Radar

In een viertal Dexia zaken heeft het Gerechtshof Amsterdam de bakens wederom verschoven ten voordele van de leasebanken.
In de arresten gepubliceerd op 2 december (voor de katholieken ''Allerzielen'' toch al een droevige dag) bepaalde het Hof dat de zorgplicht die op banken rust, op het punt van de schadetoewijzing, blijkbaar alleen geldt voor de echte minima.
Volgens deze nieuwe tussenstand zouden vrijwel geen van de doorstrijdende gedupeerden van Dexia, Aegon, Fortis, Levob etc. een aanspraak hebben op een schadevergoeding. Behoudens, zoals gezegd, de echte minima. En verder -maar dat heeft het Hof blijkbaar zelf niet in de gaten- een enkele ware speculant, die twee of drie Sprintplan-contracten afsloot.

Op naar de volgende tussenstand !

Echte minima kunnen er niet tussen zitten, die hebben geen geld over voor dit soort zaken.
Of bedoelen ze minima geworden door het geld dat er verloren is door Dexia en de restschuld die mensen moeten afbetalen?
Wel belachelijk dat de rechtspraak een soort inkomenspolitiek zit te bedrijven.

Of ben je dommer als je minder inkomen hebt en omgekeerd als je meer inkomen hebt slim genoeg om die listige bankiers/verzekereraars trucs te doorzien?

Afnemers van leaseproducten waren zeker niet dom maar zijn door de aanbieders hiervan op het verkeerde been gezet (zeg maar misleid) c.q. onwetend gehouden voor de risico's van de producten en dat geldt niet alleen voor het eventuele schuldrestant aan het einde van de looptijd van het contract. Hoe zou b.v. de gemiddelde consument midden jaren negentig bij het sluiten van b.v. een 10-jarig contract geweten moeten hebben dat één van de belangrijkste peilers van het hele leaseverhaal, n.l. de fiscale aftrekbaarheid van de rente, binnen enkele jaren zou vervallen (ingrijpen overheid) omdat er kennelijk een oneigenlijk beroep op de aftrekmogelijkheden werd gedaan. Toch schroomden de aanbieders niet om hun producten als fiscaal optimaal te presenteren en bij de contracten zelfs een fiscale opinie van een gerenomeerde belastingadviseur te voegen. Bij enige twijfel (b.v. de fiscale aftrekbaarheid in 1998 van de vooruitbetaalde rente tot een bedrag van f 4.000) werd door Legio Lease zelfs bij de brochures een goudgerand "garantiecertificaat" gevoegd; dit zonder enige kennis van de persoonlijke financiële (en fiscale) situatie van de klant. De misleiding werd dus in de volle breedte doorgevoerd.
De aanbevelingen van de Hoge Raad (arresten 5juni2009 waaronder de bekrachtiging van het Levob-vonnis dat eerder door het gerechtshof A'dam is uitgesproken met de schadevergoedingssleutel 60/40) zijn nu (door een andere rechter van het Gerechtshof A'dam) duidelijk niet opgevolgd. Het gelijkheidsbeginsel lijkt hiermee in het geding. Het nu gehanteerde draagkrachtprincipe op basis van een zeer gekunstelde model waarbij alles naar maandbedragen is omgerekend in plaats van een toetsing van de eindsituatie (met als elementen o.a. Nibud-norm incl. kleine verhoging, netto-inkomen, leaselasten (rente + waarde effecten omgerekend in een bedrag per maand !!), woonlasten c.q. netto hypotheeklasten en vermogen) leidt tot een wel heel vreeemde en onrechtvaardige uitkomst. Zelfs in twee gevallen van gelijke netto-inkomsten, woonlasten en Nibud-norm kunnen enorme verschillen in de hoogte van de procentuele schadevergoeding ontstaan. Is er b.v. in het ene geval sprake van meerdere leasecontracten met hoge maandelijkse lasten waardoor volgens de norm een "te laag" netto maandinkomen overblijft dan kan er nog sprake zijn van een vergoeding van 2/3 van de geleden schade (onder voorwaarde dat er geen vermogen is). Is er in het andere geval echter sprake van één of enkele contracten met relatief lage maandelijke lasten waardoor het gecorrigeerde inkomen boven de Nibud-norm blijft dan resteert slechts de Duisenbergregeling. In het model ontbreken voorts duidelijke difinities b.v. ten aanzien van netto-maand inkomen, maandelijkse huur of hypotheeklasten en (besteedbaar) vermogen. Van een vermogen dat wordt aangehouden ten behoeve toekomstige verplichtingen heeft deze rechter kennelijk nog nooit gehoord. De chaos lijkt nu echt compleet.

De binnen het Gerechtshof Amsterdam levende wens om aandelenlease-gedupeerden, door middel van dit soort rechtsinterpretaties, af te serveren, is inmiddels overduidelijk. Een minstens even groot schandaal is dat academisch/juridisch Nederland hierover zwijgt als het graf.
Het spreekwoord luidt toch: wie zwijgt, stemt toe.

We haden vorige week wel Prof. Bonhof bij Paul & Witteman die zich kritisch uitliet. Niet specifiek over aandelenlease maar zeker wel over het in alle opzichten falend toezicht van o.a. de Nederlandse bank ( Wellink ) en de AFM.
En dan niet te vergeten exminister Zalm.
Er is nu een onderzoek gaande naar de DSB affaire waar deze lieden ook
bij betrokken zijn. Wat gaat dit opleveren: In het slechtste geval zal Zalm straks zijn positie bij ABN/Amro kwijt zijn maar als gedupeerde hoef je daar ook niets van te verwachten.