Helemaal goed gezien Elisa!
Ik ben de Spartaan (vader) van het meisje met het Sparta-kleurige gips.
Inderdaad is het dezelfde tekst als op de weblog van mijn dochter, echter heb ik wat namen weggelaten en zodoende “onze belevingen” getracht neutraal op het Radarforum te vermelden.
Ik wilde niemand persoonlijk op naam kwetsen, ondanks dat ik zeer teleurgesteld ben in het handelen van huisarts 1 en huisarts 2, alsmede de orthopeden in het Vlietland Ziekenhuis Schiedam en Sophia Kinder Ziekenhuis te Rotterdam. Het zijn niet alleen deze personen welke in mijn ogen hebben gefaald, ook een zwerm fysiotherapeuten. Nog even voor alle duidelijkheid, natuurlijk ben ik mij er van bewust dat alle genoemde personen het beste met mijn dochter voor hadden. Maar de bloody limit in het hele verhaal vind ik dat ik van een electriciën (een collega van mij) moet horen dat er een Maartenskliniek bestaat en dat uitgerekend deze Maartenskliniek met 1 consult en een CT-scan, spijkers met koppen weet te slaan. Daar maak ik mij heel erg boos over, in het achterhoofd houdende wat voor ellende wij mee hebben gemaakt met (de gezondheid van) mijn dochter, op school, tijdens vakanties, overgang van ziektekostenverzekeraar enz. en dit niet 1 jaar maar vele jaren lang, voordat echt de doorbraak kwam.
Met veel interesse heb ik jouw verhaal gelezen, veel herkenbare en vergelijkbare situaties:
- Jij hebt veel last van je linker knie en minder van je rechter knie (zelfde geval bij mijn dochter)
- De diagnose 'retropatellaire chrondopathie' wordt vroeg bij jouw vastgesteld (zelfde geval bij mijn dochter)
- Glucosamine krijg je hierdoor voorgeschreven, helpt niets (zelfde geval bij mijn dochter)
- Jij hebt hevige pijn (zelfde geval bij mijn dochter)
- Jij hebt concentratieproblemen (zelfde geval bij mijn dochter)
- Jij hebt slaapproblemen door de hevige pijn (zelfde geval bij mijn dochter)
- Jij hebt het gevoel voordat je bij SMK aanklopte niet serieus genomen te zijn (zelfde geval bij mijn dochter)
Uiteindelijk kom je na lange tijd (ook een paar jaar) terecht in de SMK te Nijmegen, waar men heel snel de juiste diagnose weet te stellen, simpel door een CT-scan. Zoals ik al eerder stelde op dit forum, mijn indruk is dat het vaklui zijn bij de SMK. De meningen zijn verdeeld, een ander (zie hierboven in een reactie) klassificeert deze artsen als “gewone orthopeden”. Overigens is het toch wel frappant dat jij dezelfde ervaring hebt m.b.t. het stellen van de juiste diagnose.
Ik vind het knap van je dat je toch blijft sporten met een hevige pijn, welke enigszins wordt onderdrukt met pijnstillers en je de keuze over het wel of niet uitvoeren van een Tuberositas Transpositie uitstelt. Bij mijn dochter begon het heel stilletjes. In het begin denk je dat is de groei dat gaat vanzelf over, echter eer je een jaar verder bent heb je al snel in de gaten dat het helemaal mis is. Eerst een helftje reserve staan, dan doe ik de tweede helft wel mee … een paar maanden later kan je alleen nog maar achter de reclameborden staan langs het voetbalveld, omdat je het uitschreeuwt van de pijn als je een stap zet.
Je schrijft ook over je gymleraar dat deze van je verwacht dat je mee blijft doen met zijn lessen. Ik denk dat dit komt omdat hij waarschijnlijk ook op de hoogte is dat je nog hockey(wedstrijden) speelt.
Zodoende zal hij wel denken als ze kan hockeyen, kan ze ook in mijn lessen meedoen.
Uit je verhaal maak ik op dat je een echte doorzetster bent, zodoende wil je blijven hockeyen, wil je er niet aan toegeven, echter de buitenwereld zal dit anders zien (b.v. je gymleraar). Mijn dochter is ook een doorzetster en ik weet hoe moeilijk het voor haar was om de sport voetbal te moeten loslaten, daar heeft ze heel veel verdriet om gehad.
In ons geval hebben wij veel medewerking van de school, hebben de folder over Tuberositas Transpositie uitgedeeld aan de gymleraar, conrector, mentor, conciërge enz. en gevraagd of ze deze informatie eens op een rustig moment wilde doorlezen. Je moet reclame maken voor jezelf, want juist aan de buitenkant zien ze niets aan je … dat is ook nog eens een vervelende bijkomstigheid, zeker als ik spreek voor mijn dochter zag ze er altijd opgewekt uit en probeerde het beste er uit te halen (terwijl ze doodmoe was), zodoende ervaart een buitenstaander het als “ het zal allemaal wel meevallen” ze is nog vrolijk zat. Niets anders dan begrip hebben we van bovengenoemde personen, enkel en alleen door het verspreiden van deze folder. De gymleraar vroeg zelfs regelmatig naar de status en reageerde ook afwijzend toen mijn dochter op een gegeven moment werd doorverwezen naar een revalidatiearts. Zelf had ik dit idee ook al en deze gedachtegang werd dus bevestigd door de gymleraar. Gelukkig kwam heel kort daarna de tip van mijn collega, zodat we de revalidatiearts in Rotterdam hebben afgebeld (nadat we eerst voor Jan Joker naar de revalidatiearts in Vlaardingen waren geweest!) en de formulieren met de vragen over zelfdoding in de papiercontainer hebben gedumpt.
Als laatste hoop ik dat het bij jouw ook weer helemaal goed gaat komen en dat je kan leven zonder een stekende pijn in je knieën. Blijf lekker Hyven met mijn dochter en haar weblog volgen, misschien dat jij dan hierdoor ooit ook de stap waagt om Tuberositas Transpositie te laten doen. Want … door blijven gaan met pijnstillers … lijkt mij ook geen optie.
Bedankt voor je reactie!
![Wink :wink:](./../images/smilies/icon_wink.gif)