Radar

Via een door mij aangevraagde IRO ben ik in staat gesteld een proefplaatsing te krijgen bij een reintegratie buro als werkadviseur. Nu was ik als ervaringsdeskundige ( ben al een tijdje zonder werk )natuurlijk erg nieuwschierig naar dit soort werk. En ik moet zeggen dat ik me na 3 maanden toch wel verbaas over een aantal zaken.

Zo kom ik werkzoekende tegen die absoluut ongemotiveerd zijn en met geen mogelijkheid vooruit te branden zijn in hun zoektocht naar werk. Of je ziet mensen die 20 tot 30 jaar in een bedrijf hebben gewerkt, geen enkele opleiding hebben en altijd een flink salaris hebben verdiend. Vervolgens stellen deze werkzoekende dezelfde salariseisen bij het vinden van een baan. Sommige mensen hebben geen CV of een die nergens op lijkt en zijn verschrikkelijk eigenwijs als je ze verteld dat een goed CV erg belangrijk is. Sollicitatiebrieven zijn soms werkelijk om te huilen, stikken van de taal en schrijf fouten maar iets van je aan nemen ho maar. Ik krijg regelmatig het verwijt dat ik niets doe voor sommige clienten terwijl ze tegelijkertijd geen enkel advies van mij opvolgen.

Ik meen het als ik zeg dat ik toch wel anders ben gaan denken over werklozen na wat ik allemaal langs zie komen. Solliciteren is een vak wat je serieus moet nemen. Doe je dat niet en ben je je niet bewust van je positieve en/of negatieve kanten heb je geen kans.

Wees voorzichtig met generaliseren, Janrad.
Het barst in dit land helaas van de klaplopers die het heerlijk vinden om in een hangmat te liggen luieren terwijl zij zonder blikken noch blozen anderen hun VRETEN laten verdienen. Die zijn natuurlijk nooit met redelijke argumenten te overtuigen want dat zou betekenen: WERK ZOEKEN
Toch zijn er gelukkig in dit land nog genoeg die wel verantwoording naar zichzelf en hun medemensen tonen en voldoende eerzucht hebben om te willen gaan werken. Die zullen zich graag door u laten adviseren. Die betweters moeten keihard worden aangepakt door de uitkeringsverstrekkers.

Sommige mensen hebben geen CV of een die nergens op lijkt en zijn verschrikkelijk eigenwijs als je ze verteld dat een goed CV erg belangrijk is.

Ook aan dit verhaal zit een andere kant.

Voor bepaalde funkies/baantjes hoefde je in in de jaren 90 alleen maar even te bellen en te vertellen wat je kon.Dan was je 9 van de 10 keer wel aangenomen.

janrad,

ben ik in staat gesteld een proefplaatsing te krijgen bij een reintegratie buro als werkadviseur.

Op basis waarvan kun jij mensen zonder werk adviseren over werk?

Bij deze dan, verwijderd.

Heeeee Eddie tweeeee!
Laten we aardig zijn tegen elkaar.
Stel dat Janrad een lichte vorm van dislectie heeft.
Komt voor en is niet echt fout toch?
Not the words but the meaning behind the words is the most important.
En dat doe ik Janrad wel!
Geen woord spaans bij.

Of je ziet mensen die 20 tot 30 jaar in een bedrijf hebben gewerkt, geen enkele opleiding hebben en altijd een flink salaris hebben verdiend.

Het is al eerder aangegeven, maar deze mensen begonnen aan hun arbeidzaam leven in de periode dat de banen nog voor het opscheppen lagen.
Een simpel telefoontje, óf even langs gaan bij de personeels chef was toen voldoende om werk te krijgen. Het vak zelf leerde je wel op de werkplek.
En dankzij hun inzet en kundigheid wisten al die bedrijven uit te groeien.
Gelukkig werden die werknemers daar altijd goed voor betaald.
Het is dan ook niet vreemd dat o.a. deze mensen hoge looneisen op tafel leggen.

Maar tegenwoordig heb je voor de meest simpele banen al minimaal een HAVO diploma nodig, mag je niet ouder dan 18 jaar zijn maar moet je wel 5 jaar werkervaring meebrengen.
Kun je niet aan die eisen voldoen, dan heeft solliciteren geen zin.

Zo kom ik werkzoekende tegen die absoluut ongemotiveerd zijn en met geen mogelijkheid vooruit te branden zijn in hun zoektocht naar werk.

De consulent is hierop van grote invloed. Wanneer een client een werkelijk competente consulent tegenover zich weet, zul je als consulent een heel andere houding kunnen teweeg brengen. Mensen -of zo nu hoog of laag opgeleid zijn- voelen het feilloos aan wanneer een consulent incompetent is, een onzekere houding bij de client is het gevolg. Wanneer een consulent zich dan ook nog eens gaat schuldig maken aan neerbuigend of zelfs intimiderend gedrag, creeer je bij de client een onwillige of zelfs obstinate houding.
Wanneer je als consulent hiermee consequent geconfronteerd word kun je dat rustig zien als een oogverblindende weerspiegeling van je eigen incompetentie.

Wel een beetje gecharcheerd die laatste opmerking NAK.

Wel een beetje gecharcheerd die laatste opmerking NAK.

Want??????

Mensen -of zo nu hoog of laag opgeleid zijn- voelen het feilloos aan wanneer een consulent incompetent is, een onzekere houding bij de client is het gevolg.

Voor een deel van de mensen is dit waar, maar er is ook een grote groep met een veel te grote bek die iedereen die hen probeert te helpen incompetent vind, terwijl dit niet zo is.

Tienepien

Waarin de mens zich onderscheidt van het dier is ons verstand.
Onze mondiale samenleving is van verstand het allerminst onder de indruk.
Geld.... laat mensen spreken. Hoe verworven maakt niet uit. Geld is macht.
Vandaar die krankzinnige ontwikkeling dat de eigenwijsheid zeer vaak parallel loopt met het te besteden inkomen.
Probeer een in Monaco residerende Rus, die amper twintig jaar geleden nog geen nagel had om aan z'n k..t te krabben, maar eens uit te leggen wat in de bestaande eeuwenoude cultuur van Monaco done and NOT done is. Volstrekt onmogelijk, omdat in zijn belevingswereld toch al alle deuren open vliegen door zijn (vraag vooral nooit hoe hij eraan komt) wapperende geld! Hij en niemand anders bepaalt wat kan en niet kan. Althans dat meent hij.
Zo ook in ons land. Naarmate mensen meer te besteden hebben neemt hun stuurbaarheid af. Uiterst moeizaam voor de goedbedoelende geschoolden op allerlei gebied die een gedegen advies willen geven. De betweterij domineert!

met een veel te grote bek

Ik vermoed dat je het hier hebt over de genoemde obstinaatheid.
Zou je hier een of meerdere voorbeelden van kunnen geven?

Wat je bij reintegratieconsulenten veel ziet is dat ze het steeds gooien op wat de client zelf kan doen.
Als consulent die een commerciele opdracht heeft deze mensen aan het werk te helpen, zou je als eerste moeten vragen wat jij voor je client kunt betekenen.
Ik zie niet in wat zonder dit de toegevoegde waarde van een reintegratieconsulent is.

Gewoon, NAK, zo erg is het nou ook weer niet met die werkgevers, cq niet elke werkgever stelt onmogelijke eisen.

Ook aan dit verhaal zit een andere kant.

Voor bepaalde funkies/baantjes hoefde je in in de jaren 90 alleen maar even te bellen en te vertellen wat je kon.Dan was je 9 van de 10 keer wel aangenomen

Kwestie van meegaan met je tijd. Veel mensen hebben verzuimd eigen verantwoordelijkheid te nemen tijdens hun arbeidszaam leven op het gebied van scholing en ontwikkeling. Ik zie regelmatig mensen die zo'n beetje hun hele leven hetzelfde werk bij het zelfde bedrijf hebben gedaan. Aan scholing heeft zo'n iemand vaak niet gedacht of heeft daar de moeite niet voor genomen. Ik vind het ook een beetje eigen verantwoording. In de jaren 90 was de situatie anders dan nu ook dat is een kwestie van meegaan met je tijd. Ik ben ooit op 17 jarige leeftijd begonnen met werken in de bouw. Ik kwam er vrij snel achter dat ik dat niet mij hele leven wilde doen. Het besef dat je alleen door je te ontwikkelen verder kon komen was er bij mij wel.

Sommige mensen zijn echt een beetje gemakzuchtig en verwachten dat de overheid wel alles voor ze regelt. Dat is dus gelukkig niet meer zo.

Wat je bij reintegratieconsulenten veel ziet is dat ze het steeds gooien op wat de client zelf kan doen.
Als consulent die een commerciele opdracht heeft deze mensen aan het werk te helpen, zou je als eerste moeten vragen wat jij voor je client kunt betekenen.
Ik zie niet in wat zonder dit de toegevoegde waarde van een reintegratieconsulent is.

Zie mijn voorgaande post. Een client is zelf verantwoordelijk voor het vinden van een baan. Wat een consulent als voornaamste taak heeft is het openen van de ogen van de client. Natuurlijk heb ik werk voor een client als hij daar om vraagt, als je als schoonmaker of als paprikaplukker wilt werken tenminste. De meeste mensen halen hun neus voor dit soort werk op of vinden dat het te weinig verdient.

Als consulent wijs je mensen op hoe ze in het sollicitatieproces staan en hoe ze erin zouden moeten staan. Nogmaal als je ziet hoe de CV of brieven van sommige mensen er uit zien, dan vraag je je af hoe serieus ze zijn in het vinden van een baan. En begin nu niet te zeuren over type fouten die ik gemaakt heb in een vorige post maar ga nu eens inhoudelijk op de materie in.

Op basis waarvan kun jij mensen zonder werk adviseren over werk

Op basis van het feit dat ik zelf als personeelsfunctionaris aan werving en selectie heb meegewerkt zodat ik weet waar werkgevers op letten. Ook ben ik ervaringsdeskundige aangezien ik ook al een tijdje zonder werk zit. Verder zegt mijn opleiding en levens ervaring en de daar bij opgedane wijsheid een hoop.

Op basis van deze dingen kan ik mensen vaak een spiegel voor houden en goeie tips geven. Soms ben ik confronterend en direct. Maar meestal denk ik mee en wijs ik clienten op hun mogelijkheden en potenties die ze zelf niet zien.

Nogmaal als je ziet hoe de CV of brieven van sommige mensen er uit zien, dan vraag je je af hoe serieus ze zijn in het vinden van een baan

hier sluit ik mij als werkgever volledig bij aan..

Ik zet een advertentie voor stressbestendig, nauwkeurig werkend personeel met het verzoek te reageren met een handgeschreven brief..

dus wat krijg ik:
25% van de brieven komt uit de computer
van de resterende 75% zijn er 5 zonder CV, 5 vol taalfouten (nauwkeurig...)toch zeker 10 geschreven op een kladblokvelletje, en meestal niet meer dan 2 regels tekst.., van wat dus niet de prullebak in gaat (op 100 brieven haal je dus ongeveer de helft..)is dan nog de helft het verzoek om een part-time baan terwijl ik toch echt een vacature plaats voor full-time..

dus met een beetje geluk houd ik van 100 brieven 25 over die voldoen aan de advertentietekst..., en dat is nog de meest positieve weergave...

Een client is zelf verantwoordelijk voor het vinden van een baan.

waar heb ik dan een reïntegratieconsulent voor nodig?

Natuurlijk heb ik werk voor een client als hij daar om vraagt, als je als schoonmaker of als paprikaplukker wilt werken tenminste.

en na een dergelijke "succesvolle plaatsing" strijk je de premie op?

De meeste mensen halen hun neus voor dit soort werk op of vinden dat het te weinig verdient

het gaat merendeels over seizoensarbeid (paprika's plukken) of kleine baantjes waarmee je niet in je onderhoud kan voorzien (schoonmaak). Dat heeft niks te maken met "je neus er voor optrekken", maar in het geval van schoonmaak wél met het feit dat je niet voldoende verdient om in je onderhoud te voorzien. Dat is toch immers het doel van reïntegratie?

Als ik jouw werk een beetje op een rijtje zet dan doe je dus weinig méér dan het beoordelen van brief en CV, het "openen van de ogen van de cliënt", en als er uitdrukkelijk om gevraagd wordt heb je nog wel een baantje als schoonmaker en/of paprikaplukker?

Wat schuift dat nou eigenlijk, zo'n reïntegratieproject? Denk dat ik zelfs zónder omscholing wel 'n aardige boterham in die branche kan verdienen...

Om dingen zoals genoemd door Walter te voorkomen. Mensen zijn zich niet bewust van hun positie als werknemer en denken dat het vinden van een baan de verantwoordelijheid van een ander is. Alleen al het aantonen dat brieven en cv's er verzorgd uit moeten zien geeft mij al een dagtaak. Het gaat er mij om dat ik mensen onafhankelijk maak van wie dan ook.

Er zijn mensen die aan het einde van hun WW zitten en nog steeds niets anders doen dan braaf een sollicitatie per week versturen. Ik hou me aan de regels en niets anders. Het is vaak een knop die om moet.

Als ik jouw werk een beetje op een rijtje zet dan doe je dus weinig méér dan het beoordelen van brief en CV, het "openen van de ogen van de cliënt", en als er uitdrukkelijk om gevraagd wordt heb je nog wel een baantje als schoonmaker en/of paprikaplukker?

Heb je enig idee hoeveel energie het kost voordat mensen ervan overtuigd zijn dat ze een aantal dingen anders moeten doen om kans te maken? Heb je enige idee hoeveel koppige en eigenwijze mensen ik voor me krijg waar ik soms maanden tegen aan moet praten om ze enig besef van hun marktwaarde te laten krijgen. Mensen zonder diploma's die allerlei eisen stellen op het gebied van salaris en het soort werk. Mensen die geen sollicitatiegesprek kunnen voeren die je dmv trainingen dit onder de knie moet laten krijgen. Ga er maar aan staan.