Radar

Ik zit met een groot probleem en hoop dat iemand mij daar snel bij kan helpen if adviezen kan geven.
Mijn poes van 11 jaar oud heeft een tumor op haar voorpootje. Volgens de DA moet die poot er af. Als ik nu zeker zou weten, dat ze daarna helemaal opknapt, zou ik hier geen enkel probleem mee hebben. Maar ze heeft ook een hartprobleem (op de rontgenfoto was dat ook te zien, de vorm van haar hartje was niet helemaal goed). Verder waren er op de foto geen tumoren te zien, maar dat is geen garantie, want dan zou je eigenlijk een echo moeten maken. Wat wel te zien was, is dat ze ook een rugafwijking blijkt te hebben (ik geloof spondylose). Op zich zou ze met al haar problemen misschien wel redelijk kunnen leven, maar alles bij elkaar maakt het toch erg onzeker, volgens mij. En als haar pootje eraf moet, komt er natuurlijk veel meer druk te staan op haar rug en dat is natuurlijk een groot probleem nu daar ook afwijkingen zijn geconstateerd! Als ik mijn verstand gebruik denk ik: ik moet haar die ellende van een amputatie en leren lopen met 1 voorpoot niet aandoen, zeker niet met alle onzekerheden en waarschijnlijke pijn in het vooruitzicht.
Maar ze heeft nu pijnstilling en als ik haar nu bekijk, dan ga ik zo ontzettend twijfelen! Ze spint als ik haar aai. Ze wil liever niet meer echt bij me liggen (wat ze wel altijd deed, dus dat is ook veranderd), maar ligt nog wel in de buurt. Je ziet verder niet aan haar dat ze zoveel problemen heeft in dat lijfje. Hoe kan ik haar nou dan laten inslapen?! Maar de kosten die eraan verbonden zijn en levenslange medicatie na afloop: dat telt toch ook wel mee?! Als ik zekerheid had, deed ik het gelijk. Maar ik ben zo bang, dat ik haar een rotter leven teruggeef na de amputatie dan dat ze nu heeft en dat wil ik haar besparen. Ben ik dan een onmens? Ik kom er gewoon niet uit. Misschien heeft iemand hier ook ervaring mee en kan iemand mijj hierbij helpen?!!

Dag Luna je bent een groot dierenvriend. Een poes past zich snel aan, aan de situatie van een amputatie !

Ik begrijp jouw situatie en wat is het moeilijk om raad te geven. Als je haar niet wilt missen dan zou ik haar een kans geven.

Zelf hebben wij jaren geleden voor zwerfpoezen gezorgd en soms was er het moment van afscheid nemen.

Wat voor je beslissing je ook neemt ik wens je veel wijsheid toe en liefs voor de poes.

Sterkte !

Dank je wel voor je reactie! Vandaag hebben wij (mijn man en ik) nog eens heel goed en rustig nagedacht en besloten om onze lieve poes alleen pijnstilling te geven. Voorlopig reageert ze daar nl. erg goed op en ziet ze er nog gelukkig uit. De tumor zal zich naar alle waarschijnlijkheid wel gaan uitbreiden, maar ik heb geen idee hoe lang dat nog kan duren. Als ik haar pootje laat amputeren zal ze sowieso veel last gaan krijgen van haar rug en dat wil ik haar echt niet aandoen (als haar hartje het allemaal al aan gaat kunnen!). In feite laten we nu de natuur haar gang maar gaan, maar we besparen haar zo wel de ergste pijn. Laten inslapen gaan we pas doen als het echt zichtbaar niet meer goed met haar gaat. Met deze beslissing kunnen wij wel door. De andere twee opties waren eigenlijk voor ons geen opties, daar had ik nooit mee kunnen leven. Hopelijk kunnen we nog een poos van onze lieve allemansvriending blijven genieten en maken we de juiste keuze (maar ons gevoel zegt van wel)!

Heel goed van jullie dat je de poes nog een kans geeft.

Ik zal duimen voor de poes en wens jullie alles wat maar goed kan zijn

Wat een lieve reactie en dat terwijl jullie zelf zulk slecht nieuws hebben gehad! Ik wens jullie beiden heel veel sterkte toe. Ik zal hier nog wel een keer terug komen om te laten weten hoe het met onze poes gaat.

Vooral doen wat je hart zegt en waarvan je denkt dat het voor de poes het beste is. Dan kun je achteraf nooit spijt krijgen of je misschien niet toch wat anders had moeten doen.

Mijn poes was kort geleden ineens ziek en toen hebben we ook gedaan wat in onze ogen voor de poes het beste was. Bij deze ziekte was er nog hoop op herstel en daar hebben we dus moeite voor gedaan, maar het mocht helaas niet baten. Maar ik zit nu niet met het gevoel dat ik toch iets anders had moeten doen.

Dus als voor jullie poes het geven van pijnstilling het beste lijkt en leidt tot het beste en meest gelukkige leven voor de poes, dan moet je dat zeker doen.

Dat is inderdaad precies wat het probleem was. We hadden eigenlijk al min of meer besloten om het leven van onze poes te beëindigen, maar ik voelde me daar zo rot bij. Ik wist gewoon, dat het niet de juiste beslissing was op dit moment. Ze lijdt nu niet heel erg (dankzij de pijnstilling ook), maar dat gaat wel komen. En om haar dan nu al bij voorbaat een spuitje te laten geven, dat kon ik niet met mezelf verenigen. Ik heb hier ook rust bij. We genieten nu nog meer van haar (als dat al mogelijk was...) en we hebben onze kinderen er ook goed op voorbereid dat ze ziek is en dat we er alles aan doen om haar pijn te besparen. Maar nu kunnen ze wel langzaam aan het idee gaan wennen, dat ze er straks niet meer zal zijn en dat dat ook nog wel een tijdje kan duren, maar ook snel gebeurd kan zijn (daar is nl. niets van te zeggen). Het was de afgelopen week best veel stress hier in huis door al deze toestanden en de geconstateerde problemen bij onze poes. Ik weet dat ik geen spijt zal gaan krijgen van de manier waarop we het nu aanpakken. En dat is heel wat waard!

Ik wil je alle sterkte wensen
Liefs Vronie

Hoi Luna,

Ik leef met je mee! Ik heb zelf een poes van minstens 17 jaar. Ze kan ook ouder zijn, we hebben haar uit het asiel en toen dachten ze dat ze 1,5 jaar oud was, maar ze wisten het niet zeker. Ze is dus al 15,5 jaar bij ons!

Laatst merkte we dat ze niet lekker was, ze trok zich terug, plaste bloedspetters, dus wij gelijk naar de dierenarts met in ons achterhoofd haar hoge leeftijd.

Gelukkig bleek het om een blaasontsteking te gaan die goed te behandelen was, dus ze ging weer vrolijk mee naar huis. Maar de dierenarts gaf ons wel gelijjk een foldertje mee: Over leven en dood.

En dan word je wel aan het denken gezet! Ik weet dat ze oud is, dat elke dag is meegenomen, maar ik hoop stiekem dat ze ons de beslissing uit handen neemt en ooit zachtjes inslaapt (over 10 jaar of zo....)

Maar volgens de folder gebeurt dat vrij zelden.

Ik wens je heel veel sterkte toe, nu en ook straks, als het weer eens wat minder met haar gaat.