Radar

beste mensen

mijn vriendin slikt ook het middel seroxat. ze zit al bijna 2 jaar niet goed in haar vel. ze is van d'r eigen al heel onzeker. ik ben ook best wel geschroken van de verhalen van iedereen maar herken veel dingen eruit. het is ook moelijk om altijd maar geduld te blijven houden, maar ik weet dat het zo'n lieve meid is van d'r eigen. ze heeft het een week of drie geleden een tijdje het middel niet geslikt(achteraf heeft ze het verteld) ik merkte het wel aan d'r heel veel ruzies,heel erg onzeker,veel woede aanvallen etc. ze vind het ook heel erg dat ze ze moet slikken, ze zegt zelf het lijkt wel of ik afhankelijk ben van de medicijnen. het ergste wat ik heb megemaakt was dat we ruzie hadden gehad en ze ging naar en belde toen ze thuis was: ze zei het lijk wel of ik gek word en ze was toen ook erg aan het huilen,ik ben toen heel snel naar haar toegereden, maar dit heeft me heel erg geraakt(haar ouders weten dat ook niet,waren toen op vakantie)

ik hoop dat mensen mij advies kunnen geven

alvast heel erg bedankt

ik heb het gevoel dat ik gek werd ook heel erg gehad maar het is ook niet slimo om ineens een paar weken nix te nemen maar dat gevoel gaat weer weg zoek hulp en het komt goed echt waar heel veel sterkte sebas

Hai J.M.,
Ik weet uit gesprekken met mijn man en de pijn die ik soms bij hem zag, hoe moeilijk het is om met iemand te leven die depressies heeft. Ikzelf slik sinds 5 jaar Seroxat en het gaat ontzettend goed met mij. Allereerst zou ik jou een advies willen geven: blijf haar vriend, wordt niet haar therapeut, want dat zou heel erg jammer zijn (zo raak je namelijk zelf heel erg gekwetst). Probeer je haar woede-aanvallen niet persoonlijk aan te trekken, ze hebben niets met jou te maken al lijkt dat af en toe wel zo te zijn. Praat daar alsjeblieft met anderen over, want jij moet dat ook kwijt. Nog een adviesje: laat zien dat je achter haar staat, ga met haar mee naar een therapeut ('t liefst een psychiater) en wees betrokken bij haar geluk (maar dat hoef ik jou zo te zien niet te zeggen, want volgens mij hou je hartstikke veel van d'r. Verder: door wie zijn de medicijnen voorgeschreven? Als haar rotgevoel namelijk van de laatste twee jaar zijn, dan is het maar de vraag of het zo goed is dat ze medicijnen slikt. Heeft ze er in eerste instantie niet veel meer aan om te achterhalen waar haar onzekere gevoelens vandaan komen, haar minderwaardige gevoelens wellicht?! Zou een goeie therapie niet helpen, dan kan ze altijd nog ter ondersteuning medicijnen gaat nemen.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Groetjes, Linda Jansen

beste sebas,linda alvast heeel erg bedant!!!!

zal er nog iets meer over vertellen. mijn vriendin kan ik al heel me leven ze woont bij mij aan de overkant. ze was vroeger al een beetje gek op me. we hebben nu sinds 01-01-2001 verkering. Hiervoor had ze met een jongen verkering waar ze niks van mocht. Vaak zat hij bij haar thuis al op de bank te wachten waar ze bleef. Ze mocht ik helemaal niks van hem. Ze was een keer een bijbaantje gaan zoeken en kon toen in een winkel gaan werken maar dat mocht niet van hem omdat daar andere jongens kwamen en ze moest toen haar moeder opbellen en zeggen dat ze niemand meer zochten(zo erg was het) ze mocht bijv: geen korte truitjes dragen en hij was heel erg jarloers(mijn vriendin is dat). het klinkt misschien een beetje raar, maar van mij mag ze alles ik gun het haar gewoon. als ze wil stappen met vriendinnen mag ze dat, komt misschien omdat ik zelfverzekerd ben(maar ik gun haar alles).

persoonlijk denk ik dat het ook met haar vorige vriend te maken heeft, we hebben ook heel wat gezeur gehad omdat ze hem verlaten heeft, maar het was zo'n jongen die mij nog geeneens aan durfte te kijken als ik met haar was en als ze alleen was zo tof ging doen. zelf denkt ze nooit meer aan hem en er zijn toen dingen gebeurt waardoor hij niet meer zo snel in de buurt van haar zal komen.

de medicijnen heeft een huisarts voorgeschreven, en ze loopt ook bij therapeut(alleen ik ben nog nooit meegeweest)
ze belde net nog even om sorry te zeggen dat ze vanochtend ze boos deed(dan zeg ik maar weer het geeft niet lieverd)
ik denk altijd maar het komt door de medicijnen en vaak is dat ook zo. Of denken jullie daar anders over.

gr j.m

heeft het wel mee te maken maar die boosheid is niet tegen jou gericht en ik ken ook veel meisjes die zulke ****** als exen hebben gehad en die zijn ook met zulke problemen gekomen, maar jij doet er goed aan maar ga wel een keer mee naar therapie zou ik zeggen
groetjes sebas

Beste J.M.,

Ik heb zelf in het verleden ook te maken gehad met depressiviteit, hiervoor heb ik toen de geneesmiddelen Seroxat en Prozac geslikt. Beide geneesmiddelen hebben bij mij een reactie opgeroepen waardoor ik woedeaanvallen kreeg. Zowel gericht op mezelf als op mijn toenmalige partner. Dit was voor ons beiden heel erg zwaar. Vaak als ik weer boos was geweest op mijn vriend, voelde ik mij vlak daarna erg schuldig daarover en deed hetzelfde als jouw vriendin: Bellen en zeggen dat het me spijt. Ik heb me (jaren achteraf) gerealiseerd dat mijn vriend zich in onze relatie heeft opgeworpen als mijn "therapeut". Hij was niet meer de vertrouwenspersoon die je in je liefdesleven hebt, maar meer op het zakelijke gebied. Dit heeft ons toen onze relatie gekost. Wat ik je eigenlijk net als anderen wil zeggen: LET OP: Trek je de woede aanvallen NIET persoonlijk aan. Waarschijnlijk is je vriendin boos om iets uit het verleden of op de situatie waarin ze zich nu bevindt. Dit heeft waarschijnlijk niets met jou te maken. Ga inderdaad een keer met haar mee naar haar sessies. Mocht je het er op een gegeven moment echt moeilijk mee krijgen, bel dan zelf haar therapeut op en vraag hoe JIJ hier het beste mee om kan gaan. Vraag evt. om een verklaring van haar gedrag. Zelf zal ze deze niet kunnen geven.

Ik hoop je hier een beetje mee geholpen te hebben en wens jou en je vriendin heel veel sterkte en geluk toe.

beste s bedankt voor je hulp!!!!!

dus als ik het goed begrijp moet ik het me allemaal niet teveel aantrekken. ik denk ik vaak ze kan er ook niks aan doen voor haar is het ook heel erg moeilijk. maar wat kan ik dan het beste doen om geen therapeut te lijken???

misschien zijn er nog meer mensen die hetzelfde op dit moment meemaken. graag hoor ik hun verhaal ook

bedankt j.m

"wat kan ik het beste doen om niet op haar therapeut te lijken?" vraag je.
Poeh, wat een vraag, maar het is oh zo belangrijk!
Blijf haar vriend, schreef ik al in mijn eerste reaktie aan jou. Daar bedoel ik denk ik het volgende mee: hou van haar, steun haar, wees (actief) betrokken bij het zoeken naar hulp.
Met 'niet haar therapeut proberen te zijn' bedoel ik ongeveer het volgende: probeer haar 'ziekte' (zo zou ik het noemen) op een afstand te volgen, het is op dit moment een onderdeel van haar, maar ze IS het niet, als je begrijpt wat ik bedoel. Door objectief naar haar ziekte te kijken, kun jij een des te betere hulp zijn in het aangeven van de symptomen naar een psychiater of psycholoog toe. Wat daar uit voortkomt is denk ik ook dat JIJ GEEN OPLOSSINGEN probeert te bedenken. Die OPLOSSINGEN en ADVIEZEN, laat die maar aan de therapeut over, die heeft er ten slotte voor geleerd. Zo ga jij zelf ook niet lopen piekeren en loop je ook niet het gevaar dat HAAR PROBLEEM JOUW PROBLEEM wordt. Daar schiet ze namelijk niets mee op.

Kortom, steun haar in het zoeken en krijgen van goede hulp.
Dat is alles - en bovendien het meest waardevolle - wat je voor haar kunt doen op dit moment.

Groetjes en heel veel sterkte,
Linda Jansen