nalatigheid arts mbt abortus geestelijk & lichamelijk le
Geplaatst: 10 mei 2008 16:35
Dit is de brief die ik naar de kliniek wil gaan sturen. In deze brief kunnen jullie lezen wat mij is overkomen. Het gaan om het vrelinghuis in utrecht. In eerste instantie schrijf ik deze brief voor mijzelf.
Maar ik wil ook graag weten of ik recht heb op een schade vergoeding voor alles wat het mij gekost heeft en het leed dat het heeft veroorzaakt. Ik zet mijn naam er niet bij omdat ik niet wil dat iedereen weet wat mij is overkomen.
Ik hoop dat hier iemand is die mij advies kan geven over wat ik het beste kan doen.
Geachte heer/mevrouw,
Middels deze brief wil ik u het volgende laten weten!
Vorig jaar mei kwam ik er achter dat ik onverwacht zwanger was.
Na veel wikken en wegen hebben mijn partner en ik besloten het kindje weg te laten halen bij u in de kliniek, omdat het voor ons door omstandigheden niet mogelijk was het kindje te houden. Het kindje was wel gewenst daardoor hebben mijn partner en ik beide een groot gemis. Voor ons was het de beste en enige oplossing om ons kindje weg te laten halen en hier staan we ook nog steeds volledig achter, maar makkelijk is het natuurlijk niet.
Bij mijn eerste telefonische contact met uw kliniek heb ik te horen gekregen dat het onder narcose mogelijk was. Hiervoor heb ik ook gekozen! Ook kreeg ik te horen dat ik direct na de behandeling een spiraaltje geplaatst kon krijgen als ik deze zelf mee bracht. Dit is ook gebeurd.
Eind juni had ik een afspraak in uw kliniek.
Voor de behandeling kreeg ik een echo en bleek ik 8/9 weken zwanger te zijn. Direct daarna kon ik al naar de behandel kamer. Na de behandeling werd ik wakker op de kamer en kon al vrij snel naar huis.
Al vrij snel nadat ik uw kliniek verlaten had kreeg ik buikpijn en vloeide behoorlijk. Gezien de behandeling was dit normaal en kon nog even aanhouden. Dit was mij ook verteld voor ik weg ging.
Echter bleef de pijn aanhouden en het vloeien ook! Ik nam telefonische contact op of dit normaal was. Aan te telefoon werd mij verteld dat ik terug moest komen voor een echo, dit was ongeveer 6 weken na de behandeling. Dit om te kijken of mijn baarmoeder goed schoon was en of mijn geplaatste spiraaltje wel goed zat!
Wederom kwam ik in uw kliniek, al vrij snel was ik weer aan de beurt en werd er een echo gemaakt! Dit ging eigenlijk heel snel. De echo werd op mijn buik gezet en binnen een minuut was ik al weer klaar. De conclusie was dat mijn spiraaltje goed zat en mijn baarmoeder helemaal schoon was, het lange vloeien was ongebruikelijk maar mijn lichaam had waarschijnlijk wat meer tijd nodig om te herstellen en ik moest maar wat pijnstillers nemen tegen de pijn en ik werd weer weg gestuurd.
Inmiddels was ik al anderhalve maand behoorlijk ziek, ziek van de pijn en ziek en slap van al het bloedverlies. Nog bijna 2 maanden heeft het geduurd voordat het vloeien ophielt! Ik dacht dat ik eindelijk hersteld was en er vanaf was! Het was inmiddels al begin oktober! Ruim 3 maanden lang heb ik bloed verloren aan 1 stuk door! Ruim 3 maanden lang heb ik erg veel pijn gehad! Zoveel pijn dat ik niet goed kon functioneren en dus ook niet normaal kon werken!
Het vloeien was gestopt ik ging weer iets meer werken. Om half 11 kwam er een manlijke vertegenwoordiger langs. We waren een kwartiertje in gesprek toen ik ineens wat voelde lopen. Ik schrok ervan omdat ik dat nog nooit eerder had gehad. Snel liep ik achter mijn balie vandaan en excuseerde me om naar het toilet te gaan. Daar aangekomen raakte ik volledig in paniek toen ik zag dat ik van onder helemaal onder het bloed zat.
Alles zag rood van het bloed.
Huilend en volledig in paniek heb ik mijn kleren weer omhoog getrokken en vol schaamte ben ik terug gelopen mijn zaak in. Ik wist niet wat er aan de hand was en ik wist ook niet wat ik moest zeggen. De vertegenwoordiger wist niet waar hij kijken moest.
Huilend en nog steeds in paniek heb ik mijn ouders op gebeld en gezegd dat ik helemaal onder het bloed zat. in een tijd van enkele minuten stond ik boven een plas van mijn eigen bloed. Niet veel later lag ik erin omdat ik bijna flauw viel van al het bloed maar ook van de hevige buikpijn!.
Mijn moeder had onze buren gebelt, de buurvrouw heeft de dokter die gelukkig naast ons bedrijf zit gehaald.
De vertegenwoordiger die bij me was wilde een stukje wc papier halen om de make up die halverwege mijn gezicht zat van mijn gezicht af te vegen toen zag hij dat heel mijn toilet rood was van het bloed en moest zelf ook gaan zitten omdat hij zelf bijna flauwviel om wat er gebeurde.
Niet veel later kwam de dokter aangerend, nog steeds lag ik op de grond helemaal onder het bloed. Ik was bang, ik was in paniek en ik schaamde me! De dokter wilde me niet in mijn zaak laten, ik moest mee naar de praktijk. Dat betekende dat ik met heel de onderkant van mijn lichaam onder het bloed een stuk de straat over moest lopen, ik liep krom van de pijn. Alle mensen keken mij aan ik kon wel door de grond zakken van schaamte!
Bij de dokter werd al snel de ambulance gebeld omdat ik zo hevig bloede en zoveel pijn had en het er niet naar uit zag dat het zou stoppen en omdat ik niet bij mijn positieve was wilden ze me zo snel mogelijk in het ziekenhuis hebben. De ambulance kwam net binnen toen mijn moeder aankwam. Ik moest overstappen van het dokters bed naar de brancard en zag dat van de enkele minuten dat ik er op heb gelegen het hele bed onder het bloed zat waardoor ik nog meer in paniek raakte!
Nog steeds huilend van de pijn en totaal in paniek werd ik de ambulance in gereden en gingen we naar het ziekenhuis. In de ambulance werd de pijn nog heftiger en werd er alvast een infuus aangelegd.
In het ziekenhuis aangekomen moest ik bij de gynaecoloog op bed gaan liggen met mijn benen in de steunen, op dat moment spoot het bloed er letterlijk uit! Ik was zo vreselijk bang!
Alles maar dan ook alles zat onder het bloed! Zelfs tot op de muur! Mijn moeder was bij me en ik was bang dat ik dood zou bloeden! Ik riep dat ik niet dood wilde! Toen de dokter me duidelijk had gemaakt dat dat niet zou gebeuren, dat ik geopereerd zou worden was ik bang dat ik geen kinderen meer zou kunnen krijgen!
Hoe kon dit mij overkomen! Alles was toch goed zeiden ze bij u in de kliniek??
De gynaecoloog keek inwendig met een camera in mijn baarmoeder. Direct daarna werd de O.K. voor me klaar gemaakt en bang als ik was werd ik onder narcose gebracht! Ik moest geopereerd worden anders zou de bloeding niet stoppen!
Ik kreeg namelijk te horen dat mijn baarmoeder helemaal niet leeg was zoals jullie mij vertelden. Sterker nog een deel van de placenta was nog aanwezig in mijn baarmoeder!
Dat was de reden waarom ik ruim 3 maanden lang gevloeid heb! En ruim 3 maanden lang veel buikpijn gehad heb! Ik ruim 3 maanden zo slap was dat ik niks kon doen.
Wederom is er een behandeling uitgevoerd om mijn baarmoeder schoon te maken.
Wat er uit gehaald is hebben ze bewaard als bewijs.
Toen ik bij kwam op de uitslaapkamer heb ik letterlijk die kamer bij elkaar geschreeuwd van de pijn! De pijn was ondragelijk en direct hebben ze me pijnstillers gegeven.
In eerste instantie werd gezegd dat ik een nachtje moest blijven vanwege de pijn die ik had.
Ik werd ook nog eens erg ziek van de pijnstillers. Toen ik begin van de avond toch begon op te knappen mocht ik eind van de avond toch naar huis.
Na 2 weken moest ik terug komen voor controle, ditmaal was alles goed.
Omdat ik psychische ook behoorlijk in de war was heb ik een gesprek gehad met mijn gynaecoloog. Hij vertelde mij dat dit niet had hoeven gebeuren. Ook vertelde hij mij dat ik van geluk mag spreken dat het spiraaltje niet door mijn baarmoeder wand heen is gegaan mijn buik in omdat mijn baarmoeder niet leeg was. En dit spiraaltje dus nooit geplaatst had mogen worden.
Normaal ben je met een paar weken weer hersteld na een abortus en kun je verder met je leven. Kun je het verwerken en een plekje geven. Ik ben maanden lang elke dag geconfronteerd met mijn abortus waardoor ik het niet heb kunnen verwerken.
Ik heb maanden nodig gehad om op te knappen. Mijn lichaam heeft een enorme klap gekregen van al dat bloedverlies en geestelijk heb ik het ook erg zwaar gehad. Niet alleen ik maar ook mijn vriend die er vreselijk veel verdriet om had. Doordat ik maanden lang niet normaal heb kunnen werken heeft mijn moeder onze zaak te veel alleen draaiende moeten houden. Mijn moeder heeft er ook lichamelijk onder geleden omdat ze dit gewoon weg niet vol kon houden. Het heeft ook ontzettend veel geld gekost! Jullie hadden dit kunnen voorkomen! Wij hebben ongelofelijk veel leed gehad hierdoor.
Na de bloeding durfde ik het huis niet meer uit, bang dat het weer gebeurde. Elke keer had ik het gevoel dat ik weer wat voelde lopen rende ik weer naar de wc bang voor weer een bloeding. Dit meerdere keren in het uur! Ik durfde niet te gaan werken. Ik schaamde me tegen over alle mensen die het gezien hadden. De klanten die net waren binnen gekomen. De bedrijven hier omheen. Ik was bang dat het weer zou gebeuren.
Het is nu mei, bijna een jaar na de abortus. Nog steeds aanvaard ik dagelijks de consequenties van wat mij is overkomen. Ik ben veel moe, ben vaak duizelig en mis heel veel energie. Het heeft me ook vreselijk veel geld gekost. Al die tijd heb ik niet normaal kunnen werken. Ik ben klanten mis gelopen omdat ik niet in staat was om te werken.
Ik heb veel gehuild, wij hebben veel gehuild, mijn vriend en ik om wat er allemaal is gebeurd. Maar ik heb eindelijk de kracht om alles wat mij gebeurd is, wat jullie mij aangedaan hebben op papier te zetten. Zodat ik kan beginnen met het verwerken van wat mij is overkomen.
Op advies van mijn gynaecoloog schrijf ik u deze brief! Om het van mij af te schrijven, zodat ik het eindelijk kan gaan verwerken. Bij u in de kliniek zijn ze nalatig te werk gegaan! Door uw kliniek heb ik al die maanden geleden.
Lichamelijk, geestelijk en financieel ben ik er erg op achteruit gegaan en ik wil graag weten wat u daar op te zeggen heeft, hoe u dat denkt dit leed goed te maken.
Ik verwacht dat u op korte termijn een reactie zal sturen.
Maar ik wil ook graag weten of ik recht heb op een schade vergoeding voor alles wat het mij gekost heeft en het leed dat het heeft veroorzaakt. Ik zet mijn naam er niet bij omdat ik niet wil dat iedereen weet wat mij is overkomen.
Ik hoop dat hier iemand is die mij advies kan geven over wat ik het beste kan doen.
Geachte heer/mevrouw,
Middels deze brief wil ik u het volgende laten weten!
Vorig jaar mei kwam ik er achter dat ik onverwacht zwanger was.
Na veel wikken en wegen hebben mijn partner en ik besloten het kindje weg te laten halen bij u in de kliniek, omdat het voor ons door omstandigheden niet mogelijk was het kindje te houden. Het kindje was wel gewenst daardoor hebben mijn partner en ik beide een groot gemis. Voor ons was het de beste en enige oplossing om ons kindje weg te laten halen en hier staan we ook nog steeds volledig achter, maar makkelijk is het natuurlijk niet.
Bij mijn eerste telefonische contact met uw kliniek heb ik te horen gekregen dat het onder narcose mogelijk was. Hiervoor heb ik ook gekozen! Ook kreeg ik te horen dat ik direct na de behandeling een spiraaltje geplaatst kon krijgen als ik deze zelf mee bracht. Dit is ook gebeurd.
Eind juni had ik een afspraak in uw kliniek.
Voor de behandeling kreeg ik een echo en bleek ik 8/9 weken zwanger te zijn. Direct daarna kon ik al naar de behandel kamer. Na de behandeling werd ik wakker op de kamer en kon al vrij snel naar huis.
Al vrij snel nadat ik uw kliniek verlaten had kreeg ik buikpijn en vloeide behoorlijk. Gezien de behandeling was dit normaal en kon nog even aanhouden. Dit was mij ook verteld voor ik weg ging.
Echter bleef de pijn aanhouden en het vloeien ook! Ik nam telefonische contact op of dit normaal was. Aan te telefoon werd mij verteld dat ik terug moest komen voor een echo, dit was ongeveer 6 weken na de behandeling. Dit om te kijken of mijn baarmoeder goed schoon was en of mijn geplaatste spiraaltje wel goed zat!
Wederom kwam ik in uw kliniek, al vrij snel was ik weer aan de beurt en werd er een echo gemaakt! Dit ging eigenlijk heel snel. De echo werd op mijn buik gezet en binnen een minuut was ik al weer klaar. De conclusie was dat mijn spiraaltje goed zat en mijn baarmoeder helemaal schoon was, het lange vloeien was ongebruikelijk maar mijn lichaam had waarschijnlijk wat meer tijd nodig om te herstellen en ik moest maar wat pijnstillers nemen tegen de pijn en ik werd weer weg gestuurd.
Inmiddels was ik al anderhalve maand behoorlijk ziek, ziek van de pijn en ziek en slap van al het bloedverlies. Nog bijna 2 maanden heeft het geduurd voordat het vloeien ophielt! Ik dacht dat ik eindelijk hersteld was en er vanaf was! Het was inmiddels al begin oktober! Ruim 3 maanden lang heb ik bloed verloren aan 1 stuk door! Ruim 3 maanden lang heb ik erg veel pijn gehad! Zoveel pijn dat ik niet goed kon functioneren en dus ook niet normaal kon werken!
Het vloeien was gestopt ik ging weer iets meer werken. Om half 11 kwam er een manlijke vertegenwoordiger langs. We waren een kwartiertje in gesprek toen ik ineens wat voelde lopen. Ik schrok ervan omdat ik dat nog nooit eerder had gehad. Snel liep ik achter mijn balie vandaan en excuseerde me om naar het toilet te gaan. Daar aangekomen raakte ik volledig in paniek toen ik zag dat ik van onder helemaal onder het bloed zat.
Alles zag rood van het bloed.
Huilend en volledig in paniek heb ik mijn kleren weer omhoog getrokken en vol schaamte ben ik terug gelopen mijn zaak in. Ik wist niet wat er aan de hand was en ik wist ook niet wat ik moest zeggen. De vertegenwoordiger wist niet waar hij kijken moest.
Huilend en nog steeds in paniek heb ik mijn ouders op gebeld en gezegd dat ik helemaal onder het bloed zat. in een tijd van enkele minuten stond ik boven een plas van mijn eigen bloed. Niet veel later lag ik erin omdat ik bijna flauw viel van al het bloed maar ook van de hevige buikpijn!.
Mijn moeder had onze buren gebelt, de buurvrouw heeft de dokter die gelukkig naast ons bedrijf zit gehaald.
De vertegenwoordiger die bij me was wilde een stukje wc papier halen om de make up die halverwege mijn gezicht zat van mijn gezicht af te vegen toen zag hij dat heel mijn toilet rood was van het bloed en moest zelf ook gaan zitten omdat hij zelf bijna flauwviel om wat er gebeurde.
Niet veel later kwam de dokter aangerend, nog steeds lag ik op de grond helemaal onder het bloed. Ik was bang, ik was in paniek en ik schaamde me! De dokter wilde me niet in mijn zaak laten, ik moest mee naar de praktijk. Dat betekende dat ik met heel de onderkant van mijn lichaam onder het bloed een stuk de straat over moest lopen, ik liep krom van de pijn. Alle mensen keken mij aan ik kon wel door de grond zakken van schaamte!
Bij de dokter werd al snel de ambulance gebeld omdat ik zo hevig bloede en zoveel pijn had en het er niet naar uit zag dat het zou stoppen en omdat ik niet bij mijn positieve was wilden ze me zo snel mogelijk in het ziekenhuis hebben. De ambulance kwam net binnen toen mijn moeder aankwam. Ik moest overstappen van het dokters bed naar de brancard en zag dat van de enkele minuten dat ik er op heb gelegen het hele bed onder het bloed zat waardoor ik nog meer in paniek raakte!
Nog steeds huilend van de pijn en totaal in paniek werd ik de ambulance in gereden en gingen we naar het ziekenhuis. In de ambulance werd de pijn nog heftiger en werd er alvast een infuus aangelegd.
In het ziekenhuis aangekomen moest ik bij de gynaecoloog op bed gaan liggen met mijn benen in de steunen, op dat moment spoot het bloed er letterlijk uit! Ik was zo vreselijk bang!
Alles maar dan ook alles zat onder het bloed! Zelfs tot op de muur! Mijn moeder was bij me en ik was bang dat ik dood zou bloeden! Ik riep dat ik niet dood wilde! Toen de dokter me duidelijk had gemaakt dat dat niet zou gebeuren, dat ik geopereerd zou worden was ik bang dat ik geen kinderen meer zou kunnen krijgen!
Hoe kon dit mij overkomen! Alles was toch goed zeiden ze bij u in de kliniek??
De gynaecoloog keek inwendig met een camera in mijn baarmoeder. Direct daarna werd de O.K. voor me klaar gemaakt en bang als ik was werd ik onder narcose gebracht! Ik moest geopereerd worden anders zou de bloeding niet stoppen!
Ik kreeg namelijk te horen dat mijn baarmoeder helemaal niet leeg was zoals jullie mij vertelden. Sterker nog een deel van de placenta was nog aanwezig in mijn baarmoeder!
Dat was de reden waarom ik ruim 3 maanden lang gevloeid heb! En ruim 3 maanden lang veel buikpijn gehad heb! Ik ruim 3 maanden zo slap was dat ik niks kon doen.
Wederom is er een behandeling uitgevoerd om mijn baarmoeder schoon te maken.
Wat er uit gehaald is hebben ze bewaard als bewijs.
Toen ik bij kwam op de uitslaapkamer heb ik letterlijk die kamer bij elkaar geschreeuwd van de pijn! De pijn was ondragelijk en direct hebben ze me pijnstillers gegeven.
In eerste instantie werd gezegd dat ik een nachtje moest blijven vanwege de pijn die ik had.
Ik werd ook nog eens erg ziek van de pijnstillers. Toen ik begin van de avond toch begon op te knappen mocht ik eind van de avond toch naar huis.
Na 2 weken moest ik terug komen voor controle, ditmaal was alles goed.
Omdat ik psychische ook behoorlijk in de war was heb ik een gesprek gehad met mijn gynaecoloog. Hij vertelde mij dat dit niet had hoeven gebeuren. Ook vertelde hij mij dat ik van geluk mag spreken dat het spiraaltje niet door mijn baarmoeder wand heen is gegaan mijn buik in omdat mijn baarmoeder niet leeg was. En dit spiraaltje dus nooit geplaatst had mogen worden.
Normaal ben je met een paar weken weer hersteld na een abortus en kun je verder met je leven. Kun je het verwerken en een plekje geven. Ik ben maanden lang elke dag geconfronteerd met mijn abortus waardoor ik het niet heb kunnen verwerken.
Ik heb maanden nodig gehad om op te knappen. Mijn lichaam heeft een enorme klap gekregen van al dat bloedverlies en geestelijk heb ik het ook erg zwaar gehad. Niet alleen ik maar ook mijn vriend die er vreselijk veel verdriet om had. Doordat ik maanden lang niet normaal heb kunnen werken heeft mijn moeder onze zaak te veel alleen draaiende moeten houden. Mijn moeder heeft er ook lichamelijk onder geleden omdat ze dit gewoon weg niet vol kon houden. Het heeft ook ontzettend veel geld gekost! Jullie hadden dit kunnen voorkomen! Wij hebben ongelofelijk veel leed gehad hierdoor.
Na de bloeding durfde ik het huis niet meer uit, bang dat het weer gebeurde. Elke keer had ik het gevoel dat ik weer wat voelde lopen rende ik weer naar de wc bang voor weer een bloeding. Dit meerdere keren in het uur! Ik durfde niet te gaan werken. Ik schaamde me tegen over alle mensen die het gezien hadden. De klanten die net waren binnen gekomen. De bedrijven hier omheen. Ik was bang dat het weer zou gebeuren.
Het is nu mei, bijna een jaar na de abortus. Nog steeds aanvaard ik dagelijks de consequenties van wat mij is overkomen. Ik ben veel moe, ben vaak duizelig en mis heel veel energie. Het heeft me ook vreselijk veel geld gekost. Al die tijd heb ik niet normaal kunnen werken. Ik ben klanten mis gelopen omdat ik niet in staat was om te werken.
Ik heb veel gehuild, wij hebben veel gehuild, mijn vriend en ik om wat er allemaal is gebeurd. Maar ik heb eindelijk de kracht om alles wat mij gebeurd is, wat jullie mij aangedaan hebben op papier te zetten. Zodat ik kan beginnen met het verwerken van wat mij is overkomen.
Op advies van mijn gynaecoloog schrijf ik u deze brief! Om het van mij af te schrijven, zodat ik het eindelijk kan gaan verwerken. Bij u in de kliniek zijn ze nalatig te werk gegaan! Door uw kliniek heb ik al die maanden geleden.
Lichamelijk, geestelijk en financieel ben ik er erg op achteruit gegaan en ik wil graag weten wat u daar op te zeggen heeft, hoe u dat denkt dit leed goed te maken.
Ik verwacht dat u op korte termijn een reactie zal sturen.
