(later hersteld vanwege schrijffouten en ook wat toegevoegd)
In dit filmpje
http://www.trosradar.nl/uitzending/arch ... rpolissen/ waarin Nol Monster uitlegde waarom hij de woekerpolissen niet deed vind ik hem heel redelijk klinken, en ik vind dat hij gelijk heeft dat een enkele ombudsman die woekerpoliszaken niet zou moeten behartigen, het zij om informatie boven water te krijgen en misschien om de klacht beter vorm te geven. Voor een beeordeling is direct naar de geschillencommissie zoals hij wilde veel realistischer en beter. Maar reacties aan beide kanten van het spectrum waren volledig negatief (zie op diezelfde site), misschien dat hij er daarom op teruggekomen is. Ik wil trouwens een officiele uitleg van het KIFID over het terugkomen op dat besluit want dit is storend onprofessioneel (of is die uitleg ergens?).
Wat hij zegt is: "Wat ik aanvaard is dat er afspraken gemaakt zijn tussen consumentenorganisaties en verzekeraars, dat mensen die menen dat ze meer moeten hebben en bij mij komen van 'kun je dat regelen met de verzekeraar' dan zeg ik 'dat zou heel vreemd zijn, ik kan niet aan de ene kant een schikking hebben en aan de andere kant weer een nieuwe schikking'."
Ik ben juridisch dus volledig leek, maar vroeg me af wat een schikking inhoudt, omdat met de landelijke compensatieregeling de verzekeraars geen schuld bekenden. Als ik de overeenkomst van WPC/VP met Nationale Nederlanden bekijk, en dat zal bij de andere verzekeraars vergelijkbaar zijn, staat daar
http://www.verliespolis.nl/docs/schikki ... landen.pdf
(B) In de loop van 2006 is een maatschappelijke discussie ontstaan over de (voorlichting
over) (de hoogte van) kosten, risicopremies en bijzondere c.q. specifieke productrisico’s
(waarmee onder meer – maar niet uitsluitend – worden bedoeld de "hefboom"-
en "inteer"-effecten) van beleggingsverzekeringen, alsmede over de
gevolgen van al deze elementen op het productrendement van beleggingsverzekeringen.
De Belangenorganisaties hebben zich in deze discussie opgeworpen als de
vertegenwoordigers van verzekeringnemers en begunstigden (hierna: "Polishouders"),
die in het kader van deze discussie een vorm van compensatie nastreven.
......
(D) De Ombudsman Financiële Dienstverlening heeft op 4 maart 2008 in het kader van
de onder B aangeduide maatschappelijke discussie een aanbeveling gepubliceerd
(hierna: "Aanbeveling van 4 maart 2008").
.....
(F) Verzekeraars erkennen geen aansprakelijkheid terzake van de klachten die zijn c.q.
worden geuit in het kader van de onder B aangeduide maatschappelijke discussie
en de onder C aangeduide procedure en terzake van de problemen die aan de orde
zijn gesteld in de onder D genoemde Aanbeveling van 4 maart 2008 en in het onder
E genoemde Feitenonderzoek. Verzekeraars achten zich dan ook niet gehouden tot
het compenseren van kosten en/of (risico)premies die in rekening zijn gebracht bij
hun beleggingsverzekeringen, het vergoeden van schade, dan wel het geven van
enige andere vorm van compensatie. Verzekeraars willen er in het licht van de huidige
maatschappelijke discussie, in het kader van vertrouwensherstel, desondanks
naar streven om hun Polishouders tegemoet te komen.
OK, dus Wabeke heeft toendertijd geen recht gesproken maar alleen gekeken welke fooi de verzekeraars de polishouders puur uit coulance wilden betalen.
Maar hoe kan een "schikking" zonder geconstateerd delict een voorbeeldfunctie hebben, temeer omdat, aldus Verliespolis
http://kassa.vara.nl/fileadmin/user_upl ... spolis.pdf In de collectieve compensatieregelingen die de Stichting Verliespolis heeft bereikt en die breed worden gesteund, is heel bewust afgesproken dat polishouders niet aan die oplossing vast zitten. Indien een polishouder van mening is dat een juridische procedure in een individuele situatie een beter resultaat oplevert, dan ligt die weg altijd open.
Er staat weliswaar het volgende in de compensatieregeling met NN
1.2. De Overeenkomst strekt tot beëindiging van alle daadwerkelijke en mogelijke geschillen en/of daadwerkelijke en mogelijke onzekerheden in verband met Beleggingsverzekeringen, ongeacht de juridische grondslag, tussen enerzijds Polishouders en anderzijds Verzekeraars, hun Groepsmaatschappijen en/of (rechts)personen, die zijn opgetreden als tussenpersoon in de zin van artikel 1 Wet op het Assurantiebemiddelingsbedrijf, respectievelijk zich hebben bezig gehouden met bemiddelen in verzekeringen in de zin van artikel 1 Wet financiële dienstverlening
respectievelijk artikel 1:1 Wet op het financieel toezicht (hierna te noemen: “Assurantietussenpersonen”).
Maar dit is toch zo'n belachelijk algemene beschrijving (alle mogelijke geschillen!) dat zoiets toch nooit kan gelden voor mensen die het niet zelf direct ondertekenen (we leven niet meer in de slavernij)?
11.2. Belangenorganisaties en hun advocaten, waaronder in ieder geval mr. Lemstra, mr. Schonewille, mr. Wendelgelst en mr. Tulp:
a. zullen geen (nieuwe) collectieve en/of individuele procedures initiëren tegen
Verzekeraars die verband houden met geschillen en onzekerheden, zoals bedoeld
in artikel 1.2 van de Overeenkomst;
b. zullen hun eventuele betrokkenheid bij lopende of voorgenomen collectieve
en/of individuele procedures tegen Verzekeraars in verband met de geschillen
en onzekerheden, zoals bedoeld in artikel 1.2 van de Overeenkomst, staken; en
Zie je, het is alleen maar voor Lemstra, Schoneville, Wendelgelst en Tulp bedoeld!
Dus hoe kan een ombudsman zich standaard op een niet gespecificeerde schikking beroepen die duidelijk niet voor alle consumenten bindend was?
Meer algemene vraag: Hoe kan een schikking zonder gespecificeerd delict ueberhaupt als richtlijn dienen voor een gerechtelijk instituut? Ik neem aan dat schikkingen vaak zonder schuldbekentenis plaats vinden, maar normaalgesproken hebben ze ook geen voorbeeldfunctie, toch?
Kan het zijn dat het veel beter is te spreken van een "compromis" ipv "schikking"? Waarom zegt de ombudsman dan "schikking"? Toch weer de vraag, hoe kan een "compromis" dat voor de individuele polishouders nadrukkelijk niet bindend is en welk "overal en nergens" over gaat, gebruikt worden als juridisch argument in zaken aangedragen door die individuele polishouder waarbij de klachten wel zijn gespecificeerd? Verder een compromis in principe bereikt op de aanname dat de verzekeraar onschuldig is. Als de consument dus aan kan tonen dat de verzekeraar wel schuldig is, dan is er nog minder reden om naar dit compromis te verwijzen.
Ben dus maar leek, maar klopt het dat dit compromis heel weinig rechtswaarde heeft behalve dan ibt de verplichtingen van degenen die direct ondertekenden (verzekeraar, Verliepolis, WoekerpolisClaim), en dat het wat betreft "waar de consument aan vast zou zitten" vooral prettig is om suggestief mee te schermen voor verzekeraars en politici om de massa mee koest te houden, en misschien voor een individuele minder slimme rechter?
Meerheuvel