Radar

Ik zal proberen om mijn verhaal gestructureerd te vertellen, ik wil nog wel eens van de hak op de tak springen, zeker met emoties in het spel.

Zo werkt onze verhuurderscooperatie:

Je schrijft je in en zodra je een huis ziet (vermeld op de website en regionale krant) waar je interesse in hebt kun je reageren. Na anderhalve week is de sluitingsdatum. De persoon met de langste registratieduur krijgt een aanbiedingsbrief voor de woning. Je hebt twee keuze's: afwijzen (zonder concequenties) of aannemen.

Mijn verhaal en probleem:

In februari 2008 hebben wij gereageerd op een woning en deze aangeboden gekregen. In maart 2008 waren we helemaal gesetteld. Ik had al ruim een jaar medicijnen (anti-depressiva) en ik voelde me helemaal goed, we waren lekker gesetteld etc. en ik besloot in juni 2008 te stoppen onder begeleiding van mijn huisarts. En toen ging het mis! Ik kreeg paniekaanvallen, hyperventilatie, kon alleen maar huilen en tot overmaat van ramp was mijn thuis niet langer meer een thuis en vluchtte ik iedere minuut dat het mogelijk was naar mijn moeder (en mijn ouderlijk huis).
Door dat ik met de medicatie was gestopt ben ik met mijn pootjes op de grond gekomen en heb ik ingezien dat ik daar helemaal niet op mijn plekje zit. Ik heb weer moeten starten met mijn medicatie.
Ik heb mijn probleem enigzins kenbaar gemaakt bij de woningbouw, maar je hangt je vuile was niet graag buiten. Ik heb bij de woningbouw aangegeven dat ik totaal niet kan aarden en zsm weg wil uit dit dorp.
Het huis is helemaal naar mijn zin, leuk ingericht en naar onze smaak gemaakt. De enige reden waarom ik weg wil is omdat ik me gewoon niet op mijn gemak voel, er komt niets uit mijn handen, ik ga niet lekker naar huis na een dag werken.
Kortom, ik voel me gevangen in ons huurhuis. Kopen is geen optie, anders had ik allang iets (overhaast) gekocht denk ik. En alles hier in de buurt is van een en dezelfde woningbouw. We hebben nu inschrijfdatum febr. 2008 wat inhoudt dat we de eerste 2 tot 4 jaar weinig tot geen kans maken op een andere huurwoning. We zullen dus echt een andere oplossing moeten verzinnen en ik weet niet wat onze rechten zijn.

Ondertussen reageren we wel op vrijkomende woningen in de 2 dorpen waar ik me wel thuis kan voelen. En dat is vrijwel tweewekelijks, maar ja...die inschrijfdatum.

Ik heb tot mijn 12e in dorp A gewoond, daarna naar dorp B gegaan en met het samen wonen naar dorp C. Daar kan ik dus niet aarden. Dorp B & A zijn nu een optie.

Ik hoop dat er iemand is die ons verder op weg kan helpen?!

Misschien kun je woningruil proberen?
Overal advertenties plaatsen op internet en in supermarkten en kranten etc. Misschien wil er wel iemand vanuit dorp A of B naar dorp C.
Niet geschoten altijd mis.

Dat heb ik inderdaad al gedaan, tot op heden niets opgeleverd.
Ook woningruil met een leegstaande woning bij de woningbouw geopperd, maar daar doen ze niet aan. Terwijl je toch zou zeggen dat het hun niets uit moet maken of ze nu woning A of B weer moeten verhuren.

Hallo,
Ik herken het een en ander uit je verhaal.Ik ben een jongen van 28 en ik woonde drie jaar in de straat bij mijn moeder.Ik gebruikte ook antidepressiva:Cipramil.Ik voelde mij begin dit jaar heel goed en ik besloot af te bouwen met begeleiding van een arts.En toen ging het mis.Ik zat niet meer lekker in mijn vel.En ik kreeg ruzie met de buren omdat ik niks meer van hun kon verdragen.Ik ergerde me wel vaker aan hun maar dat was maar even en dan was ik het snel weer vergeten.Want ze waren vaak luidruchtig en hun kinderen heel vervelend.Maar sinds ik stopte met de antidepressiva kon ik niks meer hebben en ik ben boos geworden op de buurvrouw.Toen werd het steeds erger en ik voelde mij niet meer op mijn gemak in huis.Ik voelde me heel gestresst en ik vluchtte steeds naar mijn moeder.
Er kwam toen een bemiddelingsgesprek en de buren kwamen heel kwaad binnen en we moesten allebei alleen komen maar de buurvrouw nam toch haar vriend mee en hij bedreigde me.Toen is er toch een gesprek geweest eerst zonder haar vriend en later kwam hij erbij.Maar na dat gesprek voelde ik me niet lekker meer in mijn huis.Ik voelde mij heel gestresst en angstig.Ik ben zelfs opgenomen geweest.Toen ik net weer thuis kwam bood de woningbouw mij een ander huis aan.Ik twijfelde heel erg en heb het toch gedaan waar ik nu heel veel spijt van heb want ik wou eigenlijk niet weg daar.Toen ik kwam om het huurcontract te ondertekenen zei ik dat ik liever bleef.Maar de woningbou zei dat als ik weer problemen zou krijgen dat ze me dan niet meer helpen en toen heb ik toch getekend.Toen ben ik verhuisd en ik kon niet wennen in het andere huis en ben ik een woningruil aangegaan naar een ander huis.En heb nu weer spijt van de ruil want de woningbouw had mij gewaarschuwd omdat de vorige bewoonster daar problemen met de buurman heeft gehad.En ik had nog een afspraak met de woningbouw dat als ik niet kon wennen in het huis wat ze mij toen aan hadden geboden dat ik dan urgentie zou krijgen in januari maar dat geldt nu niet meer natuurlijk.En hier voel ik mij ook niet thuis.Ik wil het liefste terug naar mijn oude straat.
Dit wilde ik ff kwijt.
Ik zal nu maar stoppen want het wordt wel een erg lang verhaal.

Groetjes,
Melvin.