Dekker87 schreef:Ik heb in het verleden te kampen gehad met psychische aandoeningen, hierdoor ben ik in 2010 werkloos geraakt.
Ik heb toen ongeveer een jaar WW gehad, omscholing gedaan en dergelijke.
Toen ook veelal gefixeert op mijn herstel. Echter ben ik toen flink aan het kwakkelen geweest, een veranderende leefsituatie en verslechterde geestenlijke toestand hebben mij verhinderd werk te vinden.
Eerste vraag die dan in mij opkomt, hoe komt het dat je niet in de ziektewet bent geraakt (en daarna eventueel (gedeeltelijk) arbeidsongeschikt)?
Mijn toestand was dusdanig dat ik absoluut geen arbeid kon verichtten, ook heeft mijn gemeente destijds hier helemaal met geen woord over gesproken.
In dat geval zou je überhaupt niet in aanmerking horen te komen voor WW, aangezien WW bedoeld is voor als je wel wil en kunt werken en daar ook de nodige moeite voor doet... Als je niet kunt of wilt werken, dan zou je eigenlijk ofwel (gedeeltelijk) arbeidsongeschikt moeten zijn, ofwel je zou een bijstandsuitkering moeten krijgen.
Na mijn opname ben ik inmiddels voledig hersteld, maar werk vinden is uiteraard heel erg lastig.
Sowieso om bij een gemiddeld uitzendbureau het gat in mijn CV toe te lichten is lastig want ik moet al direct gaan vertellen dat ik opgenomen ben voor psychische klachten waaraan je direct aan hun reactie merk dat je het labeltje "gevaarlijk" opgeplakt krijgt. Niet gevaarlijk in letterlijke zin, maar in de zin dat ik ziek kan worden en dus geld kost.
Je hoeft natuurlijk nooit tot in detail uit te leggen wat er aan de hand is of was. Als vooral maar enigszins duidelijk is dat datgene waardoor je niet hebt gewerkt of hebt kunnen werken nu niet meer van toepassing is. (Overigens is het natuurlijk de vraag of dat ook zo is, maar dat is een heel ander verhaal.)
Daarnaast zal een uitzendbureau altijd bij iemand die een paar jaar niet gewerkt heeft afvragen of zo iemand wel eenvoudig een (volledige) baan (weer) kan oppakken.
Nu ben ik van gemeente veranderd en hier bijstand aangevraagt.
Uiteindelijk na lang wachtten (ze hebben de aanvraag vaak vertraagd) inderdaad akkoord maar ik kreeg wel doodleuk eerst een zoekperiode van 4 weken.
Dit terwijl ik al zo lang op zoek ben naar een baan en ik heb direct daar aangegeven dat ik het liefst een re integratie traject wil.
Ehm, in feite zit in je hele herstelperiode natuurlijk al een vorm van re-integreren ingebakken... Alleen dan op alle fronten terug naar je normale leven.
...
Al vrij snel na het ontvangen van mijn eerste uitkering is mij verteld dat ik naar het project groenwerk van de gemeente moet om "arbeidsritme" op te doen.
...
Dit heeft mijnsinziens compleet niks te maken met reintegratie waar ik om vroeg en dit gaat mij absoluut niet helpen.
...
In mijn geval is het echter geen simpele stap om werk te vinden en ik zie hier ook absoluut niet in wat dit bijdraagt om mij weer aan het werk te krijgen.
Je bent jaren, mede vanwege je ziekte, uit het werkritme en hebt daardoor nagenoeg geen kans om snel een baan op je oude niveau te krijgen (als je dat überhaupt nog zou kunnen). Eén van de dingen waar je aan moet werken is dus dat je weer in het werkritme komt en dat ook kunt aantonen. En dat je ook naar toekomstige werkgevers laat zien dat je (in dit geval ook letterlijk) de handen uit de mouwen kunt steken. Bij iemand die jaren uit het werkritme is, is een simpel baantje juist bij uitstek een manier om weer in het werkritme te komen.
Maar je hebt het zo mooi de hele tijd over een re-integratgietraject. Hoe zie je dat voor je? Wat zou je van zo'n traject verwachten? Dit nog even los van het praktische feit dat zo'n traject natuurlijk alleen bedoeld is voor arbeidsongeschikten en ziektewetters. En dat je, gezien je verhaal, daar niet bij hoort.
