[ archief ] Schande !!Schande !! Schande!.....Nederland anno nu

[Hans2]

Hierbij bijna een boekwerk.
Maar voor wie de tijd neemt is weer helemaal op de hoogte
Alle zaken op het gebied van aandelenleaseconstructies en de ellende
die deze teweeg hebben gebracht en hoe alle witte boorden criminelen proberen weg te komen.
Dit alles nog eens in een verhaal samengevat door A.E. Flipse van de Stichting toezicht houden Nederland.

Neem de tijd dit stuk is na heel wat overdenkingen en gesprekken en praktijkervaringen tot stand gekomen.


AANTEKENEN MET HANDTEKENING RETOUR

Autoriteit Financiële Markten
t.a.v. de weledelgestrenge heer
Mr A.W.H. Docters van Leeuwen
Postbus 11.723
1001 GS AMSTERDAM

De Nederlandsche Bank
t.a.v. de weledelgeleerde heer
Drs. N.J. Wellink
Postbus 98
1000 AB AMSTERDAM


Lelystad, 20 februari 2004

Inzake: Bewaking solvabiliteit financiële instellingen
Sanering financiële markten

Mijne heren,

Operatie: ‘no pay today?’
(please-no-lease)

De Stichting Toezichthoudend Nederland (‘STN’) is u uit eerdere correspondentie, publicaties en ‘operaties’ genoegzaam bekend. Private achtergrond. Private doelstelling. Toezicht op toezicht als
‘core-business’.

Bij deze verzoekt STN uw gewaardeerde aandacht voor het navolgende:

Deze brief bestaat uit twee delen.
Deel I heet Ramingen en gaat over de ontheffing van de zorgplicht met betrekking tot desastreuze aandelen-lease-constructies. De ontheffing geeft aanleiding tot vragen. Of dit zomaar kan.
Deel II heet Ruimingen en gaat over achtergronden en impact van verkeerde financiële producten. En de financiële leefomgeving waaruit ze voortkomen en waarin zij voortwoekeren.

Deel I: Ramingen( een deel heb ik weggelaten)


Deel II: Ruimingen

De problematiek veroorzaakt door verkeerde financiële producten, waaronder aandelenlease-constructies, wordt voor de betrokken consumenten met de dag nijpender. Toenemende cohorten consumenten kunnen aan de eisen van de betrokken financiële instellingen niet meer voldoen. Gerechtelijke procedures hebben tot nu toe onvoldoende duidelijkheid gebracht voor wat betreft het al dan niet verbindende karakter van de overeenkomsten met betrekking tot de omstreden financiële producten. Van enig adequaat ingrijpen van de wettelijke toezichthouders is niet gebleken. Politici trachten een systeemcrisis te bezweren. Wenden zich af. Wassen hun voeten in onwetendheid. ‘Het is de vrije marktwerking. Het zijn gewone overeenkomsten. Beoordeling daarvan is aan de rechter’. Een ex-rechter leent zich voor een cover-operatie (l’histoire se repète). Het geheim van B.V. Nederland moet vooral overeind worden gehouden. Anders gaan we met z’n allen parmaplat. Individuele gedupeerden – hoe talrijk ook – worden opgeofferd aan het belang van het systeem. ‘Niemand is groter dan de club’. Door de Minister van Financiën ingestelde commissie is uiterst erudiet, maar tandeloos. Blaft weinig, bijt niet. Wacht af, stelt uit. Staat paf. Wie betaalt deze onzin?

Inmiddels heeft DSI op 5 februari jl. een serie van uitspraken gedaan bij wijze van bindend advies.
Hoewel de strijd kennelijk gevoerd wordt omtrent niet benoemde financiële producten tussen een anonieme klager en een anonieme beklaagde, beide kennelijk vergezeld van anonieme raadslieden, en onder de randvoorwaarde dat de klager niet is aangesloten bij de kennelijk verboden organisatie ‘X’, brengen deze uitspraken toch enige schijn van licht in de duisternis. Ook hier past echter de waarschuwing: als de nood het hoogst is, is de ondergang nabij.

Tot de kern samengevat bevatten de uitspraken van DSI twee elementen:
a. De voorlichting omtrent de aandelen-leaseproducten is voldoende geweest; van dwaling en / of misleiding is geen sprake;
b. De financiële instelling heeft ten opzichte van de consumenten ontoereikende zorg voor wat betreft de bestedingsruimte van de consument betracht.

In deze uitspraken tovert DSI de noviteit uit de hoge hoed, dat de financiële instelling voor een vangnet voor het potentiële koersverlies door middel van verzekering of put-opties zorg had moeten dragen. De kosten die daarmede gemoeid zouden zijn worden gesteld op 15% van de aankoopwaarde van de aandelen. De rest van de restschuld komt voor rekening van de financiële instelling.

Deze uitspraken van DSI vormen bepaald niet het laatste woord dat is of zal worden gezegd over de aandelen-leaseconstructies.
In de media wordt gerept van hoger beroep. Voordracht voor vernietiging door de gewone rechter is mogelijk. Tal van (mega) gerechtelijke procedures bij de gewone rechtbanken zijn reeds aanhangig. Deels over andere situaties; deels op andere grondslagen. Moeten alle dossiers stuk voor stuk individueel bekeken en geanalyseerd worden (voorlichting: welke mededelingen / documenten / contracten. Zorgplicht: welke individuele financiële leefomgeving)? Hoe vergaat het de gedupeerden die reeds (door de situatie gedwongen) een regeling met de betrokken financiële instellingen hebben gesloten? Moeten deze regelingen teruggedraaid en aangepast aan de uitspraken van DSI?
Naar verluidt trekt inmiddels de karavaan van incassobeulen van de financiële instellingen voort.
Het zand in deze woestijn blaft en bloedt.

De nare discussie over de stand en status van DSI krijgt nieuwe voeding. How Dutch may these securities be?
DSI is een instelling van de financiële instellingen. Betaald door financiële instellingen.
Hoe ‘onafhankelijk’ zijn de leden van de klachtencommissie? Wie is er in Nederland eigenlijk gekwalificeerd om dit soort ingewikkelde vraagstukken te beoordelen en te beslechten en is niet op één of ander manier gelieerd aan een financiële instelling, haar adviseurs (met name grote advocatenkantoren), haar dienstverleners (met name grote accountantskantoren) en / of de overheid (waaronder mede de wettelijke toezichthouders en / of rechterlijke macht)? De leden zijn gerekruteerd uit de wereld van de financiële instellingen en opgeleukt met juristen uit de betere kringen van de rechterlijke macht. De uitspraken van DSI werpen aldus met het raffinement van een aerovapeur hun bedwelmende schaduwen vooruit over geschillen die aan de civiele rechter worden voorgelegd. Met het stille gezag van een ijzeren ‘Vorentscheidung’.
Bij de DSI ontbreken vertegenwoordigers van de afnemers van de financiële (wan-) producten. Deskundigen van buiten de kring van het financieel-juridisch establishment worden tot de DSI-dis niet genodigd. Kritische geluiden worden buiten gehouden.
De consumentenorganisaties pikken dit. De politiek pikt dit. Die hebben zo hun eigen eetcafe’s.

DSI vormt aldus een indrukwekkende dekmantel. Goudstiksel en brokaat en hermelijn. Waaronder verwevenheden aan het zicht zijn onttrokken. Harry P. en Prins Carnaval zouden jaloers zijn op zo’n vermomming.

Van de stelselmatig geabstraheerde en geanonimiseerde uitspraken van DSI mag kennelijk geen enkele precedentwerking uitgaan. De bij DSI aangesloten financiële instellingen betrekken het ‘onafhankelijk klachteninstituut’ binnen de heksenkring van omerta. Als jurisprudentie zijn de uitspraken van DSI aldus zo waardeloos mogelijk.

De voorzitter van deze klachtencommissie van DSI is onbetwist een ervaren topjurist. Neemt vele corners bij de Hoge Raad. Wil nu ook wel eens zelf een doelpunt maken. Met het hoofd.
Deze voorzitter vervult tevens een aantal functies bij verschillende geschillencommissies, die zijn ingericht en worden betaald door financiële instellingen. (Slechts gedeeltelijk vermeld op website DSI). Is de voorzitter ook voor deze functies gevraagd juist omdat hij onafhankelijk is? Tegenstanders zullen zeggen: deze vooraanstaande quasi-rechter zal toch niet sedert jaar en dag verschillende geschillencommissies aanvoeren omdat hij voor de financiële instellingen meestal tamelijk ongunstige uitspraken doet? Waarom beunhazen leden van de rechterlijke macht in dit soort bijbaantjes? Vrouwe Justitia ziet toch niets. Jagen op baantjes gelijk slagen in de lucht.

Vergelijkbaar kritische kanttekeningen kunnen worden geplaatst bij de andere leden van de Geschillencommissie en bij leden van de Commissie van Beroep. De schijn van partijdigheid kan slechts op één wijze radicaal worden weggenomen: verbod op en stoppen met beslechting van geschillen door een college op private grondslag en ingericht door de (overkoepelende organisatie van) bij het geschil betrokken belanghebbenden. Eerherstel voor eenvoud als kenmerk van het ware.

Deze uitspraken van DSI zijn in strijd met het eerdere rapport van AFM, waarin immers een vernietigend oordeel over de aandelen-leaseconstructies is uitgesproken en is vastgesteld dat de aandelen-leaseconstructies in wezen een intrinsiek ondeugdelijk product vormen. DSI laat dat onbesproken. AFM stelt zich weer eens verdekt op.

De uitspraken van DSI zullen voor tal van gedupeerde consumenten weliswaar enige verlichting bieden, maar voor velen zal dit niet meer betekenen dan een extra dagelijkse dosis morfine.

De verplichting tot betaling van het bedrag gelijk aan 15% van de aankoopsom van de betrokken aandelen is voor vele gedupeerde consumenten niet op te brengen. Opmerkelijk is dat de DSI hier ook zelf de ‘link’ naar de bestedingsruimte van de betrokken consument loslaat. De slang bijt in eigen staart.

DSI laat de overeenkomst met betrekking tot deze aandelen-leaseconstructie als zodanig ongemoeid. DSI constateert dat de aandelen-leaseconstructie niet voldoet aan de zorgplicht. DSI haalt het vergiftigende product echter niet uit de schappen. Het mag blijven. DSI voegt er een antigif aan toe. Deze additieven moeten echter wel door de vergiftigde consument worden betaald. Een hoogst bedenkelijke reparatiemaatregel.

DSI heeft niet onderzocht of de beweerde ‘voorwaardelijke levering van aandelen’ daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Geen aandelen, geen koopsom. Geen koopsom, geen rente. Geen aandelen, geen verlies. In de jaarverslagen van de financiële instellingen zijn de beweerde aankopen van de aandelen in relatie tot de aandelen-leaseconstructies niet traceerbaar.
Gegeven de inrichting en uitvoering van de aandelen-leaseconstructies is thans nog steeds de vraag aan de orde of de gepretendeerde restschuld meer is dan een rekenkundig fenomeen. Meer is dan een virtueel probleem. Nader onderzoek zal het uitwijzen.

De uitspraken van DSI brengen met zich mede dat de betrokken financiële instelling de door de gedupeerde beleggers in de loop der jaren betaalde woekerrente, bijstortingen en aflossingen gewoon kan behouden. Daarmede heeft DSI de balansen van de betrokken financiële instellingen grotendeels gesauveerd. Het gaat bij de door tal van financiële instellingen gesloten aandelen-leaseconstructies om vele miljarden Euri. Een vernietiging ten gronde van deze overeenkomsten zou een dubbele aanslag vormen op de torens van het noodzakelijk eigen vermogen van met name de financiële instellingen die (verhoudingsgewijs) de meeste aandelen-leaseproducten hebben weggezet. Dankzij de Geschillencommissie van de DSI kan Hansje Brinkers nog even in de wachtkamer blijven zitten.
Deze aanslagen op de toegeëigende vermogens van de kwetsbare financiële instellingen zouden tot een kettingreactie in de toch al zo geplaagde financiële wereld en daarmee tot een systeemcrisis kunnen leiden. DSI pleegt highbrow damage control.

Een ‘clementiebureau’ als stand-in komediant voor het wegens terminale ziekte afwezige Vertrouwen is zijn tekst kwijt en wordt door het publiek uitgelachen, met tomaten en eieren bekogeld en weggehoond.
Daar kun je geen pepernoot meer aan doen. De souffleur is zijn stem kwijt. De regisseur is de weg kwijt en vraagt bij de poort van de gevangenis brood, water en de route naar het theater.
Maar gelukkig: deze aanslagen zijn op de valreep door DSI verijdeld. Waakzaamheid heeft echter ook een Achilleshiel. De pijl is in de lucht en onderweg.

In deze uitspraken komt DSI tot de slotsom dat de overeenkomsten niet op grond van dwaling en / of misleiding dienen te worden vernietigd. De sacrale onderbouwing voor deze conclusie is flinterdun. Het testbeeld: ‘rendementen uit het verleden….’ en: ‘de waarde van aandelen….’. De betekenis daarvan is minder dan de waarschuwingen van Peter-Jan B. zonder wolf. Uit de sector: ‘roken is dodelijk’. Waarom deze teringzooi dan toch legaal verkocht mag worden en de opbrengst daarvan voor het overgrote deel in onze bodemloze staatskas vloeit, kunnen alleen overbestudeerde rechtsgeleerden, tollenaars, illuderende handopleggers en de op herverdeling van deze binnengeharkte gelden beluste politici uitleggen. Geen mens die het meer begrijpt.

DSI neemt zijn toevlucht tot een klassieker. Wanneer weer eens een zak zonder kat was verkocht. De oude regels van de vooroorlogse Amsterdamse straathandel: ‘ik heb jou niet belazerd; jij hebt niet goed opgelet’.

Aan de andere kant neemt DSI spagaatsgewijs tevens zijn toevlucht tot ultramoderne zweeftechnieken. Onder de glinstering van oogverblindend speelgoed (redelijkheid en billijkheid) en vaardige hantering van vilein gereedschap (conversie) gaat geen looping DSI te hoog of te krom om aan de betrokken gedupeerde consumenten nog eens een fictief financieel product in rekening te brengen: men neme nog een aanvullende verzekering; of: men neme nog een aanvullende put-optiecontructie. Kosten koper uiteraard. Het verkoopcarrousel van financiële producten strekt zijn tentakels uit tot en met DSI en zijn uitspraken. Hoe krom kan recht zijn?
(Voor de deskundige rekenaars onder de lezers de huiswerkvraag: was het voor de gedupeerde beleggers niet veel aantrekkelijker, goedkoper en minder risicovol geweest om in plaats van de door de DSI aangesmeerde volgende beleggingsconstructie gewoon wat call-opties te kopen? Al dan niet met aanvankelijk geleend en periodiek terugbetaald geld? Onder de bruikbare inzendingen worden tien opties op futures en futures op opties in het Aandeel in de Toekomst verloot).

Terug naar deel I De Ramingen. Pauzeprogramma als intermezzo. Verruiming van de ramingen oftewel: raming van de ruimingen. De uitspraken van 5 februari jl. van DSI geven aanleiding tot nadere vragen:

12. Heeft AFM en / of DNB onderzocht en geïnventariseerd bij de betrokken financiële instellingen welk aantal consumenten tegen welke bedragen onder de werking van deze uitspraken van DSI vallen?
Heeft AFM en / of DNB onderzocht en geïnventariseerd per betrokken financiële instelling met betrekking tot welk aantal consumenten tegen welke bedragen de betrokken financiële instellingen het door DSI aangeduide percentage van de restschuld voor eigen rekening behoren te nemen?

13. Heeft AFM en / of DNB daarbij onderzocht uit het oogpunt van liquiditeit en / of solvabiliteit of de betrokken financiële instellingen gezien het in vraag 12 bedoelde ‘eigen risico’ voldoen en blijven voldoen aan de daaraan door AFM en DNB gestelde voorwaarden en bepalingen?
14. Welke maatregelen heeft AFM en / of DNB getroffen c.q. in voorbereiding ten aanzien van de financiële instellingen, die onder de werking van de strekking van deze uitspraken van DSI (zouden kunnen) vallen en die naar de opvatting van AFM en / of DNB in verband daarmede thans niet voldoen of in de toekomst niet meer (dreigen te) voldoen aan de door AFM en / of DNB gehanteerde normen en ratio’s voor de financiële positie van deze financiële instellingen?

15. Hoe staan de ‘restschuld’ en / of de uitgeleasde aandelen in de boeken van de betrokken financiële instellingen? Met aandacht voor off-balance, off-market, off-shore en back-letters?

De betrokken financiële instellingen hebben – voor zover STN bekend – hun (dreiging met) incassomaatregelen ten opzichte van de betrokken consumenten niet opgeschort. De man die ten tijde van het uitbreken van de wanorde rond deze financiële producten de Minister van Justitie was, is thans nota bene de aanvoerder van het leger der ingeschakelde incasso-deurwaarders. Wie behartigt welke belangen?

Voor de hand ligt dat de Minister van Financiën samen met de wettelijke toezichthouders (AFM en DNB) een staakt het vuren gelast. Totdat algehele duidelijkheid bestaat omtrent de oorzaken van de thans woedende inferno, de verantwoordelijkheden en aansprakelijkheden van de diverse betrokken partijen (waaronder mede begrepen de wettelijke toezichthouders zelf), ligt het voor de hand dat alle verplichtingen tot betaling vanwege de consumenten aan de betrokken financiële instellingen zullen zijn opgeschort. De betrokken consumentenorganisaties en stichtingen, die zeggen in het belang van deze consumenten op te treden, hebben tot nu toe niet het lef en fatsoen om tot collectieve staking der betalingen (onder het motto: ‘no pay today’) op te roepen. Door een klein briefje (‘persoonlijk aansprakelijk’) hebben de heren bestuurderen van deze noodhulpverleners zich monddood laten maken. De beroepsaansprakelijkheidsassuradeuren geven niet thuis. De woordvoering wordt overgelaten aan een professionele mooiprater, als oud-woordvoerder en vriend van financiële instellingen een echte insider. Wie staat waar?

Op dit slagveld heeft de Minister van Financiën een meesterzet gedaan. In de Raad van Advies van getalsmatig veruit de grootste Stichting van gedupeerden van aandelen-leaseconstructies heeft de Minister een advocaat werkzaam bij het kantoor van de Landsadvocaat geparachuteerd. Een zekerheidje. Zo zullen het falende Ministerie van Financiën en de schutterende wettelijke toezichthouders door deze stichting wel niet af- en aangevallen worden. Een brug te ver.
Toezicht gedijt immers het best in de luwte. De achterbankjes van het strijdtoneel.

Genereus kletteren de stille wapens. De cirkel in de Hofvijver sluit zich. Het kartel is blij.
Juist vanuit een zompig poldermodel hebben de sterksten zich in de afgelopen twee decennia in toenemende mate de houding kunnen aanmeten: ‘wij doen waar we zin in hebben’ en: ‘wie zal ons stoppen?’.
De Staat is hierin voorgegaan. Op de voet gevolgd door banken en verzekeraars. Multinationals waren al langer gewend om ‘dit spelletje’ louter voor eigen gewin al springend over internationale schotsen te spelen.
De déconfiture van deze stoet der vakkenvullers verloopt langs dezelfde lijnen. Ongeloofwaardigheid en onbetrouwbaarheid van overheid en politici en topondernemers. In een – zichzelf herbenoemende – stoelendans. In de verscheurende spagaat van privaat en transparant. Elk kruisje heeft zijn huisje.

In hun oneindige wijsheid van zelfregulering hebben verzekeraars hun ‘kostenverdriestapelaars’ verborgen achter de façade van gedragscodes en zelfreguleringen van hun ‘oude wijn in oude zakken’-clubjes. (‘Eigen club eerst’). Dit helpt echter niet. Generaties later in de uitvaart-toptien: ‘Oma, wilt u nog eens het sprookje vertellen van Zelfreinigend Vermogen. Het monster met zijn grote bek, de twee gloeiende eigenheimers in zijn keel, zijn gele ogen en die afscheidspremie in zijn reet?’

Mensen en bedrijven, en mensen binnen bedrijven jagen zichzelf en elkaar op tot resultaten en rendementen die menselijkerwijs en economiter zelfs op een parodie van zuivere wijze onmogelijk kunnen worden behaald. Siliconen en botox vullen de kraters in de financiële rapportages met aan de fantasie ontsproten erupties en verhitte stromen van schier oneindige reeksen cijfers omzetten en dito winsten. Tegen deze urgentie en doodsbedreigende dwang, opzettend tot een opeenstapeling van malversaties is geen kruid van toezicht gewassen. Het lava van het trio redeloos, reddeloos en radeloos stolt vanzelf. Maar nu nog even niet. Of moet de zwarte bladzijde van cultuurafslag nu maar worden omgeslagen door een land vol Stasi’s?

In hun besloten club ‘De Goddelijke Komedie’ lopen uitgelaten bestuurders van B.V. Nederland en van het open eind beleggingsfonds C.V. De Waterlanders, magistraten, politici, hoofdredacteuren en Yomanda als vanouds en eens van zin de polonaise en zingen de meisjes na: ‘Toezicht is maar ene vinger lang’. Wachtwoord: afbreukrisico.

Al langer klinkt over de sompige velden en het nevelige polderlandschap de mantra:
‘herstel het vertrouwen!’.
Een smeekbede. Een weeklaag. Gezang van over de Styx.

Vertrouwen kan men niet afdwingen.
Vertrouwen kan men niet (her-)winnen met oeverloze beschouwingen van de onuitroeibaar dwaze vaders. Wedergekeerd uit wormen en aarde.

Terug naar de verkeerde financiële producten.

Herstel het vertrouwen.
Waarin?
In wie?

Het volk roept om feiten. Bekend uit het voetbalstadion: ‘wij willen borsten zien’.
Back to basics. Tikkeltje ordinair. Uiterst profaan.
Schijn bedriegt. Vertrouwen helpt niet. Schijn noch vertrouwen zullen blijvend in staat blijken de feiten te verdraaien of te verdoezelen. Het ranke metaal der mankerende muntjes zal de luidruchtige kansen doen kantelen tot verzwegen bedreigingen. Oude schijn en nieuw vertrouwen? Nieuwe schijn en oud vertrouwen? Deze diagonalen blijven verboden. Worden toch niet geloofd. Laat staan vertrouwd.

Thans suddert de aanpak van verkeerde financiële producten gelijk langdradige stamppot op een laag pitje. Tientallen zaken zijn ‘onder de rechter’. Reden om niets te zeggen. Reden om niets te doen. Een peloton advocaten wringt zich in alle bochten om verwarring te scheppen in de waarheid. Daar worden ze voor betaald. Elk van de tienduizenden dossiers vergt volgens de geleerden een individuele aanpak. In elk van deze individuele dossiers zitten twee (of meer) partijen. Namens elk van deze partijen wordt moedwillig een tegengesteld verhaal in elkaar gedraaid. De aangelegde knopen zijn talloze en gordiaans. Uit iedere doorgehakte knoop kun je twee nieuwe leggen.

De Minister van Justitie heeft bedacht: ‘collectieve afwikkeling van massaschade’.
Ruikt als: ‘Wiedergutmachung’ en ‘Ereschulden’. Klinkt goed. Biedt kleingeld en aalmoezen voor verdrukten. Het leger van topadvocaten van de financiële instellingen zal ook dit varkentje moeiteloos wassen. Deze trouvaille uit de juridische hoge hoed kan na afloop van de voorstelling niet uit de schaduw treden van de zoveelste dubbele bodem. Een extra veiligheidsventiel op een reeds geblazen financieel bestel. Het is te laat en ondeugdelijk. De Minister van Justitie gaat ook hier de confrontatie uit de weg. Diep geïmpregneerd met het besef dat zijn apparaat te zwak is om misstanden daadwerkelijk uit te bannen. Dat is immers keer op keer gebleken. Onderling verdeeld, kansloos tegen intimidatie en geweld. ‘Weerloos bloot trekt de dood’.

Nederland is geen bananenrepubliek. Iedereen weet dat. In een bananenrepubliek worden rechters omgekocht. Met bananen. Dat weet iedereen. Helder en simpel. De justitabele weet waar hij aan toe is. Wat hij doen moet. Met bananen komen.
Zo niet hier te lande. Er komt geen banaan aan te pas.
Processen van omvorming van en binnen de rechterlijke machten en krachten lopen in Nederland veel subtieler en blijven onzichtbaar onder de waterlijn. De stille ontkrachting. De schijn van onpartijdigheid wordt zorgvuldig bewaakt en opgepoetst. Van partijdigheid heeft de rechterlijke macht alleen al met de infiltratie door honderden rechter-plaatsvervangers alle schijn tegen. Wie een vraag stelt over deze schijn die vermeden (had) moet(en) worden, wordt beschuldigd van hoogverraad en standrechtelijk geëxecuteerd: ‘U beschuldigt ons zonder enige grond van partijdigheid. U beledigt onze integriteit’. Aantasting van eer en goede naam. Bloedwraak. Weg schijn. Weg vragensteller. Lang leve het gedoofde afschijnsel van onpartijdigheid. Het gulden vlies van rechtspraak operationeel hersteld.

‘De eer en de stand’ van de advocatuur is reeds lang geleden aan het wakend oog van de Orde van Advocaten ontstapt. Verkwanseld voor een bord linzen overgoten met een gebonden munt-sausje van Netwerken en Invloeden. Anders had de Orde toch allang een verbod uitgevaardigd om de onverenigbare functies van advocaat en rechter-plaatsvervanger gedurende hetzelfde tijdvak uit te oefenen. De Orde van Advocaten is kennelijk de mening toegedaan dat voor ‘goede betrekkingen met de rechterlijke macht’ de onafhankelijkheid van het eens nobile officium en alle daaraan verbonden beginselen dienen te wijken en dat ook overigens het invullen van honderden parttime rechterszetels de advocatuur positioneel geen windeieren legt. Voor de buitenstaanders: de Orde van Advocaten wordt beheerst en gedirigeerd door het kartel van de grootste advocatenkantoren in Nederland. Aangevuld met een enkele excuus-bestuurder.

Er is geen land ter land waar stelselmatig op de grootste advocatenkantoren per koerier rechtbankdossiers met conceptvonnissen worden aangereden.
Zelfs de Voorzitter van de Raad voor de Bloedige Rechtsstrijd uit in de media zijn bedenkingen tegen het systeem waarbinnen overspoelende inzet van rechter-plaatsvervangers overheerst. Helaas laat ook deze ex-toprechter zich bij deze flagrante en aanhoudende schending van de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht terugfluiten door ‘budgettaire redenen’.

Er is geen land ter wereld waar advocaten (in hun alias van rechter-plaatsvervanger) vrijelijk de typekamer van de rechtbank in en uit lopen. ‘Dikedika, is concept van vonnis in de zaak X reeds gereed? Mag ik dat even inzien?’

Even zovele smetten van zelfbevlekking op een politiek-maatschappelijk bestel, dat zichzelf ooit ‘parlementaire democratie’ en ‘westerse rechtstaat’ durfde te noemen. (Of is dit privé?).

In deze bezetting van de rechterlijke macht denkt de gewone, financieel gemaltraiteerde burger als ‘gewone boerenlul’ / modale gedupeerde met een full-time huis- tuin en keukenadvocaat toch niet voor enige Rechtbank van afgelegen in de provincie tot centraal in Amsterdam (wereldzwendelhoofdstad 2004) een zaak te winnen van een advocaat / rechter-plaatsvervanger (of een van diens kantoorgenoten)?
De onafhankelijkheid van de rechterlijke macht. Wordt wakker. Schudt af uw naïviteit.

Wie vraagtekens zet bij de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht wordt buiten de orde geplaatst. In het beste geval wordt zijn oldtimer een aantal jaren later ‘bij toeval’ teruggevonden. Op de bodem van het kanaal. Leeg. Geen spoor van.
Een advocaat die namens cliënten een begin van vraagteken plaatst bij de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht kan zich opmaken voor jarenlange terreur in de vorm van klacht- en strafprocedures en zal bij geen enkele rechtbank nog maar één zaak kunnen winnen. Het spreekt voor zich dat zijn (potentiële) cliënten dit – al dan niet geholpen door de ‘vijand’ – weten, althans bemerken. Het cliëntenpotentieel smelt als sneeuw voor de zon. Het is eigenlijk een beroepsverbod.

Een mega advocatenkantoor hier te lande is betrokken in een miljardenzwendel. ‘Onze rol moet niet worden overschat; wij hebben slechts een paar handtekeningen gezet’. Passief bestuur. Het is eigenlijk een omissie-delict.
Is het toeval dat ditzelfde bolwerk een topleverancier van rechter-plaatsvervangers is?
Deze risicospreidende organisatie met het pictogram ‘Advocaten, notarissen en belastingadviseurs’ heeft haar leden nu verboden om bij wijze van nevenfunctie bestuurder van een rechtspersoon te zijn. Getuigt van snel inzicht. Ethics Department. De roeping van rechter-plaatsvervanger valt uiteraard buiten dat verbod. De vinger moet natuurlijk wel in de suikerpot en in de pap blijven.
In een cultuur van schoenmakers die hun leest laten versloffen en verstoffen. Iedere zelfstandige of minder zelfstandige ondernemer doet aan cross-selling. Aldus valt er meer te graaien. Zou het misschien een idee zijn dat iedereen gewoon weer zijn eigen vak ging uitoefenen? Niet meer. Niets minder. Lekker ouderwets. Bloempot. En opgeschoren nek. De jaren vijftig. Zes dagen in de week.

Banken en verzekeraars hebben hun vraag naar gewillige diensten gelijk evenzovele appels van Paris verspreid gegooid over de grootste advocatenkantoren. Daarmede hebben deze kantoren zich tevens laten uitschakelen als advocaat van (potentiële) tegenstanders van financiële instellingen. In die
sector geldt: als advocaat van financiële instelling A , D of I val je collega financiële instellingen van je stercliënt niet aan. Verzekerd van zaken. Verzekerd van betaling.
Tevens vormen de grootste advocatenkantoren een quasi onafhankelijk intermediair en goed geolied doorgeefluik tussen de financiële instellingen en de rechterlijke macht. Dubbelspionnen achter krijt en streep. Sociale verwevenheden te over. Nooit te veel rechter-plaatsvervangers. Wisselingen van de wacht.

Daarbij komen de verwevenheden.
De banken en met name de verzekeraars hebben de beschermende ozonlaag rondom hun business veruit het beste gevlochten. Genetisch selectief gemanipuleerd en met de corporale paplepel.
Rechters zitten volop in Raden van Toezicht en / of Advies van financiële instellingen c.q. geschillencommissies van de branche beschermingsorganisaties. Bestuurders van financiële instellingen en rechters zitten gezamenlijk in de Charitas. Gezamenlijk in de service- en golfclubs. Bestuurders van financiële instellingen fungeren als commissaris bij media-bedrijven.
Advertentiecampagnes van financiële instellingen sturen redacties van kranten naar wens links of rechts. Advocaten als secretaris van Geschillencommissies en tuchtcolleges (NIVRA delenda est).
Het gaat fantastisch. Ons verwent ons soort mensen.
Onafhankelijkheid van de pers was op papier ooit een groot goed. De waakhond van de democratie is verpulverd en hoopt als papier-maché op een tweede leven in Madame Tussaud. De oppositie zoekt inmiddels asiel op internet.

Arme consumenten. Arme gedupeerden.
Sukkels. Slachtoffers. Naïevelingen.

Denkt u – en met u: uw hulpverleners – in deze constellatie ooit uw recht te halen ‘in court’?
Vergeet het. Dat zal nimmer gebeuren. Zet dat uit uw hoofd. Ga iets anders doen. Verzet de zinnen. Lik uw wonden. Desnoods: ga ten onder. Bespaar uw tijd en moeite in het najagen van de illusie van gerechtigheid en rechtvaardigheid.
‘Ook in de rechtszaal regeert de leugen’, zo verzucht het portret aan de voorwand en op de achtergrond van alle rechtszalen.
En het geld.
En de macht van het geld.
En de macht van de herverdeling van het geld.
Recht moet rollen. Rechtvaardigheid is een vierkant wiel.

De juristerij is een onmachtig instrument om de puinhopen van verkeerde financiële producten de wereld uit te helpen. Werkt eerder andersom. Hoeveel DSI-zwaluwen maken ene zomer met staart en vleugels mee?

Is er een ordening (‘invisible hand’) achter deze chaos?
Reeds eerder is door STN de vraag opgeworpen of de politiek de belangen van de individuele gedupeerden inmiddels niet heeft opgeofferd, teneinde een crisis in het financiële stelstel in Nederland te bezweren, althans in de doofpot te houden. In alle – door onze opinieleiders uit oogpunt van justitie en integriteit als inferieur beschouwde – landen worden verdachten van financieel-economische malversaties opgepakt en berecht. Zo echter niet in Nederland. Hier worden de slachtoffers opgepakt. En in Guantanamo Bijstand gekneveld, geblinddoekt en eenzaam in de schuldsanering opgesloten. Democratisch geluk dwing je af.

Naar de opvatting van STN zal iedere oplossing van verkeerde financiële producten, waaronder aandelenlease-constructies, dienen te voldoen aan een tweetal randvoorwaarden:

a. de desbetreffende financiële producten zullen moeten worden weggehaald bij de betrokken afnemers (gedupeerden);
en (cumulatief):
b. de betrokken financiële producten zullen moeten worden weggehaald bij de betrokken financiële instellingen (afzetters).

Uitsluitend op deze wijze kan immers ‘de strijd van allen tegen allen’ worden beëindigd.
Zonder beëindiging van deze overstelpende strijd geen herstel van vertrouwen.
De oude spelers moeten van het speelveld. Deze kunnen douchen en hun vervuilde handen wassen. Verantwoordelijkheid, schuld en aansprakelijkheid door de gootsteen.
Nieuwe spelers hoeven niet om te kijken. Mogen geen belang hebben bij het maskeren van oude fouten en gebreken. Nieuwe bezems. Schone messen. Geen heiligen op de zoutpilaren.

De deskundigen en geleerden uit de financiële wereld zijn ongetwijfeld in staat om tal van modellen te ontwikkelen die aan bovenstaande randvoorwaarden voldoen.
STN noemt één voorbeeld: breng de verkeerde financiële producten gezamenlijk onder in één of meer aparte (beleggings-)fondsen, waarvan het bestuur – op zijn Hollands – tripartite wordt gevormd. Telkens een vertegenwoordiger van de banken / verzekeraars, de consumentenorganisaties en de wettelijke toezichthouders.
(STN is daarbij benieuwd welke aandelen zich daadwerkelijk onder het actief bevinden van de fondsen, waarin de rechten vanuit de verkeerde financiële producten zeggen te zijn ondergebracht).

Het eventuele actuele liquiditeitstekort van deze fondsen zou kunnen worden aangevuld eveneens tripartite: éénderde banken / verzekeraars, éénderde overheid, éénderde betrokken consumenten. (Bij transparantie blijken er vrijwel geen kosten te zijn).
De beleggingsfondsen worden gerund en eventueel geliquideerd volgens ‘goed koopmansgebruik’. De tussentijdse- en slotuitkeringen van deze beleggingsfondsen worden volgens opgemelde verdeelsleutel tripartite verdeeld. Tel uit uw winstbewijzen. Uiteraard vrij verhandelbaar. En beursgenoteerd. Perpetuum.
Tal van andere varianten zijn denkbaar. Het kan eenvoudiger. Of ingewikkelder. (Onder de beste inzendingen verloot STN een boekenbon).

Flankerend zijn voor ‘herstel het vertrouwen’ nog een tweetal maatregelen nodig:

c. het verleden dient te worden opgehelderd;
en: cumulatief:
d. de toekomst dient blijvend te zijn verschoond van verkeerde financiële producten.

Opheldering van het verleden. Voor en tussen de betrokken personen en instellingen dient duidelijk te zijn wat er eigenlijk echt is gebeurd. Geen metersdikke barricades van processtukken gevuld met al dan niet weerlegbare leugens, samenweefsels van verdichtsels en andere wartaal.
De waarheid dient boven water te komen. Daartoe is nodig dat degenen die bij de toedracht waren betrokken de waarheid spreken. De waarheid kunnen spreken. Een verdachte behoeft niet aan zijn eigen veroordeling mee te werken. Een betrokkene (verdachte) kan derhalve uitsluitend de waarheid spreken, indien hij niet (langer) verdachte is en kan worden bestraft. In het Zuid-Afrika van de na (formele) afschaffing van de apartheid is dit gepredikt en gepraktiseerd. De zogenaamde Waarheidscommissies hebben veel waarheid aan het licht gebracht. De uitnodiging lag er. De ruimte was er. Om de waarheid te spreken. Schuld te bekennen. En berouw te betonen. En tenslotte: te vergeven.
Aldaar leeft het besef: ‘we moeten verder met elkaar’. En voorts: ‘we moeten verder met onszelf’.
Dit voorbeeld, deze aanpak verdient hier navolging. De loutering die dit met zich brengt, zal vertrouwen wekken. Uitsluitend op deze wijze kan vertrouwen worden hersteld. De thans vertoonde paljasserij en ijdeltuiterij is ronduit schijnheilig en uitsluitend een slecht passende vermomming als volgende verkooptruc. Nieuwe kleren voor de oude keizer. Aftreden is een beetje sterven.
(Hier past de vraag of de ‘Hollandse nuchterheid’ in staat zal zijn tot de voor een levende waarheidscommissie nodige Afrikaanse inleving, danwel Germaans verstoppertje spelen zal blijven overheersen. De traditie van ‘wir haben es nicht gewust’ en: ‘wir haben es alle getan’.
Westerbork of Johannesburg? Le choix est en vous).

Eén voorbeeld. Uit duizenden. Uit tienduizenden.

De lotgevallen van mevrouw Duurkoop. De hoofd- en bijrollen in dit drama zijn evenzovele archetypen op het slagveld in the fog of war. Producenten tegen consumenten. De tussenstand: 18.759 tegen nul.

Mevrouw Duurkoop is alleenstaande. Onderwijzeres sinds jaar en dag. Thans is zij 66 jaar.
Dankzij een opgewekte natuur en standvastige geest kan mevrouw Duurkoop met noeste arbeid in haar bescheiden levensonderhoud voorzien. Het gaat maar net. Mevrouw Duurkoop heeft ook nog de zorgen voor en over haar dubbel-gehandicapte zoon.
Het actuele tekort in het doorluchtige financiële product (aandelen-lease, met geleend geld, tweede hypotheek) van mevrouw Duurkoop beloopt ca. een bedrag ad € 45.000,- (zegge: vijfenveertigduizend Euro). Netto contant. Of mevrouw Duurkoop dit bedrag maar even binnen veertien dagen wil overmaken aan de incasso-deurwaarder. (De beul komt altijd door de brievenbus). Mevrouw Duurkoop heeft voor haar complete huishouden een bedrag ad
€ 1.240,- (zegge: twaalfhonderdenveertig Euro) netto per maand te besteden.

De plaats van handeling: het lokaal van de Waarheidscommissie. Het is de eerste zitting van deze commissie. Historisch. Hysterisch. Rondom de violette tafel zitten de Voorzitter van de Waarheidscommissie, mevrouw Duurkoop, de bankdirecteur Y, de tussenpersoon Raadgever , de makelaar / taxateur Q, de notaris Z en de deurwaarder X. Om te beginnen is het vijf tegen één. Maar dat telt nu even niet. In zaken van moraal & fatsoen telt noch de macht van het getal noch van het geld. Al claimt ook in dit soort aangelegenheden de winnaar steevast het hele gelijk.

Boven de overvolle publieke tribune zitten in de skyboxen van deze arena de Ministers van Financiën, Economische Zaken, Sociale Zaken, Justitie, moeder Balkenende, Voorzitters van Eerste en Tweede Kamer, Voorzitters van de Kamerfracties, de directeur van de Nederlandsche Bank, de Voorzitter van de Autoriteit Financiële Markten, de Voorzitters van V.N.O., Consumentenbond, F.N.V., C.N.V., de Raad van Kerken, Vluchtelingemagneet Nederland, de Voorzitter van de Raad van State (incognito als kolen sjouwende imitatie), de Super PG, Frans Bauer en iedereen in Nederland die van zichzelf meent met dignitas et auctoritas (lees: pecunia) te zijn of te moeten worden overgoten. Het lijkt wel de groepsfoto bij de afscheidsreceptie van Wim Kok of waren het flarden van beelden van de begrafenis van Pim Fortuijn? Of de verzendlijst voor de pamfletjes van STN?
Telkens om en om met een vertegenwoordigster van de meeschrijvende pers. Om vooral maar niets te missen. Negen camera’s uit alle hoeken. Zesentwintig microfoons. De spotligths doen ieder der aanwezigen ontdooien. De waarheid en niets dan de naakte waarheid.
Hoe het ook zij: het was druk & vol. Overvol. En benauwend druk.

De bankdirecteur ziet mevrouw Duurkoop onder ogen. Voor het eerst. Hoort haar aan. De bankdirecteur is nu plots niet meer zo zeker van zijn zaak en niet meer zo gehecht aan zijn pluche en begint al snel onrustig te schuiven. Heen en weer. Krijgt het warm. Krijgt het benauwd. Voelt de strop die hij anderen heeft omgelegd. Voelt als autoband. Klam. Zweet. Wil uit deze nachtmerrie maar bleek al wakker.

Mevrouw Duurkoop vertelt:
‘de verkoper van het ingenieuze product zag er zo netjes en betrouwbaar uit. De ideale schoonzoon. Hij noemde zich tussenpersoon. Jeroen Raadgever. Legde mij uit dat ik een dief van mijn eigen portemonnee zou zijn, al ik nu niet ‘instapte’. Het kon niet fout. Het was eigenlijk sparen met een fantastisch rendement’.

Raadgever zit ook om de tafel. Naast mevrouw Duurkoop. Net als toen.
Weet zich nu geen raad. Zelf bewust van alle kwaad.
Probeert nog:
‘ik kon toch ook niet weten dat de beurs in elkaar zou klappen’.
Hij weet wel beter. Voorspellende gaven worden niet gevergd. Een heldere waarschuwing voor tegenvallende rendementen en ondraaglijke financiële risico’s en restschuld als eindproduct wèl.
Geeft na vele geduldige tussenvragen van de Voorzitter uiteindelijk volmondig toe:
‘eigenlijk dacht ik alleen maar aan de aanbetaling op mijn nieuwe motorjacht die ik vanuit mijn nog niet behaalde afsluitprovisies moest verrichten’.
Een brok in de keel. (Pink Whisky moest inmiddels helaas worden verkocht en heet nu weer gewoon Black Money. Een bevriende onroerend goed-jongen heeft het casco van de bank overgenomen).

De bankdirecteur verklaart:
‘de consumenten wilden zelf. Ze waren niet te stoppen. De ogen waren dollartekens. De Eurotiserende macht en verslaving van hebzucht. Ze hebben de contracten allemaal zelf getekend. Met hun volle verstand. Als ze florissante winsten hadden behaald, hadden we ze toch ook niet gehoord. Hadden wij hier nu niet gezeten’.
Later hakkelend en nauwelijks hoorbaar:
‘het was voor de bank een uniek product. Een betere cash cow is sinds het Gouden Kalf niet meer vertoond. Vierverdubbelende winst: levert een exhibitionistische rente op; provisie voor de tweede hypotheken ondergebracht bij een bevriende bank, een volstrekt ondoorzichtige kostenstructuur, waardoor wij een veelvoud van de werkelijke kosten in rekening konden brengen, een gigantische blow-up voor onze eigen beleggingsfondsen, waarbij op de inleg eerst de zgn. beheerkosten in mindering werden gebracht. Het was eigenlijk uniek: kosten werden in rekening gebracht over virtuele kosten. De kwadratuur van de cirkel.
Mijn zuster heeft ook dertien van zulke k-contracten afgesloten. Nee, niet bij onze bank. Had ik het maar geweten. Dan had ik haar kunnen waarschuwen. Namens onze vader kunnen verbieden om deze achterlijke financiële rotzooi aan te schaffen. Morgen wordt ze haar huis uitgezet. Ze moet weer gaan werken. Haar echtgenoot is er van ellende van doorgegaan. En heeft ook nog de poes meegenomen. Onze huisadvocaat heb ik een ferme brief voor haar laten maken en die malafide bank voor alles tot in de derde macht en het zevende geslacht aansprakelijk gesteld. Bloeden zullen ze. We laten ze gewoon hun eigen cookies opeten’.

De notaris verklaart:
‘ik ben lid van de jaarclub KZP Leiden 1896. Ab actis XI van de illustere Vereniging van Hutsefluts tot Duimelot. Voorzitter van de oranjegisten-vereniging. Schoenpoetser van de metselclub.
Ik zat op het Baarnsch College op zwemles. Ik speelde tweede viool in de derde kamer van Wassenaar. Ik hakte hout op de hockeyvelden in de bossen van Laren. Mijn vader was ook notaris. Mijn moeder was ook huishoudster.
Kortom: ik ben een nette kerel. Herstel: ik ben een hele nette kerel. Hoe kan ik nou iets verkeerd gedaan hebben. Snappez vous?
U vraagt mij naar de notariële akte, waarin ik voor mevrouw een tweede hypotheek heb gevestigd in verband met een geldlening voor de aanschaf van olies en andere aandeeltjes. Die akte heb ik niet gezien. Dan moet u bij mijn klerk zijn. Geen akte zonder renvooi, zeg ik altijd maar’.
Later schoorvoetend en met het schaamrood op de kaken:
‘ik dacht nog: mevrouwtje waar begint u aan. Weet u dat eigenlijk wel. De rente is niet fiscaal aftrekbaar. De beurs kan ook dalen. Dat had ik in 1928 meegemaakt. Het familiekapitaal zat gelukkig meer in landerijen en goudmijnen. Inderdaad: ik heb niets gezegd, alleen gedacht. Maar ja ik krijg ook zoveel aktes van deze bank, van deze makelaar, van deze tussenpersoon. Ik dacht nog: laat ik mijn mond maar houden. Het is niet mijn belang. Het spijt me dat het zo is gelopen. Ik vind het echt heel zuur. Zelf sta ik bij de bank inmiddels ook vet in het krijt. Rood. Ons notariskantoor staat onder zware druk. Weg tweede hypotheken. Weg beschermde hoge tarieven’.

De verklaringen van de makelaar zijn weggecensureerd. Te heftig. Te omstreden. Om waar te zijn.
De makelaar is daags na de zitting van de Waarheidscommissie in een psychiatrisch ziekenhuis op budgettair neutrale grondslag opgenomen.
Ziet niets. Ziet niemand.
Trommelt de hele dag op de leuning van zijn dwangbuis. Het ritme van ‘heb je even voor mij’ en ‘stil maar, stil maar, alles is voorbij’. Het lampje van de nooduitgang brandt niet meer.

De deurwaarder had niets te zeggen. Geen waarheid. Geen commissie. De deurwaarder volgt slechts al betekenend zijn bevel.

En de wettelijke toezichthouders. Waarom zitten die niet aan deze tafel? De toezichthouders zweven waar zij altijd zweven: boven de publieke tribune. Ach ja, wettelijke geheimhouding. U weet wel. Geen commentaar. Het zijn van toezichthouder betekent hetzelfde als het zijn van toeschouwer. Kijken, kijken en niets doen.

En de Minister van Financiën? Waar is die gebleven? In geen velden of wegen te bekennen. De Minister is moe. Heeft het helemaal gehad. Zoekt en vindt rust in het herstellingsoord, dat Kabinet der Koningin heet. Darwin hoede zijn ziel. Dood zonder lijk. Zijn tekorten hebben hem inmiddels bijgehaald.

En zo verder ontrolt zich de openingszitting van de Waarheidscommissie. Stuk voor stuk beginnen de getuigenissen met de glasharde buitenkant: het officiële verhaal. Totdat de ijskap van laffe uitvluchten (‘de anderen waren nog meer fout dan ik’; en ‘ik dacht: als zij meedoen, zal het wel goed zijn’) tot en met juridisch ongetwijfeld spitsvondig geneuzel met een beroep op de kleinste lettertjes der algemene voorwaarden en illusoire mazen in de wet zijn (‘de regels omtrent zorgplicht zijn jegens ons onverbindend’) gesmolten. In het moeras van oranje-blanje-bleu nog niet vertoond.
Het water staat mevrouw Duurkoop inmiddels tot ver boven de lippen.

Op het ‘format’ en verder scenario van deze en volgende zittingen van de Waarheidscommissie is door T.V.-producenten torenhoog geboden. Kannibalisme verkoopt beter dan seks. Vast commentaar: er wordt door de slachtoffers te weinig gehuild. Zo kan de soap niet worden opgediend. De T.V.-producenten realiseren zich niet dat de tranen allang op zijn.

Dit is geen fictie. Dit is werkelijkheid. Een proscopische beschrijving. (Om redenen van bescherming van de persoonlijke levenssfeer zijn de namen niet gewijzigd).
Mevrouw Duurkoop heeft om aan de geëiste financiële verplichtingen jegens de bank te kunnen voldoen uiteindelijk haar lijf ter beschikking gesteld aan de onwetendheid. Als proefkonijn voor nog niet goedgekeurde medicijnen. Voor een paar eurocenten. Inleveren bij de bank. (Het uitbaten van mensenvlees is immers legaal. Om erger te voorkomen.).

Het dossier is bekend. En aanwezig. Door en namens mevrouw Duurkoop is een tal van brieven gestuurd aan de bank, de wettelijke toezichthouders, de politiek en de Minister-President en de vakministers. De Minister-President heeft de brief ook beantwoord. De Minister-President doet verder niets. Het is zijn functie ook niet om iets te doen. Hij heeft het er al druk genoeg mee om de maatschappij opdringerig uit te leggen wat nu eigenlijk onder normen en waarden dient te worden verstaan. Zijn normen en waarden wel te verstaan. Alles is goed zoals het was. Dat wil zeggen zoals het was lang geleden. De waarheid op de loop zonder pistool. ‘Stil maar, wacht maar. Alles wordt oud. De normen en de waarden’.

Mevrouw Duurkoop is bij de Waarheidscommissie een mens van vlees en bloed. Sympathiek. Gewetensvol. Zorgzaam. Voor haar omgeving en ook een beetje voor zichzelf.
Voor de Waarheidscommissie komt ieder mens tot leven. Het slachtoffer is niet langer een anoniem dossier. Een nummer. Of een obligo dat bijzonder beheerd moet worden. De tussenpersoon, de makelaar / taxateur, de medewerker en directeur van de bank zijn niet meer louter kostenpost, waarin gesneden moet worden. Ook zij worden hier wederom echte en gewone mensen: brave huisvader, opwindende minnaar en / of afgetrapte bordeelsluiper. Dit is echter niet wat de daders willen. De daders blijven liever weg. Anoniem. Comfortabel borrelend. Sigaren rokend. Overleggend. Dealend. Veilig achter kogelvrij glas, security-medewerkers, camera bewaakt bediende liften, de representatieve receptioniste, de seductieve secretaresse en de geluidsdichte kamerdeur. Desnoods een skybox. Of een bubble-bad. Ver weg in het gure veld: de beul met masker, de veroordeelde met masker. Onherkenbaar tegen onherkenbaar. Het is zo net alsof er niets gebeurt. Het is zo eigenlijk net alsof de executie (-verkoop) niet plaatsvindt.

De autoriteiten en de hulpverleningsorganisaties laten de slachtoffers in de kou staan en verrekken. Omdat de daders stropdassen om hebben?
Omdat het systeem: ‘het justitieel-politiek-bancair complex’ er belang bij heeft dat ze verrekken? Schrijnend geval? Maar zo zijn er nog tienduizenden. ‘Hier kunnen wij niets aan doen. Daar kunnen wij niet aan beginnen. Dit is een civiele aangelegenheid. Zoekt u maar een advocaat. Wij hebben een goed stelsel van gefinancierde rechtshulp’. Draaideurslachtoffer.
Kunnen deze gedupeerden samen met de daders geen asiel zoeken in Liberia en smeken ondergebracht te worden in het Unicef-programma voor reïntegratie van kindsoldaten?
Mevrouw Duurkoop en haar zoon zouden dan in elk geval beter af zijn.

Schone toekomst. Tot de kern samengevat komt het hier op neer dat de orde en ordening van de financiële markten thans is georiënteerd op en georganiseerd vanuit de aanbieders. Daarbij dicteren thans de grootste spelers niet alleen het spel en de spelregels, doch ook in beslissende mate het toezicht daarop (en daarmede de stroom en verdeling der knikkers).
STN is daarentegen van oordeel dat de orde en ordening in de financiële markten de afnemer als vertrekpunt (beter: begin- en eindpunt; point d’interêt, point d’action) dient te kennen.

De afnemer van financiële producten dient door de producent en tussenpersonen te worden voorzien van ‘best advice’ en ‘best product’. (Daarbij kan ‘best advice’ ook inhouden: ‘no product’!).
Gewerkt dient derhalve te worden volgens de formule: Rc = A x P.
Het resultaat voor de consument (Rc) wordt bepaald door de combinatie van het advies (A) en het daaruit eventueel voortvloeiend product (P).

Het productieproces is nu nog om redenen van effectiviteit in stukjes geknipt. Losse schakels. De efficiency van de inefficiency. Het product komt tot stand als ware het een estafette. Van het begin tot het einde is de race een ongelijke strijd.
Iedere schakel is zelfstandig. Heeft een beperkte taak en functie.
De leverancier van het product (bank / verzekeraar), de tussenpersoon, de notaris, de makelaar.
Kijk zover uw neus lang is. Steek uw neus niet in andermans zaken. Zij zijn niet verantwoordelijk voor een juiste einduitkomst voor de consument (Rc). Het resultaat voor de consument zal hun een zorg zijn. Als de provisie c.q. de nota maar wordt betaald. Niemand is verantwoordelijk voor de uitkomst voor de consument.
Ze komen allemaal als winnaar over de finish. Maar wie is onderweg het stokje kwijtgeraakt?

Het antwoord is even voor de hand liggend als simpel: ieder der betrokkenen in het productieproces dient volledig en hoofdelijk aansprakelijk en verantwoordelijk te zijn voor het eindresultaat voor de consument (Rc). Of je je meer in het bijzonder bezighoudt met advisering (A) of met de fabricage van het product (P). Dat maakt niet uit. Een ketenaansprakelijkheid net als voor betaling van belastingen en premies. Een cumulatieve aansprakelijkheid net als voor materiële producten. Wie houden deze ketenintegratie van bron tot monding voor alle financiële producten eigenlijk tegen?

Zolang de financiële branche niet vanuit het perspectief Rc = A x P is geordend en georganiseerd zullen foutieve adviezen en foutieve producten de markt blijven overspoelen.
In eerder verband heeft STN dit aangeduid onder de soort / verzamelnaam: ‘Polis Verkeerd’. Daaronder is begrepen: ‘alle contracten en / of constructies met betrekking tot producten op het gebied van financieringen en / of verzekeringen en / of effecten (-lease, al dan niet in combi), die voor de consument geheel of gedeeltelijk overbodig en / of gezien het effectieve nut voor de consument onnodig hoge kosten en / of risico’s (waaronder mede begrepen de zekere en onzekere fiscale consequenties van het product) met zich brengen’.

Het financieel establishment doet laatdunkend over de voorvechters van ‘de andere ordening der financiële markten’, doch vergeet dat in de hele loop van de geschiedenis der mensheid fundamentele wijzigingen altijd vanuit de periferie opkomen. Dat zal hier niet anders gaan. Een groeiend leger vanuit de valreep van beschaving.
Het karakter der uitlatingen van het clubje der clubjes dient stellig als signaal te worden opgevat dat ook het binnenste clubje het thans gaande proces van fundamentele wijziging in de financiële markten als onomkeerbaar en onontkoombaar ondergaat en ondervindt. Zonder dit overigens helder in beeld te hebben en te begrijpen, laat staan het proces in dier voege in de grip te (kunnen) hebben of krijgen dat de omkering nog valt te stoppen.
De houding heeft de morbide krampachtigheid van een achterhoedegevecht. Verenigingen en Raden van Hoeders te over.
De emotie kent de ingehouden woede van onmacht.

Tot nu toe vertonen de financiële markten een opmerkelijke wetmatigheid: naarmate de producten uit vorenomschreven perspectief voor de consumenten meer ‘verkeerd’ zijn, zijn deze producten lucratiever voor de producenten en tussenpersonen, die deze producten aan de man , vrouw en kind brengen.
Een dergelijke wetmatigheid kan zich uitsluitend voordoen, indien en zolang de orde en ordening van de financiële markten, waaronder mede begrepen de wettelijke regelingen omtrent producenten, tussenpersonen en toezichthouders, van een onjuist vertrekpunt uitgaan.

De massavernietigingswapens van de financiële instellingen zijn niet geheim. Niet opgeslagen. Het gifgas der Polis-Verkeerd is uitgestrooid over de eigen bevolking. De incubatietijd is allang voorbij.
Ook deze fluïde wolmanzouten zijn met medeweten en medewerking van de overheid en (wettelijke) toezichthouders voorzien van geruststellende stickers: ‘deze financiële producten schaden de gezondheid niet’ en: ‘deze financiële producten zijn niet dodelijk’ en: ‘deze financiële producten laten ongeboren vruchten ongemoeid’. Gedumpt in zee. Spoedig aan opsporing onttrokken door een stroom van zand op de bodem.

De producenten zijn verantwoordelijk en aansprakelijk. De banken en verzekeraars.
De verspreiders van het virus delen in dit lot. De tussenpersonen.
De overige hulptroepen wassen hun handen in lucratieve schuld. De notarissen. De makelaars. De taxateurs van onroerende zaken. De accountants. De belastingsadviseurs.
Allen uiteraard alleen voorzover betrokken bij advisering, opmaak en afsluiting van deze producten. Van advisering tot uitvoering. (Geen nazorg).
Ware een strafzaak ingeleid, dan had het OM de uit loslopende schakels bestaande productieketting van verkeerde financiële producten zonder meer reeds in de openingszetten als ‘criminele organisatie’ betiteld. Aansprekende dogmatiek. De oogst in veroordelende vonnissen is echter uiterst schraal.

Hier is echter geen strafzaak aanhangig. Zal er ook niet komen. Het is immers allemaal – min of meer – legaal. Wie zou er immers op grond waarvan aansprakelijk kunnen worden gehouden voor het eindresultaat voor de consument (Rc)? Met welke delictsomschrijving?

Randschriften als ‘voldoende voorlichting’ en ‘zorgplicht’ zijn eigenlijk veeleer rituele processiehandelingen, die weinig te maken hebben met de kwaliteit en werking van het materiële (financiële) eindproduct.
Het daderschap is hier polynorm en pluriform. Is echter het verband in dit versplinterde en versplinterende productieproces voldoende zichtbaar en tastbaar om aan het civielrechtelijke leerstuk omtrent aansprakelijkheid voor onrechtmatige gedragingen in groepsverband toe te komen? Ook hier: aardig leerstuk, weerbarstige praktijk.

De wettelijke toezichthouders (AFM, DNB en PVK) en de regering (Ministeries van Financiën, Economische Zaken en Justitie) hebben de wanproducten sedert jaar en dag actief gedoogd. Gestimuleerd door een geitenkaas van regelgeving en dito toezicht. De omvang, aard en stortvloed van de verkeerde financiële producten kent nergens ter wereld haar gelijke. De autoriteiten stonden erbij en keken er niet naar. De demystificatie van marktwerking en deregulering. Weer een geloofsartikel naar de rommelzolder. De politiek houdt de blik op oneindig.
Nog erger is: de wettelijke toezichthouders en de regering laten de uitwassen en de schadelijke gevolgen van de verkeerde financiële producten voortduren. Zonder in te grijpen. Ondanks veelvuldige indringende schriftelijke waarschuwingen. Van vele zijden; op vele manieren.
Het deugt voor geen meter. Wij weten het. Wij hebben het altijd al geweten. Nu blijven wij weten zonder geweten, want wij nog doen altijd niet wat wij zouden moeten doen. De gebieden rond de epische centra isoleren, afzetten, bewaken. Met inzet van shovels, grijpkranen en het leger. Oppakken en ruimen. Alle producten die een potentiële bron van verdere besmetting met en verspreiding van het virus zouden kunnen zijn. Het virus dat de mensonterende, veelal dodelijke en zeer besmettelijke ziekte Armoede verspreidt.

De komende Wet Financiële Dienstverlening (WFD) zal in dat opzicht naar verwachting enige verbetering brengen. Maar ook de WFD zal de markten nog altijd niet ordenen volgens het principe / de formule: Rc = A x P. Een even simpel als doeltreffend referentiekader.
Naar zich laat aanzien zal de WFD nog altijd het verband en de interferentie tussen het advies (A) en het product (P) onvoldoende dwingend kwalitatief beschermen: de volle verantwoordelijkheid wordt bij de zwakste schakel (adviseur / tussenpersoon) gelegd, terwijl de producenten (verzekeraars) buiten het beeld van verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid voor het eindresultaat voor de afnemer (Rc) blijven. Precies zoals het altijd is geweest. De zwakste als buffer. Om verantwoordelijkheden af te schuiven en aansprakelijkheden af te blokken. Bijna de perfecte financiële moord. Het wettelijk stramien voor financiële producten en productieprocessen blijft zo mini, dat sprake is en blijft van uitlokking.

Niet de appel is rot. Maar het mandje. Zolang het mandje niet wordt vervangen, blijven de appels rotten. Keer op keer.
Toezicht op appels is overbodig rotwerk zolang toezicht op het mandje ontbreekt.

Toezicht op het mandje is niet uw wettelijke taak. Dus verroer u niet. Ultra vires is verwoestend voor uw carrière en vormt slechts een schrille lokroek voor claims.

Ook deze brief is niet meer dan een column in de krant van overmorgen.
Zo u wilt: satire. Hindert niet.

De e-nieuwsdienst van STN: ‘Periscoop-Op’ heeft de feiten misschien wat al te undersexed weergegeven. Excuses en ontslag.
Reageren mag. Hoeft niet.
Uw reactie wordt geplaatst op www.toezicht.nl en www.adviesverlies.nl.

Hoogachtend,
Stichting Toezichthoudend Nederland:

A.E. Flipse

Wat moet ik hier nog aan toevoegen
Hans2

[Erik]

Het kost wat moeite om het artikel door te lezen maar dit artikel geeft de hele zaak perfect weer en is meer dan een artikel in de categorie 'ter leering ende vermaeck'. Inderdaad wat moet je eraan toevoegen? Niets maar je kan er wel een paar punten uithalen die op zich weer een hele discussie te weeg zullen brengen, laat ik eens beginnen met het volgende punt:

DSI heeft niet onderzocht of de beweerde ‘voorwaardelijke levering van aandelen’ daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Geen aandelen, geen koopsom. Geen koopsom, geen rente. Geen aandelen, geen verlies. In de jaarverslagen van de financiële instellingen zijn de beweerde aankopen van de aandelen in relatie tot de aandelen-leaseconstructies niet traceerbaar.

Alle financiele instellingen hebben op een gegeven moment hun posities, al dan niet gedeeltelijk, afgedekt met opties. Dexia zal daarop geen uitzondering zijn. De koersdalingen worden nu in rekening gebracht bij de lessees maar een gedeelte van dit verlies is nooit, althans niet in zijn geheel, door Dexia geleden. Deze beerput zal ook opengaan al duurt het tot een parlementaire enquete die hiertoe opdracht geeft om de onderste steen boven te krijgen.

Er moet worden aangedrongen bij politieke partijen tot een parlementaire enquete, de beerput moet helemaal open.

[heuve319]

Heel knap werkstuk, hulde !

Maar wat gaan wij er als leaseverliezers mee doen ?

[Willems]

Zeer zeker een knap stuk werk: cum laude!
Mits een andere uitweg, bij brutale machtsmisbruik van boven uit, ligt het voor de hand, dat gedupeerden de rode haan aan het werk moeten zetten en de methode fortuyn toepassen. De geschiedenis leert, dat machtsmisbruik van bovenuit zichzelf nooit vernietigd maar neemt steeds toe, daarom dient het vernietigd te worden! De Franse revolutie spreekt boekdelen hierover.

[dub]

Als ikhet bericht van Hans lees krijg ik de neiging om een hoge flat te gaan opzoeken.

[a survivor]

Perfect gedaan!
Nederland anno nu is geworden:
Een land met watjes in de regering, vriendjespolitiek, gouden handdrukken, bij falen andere machtige positie.
Slachtoffers worden daders, daders worden slachtoffers met een dozijn hulpverleningsinstellingen die over elkaar struikelen om hulp te bieden.
Een land die op zijn kop staat, Nederland een land om trots op te zijn, laat me niet lachen, een beerput die steeds meer en meer gaat stinken.
Waar zijn de daden gebleven, al wat er wordt gedaan is praten, praten en heel veel comprimissen gesloten.
Vroeger had je houten schepen en stalen mannen nu heb je houten mannen en stalen schepen.
Gelukkig heb ik geen zelfmoordneiging maar mocht ik deze wel hebben dan kies ik het dak van Dexia uit om er vanaf te springen!

[Willems]

Survivor,
Jezelf, als eenvoudige belegger kan nooit schuldig zijn en jezelf opofferen voor deze afpersers is té veel! Eén molotov geeft best voldoening en bovendien je leeft!

[EEE]

Denk dat hun eerder zelfmoord moeten plegen dan wij, komt niet goed met deze boefjes gloof me.

[Hans2]

up

[Joyce]

Ik heb vanochtend dat stuk gelezen, maar had geen tijd om het op de site te plaatsen. Het is een geweldig stuk. Zo te zien heeft stichting Adviesverlies ook vermoedens dat er bij dexia gefraudeerd wordt.
Dit moeten ze doorgeven aan de Ministerie van Justie en Belastingdienst.
Twee weken terug was er in Den Haag een Turk die een uitzendbureau leidde bij wie ze vermoedde dat er belastinggeld niet betaald was of gefraudeerd was. Deze is door de politie tijdens een inval dood geschoten etc.
Wanneer zal er bij dexia ook beslag gelegd worden die hele handel.
Ministerie van Justitie en van Financien slapen. Tja, zo zie je maar, een
bank is eenmaal machtig. Er wordt met 2 maten gemeten.
Ik hoop het ongelijk te hebben.

[Willems]

Allerbeste Joyce,

Een rat vangt nooit een rat, dat is het probleem.

M.vr.gr.