acjzr1 schreef:@BBCS,
Ik vind het zeer treurig dat met name jij doet alsof je niet weet hoe het consumentenrecht in elkaar zit! Garantie houdt niet op na de op papier aangegeven termijn. Als ik b.v. een wasmachine koop ,met een jaar garantie, en het ding stopt er na vijftien maanden mee, dan is de verkoper aansprakelijk voor vrijwel alle reparatiekosten. Men mag immers verwachten dat een wasmachine langer meegaat dan een jaar.
Mis, mis, helemaal mis.
Dat van de gemiddelde levensduur of wat je er als koper mag verwachten is totaal niet in de wetgeving opgenomen.
Het punt is dat juist de commeriële organisaties dat willen.
Dus dat de consument gedurende de gemiddelde levensduur geen kosten heeft.
Dat wat jij van een wasmachine van verwacht is net zo belangrijk als wat de kleur van die machine is.
Als op die wasmachine 12 maanden garantie zit, en na 15 maanden gaat de wasmachine kapot, dan komen alle kosten voor rekening van de koper.
Echter als de koper kan bewijzen dat het defect al tijdens de koop aanwezig was, dan alleen komen alle kosten voor de verkopende partij.
acjzr1 schreef:De verantwoording ligt niet bij de koper of de fabrikant maar bij de verkoper. Zo staat het in de wet, en dat weet jij (net als de meeste winkeliers) dondersgoed! Uiteraard heeft de koper ook verantwoordelijkheid wanneer het gaat om "normaal gebruik e.d." maar de verkoper is en blijft het eerste aanspreekpunt!
Als ik ooit met jou zaken zou doen (onbewust) en er zou buiten de "normale garantietermijn" iets mis gaan, dan zou je een heeeeeeel groot probleem hebben met me als je de wet zou negeren!
Vriendelijke groeten van een eerlijke, maar soms lastige consument...
Acjzr1.
Dat is totaal iets anders.
Gedurende de gemiddelde levensduur of economische levensduur is de verkopende partij verplicht om het probleem op te lossen.
Ik heb ook nooit gezegd dat de consument dat recht niet heeft.
Terugkomend op de wasmachine.
Als op die wasmachine 12 maanden garantie zit en na 15 maanden gaat de wasmachne kapot, dan dient zowiezo de verkopende partij het probleem op te lossen. Dat is de verkopende partij verplicht.
Echter als de kopende partij niet kan bewijzen dat het probleem al tijdens de koop aanwezig was, dan dient de verkopende partij wel het probleem op te lossen, maar komen alle kosten voor rekening van de kopende partij.
Nog een opmerking:
Er onstaat heel veel verwarring rond het Quelle arrest.
In het Quelle arrest kwam ook naar voren dat men aangaf dat de consument gedurende de economische levensduur nooit voor reparatiekosten hoeft te betalen, mits het niet om normale slijtage gaat.
Dit wordt ook door de diverse advocaten hier in Nederland aangehaald en ook door de diverse consumentenorganisaties.
Echter:
Dit is alleen van toepassing op de Duitse wetgeving, omdat het Quelle arrest een rechtzaak betreft tussen een Duitse consument en een Duitse leverancier (Quelle).
In de rechtzaak bij het hoger gerechtshof heeft het hoger gerechtshof beslist dat Europees gezien de verkopende partij bij vervanging van een nieuw product (welke kosteloos wordt uitgevoerd) geen gebruikskosten in rekening gebracht mag worden.
In het Nederlandse wetgeving is dit als volgt bepaald:
De verkopende partij mag bij een product die non-conform de afspraak of koopovereenkomst geleverd is, geen kosten bij de consument in rekening brengen om het product alsnog conform de koopovereenkomst te brengen.
Als ik b.v. een wasmachine koop ,met een jaar garantie, en het ding stopt er na vijftien maanden mee, dan is de verkoper aansprakelijk voor vrijwel alle reparatiekosten. Men mag immers verwachten dat een wasmachine langer meegaat dan een jaar.
Dat zeggen de diverse consumentenorganisaties.
Volgens de wetgeving hoeft de winkelier zich daar totaal niet aan te houden.
Hoe het wel zit:
Als in de koopovereenkomst geen garantieperiode is opgenomen en geen termijn waarin een product volgens de verkopende partij of fabrikant probleemloos mee gaat, dan alleen mag worden uitgegaan van de gemiddelde levensduur.
Dit is lastige materie. Dat is zo.
Wat de diverse organisaties doen is de boel zo vereenvoudigen, zodat de consument het niet meer lastig vindt, en men de consument het recht toekent waarin de winkelier gedurende de gemiddelde levensduur garantie moet geven.
Men noemt dit de wettelijke garantie.
Iedere leverancier die zich daar niet aan houdt, wordt aan de schandpaal genageld.
Echter kent de Nederlandse wetgeving geen wettelijke garantie.
En zeker geen wettelijke garantie welke gelijk is aan de gemiddelde levensduur.
De consument heeft wel recht op de wettelijke bescherming. Alleen heeft die totaal niets met garantie te maken.
Veel mensen/juristen/consumentenorganisaties zeggen:
de wettelijke garantie = de wettelijke bescherming
de wettelijke bescherming = de wettelijke garantie.
En dat is echt klinkklare onzin.
De regelgeving is precies zoals ik in dit bericht uitgelegd heb.