[ archief ] Iva 80%-100%, aanvullende bijstand én participatiewet

[Setekh]

Hallo, ik sta perplex. Ik heb een bipolaire stoornis en een PSNAO en heb daardoor studies (MBO én HBO waarvoor ik een toelatingsexamen heb gedaan) niet af kunnen maken of werk vast kunnen houden.

Pas toen ik toch 3 maanden full time gewerkt had kwam ik met burnoutklachten in de ziektewet. Vervolgens kreeg ik de diagnose bipolaire stoornis en kwam ik gek genoeg in de bijstand. Ik vond het prima want ik wilde meedoen. De persoonlijkheidsstoornis kwam pas later aan het licht.

Op basis van de bipolaire stoornis en mijn ervaringen kreeg ik gelukkig een wsw-indicatie en kon aan de slag op de sociale werkplaats. Een contract voor 18 uur, want het was hun duidelijk dat ik niet sterk genoeg in mijn schoenen stond voor meer werk. Ik heb dit geaccepteerd omdat ik ze daarin gelijk moest geven. Ik hoopte door te werken sterker te worden en de uren te kunnen opbouwen.

Het tegengestelde bleek het geval. Ik ging op mezelf wonen, ik bouwde een sociaal leven op en de druk die alles bij elkaar opleverde zorgde dat ik alleen maar minder kon werken tot ik ruim een jaar later, na tig pogingen en gesprekken met leidinggevenden, bedrijfsarts en mijn psychologe en psychiater, moest erkennen dat ik te kwetsbaar ben om én te kunnen werken én te leven, ondanks alle therapieën, het sporten, beter eten, medicijnen(lithium en sporadisch lorazepam tegen spanningen en gedachtestormen).

Enfin, er werd iva aangevraagd om me te beschermen van werk en werkdruk en die is toegekend, maar ik werkte maar part time en de rest werd aangevuld door de bijstand. Zo ook de iva.

De iva was snel toegekend. 80%-100% met geen tot weinig kans op herstel.

Ik kon mijn inkomen al jaren niet verbeteren en het bleef nu ook gelijk. Het gaf eigenlijk wel een gevoel van veiligheid, zekerheid en rust dat er in dat opzicht voor mij niets veranderde.

Tot ik een week geleden een oproep van de gemeente kreeg voor herkeuring vanwege de invoering van de participatiewet.

Dit bracht enorme paniek teweeg met spanningsklachten en depressieve gedachten en nog veel meer, maar dat wil ik jullie besparen. De strekking is dat zo'n gesprek met dreiging van sancties, met iemand die ik niet ken en die geen medische of psychiatrische achtergrond heeft een grondig ontregelend effect heeft op me en ik me heel onveilig voel, ondanks de zorg die ik krijg en de steun en begrip vanuit mijn vrienden, waarvan ik er niet veel heb, maar waar ik wel altijd op kan bouwen en vertrouwen. En die ontregeling is met mijn stoornissen en kwetsbaarheid heel riskant en (zelfs lichamelijk) pijnlijk en ik weet zeker dat ik niet de enige ben die zo uit balans is geraakt door de oproep van de gemeente.

Nu weet ik dat als ik jaren geleden sterk genoeg was om 40 uur te werken dat me dit bespaard was gebleven en het komt erop neer dat ik op deze manier behandeld wordt juist omdat ik kwetsbaarder ben gebleken dan iemand die wel 40 uur kon werken.

Het gesprek was vandaag en is nu achter de rug voor de komende twee jaar en deze meneer kon me niet uitleggen waarom iemand die er wellicht beter tegen kan dan ik en 40 uur werkte voor die iva-aanvraag gevrijwaard blijft terwijl ik wekenlang slapeloze nachten en ernstige spanningsklachten en depressieve gedachtes moest hebben voor een 'heronderzoek' met iemand die geen arts of psycholoog is, omdat ik kwetsbaarder ben. Bovendien ben ik volledig afgekeurd en niet alleen voor die 18 uur. Die andere 22 uur bleek ik al niet te kunnen volhouden. Dan is het toch raar dat ik voor die andere 22 uur een ander inkomen moet hebben met alle papieren en bureaucratische rompslomp van dien, die me ook allang teveel was geworden, waarvoor ik bewindvoering met mentorschap heb aangevraagd en toegewezen heb gekregen door de rechtbank die mijn kwetsbaarheid wel serieus nam.

Misschien wordt het tijd dat de iva-uitkering een minimum krijgt, zodat mensen die, zoals ik, nooit 40 hebben kunnen werken niet een aanvullende bijstand krijgen met alle eigenaardige verplichtingen en druk erbij, maar vanuit het uwv aangevuld worden tot het minimum. Die iva werd in mijn geval juist aangevraagd om die druk van mij af te halen, omdat die zo ontregelend blijkt te werken bij mij, ondanks de therapieen, medicijnen en noem maar op.


Ik besef dat dit een gigantisch lang verhaal is waar misschien niemand wat mee kan, maar ik kon nergens een soortgelijk verhaal vinden en voor ik met mijn psychologe en mentor aan de slag ga om dit in Den Haag aan te kaarten wilde ik het in elk geval de wereld in gooien en zo iets bespreekbaarder te maken.

[Barre Barry]

Het gesprek was vandaag en is nu achter de rug voor de komende twee jaar en deze meneer kon me niet uitleggen waarom iemand die er wellicht beter tegen kan dan ik en 40 uur werkte voor die iva-aanvraag gevrijwaard blijft terwijl ik wekenlang slapeloze nachten en ernstige spanningsklachten en depressieve gedachtes moest hebben voor een 'heronderzoek' met iemand die geen arts of psycholoog is, omdat ik kwetsbaarder ben.

Dat is omdat jij twee uitkeringen hebt die allebei hun eigen regels hebben. De gemeente is verplicht die heronderzoeken uit te voeren, ook daar waar de uitkomst al vast lijkt te staan.

Bovendien ben ik volledig afgekeurd en niet alleen voor die 18 uur. Die andere 22 uur bleek ik al niet te kunnen volhouden. Dan is het toch raar dat ik voor die andere 22 uur een ander inkomen moet hebben met alle papieren en bureaucratische rompslomp van dien, die me ook allang teveel was geworden, waarvoor ik bewindvoering met mentorschap heb aangevraagd en toegewezen heb gekregen door de rechtbank die mijn kwetsbaarheid wel serieus nam.

Dat andere inkomen hoef je niet te hebben. Bijstand is niet verplicht.

Misschien wordt het tijd dat de iva-uitkering een minimum krijgt, zodat mensen die, zoals ik, nooit 40 hebben kunnen werken niet een aanvullende bijstand krijgen met alle eigenaardige verplichtingen en druk erbij, maar vanuit het uwv aangevuld worden tot het minimum.

Zal niet gebeuren, want het is een werk gerelateerde uitkering, dus zou het wel heel raar zijn als jouw uitkering hoger zou zijn dan wat jij met werk verdiende.

Ik besef dat dit een gigantisch lang verhaal is waar misschien niemand wat mee kan, maar ik kon nergens een soortgelijk verhaal vinden en voor ik met mijn psychologe en mentor aan de slag ga om dit in Den Haag aan te kaarten wilde ik het in elk geval de wereld in gooien en zo iets bespreekbaarder te maken.

Je bent te kwetsbaar om én te kunnen werken én te leven, maar je gaat nu wel de barricaden op???

Ik zou maar voorzichtig zijn met dat soort uitspraken en acties.

[puma73]

Hallo, ik sta perplex. Ik heb een bipolaire stoornis en een PSNAO en heb daardoor studies (MBO én HBO waarvoor ik een toelatingsexamen heb gedaan) niet af kunnen maken of werk vast kunnen houden.

Pas toen ik toch 3 maanden full time gewerkt had kwam ik met burnoutklachten in de ziektewet. Vervolgens kreeg ik de diagnose bipolaire stoornis en kwam ik gek genoeg in de bijstand. Ik vond het prima want ik wilde meedoen. De persoonlijkheidsstoornis kwam pas later aan het licht.

Op basis van de bipolaire stoornis en mijn ervaringen kreeg ik gelukkig een wsw-indicatie en kon aan de slag op de sociale werkplaats. Een contract voor 18 uur, want het was hun duidelijk dat ik niet sterk genoeg in mijn schoenen stond voor meer werk. Ik heb dit geaccepteerd omdat ik ze daarin gelijk moest geven. Ik hoopte door te werken sterker te worden en de uren te kunnen opbouwen.

Het tegengestelde bleek het geval. Ik ging op mezelf wonen, ik bouwde een sociaal leven op en de druk die alles bij elkaar opleverde zorgde dat ik alleen maar minder kon werken tot ik ruim een jaar later, na tig pogingen en gesprekken met leidinggevenden, bedrijfsarts en mijn psychologe en psychiater, moest erkennen dat ik te kwetsbaar ben om én te kunnen werken én te leven, ondanks alle therapieën, het sporten, beter eten, medicijnen(lithium en sporadisch lorazepam tegen spanningen en gedachtestormen).

Enfin, er werd iva aangevraagd om me te beschermen van werk en werkdruk en die is toegekend, maar ik werkte maar part time en de rest werd aangevuld door de bijstand. Zo ook de iva.

De iva was snel toegekend. 80%-100% met geen tot weinig kans op herstel.

Ik kon mijn inkomen al jaren niet verbeteren en het bleef nu ook gelijk. Het gaf eigenlijk wel een gevoel van veiligheid, zekerheid en rust dat er in dat opzicht voor mij niets veranderde.

Tot ik een week geleden een oproep van de gemeente kreeg voor herkeuring vanwege de invoering van de participatiewet.

Dit bracht enorme paniek teweeg met spanningsklachten en depressieve gedachten en nog veel meer, maar dat wil ik jullie besparen. De strekking is dat zo'n gesprek met dreiging van sancties, met iemand die ik niet ken en die geen medische of psychiatrische achtergrond heeft een grondig ontregelend effect heeft op me en ik me heel onveilig voel, ondanks de zorg die ik krijg en de steun en begrip vanuit mijn vrienden, waarvan ik er niet veel heb, maar waar ik wel altijd op kan bouwen en vertrouwen. En die ontregeling is met mijn stoornissen en kwetsbaarheid heel riskant en (zelfs lichamelijk) pijnlijk en ik weet zeker dat ik niet de enige ben die zo uit balans is geraakt door de oproep van de gemeente.

Nu weet ik dat als ik jaren geleden sterk genoeg was om 40 uur te werken dat me dit bespaard was gebleven en het komt erop neer dat ik op deze manier behandeld wordt juist omdat ik kwetsbaarder ben gebleken dan iemand die wel 40 uur kon werken.

Het gesprek was vandaag en is nu achter de rug voor de komende twee jaar en deze meneer kon me niet uitleggen waarom iemand die er wellicht beter tegen kan dan ik en 40 uur werkte voor die iva-aanvraag gevrijwaard blijft terwijl ik wekenlang slapeloze nachten en ernstige spanningsklachten en depressieve gedachtes moest hebben voor een 'heronderzoek' met iemand die geen arts of psycholoog is, omdat ik kwetsbaarder ben. Bovendien ben ik volledig afgekeurd en niet alleen voor die 18 uur. Die andere 22 uur bleek ik al niet te kunnen volhouden. Dan is het toch raar dat ik voor die andere 22 uur een ander inkomen moet hebben met alle papieren en bureaucratische rompslomp van dien, die me ook allang teveel was geworden, waarvoor ik bewindvoering met mentorschap heb aangevraagd en toegewezen heb gekregen door de rechtbank die mijn kwetsbaarheid wel serieus nam.

Misschien wordt het tijd dat de iva-uitkering een minimum krijgt, zodat mensen die, zoals ik, nooit 40 hebben kunnen werken niet een aanvullende bijstand krijgen met alle eigenaardige verplichtingen en druk erbij, maar vanuit het uwv aangevuld worden tot het minimum. Die iva werd in mijn geval juist aangevraagd om die druk van mij af te halen, omdat die zo ontregelend blijkt te werken bij mij, ondanks de therapieen, medicijnen en noem maar op.


Ik besef dat dit een gigantisch lang verhaal is waar misschien niemand wat mee kan, maar ik kon nergens een soortgelijk verhaal vinden en voor ik met mijn psychologe en mentor aan de slag ga om dit in Den Haag aan te kaarten wilde ik het in elk geval de wereld in gooien en zo iets bespreekbaarder te maken.

ff qouten

[Klaas Jan]

Hallo, ik denk dat u het meest gebaat bent bij juridische ondersteuning. Bent u lid van een vakbond? Vraag daar ondersteuning. Of anders bij he Juridisch Loket o.i.d. Alleen komt u hier niet uit, alleen al gezien de emoties die loskomen bij dit soort trajecten.

U schrijft dat u een oproep van de gemeente krijgt voor een 'herkeuring'. Maar het is toch het UWV die over arbeidsongeschiktheid gaat en niet de gemeente?!
Gezien uw IVA uitkering hoort u van het UWV vermoedelijk niet snel meer iets.

De gemeente gaat over het resterende aantal uren waarvoor u een bijstandsuitkering heeft, niet over uw gezondheidstoestand.
Het is absurd dat u, terwijl u volledig en duurzaam bent afgekeurd, door een gemeente wordt geacht aan regulier werk te gaan. Er zou hoogstens een gesprek over vrijwilligerswerk kunnen plaatsvinden, voor zover dat al tot uw mogelijkheden behoort.

Ik raad u aan om uw plannen om in 'Den Haag' ten strijde te trekken in de ijskast te zetten. U kunt zich beter concentreren op het zoeken naar juridische hulp en een bevredigende oplossing met de gemeente.

Sterkte en succes gewenst.

[tijger1]

U hebt deels gewerkt en kan dat niet meer. Daarvoor krijgt u die IVA uitkering. Toen u werkte kreeg u ook aanvullende bijstand. Die herkeuringen zijn verplicht en daar is ook niets mis mee. Ook iemand die voorheen 40 uur werkte en afgekeurd is, wordt herkeurd.

Dat dat voor u, in uw ogen, extra vervelend is ivm uw aandoeningen, is begrijpelijk, maar daar is verder niets asn te doen.

Als u op de barricaden kunt klimmen om een uitkering te eisen zonder herkeuringen, valt het met uw klachten dan waarschijnlijk wel mee. Dus dat zou ik maar niet doen, anders gaat uw IVA wellicht nog verder naar beneden.

[Klaas Jan]

Nogmaals, het UWV keurt en herkeurt. Niet de gemeente. Die gaat daar niet over. Setekh gebruikt ten onrechte die term.

[Setekh]

Nogmaals, het UWV keurt en herkeurt. Niet de gemeente. Die gaat daar niet over. Setekh gebruikt ten onrechte die term.

Helaas haal ik die term uit de brief van de gemeente. Dat heb ik niet zelf verzonnen. Daarin staat dat ik moet komen voor een herkeuring om te kijken of de vrijstelling van sollicitatie verlengd kan worden.

Hallo, ik denk dat u het meest gebaat bent bij juridische ondersteuning. Bent u lid van een vakbond? Vraag daar ondersteuning. Of anders bij he Juridisch Loket o.i.d. Alleen komt u hier niet uit, alleen al gezien de emoties die loskomen bij dit soort trajecten.

U schrijft dat u een oproep van de gemeente krijgt voor een 'herkeuring'. Maar het is toch het UWV die over arbeidsongeschiktheid gaat en niet de gemeente?!
Gezien uw IVA uitkering hoort u van het UWV vermoedelijk niet snel meer iets.

De gemeente gaat over het resterende aantal uren waarvoor u een bijstandsuitkering heeft, niet over uw gezondheidstoestand.
Het is absurd dat u, terwijl u volledig en duurzaam bent afgekeurd, door een gemeente wordt geacht aan regulier werk te gaan. Er zou hoogstens een gesprek over vrijwilligerswerk kunnen plaatsvinden, voor zover dat al tot uw mogelijkheden behoort.

Ik raad u aan om uw plannen om in 'Den Haag' ten strijde te trekken in de ijskast te zetten. U kunt zich beter concentreren op het zoeken naar juridische hulp en een bevredigende oplossing met de gemeente.

Sterkte en succes gewenst.

Het probleem is bij mij en ook bij tenminste één ander geval waar ik weet van heb dat de gemeente dat de gemeente door dit soort gesprekken teveel druk op me legt. Het gesprek kwam er uiteindelijk op neer dat ik me moet verantwoorden over eventueel vrijwilligerswerk en werk kwam nauwelijks ter sprake. Mocht iemand bij de gemeente ooit op het idee komen dat ik zou moeten werken dan heb ik een mentor die daar een stokje voor steekt. Op zich zou ik me daar geen zorgen over hoeven maken.

De druk komt voornamelijk van het simpele feit dat de persoon met wie ik daar een gesprek heb geen arts, psychiater of psycholoog is en dat ik me kwetsbaar en machteloos voel, al voor het gesprek. Ik heb behoorlijk wat zelfkennis en zelfbeheersing, maar in dat andere geval die ik noemde is die man volledig door het lint gegaan en dat was niet nodig geweest als de gemeente de dossiers met een gedeeltelijke IVA-uitkering op een andere stapel hadden gelegd en daarvan alleen de mensen oproept die niet volledig zijn afgekeurd.

Van het UWV hoor ik inderdaad de komende jaren niets meer, maar de gemeente wil me over twee jaar weer zien en dan heb ik geen enkele garantie dat de persoon die er dan zit nog steeds akkoord gaat dat de beslissing van het UWV over mij als persoon gaat en niet over 18 uur per week.

Wat betreft dat 'ten stijde gaan' en 'op de barricades' staan, dat heb ik niet gezegd. Ik zei: 'aankaarten.'
Eén van de redenen dat ik hier mijn verhaal neerleg is omdat ik allereerst wil kijken of er niet meer van zulke gevallen zijn, want dan zou ik het verhaal bijvoorbeeld bij een ombudsman kunnen leggen, zodat ik het gevecht niet hoef te voeren. Ik wil ook niet dat de wet per direct wordt aangepast, ik wil dat de politiek zich bewust is van de gevolgen van aanpassingen in de wetgeving en dat daarover gepraat wordt. Als ik samen met die ene andere persoon de enige ben in Nederland met dit probleem, dan lijkt me een oplossing vinden met de gemeente veel logischer, maar als dit op grotere schaal ernstigere problemen geeft, dan lijkt het me zeer zinvol dat daar op politiek niveau een oplossing voor wordt gezocht.

Wat er direct met de gemeente wettelijk te regelen valt heb ik mijn mentor gevraagd uit te zoeken. In dat andere geval had een begeleider de gemeente gebeld en dat was voldoende voor de gemeente. Als ik ook zoiets kan afspreken met mijn mentor, dat die bijvoorbeeld bij volgende gesprekken belt dat er niets is veranderd, dan hoef ik daar niet meer zelf heen.

Een groot deel van de spanning zat er overigens ook in dat die mentor en ik elkaar nog niet zo lang kennen en dit soort dingen zijn voor beide partijen een leerproces. Zowel de mentor als ik weten nog niet precies hoe we hier mee om moeten gaan. Mijn mentor was zich er niet van bewust hoe sterk dit mij ontregelt en mij was door het handelen van de mentor onduidelijk of die mij zou beschermen als de gemeente ineens onmogelijke eisen kan gaan stellen, zoals 22 uur werken naast de IVA. Dus wellicht dat het voldoende is om duidelijkere afspraken te maken naar aanleiding van deze ervaring. De mentor gaat in elk geval uitzoeken wat er mogelijk is.

[tijger1]

Het komt mij zo voor dat uzelf genoeg problemen hebt, zonder gevallen van anderen er bij te betrekken. Niemand is gelijk. En waarom zou de gemeente u niet mogen aanspreken over werk en/of vrijwilligerswerk? Maar goed, u hebt een mentor "die er een stokje voor steekt dat u zou moeten werken". Of u daar nou zo blij mee moet zijn? U wilt dus blijkbaar alleen maar spreken met een medicus, is uw mentor dat ook? Volgens mij wentelt u zich graag in uw problemen. U kunt altijd iemand meenemen als u een gesprek hebt met wat voor instantie dan ook.

[Setekh]

Het komt mij zo voor dat uzelf genoeg problemen hebt, zonder gevallen van anderen er bij te betrekken. Niemand is gelijk. En waarom zou de gemeente u niet mogen aanspreken over werk en/of vrijwilligerswerk? Maar goed, u hebt een mentor "die er een stokje voor steekt dat u zou moeten werken". Of u daar nou zo blij mee moet zijn? U wilt dus blijkbaar alleen maar spreken met een medicus, is uw mentor dat ook? Volgens mij wentelt u zich graag in uw problemen. U kunt altijd iemand meenemen als u een gesprek hebt met wat voor instantie dan ook.

Als ik voor een herkeuring op gesprek moet komen om te kijken of ik nog vrijstelling kan blijven krijgen van sollicitatie of over mogelijk vrijwilligerswerk vragen krijg dan wil ik daar met een arts over spreken, ja. Is dat zo veel gevraagd?

[puma73]

Het komt mij zo voor dat uzelf genoeg problemen hebt, zonder gevallen van anderen er bij te betrekken. Niemand is gelijk. En waarom zou de gemeente u niet mogen aanspreken over werk en/of vrijwilligerswerk? Maar goed, u hebt een mentor "die er een stokje voor steekt dat u zou moeten werken". Of u daar nou zo blij mee moet zijn? U wilt dus blijkbaar alleen maar spreken met een medicus, is uw mentor dat ook? Volgens mij wentelt u zich graag in uw problemen. U kunt altijd iemand meenemen als u een gesprek hebt met wat voor instantie dan ook.

Als ik voor een herkeuring op gesprek moet komen om te kijken of ik nog vrijstelling kan blijven krijgen van sollicitatie of over mogelijk vrijwilligerswerk vragen krijg dan wil ik daar met een arts over spreken, ja. Is dat zo veel gevraagd?

Voor dit soort gesprekken is geen arts aanwezig, u kunt zelf iemand meenemen naar dit gesprek die het op moeilijke momenten van u overneemt. Maar om daar met een arts over te spreken, dat is inderdaad te veel gevraagd.

Men heeft voor dit soort gesprekken kennis genomen van het oordeel en de rapportage van de arts(en), maar die zijn verder niet beschikbaar. De gesprekken worden gevoerd door een ambtenaar van de gemeente of een arbeidskundige van het UVW.

[moederslink]

De iva was snel toegekend. 80%-100% met geen tot weinig kans op herstel.

Tot ik een week geleden een oproep van de gemeente kreeg voor herkeuring vanwege de invoering van de participatiewet.

Bovendien ben ik volledig afgekeurd

Een paar regels gequote:
u bent volledig afgekeurd, begrijp ik , toch heeft u , toen 18 uur pw gewerkt, aanvulling gekregen en helaas
wordt u nu weer opgeroepen voor een herkeuring, klinkt allemaal niet logisch , maar zo werkt de ambtelijke molen. Best vervelend en ik snap dat het spanning geeft.
Het is, denk ik, goed dat u steun krijgt van een mentor en ik hoop dat er een goede vertrouwensband ontstaat. Helaas krijgt u niet per definitie een arts te spreken , wel een arbeidsdeskundige. Later komt er ws wel een arts in beeld.
Als u rapportages/ diagnoses ed heeft zou ik die van te voren goed doorspreken met uw mentor zodat u beiden goed voorbereid zijn op het gesprek. Sterkte!

[tijger1]

"IVA

IVA staat voor: Inkomensvoorziening Volledig Arbeidsongeschikten. U krijgt mogelijk IVA als u niet of nauwelijks kunt werken en er een kleine kans is dat u herstelt."

En die kleine kans, daarop wordt gecontroleerd.

[puma73]

Uit uw openingspost

Enfin, er werd iva aangevraagd om me te beschermen van werk en werkdruk en die is toegekend, maar ik werkte maar part time en de rest werd aangevuld door de bijstand. Zo ook de iva.

De iva was snel toegekend. 80%-100% met geen tot weinig kans op herstel.

Zolang uw uitkering wordt aangevuld uit de bijstand kan en moet de gemeente u herkeuren in het kader van de participatie wet.

En of u dat nu leuk vindt of niet dat zijn nu eenmaal de wettelijke regels. Enne, artsen zijn er niet bij aanwezig bij deze gesprekken. Wat u wilt afdwingen is complete onzin.

[Setekh]

Voor dit soort gesprekken is geen arts aanwezig, u kunt zelf iemand meenemen naar dit gesprek die het op moeilijke momenten van u overneemt. Maar om daar met een arts over te spreken, dat is inderdaad te veel gevraagd.

Men heeft voor dit soort gesprekken kennis genomen van het oordeel en de rapportage van de arts(en), maar die zijn verder niet beschikbaar. De gesprekken worden gevoerd door een ambtenaar van de gemeente of een arbeidskundige van het UVW.

Goed, dan is het geen arts, maar een arbeidsdeskunde. Dan ben ik nog steeds door het UWV afgekeurd en niet door de gemeente. Het lijkt me dan heel raar als de gemeente dan een herkeuring doet in plaats van het UWV. Mij geeft het het gevoel dat de gemeente zich boven het UWV plaatst. En dan voelt een beslissing van het UWV, die rust en zekerheid moet bieden in mijn geval, niet meer zeker en zeker niet rustig.

[tijger1]

Het UWV is er helemaal niet voor om u rust en zekerheid te bieden. Maar u hebt naast uw uitkering van het UWV nog aanvullende bijstand. En daar gelden regels voor. Als u daar niet aan wilt voldoen, zegt u simpel die aanvullende bijstand op, dan hebt u alleen met het UWV van doen en verder niemand.

[Barre Barry]

Goed, dan is het geen arts, maar een arbeidsdeskunde. Dan ben ik nog steeds door het UWV afgekeurd en niet door de gemeente. Het lijkt me dan heel raar als de gemeente dan een herkeuring doet in plaats van het UWV. Mij geeft het het gevoel dat de gemeente zich boven het UWV plaatst. En dan voelt een beslissing van het UWV, die rust en zekerheid moet bieden in mijn geval, niet meer zeker en zeker niet rustig.

Ze doen geen herkeuring. Ze vellen een eigen oordeel. Ze plaatsen zich niet boven het UWV, maar staan er naast en moeten een eigen oordeel vellen.

Raar om over rust en zekerheid te praten maar hier wel de confrontatie op te zoeken. Je bent blijkbaar niet zo makkelijk van je stuk te brengen als je wilt doen voorkomen.

[Klaas Jan]

Ik zou het wat dit betreft gezien houden op dit forum. Oordelen en veroordelen, dat is wat u krijgt naast foutieve informatie. U wordt geacht zich als een weerloos slachtoffer op te stellen anders bent u niet ziek genoeg...
Zoek hulp en begeleiding waar u wél wat aan hebt.
Ik laat het hier verder bij en wens u nogmaals sterkte en succes.

[puma73]

Voor dit soort gesprekken is geen arts aanwezig, u kunt zelf iemand meenemen naar dit gesprek die het op moeilijke momenten van u overneemt. Maar om daar met een arts over te spreken, dat is inderdaad te veel gevraagd.

Men heeft voor dit soort gesprekken kennis genomen van het oordeel en de rapportage van de arts(en), maar die zijn verder niet beschikbaar. De gesprekken worden gevoerd door een ambtenaar van de gemeente of een arbeidskundige van het UVW.

Goed, dan is het geen arts, maar een arbeidsdeskunde. Dan ben ik nog steeds door het UWV afgekeurd en niet door de gemeente. Het lijkt me dan heel raar als de gemeente dan een herkeuring doet in plaats van het UWV. Mij geeft het het gevoel dat de gemeente zich boven het UWV plaatst. En dan voelt een beslissing van het UWV, die rust en zekerheid moet bieden in mijn geval, niet meer zeker en zeker niet rustig.

Uw uitkering wordt aangevuld door de bijstand, dus de gemeente gaat kijken in hoeverre u nog bezig kunt binnen de participatie wet.

Enne..... arbeidskundigen hebben ze ook niet bij de gemeente, wordt toch echt een ambtenaar.