen onze mappen. We worden geacht een test te doen. Aan de hand van telkens twee stellingen moeten we een antwoord kiezen waarbij we ons ‘het prettigst voelen’ of anders gezegd waar we ons in kunnen herkennen. Dit moeten we doen aan de hand van een telkens drie punten systeem.
Er zijn stellingen waar ik niets mee kan. Sommige zijn werkelijk te beroerd voor woorden.
Terwijl we bezig zijn loopt de cursusleidster weg. Wanneer ik klaar ben zie ik de meneer die geen Nederlands spreekt een beetje wanhopig rondkijken. Ik ga naar hem toe en besluit hem te helpen. Gelukkig spreekt hij redelijk Engels en zo gaan we samen aan de slag. Na twintig minuten komt de cursusleidster weer terug en gaat meteen door met ons programma. Ik wijs haar op het feit dat ik die meneer nog aan het helpen ben. “Is het niet van belang dat hij meedoet?” zo vraag ik. Als antwoord krijg ik te horen dat ze een ‘strak schema’ hanteert. Als ik me geroepen voel hem te helpen moet ik maar doorgaan ook al mis ik dan een belangrijk deel van de les. Ik besluit maar om weer op mijn plaats te gaan zitten terwijl ik me enigszins wrevelig afvraag waarom zij die man niet heeft geholpen maar weg is gelopen.
Na een boeiende ochtend waarbij we op grote vellen papier moeten kalken wat onze hoogste score is moeten we voor elkaar een beroep in gaan vullen. Vreemd wanneer je de mensen in kwestie niet kent lijkt me, maar vooruit ik wil niet moeilijk doen.
De pauze breekt aan en na buiten wat frisse lucht te hebben opgesnoven besluit ik terug naar binnen te gaan om te zien of ik vast wat vooruit kan werken.
Als iedereen later weer is terug gekomen krijgen we een interessante lezing te horen. De groep mensen die werkeloos is bestaat uit 7% van de bevolking. We horen dus bij een ‘exclusieve elitaire club’
O nee, ik heb het mis. Er wordt ons uitgelegd hoe we in ‘No time’ deel uit kunnen gaan maken van de grote massa. Het is immers heel gemakkelijk om bij een grote club te horen?
Ik maak een opmerking dat mijn inziens het aantal werklozen in Nederland hoger ligt en dat van die werklozen minder dan 20% weer aan het werk raakt.
Ze kijkt me een beetje boos aan en zegt. “Statistieken zeggen niets!” Ik wil een opmerking plaatsen dat ook zij de statistieken aanhaalt maar ze snoert me de mond. Als ik over statistieken wil praten, moet ik dat maar voor mijn ‘borreluurtje’ bewaren.
Ten eerste borrel ik niet en als ik zou borrelen, dan weet ik toch wel een beter gesprek onderwerp aan te snijden.
Na dat ik een fout heb ontdekt in een brief die we van haar hebben ontvangen ga ik weg. Het is half drie en ik ga mijn zoon ophalen.
De ochtend begint te laat en rommelig. De hele ochtend horen we dat een sollicitatie brief moet beginnen met ‘Geachte heer’ ‘Beste’ is een verkeerde aanhef.
’s Middags gaat dit nog zo door en worden we achter een trage pc gezet om vast wat te oefenen met het maken van een cv. Ik lever dit netje in bij de meneer die mij die dag les heeft gegeven.
Om half drie ga ik naar school mijn zoon ophalen.
De ochtend begint alweer rommelig..ik moet mee met de cursusleidster. Ze heeft van mij nog geen CV ontvangen, zegt ze. “Jawel hoor die heb ik bij de cursusleider van dinsdag al ingeleverd. Ik krijg bits te horen dat ik dat bij haar had moeten doen.
Weer een les van hoe je een brief zou moeten beginnen. Dit keer schijnt ‘beste’ ook te kunnen. We krijgen een paar voorbeelden en moeten daar vervolgens een cijfer aangeven. Een brief die er totaal onbeschoft uitziet is voor haar toch een goed voorbeeld van een goede brief…ik ben perplex.
De volgende keer moeten we aan de hand van een uitgereikte advertentie een gefingeerde sollicitatie brief schrijven. Mijn brief word volledig afgekraakt ook al is de opzet goed. Ik moet korte zinnen maken. Waarschijnlijk op basisschool niveau 6 of 7.
We krijgen te horen dat we per week 5 sollicitaties moeten invullen. Internet moeten we maar niet gebruiken want dat schijnt niet te werken. Times New Roman als lettertype gebruiken is verkeerd…het is achterhaald….ik heb het nergens kunnen terug vinden maar zij haar zin dus ik werk met Verdana het lettertype van ‘dit moment’ volgens de cursusleidster.
De keer daarop is het een ‘serieuze’ les….we gaan een advertentie ontleden! Er wordt niet veel gedaan die ochtend…in de pauze besluit ik maar om op banen jacht te gaan via Internet en schrijf een paar brieven….na de pauze die tot half twee duurt komt de
cursusleidster een kwartier te laat aanzetten….haar lunch was uitgelopen….ze loopt weer even weg en is er om tien voor half drie nog niet…..ik ga naar school….
Deze ochtend wordt er weer eens een man afgekraakt die een sollicitatie heeft gehad.
Hem wordt snibbig gevraagd waarom hij niet is aangenomen. Hij weet het niet, heeft er wel naar gevraagd maar heeft er geen antwoord op gekregen. Ze blijft hem afkatten.
We moeten een open sollicitatie schrijven…om elf uur ben ik daar mee klaar…ik loop terug de ruimte in om hem haar als een braaf kind te laten zien….ze negeert me…ik besluit maar om wat in het cursusboek te gaan werken…als het pauze is heeft ze me nog niet te woord gestaan….ze loopt overal, maar niet bij mij. Ik besluit tijdens de pauze nog een paar brieven te schrijven…na de lunch wil ik ze haar overhandigen. Ze kijkt me niet aan en zegt dat ze er maar eentje wilt hebben. Zij haar zin en ik geef haar er dus 1. Ze loopt weg terwijl ze ons vertelt dat wij elkanders brieven moeten lezen en er complimenten ca. aanmerkingen bij moeten plaatsen…dit gebeurt….ik krijg alleen complimenten….de brieven, waaronder die van mij, liggen nog ongelezen op haar bureau als ze het lokaal weer eens verlaat.
We zijn klaar en verwachten dat ze met ons de brieven en inhoud door gaat nemen. Dit is niet de bedoeling…we weten immers al wat we fout hebben gedaan? Ik vertel haar dat die van mij goed is en dat ik hem wil versturen…het is 9 voor half 3….ze wilt dat ik de brief ga overschrijven….er zitten fouten in en op mijn papier is nu al geschreven. Ik vraag haar om de brief die zij heeft…nee, die krijg ik niet…daarnaast hij is ook nog eens fout.
Ik zeg haar vriendelijk dat ik naar school ga…nee ik moet blijven…’Het is bekend dat ik om half drie weg ga.” Vertel ik haar, maar ze zegt dat het haar niet bekend is. Terwijl ze dit zegt kijkt ze me niet aan.. Ze doet erg grimmig en is niet bereid me mijn brief te geven…ik vraag haar of ze probeert mij te intimideren? Ik ben daar namelijk niet van gediend….Volgens haar spreek ik met teveel gebaren….ik ben actief en heb inderdaad mijn handen niet als een houten klaas naast me.
Ik zeg haar dat ik ga maar dat ik graag eerst heb dat ze me wijst op welke fouten ik, volgens haar, gemaakt zou moeten hebben. “Je hebt je kans verspeeld!” roept ze tegen me.
Is ze misschien een beetje depressief vraag ik haar omdat ze werkelijk al met verschillende mensen die dag aan het katten is…ze wordt woest en zegt me dat ik onwelwillend ben.….ik wens haar een fijn weekend ….”Ik maak een notitie dat je niet mee werkt!’ blaft ze me toe, dit gaat naar je case manager. Ik zeg haar dat ook ik mijn notities van haar gedrag zal maken….ik loop weg met zware steken op mijn borst.
Mijn optimisme, enthousiasme, motivering… ik krijg het gevoel dat het de bedoeling is dat we hier helemaal onderuit worden gehaald. De mentaliteit is grof en beneden alle peil! De sfeer doet me denken aan een soort van opvoedingskamp.
Een uitkering….. dan schijnt er bij AC over je heen gelopen te kunnen worden.
Mensen worden voor schut gezet
Tijdens de keren dat ik daar ben geweest is dat aan de orde van de dag.
Ze maakt volop fouten
Ze wordt hier regelmatig door cursisten op gewezen.
De AIDA formule attention, interest, desire, action.
Ook al is bekend dat deze formule effect heeft wordt hij van de tafel geveegd. Ze weet niet waar het voor staat en dus is het per definitie een ‘foute formule’.
Begeleiding
Als ik naar een dure cursus wordt gestuurd, verwacht ik daar ook daadwerkelijk te zullen leren!. In plaats daarvan, modderen we aan op ‘basis school niveau’ en worden we nog als minder behandeld.
Verkeerde informatie
Tijdens de intake was mij persoonlijke begeleiding beloofd, niets bleek minder waar.
Informatie tijdens de intake is verkeerd neer gezet
Na de intake duurt het een paar weken eer ik een rapportage over het gesprek thuis ontvang. Het schetst mijn verbazing dat er toch een aantal fouten in staan.
Mentaliteit
Een grimmige mentaliteit die mensen probeert te beroven van hun persoonlijkheid. Dreigend hangt er een soort van ‘rode kaart’ boven het hoofd.
Luister gedrag
Maak oogcontact! Dit is zeker niet aanwezig!
Neem een geïnteresseerde houding aan. Een goede leider neemt die taak serieus en laat dus ook de cursist aan het woord. Moedig de verteller aan om door te gaan en kap niet alles per definitie als ridicuul af.
Doorvragen…? Wanneer je iets niet begrijpt dan vraag je door.
Luisteren vraagt immers om een actieve inzet!
Concretiseer
Zorg dat alle informatie duidelijk en helder overkomt! Verspil geen hele ochtenden aan een onsamenhangend verhaal dat in feite binnen een half uur verteld kan worden.
Aan het einde van een ‘les’ dient alles nog eens te worden samengevat.
Acceptatie van de ander
Hier ontbreekt het bij AC aan. Men wordt bij voorbaat in een hokje geplaatst. Er is geen enkele ruimte voor het individu.
Assertiviteit
Ik heb elk recht uit te komen voor mijn eigen belangen en gevoelens. Dit schijnt echter te worden afgestraft.
Expressieve gebaren
Mijn expressiviteit wordt duidelijk verkeerd geïnterpreteerd. Ze hanteert hierbij haar eigen maatstaaf om die van mij te beoordelen. Hiermee doet ze tekort aan mijn eigenheid.
Persoonlijke norm
Mijn gedrag wordt schijnbaar ook afgemeten aan de manier waarop ze zelf iets zou doen. Vergeten wordt dat ik mijn eigen persoonlijke norm hanteer. Hier wordt ook volledig aan voorbij gegaan.
Generalisatie
Het lijkt er sterk op dat ‘de werkloze’ bij voorbaat lui en ongemotiveerd zou zijn.
Conclusie
AC is een reïntegratie bureau waar mensen onderuit worden gehaald. Het is deprimerend, demotiverend, enthousiasme wordt een doodsteek toe gebracht. Er is geen plaats voor ‘het individu’. Geen depressie…ga naar dit reïntegratie kamp…succes verzekert!
Persoonlijk ben ik zozeer van mijn stuk gebracht dat ik, met deze ervaring en daarnaast de nodige hoop persoonlijke tegenslagen en verdriet weer terug ben bij af.
Vandaag op gesprek geweest bij mijn casemanager...we zouden alles samen bespreken...niets is minder waar! Van AC zit er ook iemand bij.
Weer, word ik door haar niet aangekeken, mijn vragen om toelichting en uitleg worden afgekapt...schijnt niet van belang te wezen.
Ik vraag me ernstig af of het een gewoonte bij AC schijnt te wezen.
Ik ben niet te lui om te werken...dus heeft u een baan voor mij als comercieel medewerkster of ev. als medewerkster bij een goed reintigratie bureau?
