[ archief ] 21 onterecht bijstand na ongeluk

[jhos]

Hietbij een kort verslag over 21jaar onterecht bijstand en ten einde raad door alle fouten gemaakt in de ziekenhuisen.
Deze brief is ook verstuurd naar Minister Socilen zaken Dhr P.H Donner,de Nationale Onbudsman,waarvan al bericht van onderzoek door hun,ook de gemeente ambt montfort heeft deze brief ontvangen maar doet dit af met een brief waar instaat dat ze het in het verleden gemaakte fouten door mensen voor hun tijd bij de bijstand niet kan rechttrekken, daarbij werken er nog 2 daar die deze fout gemaakt hebben.

Leven verwoest door ongeluk en de bijstand 1

Mijn leven is verwoest na de klap met de 5 kilo hamer,bij een autoband op een velg leggen op 1sept-1986 is nadat ik de autoband een klap gaf met een hamer van 5 kilo omdat hij net niet over de velg wou springen
en hierna de autoband uitscheurde en sprong waarbij de hamer van 5 kilo in mijn voorhoofd terecht kwam.
Na bijna 20 jaar ziekenhuis in en uit omdat ze bij de eerste operatie na flink wat dagen in coma gelegen te hebben,hebben ze in de weverziekenhuis in heerlen de fout gemaakt om mijn voorhoofd te repareren [in 3 keer 10 uur durende opratie] met wat plastic en botcement,[ dokter blauw neuro en dokter koopmans plastic chirurg ] mijn kaken vastgezet met staaldraad daar deze ook op 5 plaatsen stuk waren van de steel van de hamer en buisjes in mijn neus kreeg als drayn waarbij ik later tot de ontdekking kwam dat mijn reukorganen verkeerd aan mekaar waren gegroeid daar het eten toen nog vloeibaar in de vorm van soep niet meer te eten was en stonk alles had een viese geur en warm eten was niet meer voor mij weggelegd,alles heb ik opnieuw een plaats moeten geven wat wel en niet meer te eten was en dat was bijna niets meer heb mijn eten gebrobeert te verzoeten te verzouten te verpeperen om thoch nog iets aan het eten te vinden maar helaas niks was lekker meer en alles stonk voor mij naar dingen die ik toen en nu nog niet kan thuisbrengen,ik heb de dokters gesmeekt om me dan niets meer te latten ruiken maar zij vonden het belangrijker om eerst mijn voorhoofd in orde te maken nadat er na 2 jaar bleek dat mijn hele voorhoofd van plastic en botcement aan het rotten was en ik op een zondag met spoed werd opgenomen in het radbout ziekenhuis in nijmegen waar ze in een heel grote spoedoperatie [11 uurlang] [professor v/d broek en nog 4 artsen ] alles uit mijn voorhoofd verwijderd hebben wat ze er in heerlen ingezet hadden daar ik schijnbaar allergies reageerde op vreemde stoffen in mijn lichaam en er in heerlen vergeten was een testje hiervoor te doen,na 2 maanden mocht ik weer naar huis met de mededeling dat ik nog heel veel operaties te gaan had na een jaar om eerst de zaak infectie vrij te krijgen in mijn voorhoofd,en ik heel voorzichtig moest zijn om me niet te stoten daar er nu niets meer zat wat bescherming hiertegen bood en dit mijn dood kon betekenen.
Na anderhalf jaar werd er in 5 keer opareren in het radbout te nijmegen, over een tijd van 4 jaar werd er bot van mijn heupen en mijn schedel gehaald om mijn voorhoofd en oogkassen opnieuw te maken en ook hier heb ik gesmeekt om mij schotjes in de neus te zetten [ een idee van dokter kleibeuker kno uit roermond die mij wel 15 keer geoperreerd heeft om mij niets meer te laten ruiken maar wat niet gelukt is en dit [ schotjes plaatsen ] als laatste middel zag maar door hem niet uitgevoerd mocht worden daar hij zover niet mocht komen om dit te doen maar helaas ook hier weer eerst mijn voorhoofd en dan de rest zieden ze,maar bij de laatste operatie bleek achteraf was de zaak boven in mijn hoofd niet infectie vrij waardoor er zich kiestes gingen vormen die nu nog op eentje na die ze er langs mijn rechteroog hebben uitgehaald [ dokter ingels KNO radbout nijmegen] om te kijken wat dit voor een troep was,en niemand meer van de heren doktoren en professors mijn hoofd van de boven kant nog durfde open te maken daar dit niet meer kon, na deze operatie langs mijn rechteroog vond ik dat ik bijna niets meer zag en dat mijn traan buisjes bleven lopen met tranen heb dit toen gemeld aan de verpleging en dokters waarop mij werd verteld dat dit weg moest zijn na het verwijderen van de hechtingen maar nee niks werd beter en hr.ingels durfde zelfs te vragen of ik dit niet al had voor de operatie [nee dus] en na 4 weken was er niets veranderd en werd ik door gestuurd naar de oog afdeling in het radbout ziekenhuis,hier werd begonnen met onderzoeken en na 3 maanden kwam eruit dat bij de operatie van hr.ingels KNO arts mijn rechteroog beschadigd was en mijn traanbuisjes niet meer aan elkaar zaten en dat ze dit niet in het radbout ziekenhuis herstellen konden en werd verwezen naar het AZU te utrecht waar ik terecht kwam bij prof.Maurits oogheelkunde en werd daar weer door de onderzoeken heen gejaagd met als uitkomst oogbeschadiging en kapotte traanbuisjes en een nieuwe operatie afspraak voor achter
2

9 maanden,dit werden er 15 en ben daarna door prof.maurits geopereerd en werd mij gezegd door hem dat het nu maar eens afgelopen moest zijn met alle mislukte operaties en kon voor alles bij hun terecht,traan buisjes zijn opnieuw door hem aan elkaar gezet maar de beschadiging van mijn rechteroog bleef wat zich nu uit in 2 zwarte punten in mijn gezichtsveld van mijn rechter oog,rest kiestes in mijn voorhoofd zitten er nog niemand durft mij nu nog te opereren om deze dingen weg te halen risico te groot dat ik het niet haal,groeien doen ze wel en er werd mij gezegd als blijkt uit de regelmatige scanner onderzoeken dat ze er echt uit moeten dit dan wel word gedaan met evengoed het risico van het niet te halen met je leven bij zulke risico operatie,elke dag vreselijke pijn in mijn hoofd waar ik nu morfine tableten voor eet elke dag, het ruiken is nog steeds het zelfde en ik verzeker ieder dat dit een opgave is die niet te dragen is warm eten moet ik verknoeien met peper en zout of sambal en appelmoes maar niets is nog te eten op wat brood met kaas na, nooit meer iets lekker kunnen vinden aan warm eten elke dag weer en evengoed wel ergens zin in hebben om te eten en elke dag weer op het feit gedrukt te worden dat warm eten voor mij nooit meer te doen is,we zijn nu in 2008 en nog steeds na 21 jaar ga ik elke dag door een hel als het op eten aankomt het niet meer kunnen ruiken zoals een normaal mens sloopt je elke dag weer,en geestelijk ga je er aan onderdoor en word je steeds eenzamer.

Hierbij komt ook nog eens dat ik in 2002 ben weggegaan bij mijn vrouw en gescheiden ben wel in vriendschap zodat zij en de kinderen die nu groot zijn hun eigen leven konden gaan leven en niet meer met een vader die nooit meer mee eet en op alles wat met eten te maken heeft verjaardagfeesje,feestdagen,enz enz nooit meer mee deed.
Heb in 2003 ook alle ziekenhuis bezoeken gestopt en me terug getrokken van familie en vrienden die ik zowiezo al niet veel meer bezat door dat ik nooit met iets meer mee kon doen ook niet eens een cafe bezoeken daar bier en frisdranken ook niet meer te drinken is en alleen op een glaasje water zitten mij al gauw geen gezelligheid meer kon bieden waarop ik dan maar nergens meer mee heen ga en ik ook niet maar weer steeds aan mensen hoefde uit te leggen waarom ik de hele avond of middag op een glaasje water of koffie met veel melk en suiker zat en nooit iets van eten in frietkraam of wat dan ook mee deed.

Hierbij komt ook nog dat de bijstand in 1986 de fout heeft gemaakt mij 6 weken te vroeg in de bijstand te nemen waarbij we het recht verspeelde om in de toen nog gehete AAW uitkering terecht te komen[waar we wel alle jaren met hard werken met 2 eigen zaken 15 jaar,cafetaria en een dorp verder een discotheek voor betaald hebben]we hebben hiervoor 10 jaar gevochten met een advocaat en veel rechtzaken maar de gemeente bleef vol houden geen fout gemaakt te hebben,alleen mevrouw MJTNJ Koopman goumans toen burgemeester van ambt montfort gaf ons de toezegging, aan ons en mijn advocaat dat zij er voor zou zorgen dat ik de te vroeg ontvangen bijstand van 6 weken kon terug betalen in termijnen waarbij we dan weer een aanvraag konden doen voor waar we recht op hadden de AAW uitkering maar Mvr.koopman werd ziek en is in 1999 gestorven en ook wij stonden weer bij nul.
Leven van de bijstand vanaf 1986 tot nu afgekeurd om te werken ziekenhuis in en uit bedelen bij de bijstand om bezoek van mijn vrouw en kinderen als ik in het ziekenhuis lag,bedelen om reisgeld en alle anderen extra uitgaven die door mijn ongeval zonder schuld er elke maand weer waren hebben ons leven als gezin kapot gemaakt 16 jaar lang tot 2002 leven met een uitkering met 2 kleine kinderen nooit eens ergens op vacantie met hun nooit een fatsoenlijke sinterklaas voor hun of eens een fatsoenlijke verjaardag elk einde van de maand zonder geld lenen bij vrienden en bekende waardoor je in de schulden komt waarop ik in 2002 ben gescheiden en al de schulden op mij heb genomen en nog steeds schulden heb waardoor je gekort word in de bijstand geen vacantie geld krijgt en nooit ergens heen kunt 21 jaar lang en al niets meer hebt of bezit voor alles moet gaan bedelen met ellende lange briefjes invullen en
3

daarna evengoed nul krijgt,voor de westrom [invalide werkplaats afgekeurd bent] dan blijft je niet veel meer over om van te leven als je dit nog leven noemt,en dat alles omdat de gemeente
ambt montfort stoer blijft doorgaan met geen schuld te geven aan 6 weken te vroeg betaalde bijstand en zo een heel gezin kapot maakt, tel mezelf al niet meer mee daar ik bij mijn scheiding mezelf al heb opgegeven ja alles ben ik kwijt geraakt zelfs mijn rijbewijs in 2004 omdat ik toen geen 145 euro had om bij het CBR op keuring te gaan omdat ik in mijn stilstaande geparkeerde oude auto een einde aan mijn leven wilden maken met slaaptabletten en de politie mij daarbij vond en dit doorstuurde naar het CBR,zover heb ik nog gedacht dat mijn dood niet anderen mensen hoefde te schade door voor een trein te springen of van een gebouw af te springen waarbij anderen mensen mijn lichaam op moesten ruimen van wat er nog van over was, of een treinmachinist hierbij schade te doen laten oplopen geestelijk, dit alles wilden ik niet een ander aandoen vandaar dat ik het in de auto die stilstond heb geprobeerd mij het leven te nemen met slaappillen niemand kan weten wat je doormaakt voor je zoiets doet je weet het zelfs zelf niet meer wat je doet en er is dan nog maar een ding belangrijk en dat is er niet meer te zijn het leven te laten ophouden om van de pijn verlost te zijn je rust vinden die je totaal verloren bent door dit alles,je bent je eigen niet meer je zit in zo een diep gat na dit alles dat je dan nog allen zoiets als uitweg ziet,jaren heb ik mijn toen nog vrouw gezegd had mij in godsnaam de stekker latten trekken toen ik daar in coma lag dan had ze nog opnieuw kunnen beginnen en de kinderen hadden het dan ook beter gehad als nu met een vader als vrak ,daarbij komt ook nog dat ik voor de echtscheiding door de houten schuiftrap van de zolder heen ben gegaan met een verbrijzelde rechtervoet tot gevolg,2 jaar zwaar pijn heb geleden bij elke stap wat ik deed omdat ze in het ziekenhuis in roermond mijn rechtervoet niet wilden opereren waarna ze in het ziekenhuis in sttard mijn voet hebben vast gezet om van de eeuwige pijn af te komen half jaar met een rolstoel door het huis zonder enige hulp van zorginstelling of bijstand om deze te kunnen betalen,en in 2007 er achter kwamen dat de hele operatie voor niks was geweest omdat door het eeuwige pretnison tabletten eten om de zwellingen in mijn voorhoofd tegen te gaan zonder mij hier iets bij te geven dat dit niet had kunnen gebeuren verzuimd is waardoor mijn boten poreus zijn geworden in al die jaren en geen houvast geven aan gebruikte matrialen om mijn rechtervoet vast te zetten zodat het pijn bij het lopen gewoon weer dagelijks is geworden.
Ben aan het sparen gegaan op alles om aan geld te komen voor het opnieuw verkrijgen van mijn rijbewijs daar dit tot nu toe al meer als 230 euro heeft gekost voor onderzoeken die je zelf moet betalen en daarbij zou ik het rijbewijs terug krijgen je ook nog kosten hebt om dit te verkrijgen bij de gemeente,en dit alles omdat je van een bijstand en schulden die je maakt na 21 jaar bijstand waar ik niet in thuis hoor door hun fout en dus 21 jaar onterecht bijstand verkrijg wat ik hun ook geschreven heb nu en een briefje terug krijg dat het hun spijt dat er toen fouten zijn gemaakt door hun voorgangers maar dat ze hier niets meer aan kunnen doen, dat ik hier nu de media, 2de kamer en internet voor ga gebruiken om alsnog mijn verloren recht te krijgen ook al is het nu te laat voor mij en de afgelopen 21 jaar voor mijn toen nog bestaande gezin wat hier door is kapot gegaan intreseert ze geen moer en was mijn goed recht zeiden ze aldaar,maar recht om me te helpen bij het verkrijgen van mijn rijbewijs was niet nodig want iemand in de bijstand heeft geen rijbewijs nodig,dus blijf je maar thuis in een dorp met een winkel en ga je maar te voet boodschappen doen en verkommer je maar verder in je eentje of beter gezegd wacht je maar af tot je dood gaat,zo helpt een instelling die de naam sociaal draagt iemand met een gezin je totaal in de vernieling en word je langzaam maar zeker zo ontmoedigd dat je het nog aanwezig zijn op deze aarde niet meer belangrijk gaat vinden en ik beter af was er niet meer te zijn,elke dag weer moet kijken hoe je rond moet komen en op het einde van de maand niets meer hebt elke maand weer de eindjes aan mekaar moet

4

proberen te knopen en proberen geen schuld te maken bij je stroom of gas en water en huur je
kleren een keer in 2 jaar na wat geprobeerd te hebben sparen bij de kringloop een broek en
wat tshirts te kunnen kopen,net zoals de meubeltjes die je van een kredietbank lening van
1000 euro moest kopen bij de kringloop en wat 2de hands zeil en lamellen voor de ramen oude koelkast en wasmaschine en maar hopen dat ze niet kapot gaan anders moet je weer een dure lening bij de kredietbank aanvragen voor een paar honderd euro om nieuw kringloop koelkast of wasmaschine
Daarbij komt nog eens de vereenzaming door dat je niet bij je kinderen op bezoek kunt gaan om dat openbaar vervoer ook niet meer te betalen is en fietsen met mijn rechter voet al helemaal niet kan
Ik weet best dat ik nog wel meer hier kon schrijven heb dit ook heel vaak geprobeerd maar kan het niet vandaar dat ik met dagen deze stukken heb geschreven en er in feite een heel boek over die 21 jaar kan schrijven maar heb er de moed niet meer voor,vandaar dat ik het nu in een verkorte versie geschreven heb in de hoop dat de mensen die dit te lezen krijgen wel kunnen begrijpen waar het hier om gaat,naar mate dat je ouder word ben nu bijna 57 zie je het leven niet meer als een zonnetje en denk je er elke dag aan om hoe fijn het zou zijn als je gaat slapen op medicatie want ook dat is mij genomen met dat ongeluk van die hamer nooit meer normaal slapen zonder pillen om smorgens niet meer wakker te worden, is wel hard voor de kinderen maar ze hebben nu een eigen leven en hoeven dan niet meer met een zieke vader die hun leven al ver verpruts heeft in hun jongen tijd doordat zij er het meesten van hebben geleden door van een bijstand uitkering groot te worden met een vader die bijne elk jaar wel meerderen malen in het ziekenhuis lag en hier veel dingen door hebben moeten missen ook al hebben we alles op alles gezet om ze toch te kunnen laten leren en met fatsoenlijke kleding naar school konden gaan door schulden te maken die ik nu nog draag zij hebben nooit een fijne vacantie gehad door geld gebrek en inhouding van het vacantie geld
door de bijstand terwijl dit allemaal niet nodig was geweest als ze in 1986 hun fout toe hadden gegeven,kan me wel nog herinneren dat ik nadat ik weer een operatie had ondergaan en met weer eens een kaal hoofd en nog op revelidatie zat in hoesbroek dat mvr j verheiden [is nu hoofd sociale dienst ambt montfort en een van de niet toegevers indertijd dat ze een fout had gemaakt] dat zij mij mij liet komen op het gemeente huis in montfort en mij er op begon te wijzen dat ik maar eens aan werk moest gaan denken terwijl ze wisten dat ik nog heel wat operaties te gaan had en absoluut geen kracht op mijn voorhoofd mocht uit oefenen door werk of wat anders,ben toen gloeiend giftig weggelopen en heb haar door het ziekenhuis laten weten hoe ik er voor stond en wat wel en niet mocht,hierop heeft zij het proberen goed te maken door een tegoedbon die ze nog over hadden om ons 5 dagen een huisje aan te bieden op pony park slag haren de kinderen waren hier heel blij mee maar wij hebben toen wel geld moeten lenen bij vrienden en familie om er heen en terug te kunnen reizen.
Dat is het enige wat we in 21\ jaar hebben gekregen van de bijstand
Eten zal nooit meer zijn voor mij als bij anderen mensen slapen zal nooit meer zo zijn als bij anderen mensen
Mijn leven en dat van mijn kinderen en mijn ex heeft in die afgelopen 16 jaar op de armoede grens geleefd en ik leef het nu nog en hoop dat het leven voor mij gauw voorbij gaat wil van de pijn ,verdriet en eenzaamheid af en hoop dat ik gauw mijn dood vind om rust te krijgen want dit is geen leven meer maar een hel elke dag weer,heb zelfs geschreven om een eutenasie verklaring om daarbij een arts te vinden die mij hier bij zou helpen op een vatsoenlijke manier uit het leven te stappen maar schijnbaar zijn de meeste artsen hier bang

5

voor en het geld om dit in zwitserland aan te vragen heb ik niet daar gaat dit een stuk gemakelijker dan hier.



Alles wat hierboven geschreven is is de waarheid zoals het mij en gezin is gegaan de afgelopen 21 jaar
Ik gun dit mijn ergste vijand nog niet want dit is totaal geen leven meer.

J Sackers

[antonh]

@jhos,
zou je niet eerst eens de taal fouten uit je artikel halen.
Dan is het ook te lezen.
Als je zoveel naar de instanties hebt geschreven en er staan ook zoveel fouten in . . . . . . . . . . . . . . . . .

[seagoing racer2]

Beste,

Hietbij een kort verslag

Kort is dus ook maar een relatief begrip...

[Kabee-]

[Geoffrey]

Misschien een wat late reactie... ik las dit topic vandaag en wil hier toch nog even inhoudelijk op reageren. Ik heb uw hele verhaal gelezen en wat mij het meeste treft is het feit dat één enkel moment zo bepalend kon zijn voor uw hele leven. Hoe zouden de afgelopen 21 jaar zijn verlopen als die hamer gewoon op de grond gevallen was in plaats van uw gezicht geraakt te hebben? En alles wat daarna kwam, de ene na de andere tegenslag, is eigenlijk iets wat niemand mee zou mogen maken. Ik vind het dan ook echt bewonderenswaardig dat u in al die jaren door bent blijven vechten en dat u er toch alles aan gedaan heeft om uw gezin een zo goed mogelijk leven te geven. Ook al denkt u wellicht dat u hierin niet bent geslaagd... ik denk dat uw kinderen wat dit betreft een goed voorbeeld aan u hebben gehad. U wilt niet weten hoeveel kinderen er zijn die van hun ouders wel alles krijgen wat hun hartje begeert... behalve een beetje genegenheid of aandacht. Dat u hier, ondanks alle zware omstandigheden, toch alles voor heeft gedaan... daar mag u zeker trots op zijn.

Ik kan begrijpen dat u, na al die tegenslag, wel op een punt gekomen bent waarop het voor u niet meer hoeft. Maar is het echt te laat om te breken met de afgelopen jaren en opnieuw te beginnen? Uw kinderen zijn nu waarschijnlijk volwassen en wellicht zullen er weldra kleinkinderen komen die een lieve opa nodig hebben. En wellicht komen er nog jaren waarin u eindelijk wel de voorspoed krijgt die u verdient.

Misschien is het goed om voor één moment alles van de afgelopen 21 jaar te vergeten en puur objectief te kijken naar de huidige stand van zaken. Hoe gaat het nu met u? Welke lichamelijke problemen zijn er nog? Hoe hoog is de schuld die u op dit moment heeft? En vooral: wat is er nog wel mogelijk?

Sommige dingen in uw huidige leven zijn wellicht niet op te lossen, met name de medische problemen. Maar misschien kunt u eens een lijst maken waarin u beschrijft welke veranderingen er plaats zouden moeten vinden om uw leven weer zin te geven. Stelt u zich bijvoorbeeld voor dat er geen schuld was en dat u wel elke maand voldoende geld had om uw zorgen weg te nemen... zou het dan wel mogelijk zijn om een waardig leven op te bouwen? Of zijn er nog andere dingen die daarvoor moeten veranderen?

Wellicht vindt u mijn reactie enigszins naïef en ik geef ook toe dat ik me niet voor kan stellen hoe het moet zijn om je door zoveel tegenslag heen te moeten werken. Maar misschien, meneer Sackers, is het toch nog mogelijk om ondanks die 21 verloren jaren toch nog iets te maken van de jaren die nog in het verschiet liggen.

Ik wens u in ieder geval heel veel sterkte en geluk toe. U kunt mij ook e-mailen op [email protected] als u wilt.


Geoffrey Reemer

[luciel]

jhos,

Inderdaad is 'kort' een breed begrip.
Als alle instanties en minister Donner deze 'korte brief' helemaal moeten lezen, dan zullen ze hem niet met veel aandacht lezen, omdat hij gewoon TE LANG is. Net zoals je verhaal op het forum.
Je kunt het beter bij de kern houden en evt. een zinnetje erbij zetten dat je het een en ander graag mondeling toelicht, wanneer de instantie dat wil. Dan kun je je hele verhaal vertellen.

Je brief screenen op taal- en stijlfouten is ook geen slecht idee. Leest ook wat gemakkelijker.