Mag ik je vriendelijk verzoeken nog even op mijn eerder gestelde vragen te beantwoorden.
Wat zou je er nog op willen aanvullen?
Vind je nog altijd dat richtlijnen een aanbeveling zijn en dus geen enkele verplichting bevatten, nu ook roro beweerd dat "er in een richtlijn zgn. minimumvereisten zijn opgenomen welke door de lidstaat minimaal in hun wetgeving moet zijn opgenomen"?
Met die aanbetaling bedoelde ik de eigen bijdrage van het vruchtgebruik.
Vruchtgebruik o zakelijk recht om van eens anders goed de vruchten te trekken, alsof men de eigenaar zelf was.
We kennen dit begrip allemaal uit het erfrecht, maar ik geloof nooit dat er in dit verband sprake is van vruchtggebruik.
nee, zoals gravdigger al zei: het is een zakelijk recht en is een afgeleid recht van een goed of dienst.
Het (bloot) eigendom van een goed ligt in handen van de eigenaar maar de (toekomstig) eigenaar mag er de vruchten van plukken (=gebruik)
Anders gezegd in begrijpbaar Nederlands, iemand die een fonds bezit met een groot kapitaal of een onderneming heeft en deze zou overlijden, dan hebben de erfgenamen recht op een deel van dat kapitaal of onderneming. Zij mogen niet aan het kapitaal zelf komen en ook mogen zij het bedrijf of onderneming niet delen, maar mogen wel een deel van de winst of de rente opeisen, dat heet vruchtgebruik.
Ik meen dat dit ook geldt bij echtscheidingen in gemeenschap van goederen.
Anders gezegd in begrijpbaar Nederlands, iemand die een fonds bezit met een groot kapitaal of een onderneming heeft en deze zou overlijden, dan hebben de erfgenamen recht op een deel van dat kapitaal of onderneming. Zij mogen niet aan het kapitaal zelf komen en ook mogen zij het bedrijf of onderneming niet delen, maar mogen wel een deel van de winst of de rente opeisen, dat heet vruchtgebruik.
Ik meen dat dit ook geldt bij echtscheidingen in gemeenschap van goederen.
Bedankt!
Mijn excuses, ik dacht echt dat met de tijd dat de consument van het product gebruik heeft kunnen maken het vruchtgebruik genoemd werd.
Onder vruchtgebruik wordt toch verstaan de tijd dat een consument toch van een product heeft kunnen genieten?
Ten minste, ik dacht dat het zo genoemd werd, maar ik kan me vergissen tuurlijk.
Nee dat wordt gebruiksvergoeding genoemt. Je hebt het product namelijk gebruikt. Wanneer de winkelier op die vergoeding wordt uitgelegd in de beschrijvende tekst die de wetgever heeft gegeven op de wetsaanpassing in 2003. Het relevante deel van die tekst heb ik op de onderstaande link aangehaald. En dan zien we dat de winkelier daar geen recht op heeft bij herstel en in uitzonderingsgevallen bij vervanging. Daarbij ga ik er van uit dat er na een jaar spaken is van een uitzonderingsgeval, omdat ik de tekst waarnaar wordt verwezen niet heb.
Dus als je een goedkope printer koopt met 12 maanden garantie, moet je achteraf niet gaan zeuren dat je printer na 13 maanden kapot gaat.
Je wist het tijdens de koop.
Ben je het er niet mee eens, koop dan het product niet.
Zo simpel is het.
En de reden dat er maar 12 maanden garantie wordt gegeven is logisch, omdat de fabrikant na die 12 maanden de goede werking niet kan garanderen.
Wat een onzin dit.
In de eerste plaats is de levensverwachting niet gelijk aan de garantie termijn. Het is gebruikelijk dat deze langer is dan de garantie omdat de verleners hiervan altijd aan de veilige kant gaan zitten.
De wet zegt dat je een product moet krijgen dat aan de overeenkomst beantwoord. Daarbij is niet alleen spraken van als het product binnen de garantietermijn defect is geraakt.
Niemand weet van te voeren dat een product met twaalf maanden garantie in de dertiende maand defect zal gaan. Iemand die in de dertiende maand met een defect product naar de winkelier stapt met de verwachting dat hij er voor zorgt dat het product voldoet aan de overeenkomst zeurt niet.
