recensie van Eric Smit van boek ''de woekerpolisaffaire''
Geplaatst: 19 mei 2010 13:58
Deze prima recensie van het boek van Kees Kooman ''de Woekerpolis-affaire'' las ik vandaag op de website ftm.nl (folow the money). Sterke en zwakke punten van het boek worden goed gerecenseerd. Zie hieronder de recensie.
Auteur: Eric Smit dinsdag 18 mei 2010 DE MISDAAD VAN DE EEUW
Het boek ‘De Woekerpolisaffaire’ van journalist Kees Kooman is verplichte kost voor een ieder die zich ooit met een beleggingsverzekering heeft laten bedotten.
Het boek vertelt het verhaal van het grootste financiële schandaal in de Nederlandse geschiedenis, dat volgens de schrijver in 1987 zijn oorsprong kent bij enkele slimme productontwikkelaars van Stad Rotterdam Verzekeringen (voormalig sponsor van Feyenoord en tegenwoordig 100 procent staatseigendom). De Nederlandse verzekeringsmaatschappijen, die zich sinds het begin van de jaren negentig samen begonnen te voegen met grote banken, wisten het woekeren tot op grote hoogte te perfectioneren. Met dank aan enkele ambitieuze parlementsleden als Willem Vermeend die wettelijke regelingen voor onder andere de spaarloonregeling door de Tweede Kamer wisten te loodsen waarop de verzekeraars de vruchtbare bodem vonden voor hun ruïneuze productinnovaties.
Professor Arnoud Boot was in 1995 de eerste die waarschuwingsschoten loste richting het publiek, politiek en journalistiek. Het duurde 11 jaar voordat in 2006 de eerste journalisten serieus werk begonnen te maken van het rampzalige financiële fenomeen dat dankzij het programma Radar als ‘woekerpolis’ bekend kwam te staan. Maatschappelijke verontwaardiging en onrust was het gevolg. Vorig jaar werden er door de stichtingen Verliespolis en Woerpolisclaim compensatieregelingen met de verzekeraars overeengekomen die inmiddels als een sigaar uit eigen door worden beschouwd. Intussen gaan de praktijken van verzekeraars in gewijzigde vorm door. En nog steeds zijn de verhalen die deze bedrijven hun klanten willen laten geloven tenenkrommend. Die van Aegon – de huidige sponsor van Ajax – spant daarbij de kroon: ‘Eerlijk over later’
Schandaal
In Nederland kijken we graag naar Wall Street als het gaat om sommige inktzwarte excessen uit het financiële wezen. Het zou beter zijn als de blik eens vaker op de bestuurders van de eigen financiële concerns wordt gericht. Het grootste financiële schandaal uit de Nederlandse geschiedenis heeft zich sluipenderwijs, zonder noemenswaardige weerstand van toezichthouders, journalistiek en politiek, kunnen voltrekken.
De praktijken van de verzekeraars, die ogenschijnlijk de staat van de Nederlandse financiële industrie jarenlang versterkten, hebben in feite de economie van dit land ondermijnd en de oude dag van mogelijk miljoenen mensen in gevaar gebracht. Dit ten faveure van de bestuurders en de voornamelijk buitenlandse aandeelhouders. Het onvoorstelbare bedrag van 150 miljard is de mogelijke schade waarvan professor Boot denkt dat die de afgelopen decennia door de verzamelde Nederlandse verzekeraars aan hun klanten is toegebracht.
Het Nederlandse verzekeringswezen kon als nooit tevoren floreren dankzij hun ondeugdelijke producten die ze op misleidende wijze op grote schaal aan hun klanten verkochten. Producten die zich qua complexiteit maar vooral ook wat betreft giftigheid voor de koper, met de wereldberoemde CDO’s of CDS’s laten vergelijken.
Maar waar in Amerika de eerste verantwoordelijken voor de kredietcrisis al publiekelijk worden aangepakt, wachten we in Nederland nog op de eerste bestuurder die voor zijn wandaden ter verantwoording wordt geroepen.
Schuldigen
De verontwaardiging die uit het boek van Kooman spreekt is groot. Die is volkomen terecht, zoveel staat wel vast. Hij oppert de mogelijkheid van strafrechtelijke vervolging van de hoofdschuldigen. Wie de verhalen leest, kan het moeilijk oneens zijn met de auteur. Het is alleen jammer dat zijn onverholen behoefte aan een afrekening met de ‘schuldigen’ zich niet vertaald heeft in veel nieuwe feiten waarmee hij een eventuele Officier Justitie munitie in handen had gegeven. Volgens Kooman is echter de vraag of een strafrechtelijke vervolging er ooit van gaat komen. ‘Too big to fail’ kent in Nederland de versie ‘too big to be guilty of financial crime’
Grote claims
Het boek De woekerpolisaffaire gunt de lezer onder andere een onthullende blik achter de gordijnen van de onderhandelingen tussen de twee grote stichtingen – Verliespolis en Woekerpolisclaim – met de verzekeraars. De auteur had alleen vaker het journalistieke beginsel ‘show, don’t tell’ van stal mogen halen. Kooman benoemt veel. Verzekeraars beschikken over ‘grenzeloze hebzucht’ en doen aan ‘grenzeloos jokken’. Ongetwijfeld, maar laat het dan ook met duidelijke voorbeelden zien. Bij verschillende stellingen en cijfers was een verwijzing naar een eindnoot gepast geweest. Helaas, een notenapparaat werd niet aan het werk toegevoegd. Betrokkenen zeggen on the record dat rechters in Nederland ‘vriendjes in het verzekeringswezen’ hebben en daardoor mogelijk geen onafhankelijke vonnissen kunnen vellen in schadeprocedures. Of ze zeggen dat iets op het hoogste niveau met DNB is ‘bekokstoofd’. De verzekeraars opereren ook als een kartel en de Nederlandse politiek is er ook bij betrokken. Grote claims, ook al betreffen het citaten van geïnterviewden, vragen echter om grote bewijzen. Die worden er echter niet bij geleverd. Ook uitspraken waarbij ‘luitjes’ als Wiegel, Nijpels, Zalm en Kok mogelijk het land worden ‘uitgejaagd’, komen het boek niet ten goede. De woekerpolisaffaire is een ontzagwekkende schandvlek die een meer soevereine en grondige aanpak had behoren te krijgen. De namen en rugnummers van de architecten van de woekerpolissen moeten inderdaad bekend worden gemaakt, maar dan wel met solide onderbouwing. En het liefst met nieuwe feiten die ze ook daadwerkelijk in de beklaagdenbank kunnen zetten.
Hoewel er nodige op het boek valt aan te merken, heeft Kooman er al met al een leesbaar en leerzaam boek van gemaakt dat met regelmaat Koomans enorme verontwaardiging over deze ontzaglijke financiële malversatie eenvoudig invoelbaar maakt. ‘De Woekerpolisaffaire’ is een eerste gooi om dit ingewikkelde en gewichtige onderwerp in boekvorm te gieten. Een poging die het lezen zeker waard is en de lezer laat zien dat de affaire nog lang niet is afgelopen.
Auteur: Eric Smit dinsdag 18 mei 2010 DE MISDAAD VAN DE EEUW
Het boek ‘De Woekerpolisaffaire’ van journalist Kees Kooman is verplichte kost voor een ieder die zich ooit met een beleggingsverzekering heeft laten bedotten.
Het boek vertelt het verhaal van het grootste financiële schandaal in de Nederlandse geschiedenis, dat volgens de schrijver in 1987 zijn oorsprong kent bij enkele slimme productontwikkelaars van Stad Rotterdam Verzekeringen (voormalig sponsor van Feyenoord en tegenwoordig 100 procent staatseigendom). De Nederlandse verzekeringsmaatschappijen, die zich sinds het begin van de jaren negentig samen begonnen te voegen met grote banken, wisten het woekeren tot op grote hoogte te perfectioneren. Met dank aan enkele ambitieuze parlementsleden als Willem Vermeend die wettelijke regelingen voor onder andere de spaarloonregeling door de Tweede Kamer wisten te loodsen waarop de verzekeraars de vruchtbare bodem vonden voor hun ruïneuze productinnovaties.
Professor Arnoud Boot was in 1995 de eerste die waarschuwingsschoten loste richting het publiek, politiek en journalistiek. Het duurde 11 jaar voordat in 2006 de eerste journalisten serieus werk begonnen te maken van het rampzalige financiële fenomeen dat dankzij het programma Radar als ‘woekerpolis’ bekend kwam te staan. Maatschappelijke verontwaardiging en onrust was het gevolg. Vorig jaar werden er door de stichtingen Verliespolis en Woerpolisclaim compensatieregelingen met de verzekeraars overeengekomen die inmiddels als een sigaar uit eigen door worden beschouwd. Intussen gaan de praktijken van verzekeraars in gewijzigde vorm door. En nog steeds zijn de verhalen die deze bedrijven hun klanten willen laten geloven tenenkrommend. Die van Aegon – de huidige sponsor van Ajax – spant daarbij de kroon: ‘Eerlijk over later’
Schandaal
In Nederland kijken we graag naar Wall Street als het gaat om sommige inktzwarte excessen uit het financiële wezen. Het zou beter zijn als de blik eens vaker op de bestuurders van de eigen financiële concerns wordt gericht. Het grootste financiële schandaal uit de Nederlandse geschiedenis heeft zich sluipenderwijs, zonder noemenswaardige weerstand van toezichthouders, journalistiek en politiek, kunnen voltrekken.
De praktijken van de verzekeraars, die ogenschijnlijk de staat van de Nederlandse financiële industrie jarenlang versterkten, hebben in feite de economie van dit land ondermijnd en de oude dag van mogelijk miljoenen mensen in gevaar gebracht. Dit ten faveure van de bestuurders en de voornamelijk buitenlandse aandeelhouders. Het onvoorstelbare bedrag van 150 miljard is de mogelijke schade waarvan professor Boot denkt dat die de afgelopen decennia door de verzamelde Nederlandse verzekeraars aan hun klanten is toegebracht.
Het Nederlandse verzekeringswezen kon als nooit tevoren floreren dankzij hun ondeugdelijke producten die ze op misleidende wijze op grote schaal aan hun klanten verkochten. Producten die zich qua complexiteit maar vooral ook wat betreft giftigheid voor de koper, met de wereldberoemde CDO’s of CDS’s laten vergelijken.
Maar waar in Amerika de eerste verantwoordelijken voor de kredietcrisis al publiekelijk worden aangepakt, wachten we in Nederland nog op de eerste bestuurder die voor zijn wandaden ter verantwoording wordt geroepen.
Schuldigen
De verontwaardiging die uit het boek van Kooman spreekt is groot. Die is volkomen terecht, zoveel staat wel vast. Hij oppert de mogelijkheid van strafrechtelijke vervolging van de hoofdschuldigen. Wie de verhalen leest, kan het moeilijk oneens zijn met de auteur. Het is alleen jammer dat zijn onverholen behoefte aan een afrekening met de ‘schuldigen’ zich niet vertaald heeft in veel nieuwe feiten waarmee hij een eventuele Officier Justitie munitie in handen had gegeven. Volgens Kooman is echter de vraag of een strafrechtelijke vervolging er ooit van gaat komen. ‘Too big to fail’ kent in Nederland de versie ‘too big to be guilty of financial crime’
Grote claims
Het boek De woekerpolisaffaire gunt de lezer onder andere een onthullende blik achter de gordijnen van de onderhandelingen tussen de twee grote stichtingen – Verliespolis en Woekerpolisclaim – met de verzekeraars. De auteur had alleen vaker het journalistieke beginsel ‘show, don’t tell’ van stal mogen halen. Kooman benoemt veel. Verzekeraars beschikken over ‘grenzeloze hebzucht’ en doen aan ‘grenzeloos jokken’. Ongetwijfeld, maar laat het dan ook met duidelijke voorbeelden zien. Bij verschillende stellingen en cijfers was een verwijzing naar een eindnoot gepast geweest. Helaas, een notenapparaat werd niet aan het werk toegevoegd. Betrokkenen zeggen on the record dat rechters in Nederland ‘vriendjes in het verzekeringswezen’ hebben en daardoor mogelijk geen onafhankelijke vonnissen kunnen vellen in schadeprocedures. Of ze zeggen dat iets op het hoogste niveau met DNB is ‘bekokstoofd’. De verzekeraars opereren ook als een kartel en de Nederlandse politiek is er ook bij betrokken. Grote claims, ook al betreffen het citaten van geïnterviewden, vragen echter om grote bewijzen. Die worden er echter niet bij geleverd. Ook uitspraken waarbij ‘luitjes’ als Wiegel, Nijpels, Zalm en Kok mogelijk het land worden ‘uitgejaagd’, komen het boek niet ten goede. De woekerpolisaffaire is een ontzagwekkende schandvlek die een meer soevereine en grondige aanpak had behoren te krijgen. De namen en rugnummers van de architecten van de woekerpolissen moeten inderdaad bekend worden gemaakt, maar dan wel met solide onderbouwing. En het liefst met nieuwe feiten die ze ook daadwerkelijk in de beklaagdenbank kunnen zetten.
Hoewel er nodige op het boek valt aan te merken, heeft Kooman er al met al een leesbaar en leerzaam boek van gemaakt dat met regelmaat Koomans enorme verontwaardiging over deze ontzaglijke financiële malversatie eenvoudig invoelbaar maakt. ‘De Woekerpolisaffaire’ is een eerste gooi om dit ingewikkelde en gewichtige onderwerp in boekvorm te gieten. Een poging die het lezen zeker waard is en de lezer laat zien dat de affaire nog lang niet is afgelopen.