Radar

Eindelijk,Eindelijk,Eindelijk,
is het in de media voor DIE doelgroep die wel nare ervaringen hebben met antidepressiva.
Mensen die wel goed reageren op deze rotzooi (een ander woord heb ik er persoonlijk niet voor)wens ik al het geluk toe, maar hoe kun je reageren en een eigen mening hebben op iets wat je zelf niet hebt ondergaan.
Ik had 3 weken geleden DOOD kunnen zijn als mijn man mij niet had gevonden.
Jawel, suicide en ik schaam me er voor geen millimeter voor omdat ik zwaar onder de antidepresiva zat en verre van mezelf was!
En echt, ik ben nog lang niet levensmoe!
Het had een reden waarom ik aan die rotzooi ben begonnen, maar dat spul moest mij beter maken en niet vermoorden.
Vanaf dat ik met antidepressiva ben begonnen is het alleen maar slechter gegaan.
En op het moment dat ik ben gestopt gaat het stukken beter met mij!
Hoe wil je dat dan verklaren?
Het is toch een wonder pilletje dat mij juist uit die dip moest halen?
Ik heb het volgens doktersadvies dapper volgehouden, want dat spul zou en moest werken, zoniet dan gooide ze er nog een paar miligram er boven op!
Het werkte dus alleen maar averechts voor mij.
En nu blijkt ineens dat ik niet de enigste ben!
Wie weet hoe hoog het percentage is dat wel suicedaal reageert op deze medicatie's?
Mag er eindelijk over gesproken worden!
Het gaat hier wel om MENSENLEVENS en niet om de winst van de fabrikanten, artsen en de hele rataplan!!!!!

N. de Vries

Lieve mevrouw de Vries,

Wat een geluk dat uw man u net op tijd gevonden had, nadat u een zelfmoordpoging had gedaan onder de schadelijke invloed van deze klasse medicijnen. Ik kan me u heel goed voorstellen, want ik heb een soortgelijke ervaring gehad met Cipramil, al ben ik net niet tot handelen overgegaan. Op de een of andere manier kon ik nog net dat schaarse laatste stukje discipline opbrengen om er niet aan toe te geven. Maar het scheelde echt niet veel. Ik was ver heen en dat enkel na een maand van dat spul. Toen ik er aan begon, was ik er beslist niet zo aan toe, enkel wat angstig en licht onrustig. Maar ik werd op het laatst geestelijk en lichamelijk een wrak. Het erge was, dat ik al een vermoeden had dat het spul op mij een averechtse uitwerking had, maar dat dit steevast ontkend werd door mijn behandelaar. Ik moest doorgaan met slikken, terwijl het gif een aanslag pleegde op mijn gezondheid in verregaande mate. Ik liep te kokhalzen over straat, zo beroerd was ik en ik had gewaarwordingen alsof ik in brand stond gepaard gaande met lichaamspijnen. Echt zo'n periode wens ik mijn ergste vijand niet toe. Als je in een dergelijke toestand verkeerd heb je op een gegeven moment niet meer een tegenwoordigheid van geest en zie je geen uitweg meer. Je wordt er op die manier toe gedreven er een eind aan te maken, zelfs al had je dat van tevoren niet.
Als dan de medische en farmaceutische wereld zich achter de eerder aanwezige somberheid of angst van de persoon schuilt om dergelijke fenomenen te verklaren en de giftige levensbedreigende werking van deze stoffen te ontkennen, dan is dat niet minder als crimineel, gewetenloos en beestachtig. Want uw en mijn leven is nog (net) gered, maar hoeveel zijn er niet, die een dergelijke passage niet overleven? Enkele gevallen zijn al op deze site beschreven en dat is al erg genoeg.
Ik vraag me af of hier iets mee gedaan wordt, want er is zo massaal gereageerd, terwijl een ieder eerst van zichzelf dacht (want dat werd ook gezegd door "deskundigen", het ligt aan mij, of ik ben een van de weinigen.
Zelf ben ik er niet zo goed vanaf gekomen want door deze ervaring en een andere heeft mijn zenuwstelsel aanzienlijke schade opgelopen, gedeeltelijk misschien onomkeerbaar. En ik zal met de gevolgen moeten leven omdat de fabrikant weigert zaken openbaar te maken en de consument het recht te gunnen op het weten van de risico's waar hij zich aan blootstelt bij een pillenkuurtje.