Radar

Deze (dokter) is de huisarts van mijn ouders. In december werd ongeneeslijke alvleesklieranker geconstateerd bij mijn 82 jarige moeder die gisteren de 13e mei is overleden aan de gevolgen daarvan. De laatste 2 weken heeft zij niets meer gedronken en gegeten, alleen maar gespuugd, en in vol verstand aan de (huisarts) aangegeven haar leven te willen beëindigen. Deze arts gaf aan dat (hij) daar nog niet aan toe is. En is door gegaan met martelen terwijl mijn moeder alleen maar de medicijnen en het slokje water weer uitspuugde en verging van helse pijnen. Na veel aandringen en hevige discussies tussen deze (arts) en familie werd mijn moeder aangesloten op een morfinepomp, terwijl wij dachten dat dit een einde zou maken aan haar leiden. Uiteraard was deze (arts) die een verpleegkundige die de boel zou aansluiten liet wachten, weer te laat. 12 mei werd er een dormicumpomp naast geplaatst omdat de huisarts eindelijk overtuigd was dat het echt zo niet langer kon. Mijn moeder werd in slaap gebracht en de natuur zou de rest doen zij hij. Mijn vader mijn vrouw en ik zijn bij mijn moeder gebleven die op dat moment rustig lag te slapen en zo nu en dan na een pijnlijk vertrokken gezicht weer een extra dosis kreeg van ons. En deze (huisarts) vertelde een bruiloft te gaan vieren en ons waarschijnlijk niet meer te zien en dat het tot zelfs wel twee weken kan duren voor zij zou sterven. Rond 23 uur de 12e begon mijn moeder in haar slaap te spugen maar er kwam niets meer, en met een opgeroepen verpleeghulp die vroeg “heeft u geen nachtverpleging waarop wij onze schouders ophaalden” hebben wij mijn moeder stabiel op haar zij gelegen en ik ben uitgeput naast haar op de grond gaan liggen. Rond 4 uur hoorde ik harder gorgelen als ervoor, en hevig geschrokken lag zij in een plas bloed dat met scheuten bij iedere uitademing uit haar neus kwam. Een door ons opgeroepen arts van de huisartsenpost die wij verzochten ons te helpen, terwijl wij bezig waren bij iedere gorgelende uitademing het bloed met closetpapier weg te vegen, vertelde ons niets voor ons te kunnen doen. Na continue ombeurten met mijn vrouw bloed te hebben weggeveegd is mijn moeder door een hartstilstand 7 uur later leeggebloed en overleden, en zijn wij drieën traumatisch achtergebleven, denkend aan onze feestvierende huisarts uit Urk die ons dit heeft aangedaan.

Tevens wil ik mijn oordeel jegens hulpverleners herzien. Nu lag mijn 82 jarige moeder daar waar ik zielsveel van houd. Maar wat nu als het mijn dochter of mijn vrouw is, en ik met dit soort martelpraktijken te maken krijg.

Ook begrijp ik dat er vele richtlijnen zijn, maar weet en hoor van anderen dat het ook anders kan.

Paul Riesenbeck.

Beste Paul, hoe triest ook wat er met je moeder is gebeurd, zijn dit soort dingen alleen te voorkomen, als iemand voor dat hij terminaal ziek is een wilsbeschikking laat maken.

Het is niet genoeg als iemand zegt zijn leven te willen beëindigen, dit had schriftelijk in bijzijn van getuigen vastgelegd moeten worden. Een tweede onafhankelijk arts had met uw moeder moeten praten, om te beslissen of euthanasie en dan ook op welk moment, haar eigen keuze was. Dit is gewoon de nederlandse wet.

Een huisarts is strafbaar als hij "zomaar" iemands leven beëndigd. Als je dit dus in de toekomst wil voorkomen, moet je een euthanasie verklaring laten maken.

Ook had u zelf de nachtverpleging enz. moeten aanvragen, of u had uw moeder naar een hospice of verpleegtehuis kunnen laten brengen.

Als je besluit een terminaal ziek iemand thuis te laten sterven, dan moet je hiervoor vaak wel het een en ander regelen via een thuiszorgorganisatie, die komen niet bij je langs, daar moet je wel zelf achteraan.

U hebt gelijk. Het is echter zo dat de huisarts ons leken iedere keer weer op een dwaalspoor bracht. Zo weten wij nu van een bevriende een ex verpleegster die wij hierover spraken dat mijn moeder niet eens meer had kunnen eten, ondanks dat de arts maar bleef proberen. Een andere vervangend arts die een maand geleden is geweest begon toen over het op papier zetten en dat wij alles moesten regelen. Echter mijn moeders arts vond dat niet nodig en zei (ik ben hier nog lang niet aan toe), en toen at ze al niet meer. Voor ons zelf zullen wij er voor zorgen dat het niet zo'n lijdensweg zal worden.

Bedankt voor het reageren.