Radar

Vandaag ontvingh ik een aanmaning. Of ik de bijdrage aan de Stichting Verliespolis maar even wilde overmaken. Ik heb mij destijds NIET bij de stichting aangemeld, wel bij Tros Radar, heb het mailtje van Verliespolis direct weggegooid, en vervolgens gaan ze bijna net zo te werk als degenen tegen wie ze willen strijden. Een kwalijke zaak.

Je had toch zeker niet verwacht dat ze het omniet doen? Ze ruiken geld en spelen het lammetje maar zijn wolven in schaapskleren!
Gedenk mijn woorden, er volgen er zo nog veel en veel meer.

Tros Radar heeft de gegevens doorgespeeld naar de stichting die dus nu de naam Verliespolis heeft gekregen. In de e-mail die je hebt gekregen staat een gebruikersnaam en wachtwoord. Daarmee kun je inloggen op de website en je afmelden. Je 'dossier' wordt dan gesloten.

Ik denk dat de stichting Verliespolis zich eerst gaat richten op de grote vissen die veel dure polissen hebben afgesloten. Dit kan uitlopen op een aantal proefprocessen. Pas als die gewonnen zijn, kunnen die als voorbeeldzaken dienen voor andere, minder bekende en minder dure polissen. Heb je een of meer polissen van de laatste categorie, dan is het lastig om nu te bepalen of je wel of niet lid wilt worden van de stichting en wat ze voor je kunnen betekenen. Bovendien kan het jaren gaan duren voordat ze kunnen beginnen aan de kleine, minder dure polissen.

Maar de kleinere polissen zijn in meerderheid waarvan het belang niet minder is en gezien de veelal geringere inkomens meer gedupeerd zijn dan de "Grotere vissen". De kans is groot dat gezien, door toepassing van deze categorie als eerste te behandelen, de maatschappij al failliet is en de meerderheid dan naar hun centen kunnen fluiten.

particulier,

Wat ik zo in de persmedia lees richt de Stichting Verliespolis zich helemaal niet op het voeren van rechtszaken, maar probeert deze stichting (samen met de Consumentenbond) de weg via de politiek en KIFID te bewandelen. Een typisch poldermodel aanpak á la de Duisenberg-schikking in de lease-affaire.

Juridisch bezien gaat de vraag ook niet of de ingehouden kosten te duur of niet te duur zijn, maar over de vraag of een verzekeringsnemer vooraf over de kosteninhoudingen is geinformeerd door de verzekeraar, zodat hij/zij destijds een eerlijke afweging heeft kunnen maken.

Wanneer ze het middels politieke weg willen oplossen, hetgeen alleen maar bepleit kan worden omdat je dan alles in één maal hebt bezworen, moet je van goede huize komen. De politiek zit er niet op te wachten een conflict uit te lokken met de verzekeraars.
Mooier zou het zijn wanneer alles stichtingen en verenigingen welke zich hier om bekommeren de handen ineen zouden slaan.
Verder zou het goed zijn wanneer men bij wet zou regelen dat ingeld geld onaanstastbaar is. Op deze wijze kunnen deelnemers zich geen buil vallen aan eventuele verliezen.