Radar

Claimers krijgen gedragscode


DEN HAAG - Zogenoemde 'claimstichtingen' die de belangen behartigen van gedupeerde consumenten schieten de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond.
Maar vaak zien consumenten door de bomen het bos niet meer. Zij weten niet of zij te maken hebben met een club die echt opkomt voor hun belangen of een malafide partij die alleen maar uit is op het geld.

Om de consument hiertegen te beschermen, heeft Rob Okhuijsen, specialist in crisiscommunicatie, een zogenoemde 'claimcode' bedacht voor collectieve consumentenacties.


Bestuur

De nieuwe regels hebben betrekking op onder meer de samenstelling van het bestuur van de stichting, de beloningen, het toezicht en de transparantie.

Het bestuur moet uit minimaal drie personen bestaan. ''Eenmansstichtingen zijn uit den boze'', aldus mede-initiatiefnemer Jurjen Lemstra. Het bestuur moet zodanig samengesteld worden dat ''elke vorm en schijn van belangenverstrengeling tussen de stichting en haar bestuurders wordt vermeden.'' Daarnaast moet het behartigen van collectieve belangen zonder winstoogmerk gebeuren.

Okhuijsen en Lemstra presenteerden donderdag het conceptplan tijdens een seminar. Daaraan namen onder anderen Jan Maarten Slagter (directeur VEB), Dexia-bestuursvoorzitter Ben Knüppe en Bart Combeé van de Consumentenbond deel.


Lucratief

Collectieve claims zijn een lucratieve business in Nederland. De woekerpolisstichtingen die namens hun vele honderdduizenden leden schikkingen troffen met verzekeraars, zagen vele miljoenen binnenstromen.

Niet zelden beconcurreren dergelijke stichtingen elkaar als het gaat om het binnenhalen van deelnemers.

Voor het opstellen van de claimcode onderzochten Okhuijsen en Lemstra de statuten van zeventien claimstichtingen, waaronder die van Stichting Woekerpolis Claim, Stichting Spaarders DSB en Stichting Koersplandewegkwijt. ''Geen enkele stichting voldeed aan de code zoals die er nu ligt. Ze hebben allemaal wel wat te verbeteren'', aldus Lemstra.

© ANP


0-0-0-
Over het bovenstaande persbericht valt uiteraard wel het een en ander te zeggen. Het initiatief heeft sympathieke kanten, maar ook kunnen er kanttekeningen bij worden geplaatst. Zo kan zo'n gedragscode voor stichtingen in strijd komen met de vrijheid van vereniging uit de Grondwet. Voorzover de beoogde Gedragscode concurrentiebeperkend is, komt het mogelijk in strijd met de Mededingingswet en zou de Nma kunnen ingrijpen. Verder is het opmerkelijk dat de initiatiefnemer Lemstra blijkbaar niet ook eerst zijn eigen twee claimstichtingen Verliespolis en Leaseverlies kritisch tegen het licht heeft gehouden. De professionaliteit die claimstichtingen ten toon zouden moeten spreiden houdt niet alleen verband met de statutaire opzet van zo'n claimstichting en de betrouwbaarheid van bestuurders, maar ook met de juridische strijdvaardigheid om een daadwerkelijke schadevergoeding voor aangesloten gedupeerden binnen te halen. In dat laatste hebben de Stichtingen Verliespolis en Leaseverlies (lees: Lemstra c.s.) m.i. jammerlijk gefaald.

Pas op!!!! dit wordt weer een organisatie, die z'n eigen vlees gaat keuren. ala De AFM. Een organisatie die alleen maar geld gaat kosten van iedereen die met geld werkt, en Hoge Heren.
Misschien in beginsel een aardig idee , maar Let op!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Goedwillende particulieren die een anderen kunnen en wilen helpen, staan in een keer aan de kant. met als motto niet geclassifiseert.janny

Zolang er geen kosten vooraf betaald moeten worden, lijkt het mij wel redelijk. Maar er zijn ook zogenoemde belangen behartigers die vooraf inschrijfkosten willen, en vervolgens hoor of zie je er niets meer van. Deze lieden zijn alleen maar uit op de inleg, ware zakkenvullers.

Opmerkelijk is ook dat de Consumentenbond blijkbaar bij dit initiatief is betrokken. Als er één organisatie is die het de afgelopen jaren heeft laten afweten om voor de belazerde financiele consument in het strijdperk te treden, dan is het de Consumentenbond wel. Juist DOORDAT de Consumentenbond het laat afweten, ontstaan dit soort claimstichtingen. Van de bestaande officiele consumentenorganisaties kan ik veel méér respect opbrengen voor de Vereniging Consument & Geldzaken dan voor de (labbekakkers van de) Consumentenbond.

Net als letselschade advocaten proberen ze voor zichzelf werk te maken.

Ook komen er mensen die bij Tros Radar op TV gratis reclame willen en later tegen vallen, en als het werkelijk goed is kun je meestal op laatste moment alsnog aanmelden zonder rechten te verspelen.

Ook is van belang hoeveel je moet betalen en wat je misschien zou terug kunnen krijgen dus Lakeman die DSB wilde helpen, die geloof ik niet want na failliet is er meestal niets over, behalve de reeds aan Lakeman betaalde gelden!

Een keurmerk voor stichtingen lijkt op zich een aardig idee.

Maar het staat of valt al bij de mogelijkheden die een claimstichting heeft en dat is enkel en alleen een collectieve actie op touw zetten.
De jurisprudentie leert dat collectieve acties alleen een verklaring voor recht kunnen opleveren op basis van een paar proefprocessen van een enkele aangeslotene gedupeerden. Uitspraak per persoon en of algehele vernietiging is nog nimmer toegekend door een rechter. De rechter kan en mag alleen op individuele basis oordelen en dus leidt een collectieve actie enkel en alleen tot een magere uitspraak en of magere schikking zoals de duivelsbergregeling in aandelenlease land en woekerpolis schikking. Verhip daar zat ook weer Lemstra achter en heeft er een vette boterham aan overgehouden aan uitgekeerde vergoeding door de banken bij het tot stand komen van de schikking.
Als je al een keurmerk voor claimstichtingen wilt afgeven dien je de (on)mogelijkheden van collectieviteits actie ook duidelijke en in begrijpelijke taal te comuniceren zodat belanghebbende direct al kunnen zien dat claimstichtingen niet geschikt zijn om voor een appel en ei hun zaak te laten behartigen door een claimstichting. Waardoor er direct al duidelijk is dat bestuurders en commisariaat de enigste zijn die profiteren van een groot opgezette claimstichting.

Met vriendelijke groet,
Pieter

Ik denk dat met de voorstellen voor een claimcode de prioriteit volstrekt verkeerd wordt gelegd. De materiele regels voor collectieve rechtszaken dienen in de wet worden aangepast. Dat zou de prioriteit moeten zijn. Nu is het nog zo dat er in een collectieve actie geen schadevergoeding in geld gevorderd kan worden (alleen een zg. verklaring van recht waarin aansprakelijkheid van de veroorzaker van de schade wordt vastgesteld door de rechter). Pas nadat een en ander goed in de wet is geregeld, kan er over een claimcode voor claimstichtingen worden gesproken. Dat de collectieve actieprocedure nooit goed in de wet is geregeld hebben we vooral te danken (lees: te wijten) aan de grote politieke partijen in Nederland, vooral het CDA (maar ook VVD en PvdA) met hun zwaar overtrokken angst voor ''Amerikaanse (claim)toestanden''.

Te vrezen valt dat dit soort voorstellen vooral gesteund worden door een onzalige kongsi van advocaten die een soort monopolie d.m.v. eigen claimstichtingen willen bereiken, en rechters en politici die eigenlijkheid helemaal geen massaclaims in dit land willen zien.