Lang geleden begon die KB pas bij het derde kind voor een zelfstandige.
In Wikipedia staat wat anders
In de regeling van 1939 werd vanaf het derde kind kinderbijslag toegekend aan werknemers in loondienst. De hoogte van de uitkering hing af van het aantal gewerkte dagen (niet gewerkt: geen uitkering) en de hoogte van het loon (hoe hoger het loon, des te hoger de uitkering).[7] Na de oorlog kwamen ook het eerste en het tweede kind aan bod. Zelfstandigen krijgen sinds 1951 kinderbijslag.
Wikipedia is niet echt uitgebreid of volledig over dit onderwerp, maar dat is logisch.
Er waren twee kinderbijslagwetten. De AKW (algemene kinderbijslagwet) en de KWL ( kinderbijslagwet loontrekkenden).
Maar bijvoorbeeld in de jaren zeventig kregen zelfstandigen en ook bijvoorbeeld trekkers van de sociale dienst pas kinderbijslag vanaf het derde kind. Mensen in loondienst kregen voor de eerste twee kinderen bijslag volgens de KWL.
Pas eind zeventig/begin tachtig zijn die wetten samengevoegd en kreeg iedereen vanaf het eerste kind.
Mijn vrouw heeft in het verleden als administratief medewerkster gewerkt en is uiteindelijk met een forse burnout ziek thuis komen te zitten. In deze periode raakte ze tevens zwanger van onze oudste dochter waardoor bekken en rugproblemen ontstaan zijn.
Door specialisten is vastgesteld dat ze een totaal versleten rug heeft waardoor ze niet lang kan zitten, bukken, staan, lopen etc.. Vanwege de bekken problemen heeft ze inmiddels twee maanden geleden een operatie ondergaan en zal nog een of twee verdere operaties moeten ondergaan. De burnout is er door alle medische problemen helaas niet veel beter op geworden, sterker; ze ondervind ernstige cognitieve problemen waardoor ze alles vergeet en constant hulp nodig heeft in het dagelijkse leven.
Persoonlijk heb in mijn werkzame leven volledig omgegooid om er voor mijn vrouw te kunnen zijn en haar overal waar het nodig is te ondersteunen. Ben noodgedwongen als zelfstandige betonnen om er zo meer voor haar en het gezin te kunnen zijn. Van familie krijgen we gelukkig ook constant hulp.
Voor het UWV is het echter allemaal niet genoeg. Ondanks dat de specialist duidelijk de mening heeft dat m'n vrouw niet in staat is om werk uit te voeren heeft men hier de mening dat ze voor slechts 30% afgekeurd is. Dat ze niet eens in staat is zelfstandig de dag door te komen zonder van alles te vergeten en hulp nodig te hebben met allerlei zaken heeft men totaal geen boodschap aan.
Het UWV zit naar mijn mening te veel op de stoel van een verzekeraar welke alles af probeert te wijzen en te weinig kijkt naar hun maatschappelijke en sociale verantwoordelijkheden.
