Radar

Begin 2007 werd ik getroffen door een hartinfarct.
op je achtendertigste is dat een lastig feit om mee om te leren gaan.
Ik was op dat moment zo'n 7 jaar in dienst bij een glas in loodbedrijf in het zuiden van het land.
Mijn functie daar was werkvoorbereider/ manus van alles.
Toen ik enige weken daarna met 2 uurtjes per dag weer aan de slag mocht , werd mij door mijn baas meerdere malen duidelijk gemaakt dat, ik wel eens door mocht werken en dat 2 uurtjes per dag wel erg weinig was.
Daarom werd door haar meteen de arbodienst gebeld en die belde mij wederom op dat er een paar uurtjes bij zouden moeten.
Ik was het daar niet mee eens omdat de arboarts immers een reintegratieplan had uitgestippeld,....ik wilde daar niet van afwijken.
Op 8 mei mocht ik met 4 uur per dag gaan werken.
Mijn baas vond dat ik dan om 10 uur moest beginnen en om 12 uur weer naar huis mocht gaan om vervolgens om 16;00 uur terug te keren en om 18;00 uur weer te stoppen.
Enfin ,...denk er het uwe van......
op 8 mei was ik om 10 uur aanwezig en dan is er ook koffie.
Om de band met mijn collegas goed te houden dronk ik een bakkie mee.
mijn bazin kwam op hoge poten binnen en maande me naar haar kantoor.
Ze was helemaal over de rooie en zei dat zei onderhand van mij een hartinfarct kreeg........
Ik werd erg boos en antwoorde: '' dan weet je ook eens wat dat is''.
Vervolgens ben ik uit haar kantoor weggelopen en volgede zei mij naar de kantine waar al mijn collegas zaten waar ze verder ging met het maken van allerlei verwijten.
Ik zei nog dat ze me helemaal overspannen maakte maar ze trok het helemaal op haar eigen gemoed waar op ik in mijn ontstelling gezegt heb ,.....'' ja maar jij bent ook zieker dan ik'',.....om aan te geven dat ik hier de zieke was en niet zij,...toch??
Enfin ik ben toen op staande voet ontslagen en heb een waardeloze verdediging gehad van een invallende advokate.
vervolgens kan ik ook nog eens niet in beroep,.........Ik snap helemaal niks meer van het leven als de nederlandse rechtsgang er zo mee omgaat.

Ik vraag me iedere dag weer af of dit allemaal zomaar kan.

Beste TS

Ik voel met je mee dat het een zeer vervelende ervaring is om een hartinfarct op je 38 ste krijgen. Dat wens je niemand toe.

Voor de rest vind ik je verhaal echter zeer eenzijdig weergegeven.

Feitelijk zeg je :
1. Je weigert de uren te werken die de arbodienst ( = arboarts ) voorschrijft.
2. Je begint de werkdag met een pauze. Ik zou me daar ook aan ergeren.
3. Je loopt weg uit een gesprek met je leidinggevende
4. Je maakt haar uit voor rotte vis

Blijkbaar heeft de rechter geoordeeld dat het ontslag terecht is gegeven, dus er zullen nog wel meer dingen gebeurd zijn die je hier niet aangeeft.

Ik vind het nogal goedkoop om daar de advokaat de schuld van te geven.

Zeker bij ontslag-op-staande-voet zaken is de rechter behoorlijk veeleisend voor de werkgever.


Enfin, .... denk er het uwe van ....

hallo seagoing,

Allereerst is de arbodienst iets heel anders dan een arboarts(deze is onafhankelijk en zijn mening is bindend).
verder ,...vindt jij dat ik mijn baas voor rotte vis heb uitgemaakt??
Zij was degene die had moeten inzien dat iemand die net een hartinfarct heeft gehad erg prikkelbaar is voor zulke opmerkingen.
Om verdere escalatie uit de weg te gaan loop \je dan het beste weg uit zo'n gesprek.
Je bent zeker zelf ook werkgever?

@willion,
het is zeer onbeschoft in mijn ogen wat ze gedaan hebben met jou als het klopt zoals je jouw versie hier vermeld.

Maar je opmerking van

Je bent zeker zelf ook werkgever?

naar seagoing racer2 slaat ook nergens op.
Het zijn niet allemaal werkgevers hier.

Maar ik kan me wel wat voorstellen wat er gezegd is tussen jou en je werkgever zoals je hier ook reageert
En als de rechter je ontslag goedkeurt geeft dat toch te denken.

En bij welk reïntegratie bureau was je?

Ja het klopt helemaal wat ik verteld heb.
Ik ben i.d.d snel gepikeerd over het feit dat mensen mijn integriteit in twijfel willen trekken.
Maar je moet je voorstellen dat ik als eenvoudige werknemer een normaal inkomen had en ook zomaar niet de eerste de beste advokaat kon uitkiezen.
Daar komt bij dat mijn advokaat op het moment van de hoorzitting op vakantie was en dat een invalster zo weinig van de situatie wist ,dat de rechter haar nog geeneens haar pleidooi af liet maken.
de advokaat van mijn baas daarentegen kreeg alle tijd en mogelijkheid om mijn verhaal onderuit te halen.

Beste TS,

waar op ik in mijn ontstelling gezegt heb ,.....'' ja maar jij bent ook zieker dan ik'',

Dit is niet bepaald een compliment voor je leidinggevende. Wat mij betreft dekt dit de lading dat je haar uitmaakt voor rotte vis, zeker ook gezien het feit dat je dit in een volle kantine uitroept.

De arbodienst, is de organisatie waar de arbo-arts voor werkt. Als deze arbodienst je meer uren wil laten werken komt dat in principe af van dezelfde arbo-arts. Ben je het er niet mee eens dan kun je second opinion bij het UVW aanvragen. Heb je dat wel gedaan ?

Ik ben overigens geen werkgever maar gewoon een werknemer bij een middelgroot bedrijf

Ik heb echter meerdere ontslag-rechtzaken mogen meemaken, waarvan er ook een met ontslag op staande voet.

Uit deze ervaring weet ik dat de rechter heel erg aan de kant van de werknemer staat en dat als je werkgever een behoorlijk dringende reden moet hebben om iemand op staande voet te ontslaan, zeker na een dienstverband van 7 jaar.

Aangezien de rechter het ontslag heeft gehonoreerd, moet het verhaal wat hier staat wel heel erg gekleurd zijn.
Heb je een ontbindingsvergoeding gekregen ? en zo ja wat is de C-factor.?

Ik weet niet of je het weet maar tegenwoordig kan een werkgever zomaar iemand in de ziektewet , ontslaan.
Ik heb geen enkele rede om mijn verhaal te kleuren,denk nou niet dat ik mezelf voor de gek loop te houden.
De arboarts heeft mij in mijn gelijk gesteld en was het niet eens met mijn baas.
Bazen zijn benauwd voor werknemers die ernstig ziek worden.
Dat gaat waarschijnlijk te veel geld kosten in de toekomst , en neem maar van mij aan dat er bazen zijn die over lijken gaan.
trouwens als je een beetje empathie hebt kun je je ook voorstellen hoe je als werknemer in een situatie wordt gelokt waar jij uiteindelijk aan het kortste eind trekt.
Ik benm overigens in de tweede fase van het proces ,zelf afgehaakt omdat ik geen zin had om ook nog eens een schade vergoeding te gaan betalen,....het is werkelijk te gek voor woorden.
Eerst wordt je als oud vuil aan de straat gezet en ben je helemaal financieel gesloopt en vervolgens heb je geen geld om het proces verder te betalen.

@willion,
wie had je als reïntegratie bureau?
Die moet toch ook ingrijpen als zo iets gebeurt.

waarom heb ik het idee dat bepaalde feiten worden achtergehouden?

Ik benm overigens in de tweede fase van het proces ,zelf afgehaakt omdat ik geen zin had om ook nog eens een schade vergoeding te gaan betalen

Want in een art 7:685 BW procedure (de ontslagprocedure) is geen sprake van een eventuele schadevergoeding van de werknemer aan de werkgever, tenzij de werknemer zelf niet zo netjes is geweest.....

Het is nog steeds zo dat een werknemer niet ontslagen kan worden gedurende ziekte (een van de ontslagverboden). Maar jij zat niet in de ziektewet, maar in een reintegratietraject. En ja houd je je niet geheel aan de voorwaarden van dat traject dan is ontslag mogelijk.

Ik begrijp ook wel dat het niet leuk is dat je twee keer op een dag naar je werk moet. Maar ja als je voltijds zou werken zou je ook de hele dag op je werk zitten. Dan maar 2X2 uur.

Tjee,....

Ik krijg het idee dat ik hier op een hoorzitting zit.
Natuurlijk zit je nog steeds in een ziektewet situatie als je reintegreerd.
Bovendien is er sprake van een therapeutische werksituatie , d.w.z dat je ook naar eigen inzicht en gevoel je werk mag uitvoeren.
Allereerst ben ik op staande voet ontslagen en dan ontvallen je meteen alle rechten.
de eerste procedure die je dan aangaat is het bezwaar aantekenen op je ontslag waaruit volgt of je wel of geen ontslagvergoeding krijgt of dat je uberhaupt een uitkering krijgt.
Dan komt de tweede fase waarin je daadwerkelijk het feit,...''ontslag op staande voet'' kunt aanvechten.
Voordat het zover is moet je wel een periode van minimaal 6 maanden overbruggen zonder enig inkomen!
In mijn geval betekende dat bijna een persoonlijk faillisement.
Dan is het toch logisch dat je zo'n tweede proces financieel niet aankunt.
denk nou niet dat ik hier een verhaal uit mijn duim zit te zuigen,al klinkt het onvoorstelbaar,het is gewoon zo vervelend dat je het bijna niet kan geloven.
Maar, mij overkwam het wel!

Wwillion

nogmaals de vraag,
wie had je als reïntegratie bureau?
Die moet toch ook ingrijpen als zo iets gebeurt.

Laat ik gewoon heel eerlijk zijn ... jouw reacties hier zijn niet wat je zegt gewogen. Je komt met emotionele logica als "ik zuig het niet uit mijn duim", "waardeloze verdediging", "zeer onbeschoft" en "ja maar jij bent ook zieker dan ik".

Verder zie jij af van een vervolgtraject maar ga je wel uitgebreid klagen "Ik snap helemaal niks meer van het leven als de Nederlandse rechtsgang er zo mee omgaat". Je krijgt niets voor niets, je moet er wel moeite insteken.

Een werkgever kun je niet zo maar even uitschelden, zeker niet ten overstaan van de rest van het personeel. Dit ondermijnd haar gezag en daarmee haar bedrijfsvoering, dat zal geen rechter goedkeuren. Het feit dat je na het gesprek naar de kantine teruggaat en niet ziek naar huis is ook geen positief signaal. Jouw eigen manier van weergeven geeft de indruk aan de lezers dat je je minimaal inspant of misschien wel de kantjes er afgelopen hebt. Als dat waar is, kan ik mij de irritatie van de werkgeefster volledig snappen.

Er vanuit gaande dat je wel gelijk hebt, dan zou ik toch eens in contact treden met je oorspronkelijke advocaat en een gezond gesprek met deze aangaan. Je kunt eventueel een klacht bij hun overkoepelende organisatie neerleggen voor slechte belangenbehartiging. Wat was de mening van je advocaat? Had je kans van slagen?

Een welgemeend advies is wel dat je probeert een feitelijk relaas te geven (in tijd, bijv. hoelang was je al ziek en in integratie?) en niet te reageren vanuit de emotie. Succes met je herstel en bij het vinden van een nieuwe baan.

Ik ben i.d.d emotioneel maar, het me afvragen of zij zieker is dan ik vindt ik geen belediging,....dan moet je toch op z'n minst iets grofs zeggen.
Ik heb de indruk dat ik ook hier tegen veel onbegrijpelijke kritiek aanloop.
Ook een baas heeft zich netjes te gedragen,...immers was zij degene die met een grove belediging is begonnen.
Hoe onderdanig moet een werknemer zijn?
Een hartinfarct is een complex ziektebeeld,je verliest conditie,bent onzeker over je toekomst en psychisch geeft het je zoveel spanning dat je eigenlijk overspannen bent.
Je kunt niet altijd vanuit een zakelijk oogpunt blijven denken.
Bazen werken met mensen en dat wordt door hen wel eens vergeten.

Vervelend om te horen dat u een hartinfarct heeft gehad. U geeft aan niet eens geweest te zijn met uw arboarts, mocht dit ooit eens in de toekomst weer gebeuren dan is het misschien een idee om een klacht over de arboarts in te dienen dan wel bezwaar te maken en een second opinion aan te vragen bij het UWV.

Onderstaande website legt de gang van zaken erg goed uit wat je dan dient te doen om jezelf in te dekken voor scenario's zoals waar u in terecht bent gekomen. Ik snap dat u er nu niet meer aan heeft, maar misschien voor andere lezers...

http://www.jobcircle.nl/wiki/Opvolgen_o ... Arbodienst
http://www.jobcircle.nl/wiki/Klacht_ove ... arbodienst

Ik heb de indruk dat ik ook hier tegen veel onbegrijpelijke kritiek aanloop.

Ik denk dat veel mensen je duidelijk proberen te maken dat er een andere manier van communiceren geprobeerd zou kunnen worden. Het komt op ons anders over als jij het bedoeld.

Hoe onderdanig moet een werknemer zijn?

Niet. Wederzijds respect moet er zijn, wil je echter je recht halen dan hebben 9 van de 10 emotionele uitbarstingen geen zin of werken zelfs averechts.

Bazen werken met mensen en dat wordt door hen wel eens vergeten.

Omgekeerd kan het ook geen kwaad eens voorzichtig op de stoel van de "baas" te gaan zitten. Zeker voor kleine bedrijven zijn langdurig zieken enorme kostenposten en een enorme bak aan papierwerk (lang leve de overheid). Misschien hebben ze wel enorm veel moeten opofferen door jouw onfortuinlijke ziekte. Misschien heeft jouw baas wel een zelfde soort karakter als jij en liep de emmer even over.

Een hartinfarct is een complex ziektebeeld, <knip> je kunt niet altijd vanuit een zakelijk oogpunt blijven denken.

Klopt, en zelf ben ik ook uit een diep dal gekomen met een jaar aan re-integratie dus ik weet er helaas het e.e.a. van. Toch zul je afspraken met de arbo arts (of dienst) met je werkgever moeten bespreken en gezamenlijk ondertekenen (wet poortwachter). Dit deel is gewoon zakelijk en biedt beiden houvast.

Volgens mij is het verstandig dat je probeert afstand te creëren en eerst goed te herstellen. Je lichaam is het belangrijkste ding wat je hebt. Kijk daarna eens met je advocaat wat er "verkeerd" is gegaan.

Een werkgever kun je niet zo maar even uitschelden, zeker niet ten overstaan van de rest van het personeel. Dit ondermijnd haar gezag en daarmee haar bedrijfsvoering, dat zal geen rechter goedkeuren.!

Sorry, maar een werkgever kan zich wel alles permitteren en verwijten maken in een overvolle kantine..?
Ik kan me voorstellen, dat je als werknemer in een dergelijk situatie emotioneel reageert en vervolgens dingen roept, die beter niet gezegd hadden kunnen worden ...

Wilion: Veel sterkte gewenst!

Sorry, maar een werkgever kan zich wel alles permitteren en verwijten maken in een overvolle kantine..?

Waaruit maak je dat op? Het enige dat TS hierover zegt is:

waar ze verder ging met het maken van allerlei verwijten.

Een verwijt kan zijn dat ze het niet normaal vindt dat hij zomaar wegloopt ...

Laat TS maar eerst herstellen en dan hulp zoeken. Deze baan krijgt hij toch niet weer dus het gaat puur om de gemiste inkomsten en daarvoor moet je terug naar de advocaat. Misschien dat onder mom van medische indicatie / integratie / emotioneel een wrak zijn er nog wat deuren opengaan maar dat is zo'n speciale wereld daar is een professional voor nodig, dat snappen wij vaak toch niet.