Radar

6 jaar geleden ben ik begonnen met Paroxetine. 20 mg per dag. En o, wat een wondermiddel! En ook zo makkelijk. Iedere 3 maanden een mailtje naar de receptenlijn, en hup! Weer voor 90 dagen pilletjes. Geen huisarts die vroeg of ik niet eens wat anders moest proberen dan alleen maar slikken. En waarom zou ik zelf het initiatief nemen? Ik voelde mezelf er toch goed bij? En die pilletjes waren (volgens de huisarts) zóóóó onschuldig… Beste huisarts, waren je met paroxetine-bonus-puntjes bij elkaar gespaarde, door de fabrikant betaalde weekendjes weg gezellig?! Na al die jaren met hulp van mijn lieve en verstandige vriendin toch eindelijk naar het Riagg gestuurd. Een hele goede therapeute, ben binnen 10 sessies klaar om af te bouwen en het verder zelf te doen. Wel voorzichtig afbouwen hoor. Eerst van 20 naar 15. In stapjes dan, want de pilletjes zijn op geen enkele manier normaal doormidden te breken. Steeds een kleiner brokje dan maar. Alle ontwenningsverschijnselen die in de bijsluiter staan krijg ik. Ziek, maar ik zet door. Dan van 15 naar 10. En nu ik op 10 zit… De hele dag geluiden in mijn hoofd. Niet bij de oren, maar IN mijn hoofd! Als ik mijn hoofd draai, als ik mijn ogen beweeg, ik word er STAPELGEK van! Moet om 16.00 echt een paar uur gaan slapen, want ik hou het niet meer vol! Vanmorgen ben ik dan toch maar weer eens naar de huisarts gestapt. Ik vertel de symptomen, vervolgens moet ze op internet zelf gaan zoeken naar de onttrekkingverschijnselen… nee, het staat er niet bij…. Dat zei ik toch al? En nee, ze wist niet of het ontwenning was, of misschien “iets blijvends”. Handig om dat te zeggen tegen iemand die hard bezig is om zijn hypochondrie onder controle te krijgen! Na 5 minuten dus weer weg bij de huisarts. Wat heb ik daar nou eigenlijk gedaan? Ik had het net zo goed aan mijn hond kunnen vragen! Ik ben nu zó ontzettend boos! Boos op de huisarts: waarom heb je een verslaafde van mij gemaakt? En boos op de fabrikant met de slappe bijsluiter. Alsof het afkicken vervelend is, maar verder is het allemaal niet zo héél erg… Boos op de fabrikant? Ik HAAT die lui inmiddels! Stelletje criminele drugsdealers! Daarom staat voor mij nu vast: ik ga door, ik MOET van die troep af. En als ik weer ben wie ik ooit was…. Kijken hoeveel mensen ik bij elkaar kan vinden om te kijken wat we tegen de fabrikant kunnen doen. Deze legale criminaliteit moet stoppen! Ik ben benieuwd naar de reacties die ik op dit forum krijg. Ik hoop veel. Reageer als je net zo boos bent als ik!

Niels,

ooit van eigen verantwoording gehoord?
Niemand, maar dan ook niemand heeft jou gedwongen om te slikken!
Bij elke pil zit er een bijsluiter, tja, als je deze niet wil lezen en daar pas na 6 jaar achterkomt?
Jou huisarts heeft geen verslaafde van jou gemaakt, hij goot die pil niet in jou mond, die slikte jij zelf!
Jouw verantwoording, simpel zat!

Amstel bier zegt ook niet dat het verslavend kan werken, is mijn verantwoording hoe ik daar mee om ga!

Beste kaarsje,

Als je mijn stukje goed leest zie je dat ik schrijf dat ik daar vrij makkelijk in ben geweest. Maar een arts die klakkeloos voorschrijft zonder eens te kijken hoe het met zijn patiënt gaat? Hij weet immers de gevolgen, die staan echt niet in de bijsluiter hoor. Ik heb tenminste nergens zien staan dat paroxetine verslavend is. In amerika zijn er al heel wat rechtszaken geweest met een veroordeling, dus bewezen dat het verslavend is. En aan Amstel bier begin je niet omdat je ziek bent! Dat drink je omdat het lekker is. Paroxetine neem je als je ziek bent, ik neem ze niet omdat ze zo lekker zijn. Een arts heeft toch wat meer verantwoording naar zijn patiënt dan een fabrikant van bier naar de consument.

Ik ben het met beide reacties eens. Allereerst is het inderdaad zo dat je altijd verantwoordelijk bent voor je eigen leven en Niels met boosheid op alles en iedereen kom je niet verder. Ik snap je wel, maar je kunt je energie beter stoppen in het afbouwen van de medicijnen. Aan de andere kant is het wel een feit dat deze anti-depressiva heel makkelijk worden voorgeschreven en jaar in, jaar uit. Er wordt grof geld mee verdiend en als mensen na jarenlang gebruik willen afbouwen, krijgen ze te maken met keiharde ontwenningsverschijnselen. Er is niemand die het daar over heeft als je er aan begint en huisartsen zijn onvoldoende op de hoogte van de werking van de medicijnen. Ik slik zelf efexor en afbouwen is geen makkie. Zag gisteren een uitzending van Zembla over anti-depressiva via internet en daaruit bleek dat er inderdaad een hele handel op gang is met deze middelen als seroxat, efexor, prozac etc. Een vrouw slikte het al 13 jaren en iedere keer ging het afbouwen mis, waardoor ze nu dus medicijnen slikt omdat ze de afkickverschijnselen niet wil verdragen. Ik herkende dat...iedere keer afbouwen en dan toch weer beginnen omdat de klachten hevig waren. Niels, een tip...je moet heel langzaam afbouwen en daar heel veel tijd voor nemen. Misschien moet je eerst een tijdje op 15 blijven en daarna pas weer verder. Het is goed dat deze discussie op gang komt...ook bij huisartsen moet het besef komen dat het niet zo onschuldig is dan dat vaak gedacht wordt.
groeten Antonie.

Hoi Niels,

Ik weet wat je meemaakt! Volhouden hoor!

Ik heb een lieve vriendin, die een aantal jaren geleden in een zware situatie terecht kwam. Al gauw zocht ze hulp bij huisarts. Die schreeft haar slaappilletjes voor, zodat ze in ieder geval 's nachts de broodnodige rust kreeg. Helaas, brachten die pilletjes andere problemen met zich mee. Dus, weer terug naar huisarts. Dan maar aan de antidepressiva. Toen zij het recept mee kreeg vertelde haar arts wel dat ze na een jaar zou moeten stoppen. (Zij zou dan ook weer in rustiger vaarwater zitten.) Een jaar later kaartte ik het voorzichtig (!) aan bij haar: "Goh, slik je nog die medicijnen? Zou je daar nu niet eens mee stoppen?" "Nee hoor!" En ze vertelde me allerlei smoesjes waarom ze er niet mee moest stoppen. De huisarts ging daar mee akkoord. (Terwijl ze in mijn ogen die rommel niet meer nodig had, het is een schijnveiligheid die ze ontwikkeld heeft.)

Uiteindelijk heeft ze het geprobeerd om te stoppen. Maar direct kreeg ze knallende hoofdpijn en was ze 1 grote stressbom. Dus... "Ik kan er niet zonder, ik heb ze nodig." Vandaag slikt zij ze nog steeds. En geen haan die er naar kraait!

Ik studeer psychologie en ik ben van mening dat mensen die door zwaar weer gaan (verlies van een dierbaar persoon, ontslag, scheiding, financiele problemen, post traumatisch stress syndroom, hypochondrie, ed.) niet naar medicijnen moeten grijpen. Het lost namelijk het probleem niet op, het maskeert het probleem! En wil je vervolgens stoppen met medicijnen dan komen de problemen in alle hevigheid weer naar boven. Huisartsen zouden daarom hun patienten (die op zoek zijn naar de Quick Fix) moeten doorverwijzen naar een psycholoog/therapeut/psychiater. Onder begeleiding kunnen patienten, eventueel ondersteund door medicijnen zoals antidepressiva, geholpen worden.

Zodra de patient wil stoppen, moet je behoorlijk stevig in je schoenen staan! Want de meeste mensen krijgen onttrekkingsverschijnselen. En daar moet je doorheen! Net als een drugsverslaafde, je wordt eerst ziek, voordat je gezond kan worden.

Niels, ik snap dat je heel boos bent op de industrie en op je huisarts. Ik kan mij dat goed voorstellen, je voelt je zo machteloos en alleen! (boosheid hoort trouwens ook bij onttrekkingsverschijnselen)

In reactie op Kaarsje: Natuurlijk is hij niet gedwongen. Maar je gaat met je problemen naar je huisarts, die schrijft je iets voor. Hiermee heb je gedragen verantwoordelijkheid! De arts is expert, jij als patient niet. In het begin is de patient uiterst tevreden, de quick fix! Vervolgens probeert de patient misschien zelf wel te stoppen, maar zal snel teruggaan, vanwege de ontwenningsverschijnselen.
De huisarts moet om de drie maanden opnieuw bekijken of jouw aanvraag wel weer afgegeven kan worden. De huisartsen zijn te druk, maar het zou toch de bedoeling moeten zijn, dat hij/zij, als expert, de patient nog eens vraagt om te langs te komen en/of het recept niet klakkeloos te verstrekken.

Het is tevens al jarenlang bekend dat de farmaceutische industrie berust is op geld! Zo sprak ik laatst een onderzoeker over een nieuwe vorm van kankerbestrijding. Maar de industrie werkt niet mee, omdat de middelen per persoon gemaakt dienen te worden. Dit is veel te duur en daarom moet men blijven onderzoeken... En dat terwijl sommige mensen nu geholpen zou kunnen worden.

Tot slot, alcohol, roken en drugs zijn verslavend, dat weten we allemaal. Toch moet het op de sigarettendoosjes staan! Met medicijnen is dat anders. Men neemt de medicijnen niet voor de lol of omdat het lekker is. Ze hebben hulp nodig. En die mensen moeten beschermd/ begeleid worden door experts.

Hallo allemaal,
Ook ik heb jaren aan de ad gezeten en op het moment dat ik het nam was het een uitkomst ik zou niet weten wat er anders was gebeurt.
Maar inderdaad de mate van voorschrijven zonder communicatie met de patient gewoon hup een herhalingsrecept vind ik niet goed. Zo wie zo vind ik het niet goed dat een huisarts dit middel mag voorschrijven dit zo moeten gebeuren door een psychiater die heeft mag ik aannemen echt verstand van deze mediciatie.
Ik ben er na jaren van af geraakt, heel wat keren proberen te stoppen en doordat er niet veel bekend was over het afbouwen ging dat elke keer weer grandioos mis. Ondertussen een expert in het afbouwen heb ik het over twee jaar uitgespreid en met behulp van een psycholoog om alle onverwerkte dingen die er nog zaten (want die blijven bestaan ook met ad alleen douw je die lekker weg).
Ik ben nu eindelijk medicijnen vrij, heel moeizaam, heel veel terugvallen maar ik ben op de been gebleven en stapje voor stapje gaat het weer veel beter met me.
Heel veel leren van je eigen valkuilen en technieken van de psycholoog hebben mij geholpen.
Aan de ene kant ben ik blij dat de ad mij geholpen heeft maar aan de andere kant was het wel fijn geweest als ik gelijk naar een goede therapeut gestuurd was want nu heb ik maar wat aangemodderd al die jaren. Een goede voorlichting over wat de ad met je kan doen als je gaat afbouwen zou ook heel fijn zijn. Want volgens de huisarts moest ik elke keer maar weer opnieuw beginnen terwijl het dus allemaal ontrekkingsverschijnselen zijn die hij waarschijnlijk ook niet wist.
Niels succes met verder afbouwen maar doe het heeeeeeeeeeeeeeeel erg langzaam dan kom je er wel.

Ik voel toch even de behoefte om te reageren op Johan38. Ik weet uit eigen ervaring dat afbouwen een hoop narigheid met zich meebrengt en dit heeft niet alleen te maken met het feit dat je oude persoonlijkheid terugkeert. Tuurlijk zul je meer ups en downs voelen zonder de medicijnen, maar dat is ook het leven. Het is nooit altijd alleen maar rozegeur en maneschijn. Je gaat me net iets te makkelijk voorbij aan het feit dat heel veel mensen dezelfde narigheid ervaren tijdens het afbouwen. Dit zegt ook iets over de medicijnen. Het feit dat deze discussie nu op gang komt, heeft er ook mee te maken dat heel veel mensen na jaren gebruik er van af willen en tegen deze zaken aanlopen. In jou optiek zou het betekenen dat al die miljoenen mensen die AD's gebruiken, hun hele leven het zouden moeten gebruiken en daar geloof ik absoluut niet in. Er zal zeker een handjevol zijn dat gewoon beter af is met AD's maar een heleboel mensen zullen na verloop van tijd weer heel goed zonder functioneren, maar krijgen problemen met afbouwen. Hier kun je niet omheen. Ook zijn er steeds meer geluiden dat mensen zich heel afgevlakt voelen na jaren gebruik. De reden dat ze er van af willen, is dan dat ze weer meer willen voelen in het leven. Dat is ook mijn persoonlijke verhaal. Ik zal niet alleen afgeven op de medicijnen, want ze zijn ook goed voor me geweest gedurende een bepaalde periode, maar na jarenlang gebruik weet ik niet meer hoe het is zonder medicijnen en ik weet wel dat het een enorme worsteling is om daar achter te komen. Toen ik er jaren geleden aan begon is me dat (en een heleboel anderen) niet verteld en daarom vind ik dat er anders naar de medicijnen gekeken moet worden. Het feit dat ze makkelijk voorgeschreven worden en dat er een enorm veel geld mee verdiend wordt, is daar zeker debet aan. Ik vind toch dat er iets genuanceerder naar gekeken moet worden. Antonie

bericht verwijderd door gebruiker.

Beste Johan,

Het is nooit mijn bedoeling geweest in het leven om verantwoording in de schoenen bij anderen te schuiven. Mijn motto is juist dat je verantwoordelijk bent voor alles wat er in je leven gebeurt. Het feit dat er hele forums gewijdt zijn aan anti-depressiva is niet voor niets. En dat zijn heus niet allemaal hypochonders etc...heel veel mensen ervaren heel veel problemen met het afbouwen van hun anti-depressiva medicijnen. Ik blijf erbij dat het veel te makkelijk wordt voorgeschreven. Het verhaal van serotonine-tekort is ook zoiets...hebben alle mensen die deze medicijnen slikken serotonine tekort? Hoe stel je overigens zoiets vast? Bij mij is dat niet vastgesteld, alleen door de arts gezegd op basis van klachten. Er is nog weinig bekend wat deze medicijnen op de lange termijn met iemand doen. Heel veel mensen hebben het over een vlakheid in hun gevoelsleven waar ze vanaf willen. Je kunt niet ontkennen dat er ook veel negativiteit is over de medicijnen en ze worden heel snel voorgeschreven en dan is niet vastgesteld dat er sprake is van serotonine-tekort. Gelukkig leven we in een vrij land en heeft iedereen recht op zijn/haar mening. Ik ben het voor een deel met je eens, maar dat deze medicijnen niet eenvoudig zijn af te bouwen voor iedereen staat voor mij als een paal boven water. Ik spreek ook uit eigen ervaring.

Hallo Johan,

Bedankt voor je reactie. Ik wil nog een kleine toelichting geven. Het zijn niet de oude klachten die ik nu terug krijg. Natuurlijk zijn ze er wel, maar dankzij goede therapie kan ik daar nu goed mee omgaan. Daarom wil ik ook stoppen. Het zijn ook de andere ontwenningsverschijnselen niet. Vervelend, maar ik weet waarvoor ik het doe. Het grootste probleem zijn de sissende geluiden in mijn hoofd. Dit staat niet in de bijsluiter bij ontwenningsverschijnselen. En als je huisarts dan zegt het ook niet te weten en ondertussen zelf zit te zoeken op internet.... En als klap op de vuurpijl ook nog eens zegt dat het misschien iets blijvends is...
Door een beetje luisteren van een andere arts en een goede tip voor de juiste therapie heb ik mijn klachten vrijwel 100% onder controle. Het was een arts waar ik toevallig heen moest. Ik moest tijdens mijn vakantie voor huidklachten naar de dokter. De Belgische arts (wetenschapper aan de universiteit van Leuven) vroeg of ik medicijnen slikte. Ik vertelde van de paroxetine. Hij vroeg waarom ik het slikte en hoe lang al. De man sloeg achterover van verbazing toen ik hem vertelde dat ik het al 6 jaar slikte! En dat ik een huisarts had die dat zonder overleg / controle maar bleef geven. Hij vertelde mij dat je deze medicijnen nooit zonder begeleiding en therapie moet nemen. Na een uitleg van mij in 1(!) minuut over de klachten die ik had kwam hij meteen met een tip voor de juiste therapie: cognitieve therapie. Ik ben dat gaan doen bij het Riagg, en na 10 sessies was ik vrijwel klachtenvrij! WAAROM is mijn huisarts niet met dit voorstel gekomen?
En dat is mijn grootste klacht. De roekeloosheid waarmee recepten eindeloos worden gegeven. Een goede arts denkt mee met zijn patiënt, net zoals ik mee denk met mijn klanten. Natuurlijk heb je zelf ook verantwoordelijkheid. Maar als mijn tandarts zegt dat ik een gaatje heb vertrouw ik daar ook op en laat ik het gaatje vullen. Je vertrouwt op een arts. En als je ziek bent ga je op het advies van je arts af, hij is toch de man met de opleiding en kennis? Hij heeft de macht om je te laten slikken en de verantwoording om je te begeleiden. Anders had hij een andere studie moeten doen voor een baan waarbij hij geen verantwoordelijkheid heeft.
En nog iets: uit de diverse rechtszaken in Amerika blijkt ook dat de fabrikant vele bijwerkingen heeft verzwegen, onder andere van het verslavende effect. En dat steekt me ook enorm, het liegen voor geldgewin. Dat we met 1.000.000 mensen in dit landje die troep slikken klopt gewoon niet. Reken eens uit wat een omzet daarmee gemoeid is!

bericht verwijderd door gebruiker.

Dat is nou juist wat ik wou zeggen, een goede arts?
Dat ik in een depressie kwam, kreeg ik pillen, ik weet zowaar de naam niet meer, want ik was helemaal de weg kwijt, ik wist niet eens meer wat een afstandsbediening was en zat er mee aan mijn oor!
Later kreeg ik seroxat, wel meteen voor een half jaar en mocht ik bellen als ik meer nodig had. Ik had, nee, dit is niet de hulp die ik zoek, je kan vertrouwen op expertise, die je eigenlijk wel kan verwachten bij de doktoren, of je kan zeggen, nee, dit slik ik niet. Ik ga niet met een vinger wijzen, maar een pil is makkelijk voor geschreven en makkelijk te slikken. Neemt dat het probleem weg, nee, komt een probleem bij!
En dat is helaas nu wat jullie ervaren, maar toch blijf ik erbij, was je eigen keuze om het te gaan slikken.
Ik lees vaak de bijsluiters van wat de dokter mij voor schrijft en dan heb ik echt niet, dat ga ik echt niet slikken! Je komt er voor een oplossing, niet voor een verslaving erbij, maar, nogmaals, we kunnen hier allemaal lezen en dus eigen keuze, hoe hard het ook mag klinken.

Daar ben ik het helemaal mee eens! Je moet altijd de verantwoordelijkheid voor je leven bij jezelf houden. Je schiet er niets mee op om iedereen (arts, pillenfabrikant etc) de schuld te geven, maar het is wel goed dat er een discussie ontstaat over het gemak waarmee deze pillen worden voorgeschreven en alle nare bijverschijnselen van dien!

Hoi Antonie,

Ik ben het er wel mee eens, wat mezelf betreft. Dat geldt ook voor veel andere mensen, maar vergeet niet dat er ook mensen zijn die zo ziek zijn dat ze zelf niet weten wat ze moeten doen. Ieder persoon is weer anders. Hoe labiel is de patiënt? Ik ken iemand die zijn vrouw en 2 kinderen is kwijtgeraakt bij een ongeluk. De man was TOTAAL van de wereld. Heel labiel door wat er met zijn gezin is gebeurd. Ook hij kreeg medicijnen. Dan heeft de arts wel een grote verantwoording om scherp te controleren. Dat heeft zijn arts overigens keurig gedaan. Net als de Belgische dokter bij mij. Goede begeleiding is een must. Ik kan me heel goed vinden in het verhaal dat Chantal schrijft. Zij studeert psychologie en geeft heel duidelijk aan hoe een arts met dit soort situaties om zou moeten gaan. Ik kan me daar heel goed in vinden. Natuurlijk heb ik mijn eigen verantwoording, maar dat sluit mijn huisarts absoluut niet uit van zijn verantwoording. Waar zouden we anders nog huisartsen voor nodig hebben? Dan kan ik de diagnose via een beetje googelen zelf wel doen.

Uiteraard, patienten zijn zelf verantwoordelijk en nemen zelf de pillen in de hand. Maar helaas, wanneer het psychisch niet goed met je gaat, wil je zo spoedig mogelijk van je klachten af. Dit komt tevens omdat we in een maatschappij leven, waar men van je verwacht dat je op (hoog) niveau presteert. (huis, gezin, werk, sociale leven, auto, sporten, etc) Dan is het niet zo vreemd dat in landen als Afrika ad in kleinere hoeveelheden wordt voorgeschreven.

Daarnaast zie je dat het tegenwoordig "ok" is als je een psychische stoornis hebt of dat je bij zwaar weer extra ondersteuning zoekt bij een therapeut of coach. Gelukkig "mag" je deze problematiek nu aangeven en bespreken.
Vroeger was dat gewoon NOT DONE, men was toen natuurlijk ook depressief, maar je moest gewoon door. Vandaar dat in 2009 zoveel mensen ad slikken.

Mensen met depressies willen/moeten weer z.s.m. normaal functioneren, dus grijpen ze naar een quick fix, de medicijnen! Het eerste belang voor hen (en hun omgeving) is overleven! Daarom gaan ze naar een huisarts. "Als 't beter gaat, zie ik wel weer verder..." (Dan neemt de patient toch het heft in eigen handen/ verantwoordelijkheid? Men HEEFT soms geen keus! Zeker niet als je niet meer weet wat je doet! Niet waar?)

Tevens moet je wel heel sterk in je schoenen staan (en op dat ogenblik ben je juist labiel!) om het recept niet op te halen en/of de pillen niet in te nemen, vanwege eventuele mogelijke bijwerkingen en/of gevolgen.

Niels, jij weet ook wel dat je de strijd tegen de industrie niet zal winnen. Maar de discussie moet wel degelijk aangekaart worden!
Luister goed naar je therapeut, hij/zij kan je er door heen helpen. En bedenk je: er is licht aan het einde van deze lange donkere tunnel. Neem de tijd, rust en probeer je te focussen op je einddoel: Je oude zelf weer zijn!

En dan nog even over de ontwenningsverschijnselen: Ik ben het niet eens met het feit dat je dan weer opnieuw geconfronteerd wordt met je "oude" klachten. Vaak zijn de klachten juist van heel andere aard, die ook weer op een vervelende manier je leven beïnvloeden. Niemand kan oordelen hoe jij je klachten ervaart. We hebben allemaal verschillende pijngrenzen.
Daarnaast geven de pillen een schijnveiligheid en vlakken ze de emoties af. Ga je afbouwen, dan komen die emoties weer naar boven en die moet je opnieuw leren canaliseren. Dat kan alleen maar met therapie.

Succes allemaal!
Chantal

Hoi ik heb al 8 jaar last van paniekaanvallen. Toen ik er net last van had kreeg ik van de ha medicijnen, maar daar werd ik zo beroerd van dat ik ermee moest stoppen. Ik heb in de daaropvolgende jaren allerlei cursussen gevolgd, tijdens de cursussen ging het best goed. Maar zo gauw die voorbij waren, kreeg ik weer last. In december ben ik weer terug bij de ha geweest en hij stelde paroxetine voor, in eerste instantie zag ik dat niet zo zitten, maar ik wilde toch eindelijk eens van mijn angsten af. Ik ben toen begonnen met 1 tablet per dag van 20 mg. Daar merkte ik niks van alleen de bijwerkingen wel dus. Ik wilde er weer mee stoppen maar de ha adviseerde mij 1 keer per dag 30 mg. Dat gedaan, in het begin weer last van bijwerkingen. Maar sinds januari heb ik nergens meer last van. Ik ben in juli begonnen met afbouwen. Eerst overgegaan op 20 mg. geen verschil met de 30 mg. Toen overgegaan op 10 mg. nog geen verschil. Alleen heb ik wel sinds ik op de 10 mg. zit dat ik verkouden blijf, nu dus al 4 weken. Sinds 1 1/2 week ben ik nu om de dag 1 keer 10 mg. aan het pakken. Ik heb soms ook zweetaanvallen. Maar nu heb ik vorige week een keer en gisteren ook, dat ik midden in de nacht wakker word en dan van beneden heel opgewonden ben, net of ik ieder moment kan klaar komen. Weet iemand of dit ook bij de bijwerkingen hoort?

Graag zou ik willen weten, wat deze medicijnen voor invloed op het autorijden hebben.
Mijn schoonmoeder slikt dit middel al ruim 1 1/2 jaar, en raakt ook de depressie niet kwijt.
Huisarts blijft het voorschrijven, eerder dosering verhogen( nu 50 mg per dag) dan afkicken.
Mijn schoonmoeder heeft ook therapie gehad, maar heeft geen zin om daar mee door te blijven gaan.

Ze is erg onzeker achter het stuur, maar wil persé blijven autorijden.
Heeft 2 aanrijdingen veroorzaakt die gemeld zijn bij de verzekering, maar andere schades claimt ze niet, worden direct betaald.

Ondanks protesten mag ze nu via CBR gewoon weer blijven rijden( ondanks het minime zicht dat ze heeft n.a.v. een Tia vorig jaar)

Paroxetine kan erg verslavend zijn.

Maar wat je wel moet doen als je er vanaf wil. moet je wel de oorzaak van je probleem aanpakken. paroxentine is alleen een middel om je emoties af te vlakken.
Dus ga wel aan het werk met de oorzaak waarom je de medicijnen nodig had...

Toevallig vind ik hier hetzelfde onderwerp als op een ander forum, daar heb ik mijn ervaring met Paroxetine ook verteld:

Paroxetine heeft mijn leven gered, zeg maar...
Na een zeer traumatische ervaring was ik in een zware depressie beland, zo erg dat ik overwoog om “eruit” te stappen. Ik at niet meer en ik sliep niet meer. Gesprekken met de psycholoog hielpen niet, integendeel. Na mijn zoveelste huilbui werd in overleg met mijn huisarts besloten tot Paroxetine
Die huisarts (ik ben hem eeuwig dankbaar...) heeft het zeer goed begeleid. Eerst drie dagen, terugkomen, nog eens drie dagen, dan een week, enz. Alleen om te kijken hoe ik erop reageerde, en dat was precies volgens de boekjes. Hij legde me ook precies uit hoe het zou werken en wat ik kon verwachten: de eerste 2 weken suffig en slaperig, en na drie weken zou het gaan werken. Dat klopte precies! Ik ging weer normaal functioneren in mijn sociale leven, en kreeg weer plezier in mijn werk.
Wat de huisarts me óók op het hart drukte was dat ik minstens driekwart tot een heel jaar ermee moest doorgaan, en niet moest denken: “Nou gaat het weer goed, ik kan nu wel weer stoppen,” want dan zou ik onvermijdelijk in een dieper gat terugvallen dan waar ik net uitgeklommen was. En ALS ik na dat jaar wilde afbouwen, moest dat zeer zeer zéér geleidelijk!
Eén keer ondervond ik per ongeluk de afkickverschijnselen, toen ik een paar dagen op familiebezoek was en de pillen was vergeten: een soort electrische schokjes in het gezicht, een onaangenaam gevoel.
Na anderhalf jaar ben ik begonnen met afbouwen: eerst om de dag een halve i.p.v. een hele, toen wat vaker totdat ik op een halve per dag zat. Dit duurde al zo’n 2 maanden. Toen af en toe een dag overslaan enz. tot ik op een halve per 2 dagen zat. Weer 2 maanden verder. Daarna de afstanden steeds langer gemaakt, en tenslotte pas iets genomen als ik iets voelde wat op die afkickverschijnselen leek. Dat duurde steeds langer tot het op den duur helemaal wegbleef. Ik was weer clean! En ik voelde me goed! Nog steeds! Bij elkaar heeft het afbouwen ruim een half jaar geduurd…

Alles hangt dus af van een goede begeleiding. Degenen die slechte ervaringen met het middel hebben gehad zijn òf niet lang genoeg doorgegaan, òf te abrupt gestopt (cold turkey, uit den boze!). Hier ligt een taak voor de huisarts!! Ik heb geluk gehad met de mijne...
Mocht ik ooit weer in een dergelijke situatie belanden dan zal ik zelf bij de huisarts (een andere, ik ben verhuisd) wéér om hetzelfde middel vragen. Ik heb ervaren dat het werkt!

ik wil even reageren op Niels1968
ik gebruik zelf al 9 jaar paratoxine (seroxat), en ben ook bekend met ontwenningsverschijnselen want ik heb diverse afbouwpogingen gedaan. De langste periode dat ik gestopt ben was 3 maanden.
De omtwennigsverschijnselen waren niet prettig (geluiden in mijn hoofd, oorsuizingen, duizeligheid, heel gauw emotioneel, onrust, nachtmerries enz.)
toch hield ik het vol. Dat ik (telkens) weer begonnen ben met slikken heeft te maken met het feit dat ik klaarblijkelijk een verstoorde serotine huishouding heb in mijn hersenen. want na de ontwenningsverschijnselen kreeg ik weer last van mijn oude klachten: paniek- en angststoornissen en onrust. En daar heb ik jaren mee rondgelopen voordat ik de medicijnen slikte. Seroxat heeft mijn leven van ellende weer leefbaar gemaakt. Natuurlijk, ik had ze liever niet geslikt, maar geloof me ik heb alles geprobeerd om van mijn klachten af te komen: psychotherapie, alternatieve geneeswijzen, homeopathie enz. Niets heeft mij ooit echt geholpen behalve de medicijnen. Wat ik wil zeggen is dit: er zijn mensen die niet zitten met onverwerkte trauma's of depressies maar een stoornis hebben in de hersenen, waar alleen medicijnen helpen. Proefondervindelijk heb ik gemerkt dat zonder paroxetine mijn leven weer een doffe ellende wordt, dus ik heb geen keus; slikken of een leven vol angsten, fobie en onrust. Ik berust erin dat ik bepaalde pillen moet slikken; overigens gebruik ik al jaren een half pilletje (10 gr.). Telkens als ik minder gaat het weer fout, dus voorlopig blijf ik dat halve pilletje slikken. Dit is mijn verhaal om aan te geven dat paroxetine ook mensen helpt, die liever ook niets slikken maar het nodig lijken te hebben.