Op 30 maart 2016 maakte Radar op haar site dit bericht bekend.
Met deze informatie onder de kop evolocumab verklaart VGZ dat de beslissing van minister Schippers onder voorwaarde wordt verleend.
Dat is dan kennelijk alleen bij zorgverzekeraar VGZ van toepassing want bij de vele verwijzingen naar de beslissing van de minister om dit middel te plaatsen op de lijst van geneesmiddelen die vergoed worden, lees ik nergens dat de minister deze maatregel heeft aangekondigd met de restrictie dat dit middel alleen onder voorwaarde wordt verstrekt.
Uit deze informatie van VGZ blijkt weer eens duidelijk dat VGZ op de stoel van de behandelende arts wenst te gaan zitten en daarmee de voorschrijvende arts denkt te kunnen overrulen en in vele gevallen de noodzaak van het voorgeschreven middel zal betwisten.
Eind oktober vorig jaar is er een uitspraak gepubliceerd waarbij de zorgverzekeraar een medicijn niet wilde vergoeden en waarbij de zorgverzekeraar ook weer op de stoel van de behandelde arts was gaan zitten.
Daarvan concludeerde de Rechtbank dat 'Het is in beginsel slechts de arts die bepaalt of er sprake is van medische noodzaak voor levering van een bepaald medicijn en niet de zorgverzekeraar' en daarmee de betreffende zorgverzekeraar veroordeeld het in geding zijnde medicijn te vergoeden alsook de eerdere geweigerde medicijnen, die eiser zelf had betaald, met rente en terugwerkende kracht te vergoeden en de kosten van het geding te betalen.
Gisteren is er ook een uitspraak gepubliceerd van ongeveer gelijke strekking. Ook hier ging de zorgverzekeraar (UNIVÉ ZORG) op de stoel zitten van de behandelende arts en weigerde een bepaalde vergoeding te geven.
Ook hier oordeelde de Rechtbank dat de zorgverzekeraar op de stoel van de behandelende arts was gaan zitten en veroordeelde de zorgverzekeraar tot vergoeding van de gevraagde behandeling met bovendien een veroordeling op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 5.000,00 per dag dat Univé niet aan dit bevel voldoet, een dagdeel daaronder begrepen, tot een maximumbedrag van € 100.000,00 en tot betaling van de kosten van het geding.
Uit beide uitspraken kan naar mijn mening duidelijk geconcludeerd worden dat zorgverzekeraars, in ieder geval bij de Rechtbank, in de twee uitspraken die tot nu toe zijn gepubliceerd m.b.t. de weigering van de zorgverzekeraar een bepaald middel of een voorziening te verstrekken, weinig voet aan de grond krijgen en in deze 2 gevallen volkomen kansloos waren.
| LET OP: Dit topic is meer dan drie jaar geleden geplaatst. De informatie is mogelijk verouderd. |
