[ archief ] Paroxetine = zwaar verslavend!!!

[mooisteliefste]

Wilde dit aan Johan toe schrijven ..maar ook voor anderen...

Luister/lees goed, ik was aan anti depressivias.... zoals Johan het beschreef is deze medicatie voor geschreven om die tijd je verschijnselen te verlichten maar de effecten blijven wel in je lichaam..zoals Johan beschreef als je de medicatie afbouwd..zullen die verschijnselen terug keren.

Wil graag benadrukken..medicatie die voorschreven worden voor depressies zijn wel verslavend tussen aanhaaltekens maar het bedrukt je emoties!
Waar door je denk vermogen anders zal zijn zonder medicatie.

Neem van me aan het is niet makkelijk om af te bouwen maar geef aub niet de schuld aan de medicatie...want die medicatie heeft je wel in die zeer moeilijke tijd doorheen geholpen maar het is om de scherpe randjes der af te halen... dus wat is het feitelijk aan de hand als je gaat afbouwen.. je emoties gaan op de loop en waardoor zoals Johan beschreef de problematiek die toen aanwezig wat voor je aan de medicatie ging, komen terug maar je bent nu emotioneler sterker omdat je situatie veranderd is...

Maar toch wens ik wie nog druk aan het afbouwen is veel succes en please zie in dat je het kunt al ondanks dat het blijkt moeilijk te zijn, ga door je komt der wel doorheen...één advies voor die afbouwing ga naar een instantie die je helpt om je afbouwing te begeleiden...( omgeving friesland raad ik aan in De Bress te Drachten) zeer aanbevolen.

VR GR ML

[lelijkekee]

hallo medeslikkers,
ik gebruik ruim 3 jaar paroxetine 20mg. ik heb geen klachten nu ik dit middel slik, ik voel me eindelijk vrij, van al die nare angsten. Een tijd heb ik gesprekken gehad met een psygoloog, maar die vond dat ik het samen met de paroxetine goed deed.
ik ben 60 jaar en ik heb mijn hele leven laten vergallen door die stomme angsten.
Nu geniet ik van het leven, eindelijk zonder zorgen, allerlei leuke dingen ondernemen.
Bij ons komt het in de familie voor, dus ik weet dat het leven dan helemaal niet leuk is.
Ik zou eigenlijk willen weten, zijn er mensen die steeds meer paroxetine moeten gaan gebruiken, want ik zie dat als een verslaving.
als 1 tabletje , je gelukkig maakt is dat toch niet echt een verslaving? dan is dit voor mij gewoon een geneesmiddel!:roll:
groetjes lelijkekee

[dick1958]

Ik gebruik het nu 11 jaar, ik heb 20 mg per dag. Ik heb het nodog omdat ik een bepaalde stof niet heb die mijn hersenen normaal gesproken aanmaken.
Voorheen had ik last van angsten en fobieeen en had om elke scheet huilbuien, het belemmerd wel eens om spontaan eens mee te huilen maar het helpt wel. Ik ben 51 jaar.

[splinter81]

Tja echt makkelijk is stoppen niet, maar het is voornamelijk een lichamelijke ontwenning waar je last van hebt (het is dus niet zo dat je na een jaar nog snakt naar een pilletje!). Als je langzaam afbouwt mbv huisarts of psych dan is er niks aan de hand..
Ik gebruik al jaren met twee keer een pauze van een halfjaar. Ik ben blij dat ik "normaal " kan functioneren dankzij deze medicijnen. En je moet maar zo denken "...elk voordeel heb z'n nadeel.."
zwaar verslavend is naar mijn mening dus nogal overdreven ...

[reiny]

Beste lezers,

na het lezen van alle stukken, wil ik mijn verhaal graag kwijt. Paroxetine is niet alleen zwaar verslavend, maar de bijwerkingen zijn ook absoluut niet onschuldig. Na de eerste jaren paroxetine te gebruiken, ging er inderdaad een wereld voor mij open. Ik kon medicijnen bij de apotheek afhalen na een telefoontje met de receptenlijn, nergens last van. Tot dat.... vijf jaar terug in een tuincentrum ik zonder aanwijsbare reden zomaar door mijn voeten zakte. Een incident?! Later kreeg ik last van mijn ogen: dubbelzien, een vlek voor één oog. Na allerlei onderzoeken is er toen MS geconstateerd. Het eerste jaar ging goed, bij controle bij de neuroloog vroeg ik aan hem of ik überhaupt wel MS had? Zijn antwoord toen: soms denk ik wel eens, moet ik het zeggen, of niet? Het tweede jaar kreeg ik allemaal verschijnselen die inderdaad bij MS horen. Ik kon eigenlijk niet meer goed rennen, lopen. Ik kreeg erg last van mijn onderrug, wijdde toen zelf daar de klachten nog aan. Ik kreeg ontzettend last van mijn knieën. Ik had op mijn werk gevraagd of ik minder kon werken, want ik werkte 16 uur per week en dit was te veel. Vanuit het werk vele mogelijkheden bekeken, maar veel was te zwaar.

Gelukkig kreeg ik een nieuwe zeer alerte huisarts. Waaraan ik vroeg of ik misschien foto's mocht maken van mijn knieën. Bij een volgend consult zei de huisarts er is niks gevonden aan je knieën. Ik vertelde toen: dan zal het dus wel echt aan die MS liggen. Hierop antwoorde hij dat er alleen verschijnselen waren van MS, aldus mijn dossier. Maar hij zag wel dat ik al tien jaar paroxetine gebruikte en dat daar spierverslappingen uit voort konden komen. Misschien is het een optie om af te bouwen? Dit is dus mijn geluk! Inmiddels kan ik weer netjes schrijven, er loopt geen speeksel meer uit mijn mond, ik praat niet meer over de tong, ik kan weer recht lopen en ik heb minder last van urineverlies. Ik moet nu echt afkicken en dat is zeker niet gemakkelijk. Ben nu iedere dag bij een masseuse en krijg vitamine B-12 injecties, omdat de spieren zo verslapt zijn. Deze masseuse vertelde als ik nog een jaar later was gekomen, dat ze dan niks meer voor me had kunnen doen en ik in de rolstoel was beland. Dan leek het net of de neurloog gelijk had, terwijl het aan de medicijnen lag!

Met dit verhaal wil ik andere mensen waarschuwen, krijg je op bepaalde plekken spierverslapping, houd dit heel goed in de gaten! Ik was net op tijd, ik hoop u ook!

[Niels 1968]

Hallo Reiny,

Ik schrik me kapot van je verhaal zeg. Maar als ik het nu goed lees dachten ze dat je MS had, maar het kwam door de Paroxetine? Heb je de uitzending van ZEMBLA over paroxetine gezien? Complimenten aan je huisarts trouwens, waren ze allemaal maar zo alert. Ik heb er ook 2 gehad die klakkeloos jaren lang herhaalrecepten hebben gegeven.

[Antonie67]

Heftig verhaal van Reiny zeg! Je hoort zoveel verschillende berichten over deze medicijnen! Maar ik vermoed dat er toch nog weinig echt bekend is over het gebruik op langdurige termijn. Ik zit nu zelf op de laagste dosering van Efexor (37,5mg) en na een lastige periode voel ik me nu goed. Geen lastige ontwenningsverschijnselen meer en een positiever/blijer gevoel. Weliswaar af en toe ook wat piekermomenten maar dat hoort ook bij mij en mijn karakter. Ik ga rustig verder en zal blij zijn als ik de medicijnen helemaal achter me heb gelaten.

[jannie74]

AD zijn wel degelijk verslavend, ook al zeggen de artsen nog steeds van niet. Ik ben een van de eersten die begin jaren 90 de nieuwe SSRI Fevarin moest gaan uitproberen, een wondermiddel, werd destijds tegen mijn ouders gezegd. Ik was toen zestien jaar oud en ook al zegt iedereen dat niemand je kan dwingen ze te slikken, maar dat je dat toch echt zelf doet: wat dacht je hiervan: ik ben wel degelijk gedwongen. Mijn ouders hadden besloten dat ik ze moest gaan nemen, om de depressie, dwangneuroses en PTSS de kop in te drukken, die ik had opgelopen door een traumatische jeugd, waar dezelfde ouders mede iets mee te maken hadden gehad. Ik werd door de hulpverleners en mijn ouders voor de keuze gesteld: of ik ging Fevarin gebruiken of ik zou naar een gesloten psychiatrische instelling moeten. In die instelling spuiten ze je vanzelf wel plat als je geen medicijnen wil, hoor. Dus als jullie dat een keuze vinden, prima. Ik wil alleen even stellen dat je als minderjarige echt niet zoveel te vertellen hebt over dat soort zaken.
Ik had dus maar "gekozen" voor de Fevarin. In het begin werd door mijn moeder gecontroleerd of ik mijn medicijnen slikte. Later deed ik het vanzelf ook wel, omdat ik anders van die vreemde "klikken" in mijn hoofd kreeg, alsof ik er een fractie van een seconde niet was.
Toen ik uit de klauwen van de psychiatrie kwam, ben ik meteen gaan afbouwen. Tot mijn verbazing kreeg ik last van ontwenningsverschijnselen, terwijl dat volgens de huisarts niet bekend was. Ik maakte melding van de vreemde "klikken" in mijn hoofd. En ik was fysiek ziek.
Maar ik kwam er wel vanaf uiteindelijk. De klikken verdwenen. Momenteel is er pas voorzichtig wat aandacht voor onttrekkingsverschijnselen. Er word gesuggereed dat ze allemaal tijdelijk zijn. Dat is voor de meeste ook zo. Helaas niet bij alles. Ik heb een vreemd iets overgehouden en ik denk dat het te maken heeft met het fevaringebruik in mijn jeugd: ik heb sommigen perioden van dagenlange, soms wekenlange spiertrekkingen in mijn spieren. Ik kan er in zo een periode niet van slapen, het is superirritant. Je voelt de hele tijd een bepaalde spier samentrekken. Ik heb een keer zelfs meer als een jaar spiertrekkingen onder mijn linkervoet gehad, waar ik bijna zowat van ben doorgedraaid uiteindelijk, omdat ik zeer slecht daardoor sliep. De artsen weten totaal niet wat het is, hoe het komt en ze geven aan dat het inderdaad een bijverschijnsel van de fevarin kan zijn. Nadat ik al nu zo een vijftien jaar geen AD meer heb gebruikt, zit ik nog met die rare dingen opgescheept. Volgens mij veranderen AD echt iets in je hersenen of zenuwen. Mensen, als je de keuze hebt, begin er NIET aan! Ik begrijp je boosheid maar al te goed, want ik voel me zelf ook behoorlijk ge*****! En de vraag is ook nog eens: helpen die AD eigenlijk wel? Waarschijnlijk niet, want ik heb destijds tijdens het gebruik een zelfmoordpoging gedaan. Geeft je toch ook te denken of niet.

[reiny]

Hallo,

een paar weken geleden heb ik mijn verhaal op dit forum gezet. Nu ben ik benieuwd of er meer mensen zijn die deze verschijnselen hebben. Het blijft angstvallig stil na mijn bericht...
Graag zou ik reacties willen,

Reiny

[klaus68]

Dieptriest wat ik hier allemaal lees. Uit ervaring kan ik zeggen dat paroxetine een levensgevaarlijk middel is met bizarre ontwenningsverschijnselen die jaren kunnen duren. Deze verschijnselen hebben niets te maken met de oorspronkelijke klacht (bij mij was dat secundair stotteren!). De mensen die beweren dat de ontwenningsverschijsnelen niets anders zijn dan terugkeer van de originele klachten hebben geen idee waar ze over spreken, misschien horen ze tot de "lucky few" want inderdaad zijn er ook mensen die zonder veel problemen kunnen stoppen. Het maakt trouwens heel veel uit of je het middel voor het eerst slikt of het al eerder gebruikt hebt, met elke mislukte stoppoging verstevigt paroxetine de wurggreep die het op je zenuwstelsel heeft...

Alle relevante informatie over Seroxat/Paroxetine is te vinden op de uitstekende en zeer informatieve Amerikaanse site WWW.PAXILPROGRESS.ORG (paxil is de Amerikaanse naam voor seroxat).
De enige manier om de vreselijke ontwenningsverschijnselen te temperen is heeeeel langzaam af te bouwen, elke 4-6 weken 1 mg eraf! Helaas wist ik dit ook niet, en ben in september 2007 na een cold-turkey afkick van 10 mg (volgens de huisarts was die dosis homeopatisch!) doodziek geworden. De ontwenningsklachten begonnen precies 6 weken na de laatste dosis, omdat de bijsluiter vermeldt dat de ontwenning maar enkele weken zou duren besloot ik door te zetten... Geen goed idee! Na een verschrikkelijk eerste jaar (bizarre wanen en woedeaanvallen, dagelijks overgeven, totaal concentratieverlies, zware diarree en darmproblemen) begint nu, bijna 2 jaar later, de lucht eindelijk op te klaren al zijn er nog ernstige restverschijnselen.
Dit middel is absoluut een recept uit de hel, de kreet "short term gain, long term pain" is hier zeer van toepassing.
Helaas krijgen de meeste mensen, net als ik, nul op het rekest als ze met dergelijke klachten naar de dokter gaan, of horen dat ze "het middel dus niet voor niets slikken", waarmee in mijn geval totaal voorbij werd gegaan aan het feit dat ik niet één van de klachten ooit eerder had gehad.
Dit zijn harde leugens die zijn ingegeven door de fabrikant die het middel heeft gemarked als "niet-verslavend", dit is omdat bij SSRI's de dosis niet steeds omhoog hoeft zoals bij de benzodiazepines. Totale fysieke afhankelijkheid word echter blijkbaar niet als verslaving gezien (!)
En zo lopen er duizenden tijdbommen rond, want het middel werkt niet levenslang, maar maximaal 10 -15 jaar, waarna de hersenen eidenlijk doorkrijgen dat ze "voor de gek gehouden zijn" en er een zg. poop-out optreedt.
Zie www.paxilprogress.org voor meer informatie, hier wordt ook een veilige afbouw methode besproken en worden mensen begeleid tijdens hun ontwenningsproces. Zeer belangrijk is om de dagelijkse dosis constant te houden, hiervoor is vloeibare Seroxat verkrijgbaar. Ook bestaan er pill-cutters waarmee in combinatie met een, niet al te dure, laboratoriumweegschaal, de dosis nauwkeurig afgewogen kan worden. Om de dag afwisselen van de dosis, zoals artsen vaak aanraden, brengt het brein in chaos en is bijna een garantie voor een helse afkick.

[Ralph84]

6 jaar geleden ben ik begonnen met Paroxetine. 20 mg per dag. En o, wat een wondermiddel! En ook zo makkelijk. Iedere 3 maanden een mailtje naar de receptenlijn, en hup! Weer voor 90 dagen pilletjes. Geen huisarts die vroeg of ik niet eens wat anders moest proberen dan alleen maar slikken. En waarom zou ik zelf het initiatief nemen? Ik voelde mezelf er toch goed bij? En die pilletjes waren (volgens de huisarts) zóóóó onschuldig… Beste huisarts, waren je met paroxetine-bonus-puntjes bij elkaar gespaarde, door de fabrikant betaalde weekendjes weg gezellig?! Na al die jaren met hulp van mijn lieve en verstandige vriendin toch eindelijk naar het Riagg gestuurd. Een hele goede therapeute, ben binnen 10 sessies klaar om af te bouwen en het verder zelf te doen. Wel voorzichtig afbouwen hoor. Eerst van 20 naar 15. In stapjes dan, want de pilletjes zijn op geen enkele manier normaal doormidden te breken. Steeds een kleiner brokje dan maar. Alle ontwenningsverschijnselen die in de bijsluiter staan krijg ik. Ziek, maar ik zet door. Dan van 15 naar 10. En nu ik op 10 zit… De hele dag geluiden in mijn hoofd. Niet bij de oren, maar IN mijn hoofd! Als ik mijn hoofd draai, als ik mijn ogen beweeg, ik word er STAPELGEK van! Moet om 16.00 echt een paar uur gaan slapen, want ik hou het niet meer vol! Vanmorgen ben ik dan toch maar weer eens naar de huisarts gestapt. Ik vertel de symptomen, vervolgens moet ze op internet zelf gaan zoeken naar de onttrekkingverschijnselen… nee, het staat er niet bij…. Dat zei ik toch al? En nee, ze wist niet of het ontwenning was, of misschien “iets blijvends”. Handig om dat te zeggen tegen iemand die hard bezig is om zijn hypochondrie onder controle te krijgen! Na 5 minuten dus weer weg bij de huisarts. Wat heb ik daar nou eigenlijk gedaan? Ik had het net zo goed aan mijn hond kunnen vragen! Ik ben nu zó ontzettend boos! Boos op de huisarts: waarom heb je een verslaafde van mij gemaakt? En boos op de fabrikant met de slappe bijsluiter. Alsof het afkicken vervelend is, maar verder is het allemaal niet zo héél erg… Boos op de fabrikant? Ik HAAT die lui inmiddels! Stelletje criminele drugsdealers! Daarom staat voor mij nu vast: ik ga door, ik MOET van die troep af. En als ik weer ben wie ik ooit was…. Kijken hoeveel mensen ik bij elkaar kan vinden om te kijken wat we tegen de fabrikant kunnen doen. Deze legale criminaliteit moet stoppen! Ik ben benieuwd naar de reacties die ik op dit forum krijg. Ik hoop veel. Reageer als je net zo boos bent als ik!

Paroxetine is niet[/u] verslavend. Einde van het nemen van je stappen.
Het feit dat je ontwenningsverschijnselen krijgt is normaal; bij de één pakken die ernstiger uit dan bij een ander. De klachten die jij beschrijft zijn allemaal bekend en daar wordt allemaal voor gewaarschuwd. Als je dan zo nodig iemand aan wil pakken, moet je bij degene zijn die je onvoldoende heeft voorgelicht over het medicijn en/of degene die je slecht begeleid bij het afbouwen ervan.

Dieptriest wat ik hier allemaal lees. Uit ervaring kan ik zeggen dat paroxetine een levensgevaarlijk middel is met bizarre ontwenningsverschijnselen die jaren kunnen duren. Deze verschijnselen hebben niets te maken met de oorspronkelijke klacht (bij mij was dat secundair stotteren!). De mensen die beweren dat de ontwenningsverschijsnelen niets anders zijn dan terugkeer van de originele klachten hebben geen idee waar ze over spreken, misschien horen ze tot de "lucky few" want inderdaad zijn er ook mensen die zonder veel problemen kunnen stoppen. Het maakt trouwens heel veel uit of je het middel voor het eerst slikt of het al eerder gebruikt hebt, met elke mislukte stoppoging verstevigt paroxetine de wurggreep die het op je zenuwstelsel heeft...

Het middel is niet levensgevaarlijk, sterker nog: zelfs als je zou willen kan je er amper aan dood gaan (zelfmoord).
En wat veel mensen vergeten is dat paroxetine nog wel eens klachten onderdrukken deer eerder niet (merkbaar) aanwezig waren. Als ze dan toch optreden, is dat dus geen ontwenningsverschijnsel

[klaus68]

Paroxetine is niet[/u] verslavend. Einde van het nemen van je stappen.
Het feit dat je ontwenningsverschijnselen krijgt is normaal; bij de één pakken die ernstiger uit dan bij een ander. De klachten die jij beschrijft zijn allemaal bekend en daar wordt allemaal voor gewaarschuwd. Als je dan zo nodig iemand aan wil pakken, moet je bij degene zijn die je onvoldoende heeft voorgelicht over het medicijn en/of degene die je slecht begeleid bij het afbouwen ervan.

Het middel is niet levensgevaarlijk, sterker nog: zelfs als je zou willen kan je er amper aan dood gaan (zelfmoord).
En wat veel mensen vergeten is dat paroxetine nog wel eens klachten onderdrukken deer eerder niet (merkbaar) aanwezig waren. Als ze dan toch optreden, is dat dus geen ontwenningsverschijnsel

Eh Ralph ben je soms een functionaris van GlaxoSmithKline???
Het middel IS levensgevaarlijk in die zin dat de ontwenning zo gruwelijk kan zijn en zolang kan duren dat zelfmoord de laatste uitweg is. Temeer omdat de meesten net als jij het onttrekkingssyndroom botweg ontkennen omdat ze het zelf nooit gevoeld/meegemaakt hebben.
Na stoppen had ik gedurende een jaar zware diarree en moest ik 5x per dag overgeven... en dat durf jij "terugkeer van de oude klacht" te noemen? Want bij mij was dat... secundair stotteren! Ik kon niet eens meer een krantenbericht lexen terwijl ik voor het slikken hele studieboeken verslond... gelukkig gaat het me weer beter af maar kom niet aan met die onzin dat paroxetine veilig is! Het is de softenon van deze tijd, en dat komt ooit een keer naar buiten.

[Ralph84]

Eh Ralph ben je soms een functionaris van GlaxoSmithKline???
Het middel IS levensgevaarlijk in die zin dat de ontwenning zo gruwelijk kan zijn en zolang kan duren dat zelfmoord de laatste uitweg is. Temeer omdat de meesten net als jij het onttrekkingssyndroom botweg ontkennen omdat ze het zelf nooit gevoeld/meegemaakt hebben.
Na stoppen had ik gedurende een jaar zware diarree en moest ik 5x per dag overgeven... en dat durf jij "terugkeer van de oude klacht" te noemen? Want bij mij was dat... secundair stotteren! Ik kon niet eens meer een krantenbericht lexen terwijl ik voor het slikken hele studieboeken verslond... gelukkig gaat het me weer beter af maar kom niet aan met die onzin dat paroxetine veilig is! Het is de softenon van deze tijd, en dat komt ooit een keer naar buiten.

Nee, ik ben geen functionaris van GSK en anders zou dat weinig uitmaken: de meeste paroxetine is tegenwoordig generiek en dus niet meer afkomstig van GSK. Ik ben een onafhankelijke farmaceut, gespecialiseerd in psychofarmaca. De effecten van ontwenning zijn mij bekend: bij acuut stoppen zonder afbouwen is suïcide inderdaad heel vaak waargenomen, zelfs nog vaker dan bij andere SSRI's (de groep antidepressiva waartoe paroxetine behoort). Maar het feit dat een geneesmiddel onttrekkingsverschijnselen heeft, wil niet zeggen dat het (lichamelijk) verslavend is! Ieder middel heeft namelijk onttrekkingsverschijnselen, net zoals dat ieder geneesmiddel bijwerkingen heeft: ze treden alleen niet bij iedereen (merkbaar) op.

Verder trek je heel snel conclusies: het zou ook zo kunnen zijn dat ik een oud gebruiker ben van het middel (en dat is inderdaad het geval). Ik ontken het ontrekkingssyndroom zeker niet, maar ik vind wel dat je het in de juiste context moet plaatsen. De klachten die jij noemt kunnen eenvoudig weg niet komen als gevolg van onttrekking van paroxetine. Wel kan het zo zijn dat er dingen door (langdurig) paroxetine-gebruik zó zijn veranderd in een lichaam dat het maag-darmkanaal van slag raakt wanneer het gebruik wordt gestaakt. Dit lijkt mij eerder aan de orde. Ook secundair stotteren is vanuit eenzelfde principe te verklaren: verschuivingen in de serotoninehuishouding kunnen tot tics (waar stotteren onder kan vallen) leiden.

Paroxetine vergelijken met thalidomide raakt echt kant nog wal. In de eerste plaats zijn de gevolgen van thalidomide gebruik vele malen ernstiger en dit komt vooral omdat er destijds geen gedegen onderzoek is geweest. In de tweede plaats is thalidomide tegenwoordig weer verkrijgbaar en wordt het weer gebruikt, na zorgvuldig onderzoek (het is toepasbaar bij moeilijk behandelbare vormen van kanker).
Bij paroxetine is wel degelijk gedegen onderzoek gedaan, maar de manier van klinisch geneesmiddelonderzoek is helaas niet zaligmakend. Dit zal het waarschijnlijk ook nooit kunnen worden. Echter, er is wel een relevante vraag naar dergelijke middelen. Tegenover deze specifieke gevallen staan namelijk tienduizenden gebruikers die deze ernstige onttrekkingskrachten niet hebben.

Paroxetine is inderdaad één van de minst ideale antidepressiva die er zijn en op één specifiek geval na heeft het geen farmacotherapeutische meerwaarde. Achteraf klagen over het feit dat paroxetine (of om het even welk middel) je is verstrekt kan, maar steek de hand in eigen boezem. Ook de patiënt is betrokken bij de besluitvorming en het proces van de behandeling en kan zelf alternatieven aandragen: men hoeft niet als een mak schaap achter de dokter aan te hobbelen. Natuurlijk heeft een leek niet de kennis om een weloverwogen beslissing te maken, maar hiertoe kan deze wel informatie inwinnen bij onafhankelijke, gespecialiseerde partijen (bijv. apothekers). Afgaan op artsenkennis t.a.v. medicijnen is niet altijd even handig, aangezien de meeste (huis)artsen weinig kaas hebben gegeten van geneesmiddelen. Bij specialisten is dit nog wel eens anders, maar als je echt een deskundig advies wilt, moet je bij een apotheker zijn. En nee, die ontvangen geen geld van GSK, Pfizer, Lundbeck of Eli Lily om (specialité) antidepressiva te verstrekken...

[klaus68]

Beste Ralph, het lijkt erop dat je je wel in de materie hebt verdiept. Toch kan ik er wel enkele kanttekeningen bij plaatsen. Je zegt dat de gevolgen van thalidomide (softenon) veel erger zijn, maar de vele Seroxat-doden hebben daar weinig meer aan... en daar was ik er ook bijna een van geweest! Over de definitie van verslavend kunnen we redetwisten, het lijkt erop dat de fabrikanten hiervoor de noodzaak van "drug-craving behaviour" ofwel obsessief op zoek naar een volgende shot hebben gehanteerd. En dat is bij paroxetine inderdaad niet het geval, zolang je maar braaf je dagelijkse dosis neemt lijkt er weinig aan de hand. Maar wanneer je met een middel niet kunt stoppen zonder door een onvoorstelbare hel te gaan noem ik dat toch echt verslavend, ook al hoeft de dosis niet steeds omhoog en is er tijdens het gebruik geen obsessieve zucht naar méér van het middel.

Je hebt gelijk dat het op de weg van de voorschrijvend arts ligt om de patient goed te begeleiden. Maar om te zeggen dat je als patient medeverantwoordelijk bent gaat me toch te ver. We hebben allemaal geleerd om een arts te vertrouwen en als hij zegt dat je een medicijn nodig hebt zullen velen dat voor waar aannemen. Ook ik ging daar vanuit. Voorts beweren sommige artsen nog steeds dat je niet hoeft af te bouwen of dat het voldoende is om het middel enige weken om de andere dag te slikken. Dit terwijl inmiddels bekend is dat je nooit de dosis van een ssri op dagbasis mag varieren, dus altijd moet afbouwen met een kleine dosisreductie elke 3-6 weken (ik kwam hier pas na anderhalf jaar achter na via http://www.paxilprogress.org toen het voor mij al te laat was om te reinstaten en alsnog gradueel te taperen) en ben nu door schade en schande wel wijzer en zal nooit meer iets slikken zonder gedegen vooronderzoek.
De symtomen die ik ervaren heb vallen wel degelijk te rangschikken onder de withdrawal. Mijn stotterklachten dateren nog uit mijn jeugd en staken op mijn 35e plotseling weer de kop op na enkele zeer stressvolle ervaringen in de arbeidssfeer. De bizarre elektrische sensaties, de huilbuien, diarree, nausea en andere vreemde neurologische symptomen na stoppen had ik echter nooit eerder ervaren en zal ik hopelijk ook nooit meer ervaren omdat ik nimmer meer een ssri zal aanraken... De gezaghebbende psychiater dr. David Healy erkent dat de onttrekkinssymptomen en extreme gevallen wel 4 jaar kunnen aanhouden.
Ik weet nu, beter laat dan nooit, dat er vele andere, meer natuurlijke manieren zijn om onverwerkte angsten en blokkades te verwerken, zoals massagetherapie en kinesiologie om er een paar te noemen. Dit kan echter per persoon verschillen, ieder moet op zoek naar de therapie die het beste bij hem/haar past. Gebruik van een ssri kan in noodgevallen wellicht noodzakelijk zijn, maar altijd onder strikte begeleiding en het is nooit een lange-termijn oplossing.

[Ralph84]

Beste Ralph, het lijkt erop dat je je wel in de materie hebt verdiept. Toch kan ik er wel enkele kanttekeningen bij plaatsen. Je zegt dat de gevolgen van thalidomide (softenon) veel erger zijn, maar de vele Seroxat-doden hebben daar weinig meer aan... en daar was ik er ook bijna een van geweest! Over de definitie van verslavend kunnen we redetwisten, het lijkt erop dat de fabrikanten hiervoor de noodzaak van "drug-craving behaviour" ofwel obsessief op zoek naar een volgende shot hebben gehanteerd. En dat is bij paroxetine inderdaad niet het geval, zolang je maar braaf je dagelijkse dosis neemt lijkt er weinig aan de hand. Maar wanneer je met een middel niet kunt stoppen zonder door een onvoorstelbare hel te gaan noem ik dat toch echt verslavend, ook al hoeft de dosis niet steeds omhoog en is er tijdens het gebruik geen obsessieve zucht naar méér van het middel.

Je hebt gelijk dat het op de weg van de voorschrijvend arts ligt om de patient goed te begeleiden. Maar om te zeggen dat je als patient medeverantwoordelijk bent gaat me toch te ver. We hebben allemaal geleerd om een arts te vertrouwen en als hij zegt dat je een medicijn nodig hebt zullen velen dat voor waar aannemen. Ook ik ging daar vanuit. Voorts beweren sommige artsen nog steeds dat je niet hoeft af te bouwen of dat het voldoende is om het middel enige weken om de andere dag te slikken. Dit terwijl inmiddels bekend is dat je nooit de dosis van een ssri op dagbasis mag varieren, dus altijd moet afbouwen met een kleine dosisreductie elke 3-6 weken (ik kwam hier pas na anderhalf jaar achter na via http://www.paxilprogress.org toen het voor mij al te laat was om te reinstaten en alsnog gradueel te taperen) en ben nu door schade en schande wel wijzer en zal nooit meer iets slikken zonder gedegen vooronderzoek.
De symtomen die ik ervaren heb vallen wel degelijk te rangschikken onder de withdrawal. Mijn stotterklachten dateren nog uit mijn jeugd en staken op mijn 35e plotseling weer de kop op na enkele zeer stressvolle ervaringen in de arbeidssfeer. De bizarre elektrische sensaties, de huilbuien, diarree, nausea en andere vreemde neurologische symptomen na stoppen had ik echter nooit eerder ervaren en zal ik hopelijk ook nooit meer ervaren omdat ik nimmer meer een ssri zal aanraken... De gezaghebbende psychiater dr. David Healy erkent dat de onttrekkinssymptomen en extreme gevallen wel 4 jaar kunnen aanhouden.
Ik weet nu, beter laat dan nooit, dat er vele andere, meer natuurlijke manieren zijn om onverwerkte angsten en blokkades te verwerken, zoals massagetherapie en kinesiologie om er een paar te noemen. Dit kan echter per persoon verschillen, ieder moet op zoek naar de therapie die het beste bij hem/haar past. Gebruik van een ssri kan in noodgevallen wellicht noodzakelijk zijn, maar altijd onder strikte begeleiding en het is nooit een lange-termijn oplossing.

Ik weet dat er veel Parox-doden zijn. Het probleem is alleen dat je daar nooit het causale verband kunt leggen. Immers, de indicatie waarvoor paroxetine (vaak) wordt gegeven brengt ook een risico op suïcide met zich mee. Beetje het "kip-ei" verhaal.

Betreft verslaving, kaart je een interessant punt aan. Ik denk dat je de afhankelijkheid van paroxetine, ondanks dat het ernstige lichamelijke klachten geeft, toch kunt scharen onder 'psychische afhankelijkheid'. Laat ik dat toelichten met een ander voorbeeld: Thyrax (een middel dat wordt gebruikt bij tekort aan lichaamseigen schildklierhormoon) is ook niet verslavend. Echter, iemand die het nodig heeft zal zich ongelooflijk beroerd voelen wanneer hij of zij het middel niet inneemt. Sterker nog: die klachten zijn vergelijkbaar met paroxetine-onttrekking. Is Thyrax dan verslavend te noemen? Misschien wel, maar het is meer de noodzaak van de aandoening.

De definities van verslaving lopen nogal uiteen. Grofweg wordt daarbij naar de volgende dingen gekeken: stimulering van het beloningscentrum (nucleus accumbens) in de hersenen, craving en een 'roes' waar men naar verlangt.
Dat laatst is nog het meest cryptisch: er moet dus een voordeel zitten aan een middel om het te gebruiken. Dan zou je zeggen: daar kan paroxetine onder vallen en dan heb je wel gelijk. Punt is alleen dat paroxetine geen voordeel geeft, maar de evenwichtslijn op 'neutraal' zet. Er zijn maar weinig mensen die euforisch worden of een stimulerend effect merken. Frapant is dat ook de benzodiazepinen tegenwoordig ter discussie staan als zijnde verslavend, door de bovenste definities. Echter, daar is er duidelijk sprake van een 'roes' en ook van craving, ook al is dat minder dan bij bijv. heroïne.
Dit probleem speelt wereldwijd en zal mogelijk worden opgelost wanneer er nieuwe criteria voor verslaving worden opgenomen in de aankomende DSM-V (verwacht 2012).

[Niels 1968]

Interessant om alle reacties te lezen. Ik ben zelf nog steeds bezig om af te bouwen. Ik zit nu al 3 maanden op 10 mg paroxetine en heb nog steeds onttrekkingsberschijnselen. Het kan niet, maar ik heb ze wel... Nu willen ze dat ik Prozac ga slikken. 3 dagen tegelijk met de Paroxetine, daarna verder met alleen Prozac. Omdat Prozac langer in je bloed blijft zitten en daardoor makkelijker is af te bouwen. Jullie zullen begrijpen dat ik hier niet erg gerust over ben...

Voor iedereen die zegt dat Paroxetine niet verslavend is, kijk eens naar een uitzending van Zembla, de "piekerpil". Hier is de link:

http://omroep.vara.nl/Uitzending-gemist ... ist.0.html

Daarna rechts bij zoeken op "alle programma`s Zembla invoeren.
Bij "zoeken naar" schrijf je De Piekerpil.

Ik ben benieuwd hoe jullie hier op gaan reageren!

[Antonie67]

Hallo Niels,

Als ik goed begrijp ga je dus over op prozac en dan ga je afbouwen? Ik ben zelf afgelopen week gestopt met venlafaxine HCI retard 37,5 mg. Dit is de goedkopere versie van Efexor. Na 2 dagen ben ik snel weer begonnen, omdat ik ook ontrekkingsverschijnselen krijg die niet mis zijn. Ben voornamelijk constant misselijk. Ook zegt de huisarts dat deze dosering zo klein is dat je het gewoon kunt laten staan, mooi niet dus! Nu wordt geadviseerd om de ene dag een tablet te nemen en de volgende dag niet. Ik ga maar op mijn eigen gevoel af en ga de kapsules openbreken en er steeds wat korreltjes uitnemen en zo langzaam afbouwen. Het is voelt niet fijn dat je aan de tabletten blijft vanwege de afkickverschijnselen. Ik wil er graag vanaf. De afbouw van 75 naar 37,5 ging heel goed en ik voelde me daarna ook stukken beter en ik ben vastberaden om door te zetten. Ben wel verbaasd dat jij nu prozac geadviseerd krijgt. Zou graag je ervaringen horen, als je er mee doorgaat.
Sterkte Antonie.

[Antonie67]

Ik heb net de documentaire van Zembla opnieuw bekeken. Ik had het destijds ook al gezien en vind het schokkend dat de anti-depressiva een miljoenen business is. De laatste mevrouw geeft aan dat ze aan de medicijnen blijft vanwege de ontrekkingsverschijnselen. Ik herken me daarin en je voelt je haast belazerd dat je in dit schuitje zit. Aan de andere kant, wil ik de verantwoordelijkheid voor mezelf nemen en ook niet ontkennen dat de medicijnen in het begin zeker iets voor me betekend hebben. Het feit is wel dat huisartsen mensen te lang aan de medicijnen laten, waardoor je na gebruik van jaren echt een verslavingsprobleem hebt. Zo zie ik het en dat is echt schandalig. Je weet niet meer of de medicijnen voor of tegen je werken en of je persoonlijkheid is veranderd door jarenlang gebruik. Ik ben alleen maar bevestigd om deze medicijnen af te bouwen! en je moet maar afwachten hoe dat proces gaat verlopen! Antonie.

[AlBundy]

Ik ben een man van 42 jaar en slik nu zo'n 15 jaar nu paroxetine (heette in het begin seroxat).

In 2007 dacht ik in een hele optimistische bui dat ik wel zonder kon en ben abrupt gestopt met als gevolg dat ik een halfjaar later in een zware depressie zat.

Vanaf mijn 18e had ik enorm veel last van angststoornissen, gevoel dat ik flauw zou vallen, heel erg onzeker, gevoel alsof ik een krat bier net had opgezopen, heel gauw geïrriteerd, regelmatig last van hyperventilatie.

Toen ik begon te slikken met seroxat op mijn 28e fleurde ik helemaal op. Heb al die jaren nog steeds wel zwakkere periodes, maar val niet meer terug zoals hiervoor beschreven.

Mijn huisarts heeft me verteld dat ik paroxetine nodig heb zoals een suikerpatiënt zijn hele leven lang moet blijven spuiten.

Ik geloof niet dat ik een keuze heb, ben blij dat het middel er is, weet anders niet wat er van me gekomen zou zijn...

Ik weet ook dat sporten, met name hardlopen, mij heel goed doet!

[Lisss10]

ik heb elke reactie nauwkeurig door gelezen en ben er toch wat onzeker van geworden.

sinds 2 dagen slik ik paroxetine op advies van therapeut en huisarts, ik heb specifiek gevraagd of het een verslavend middel was. Beide hebben gezegd dat dit niet het geval was.
En nu lees ik dit allemaal.

het maakt me bang en ik weet niet of ik hier nu mee door moet gaan.
maandag zal ik toch nog maar eens contact opnemen met de huisarts.