[ archief ] Halfwezen stopt!!!!

[kokka]

In principe is het logisch dat het op deze nieuwe manier gedaan wordt.

Immers, het halfwezen geld is niet bedoelt ter compensatie van een overleden vader/moeder, maar om het verlies in inkomen te compenseren; dat er tóch nog geld is voor de kinderen. Nu is er weer een vader (in de vorm van een stiefvader) en is het gezin dus weer "compleet", inclusief inkomsten en dus ook geld voor de kinderen. Om het heel hard te stellen: waar is het halfwezen-geld nu dan nog voor nodig?

Natuurlijk is het verlies vreselijk. Maar de overheid geeft niet geld aan iedereen "slechts" omdat ze een gezinslid zijn verloren. Zo had het halfwezen-geld dus ook nooit gezien moeten worden in de eerste plaats.

heel goed geschreven, je slaat de spijker op zijn kop.
Het lijkt me vreselijk om je vader te verliezen, maar om dan zoals hier te roepen dat deze bezuiniging over de rug van de kinderen gaat, gaat mij wat ver. kinderen hebben totaal geen boodschap aan waar het geld vandaan komt waar ze van eten.

[kweenie]

Op de zelfde manier kun je ook zeggen dat de nieuwe partner geen boodschap heeft aan de kinderen van zijn partner en dat die kinderen geld nodig hebben... Maar dat is net zo'n drogredenering.

Eigenlijk spelen er hier twee zaken. De ene is of de halfwezen onafhankelijk van het inkomen van de stiefouder in aanmerking zouden moeten komen voor een ANW bedrag, de andere vraag is of het netjes is om dat op zo'n snelle manier (en met relatief weinig publiciteit) in te voeren.

Ik denk dat er zeker argumenten zijn om de wetgeving voor de halfwezenuitkering te versoberen. Er is tegenwoordig veel meer dan vroeger in de hele samenleving meer een trend naar dat de overheid alleen voor een noodzakelijk vangnet zou moeten zorgen. Waar in het verleden de houding meer was dat via de overheid bepaalde zaken goed voor iedereen verzorgd zouden moeten worden, waarbij meer de houding was 'je hebt ervoor betaald, dus heb je er recht op', is nu meer de houding dat de overheid alleen zou moeten zorgen dat mensen niet in de problemen komen. En dat je meer zelf de keuze zou moeten hebben of je aanvullende zaken individueel (of collectief, bv. via werkgever) zou willen regelen.

In die algehele trend past het om ook de halfwezenuitkering niet meer onvoorwaardelijk uit te keren, maar alleen aan waar het (nieuwe) gezin het echt nodig heeft.

De tweede vraag is dan wel of je dat zo abrupt zou moeten doen. Aangezien (los van de simpele bezuinigingswens) één van de argumenten is dat mensen ook zelf bepaalde voorzieningen zouden kunnen treffen, als dat nodig zou zijn, moet je mensen ook de mogelijkheid geven om die voorzieningen te treffen. Daar is natuurlijk geen sprake van als je al een halfjaar na de wetswijziging de uitkeringen voor een grote groep mensen stopt. Het zou in mijn ogen netter zijn als je bijvoorbeeld bestaande gevallen nog een tijdje laat 'wennen' aan de nieuwe situatie of dat je het in stapjes afbouwt. Zeker gezien de omvang van het maandbedrag en hoeveel je er op achteruit gaat als dat ineens stopt.

[VioletPrue]

Echtpaar met twee kinderen. Pa gaat vreemd met zijn jonge secretaresse. Loopt uit op vechtscheiding. Pa ziet na de scheiding zijn kinderen nooit meer en ma en kinderen gaan de bijstand in. Leg mij het verschil maar eens uit. Het zijn niet anders dan vangnetregelingen waar de gemeenschap opdraait voor diegenen die het in het leven even niet mee zit. Even hoort niet voor altijd te zijn.

Als iemand die op haar 14e haar vader is kwijtgeraakt aan een acute hartstilstand kan ik je precies het verschil uitleggen.
In jouw verhaal maakt vader een keuze en kan vader ooit op zijn keuze terugkomen.
Ook kan vader door de rechter gedwongen worden om voor zijn kinderen zorg te dragen, al is het alleen financieel.
Maar vader kan ook op zijn 50e beseffen dat hij een domme **@*$&(!*@& is geweest en toch wel weer contact met zijn kinderen wil.
Als die daar dan voor openstaan, kan de band langzaamaan gerepareerd worden.
Kinderen hebben weer een vader, vader kan zelfs later de kleinkinderen leren kennen, feest!
In het geval van de kinderen van TS (en mijzelf) is dit niet aan de orde.
Je vergelijking raakt dan ook kant nog wal en is voor iemand die op jonge leeftijd een ouder is verloren behoorlijk kwetsend.

[Barman]

Als iemand die op haar 14e haar vader is kwijtgeraakt aan een acute hartstilstand kan ik je precies het verschil uitleggen.
In jouw verhaal maakt vader een keuze en kan vader ooit op zijn keuze terugkomen.
Ook kan vader door de rechter gedwongen worden om voor zijn kinderen zorg te dragen, al is het alleen financieel.
Maar vader kan ook op zijn 50e beseffen dat hij een domme **@*$&(!*@& is geweest en toch wel weer contact met zijn kinderen wil.
Als die daar dan voor openstaan, kan de band langzaamaan gerepareerd worden.
Kinderen hebben weer een vader, vader kan zelfs later de kleinkinderen leren kennen, feest!
In het geval van de kinderen van TS (en mijzelf) is dit niet aan de orde.
Je vergelijking raakt dan ook kant nog wal en is voor iemand die op jonge leeftijd een ouder is verloren behoorlijk kwetsend.

Het gaat niet om emotioneel verlies. Het gaat puur om de uitkering. Geldelijk verlies!

[GJvdZ]

@witte angora.
Allereerst vind ik dat je een ANW uitkering niet kunt vergelijken met een bijstands uitkering.

Waarom niet? Net als de bijstand is het niet meer dan een vangnet.

Wat heb jij, of je kinderen dan gedaan om die uitkering te "verdienen"?

Niet erg slim deze opmerking. Zij hebben deze uitkering verdiend doordat hun vader is gestorven.
Soms kun je beter niets zeggen.

Het is vrij bot geformuleerd door Barman maar in essentie klopt het wel wat hij zegt. Het is en blijft een vangnet, net als een bijstandsuitkering. Voor hogere uitkeringen in geval van overlijden bestaan andere oplossingen, dat is niet de taak van de overheid.

[kweenie]

Het is vrij bot geformuleerd door Barman maar in essentie klopt het wel wat hij zegt. Het is en blijft een vangnet, net als een bijstandsuitkering.

Toch een beetje kort door de bocht. Het wordt een vangnet, het was iets waar iedereen recht op had. En waar je dus ook op kon rekenen.

Voor hogere uitkeringen in geval van overlijden bestaan andere oplossingen, dat is niet de taak van de overheid.

Daar kun je als ouders nu inderdaad aanvullende maatregelen voor nemen, maar voor de mensen die al in die situatie zitten, is die mogelijkheid er niet meer. Dat is het hele eieren eten. Die hebben nauwelijks tijd om uitgaven/inkomen aan te passen. Laat staan dat ze nog een aanvullende verzekering zouden kunnen afsluiten.

[VioletPrue]

Als iemand die op haar 14e haar vader is kwijtgeraakt aan een acute hartstilstand kan ik je precies het verschil uitleggen.
In jouw verhaal maakt vader een keuze en kan vader ooit op zijn keuze terugkomen.
Ook kan vader door de rechter gedwongen worden om voor zijn kinderen zorg te dragen, al is het alleen financieel.
Maar vader kan ook op zijn 50e beseffen dat hij een domme **@*$&(!*@& is geweest en toch wel weer contact met zijn kinderen wil.
Als die daar dan voor openstaan, kan de band langzaamaan gerepareerd worden.
Kinderen hebben weer een vader, vader kan zelfs later de kleinkinderen leren kennen, feest!
In het geval van de kinderen van TS (en mijzelf) is dit niet aan de orde.
Je vergelijking raakt dan ook kant nog wal en is voor iemand die op jonge leeftijd een ouder is verloren behoorlijk kwetsend.

Het gaat niet om emotioneel verlies. Het gaat puur om de uitkering. Geldelijk verlies!

Jou vergelijking maakt zeker wel verschil tussen emotie.
En dat geldelijk verlies is er ook degelijk.
Mijn moeder heeft voor mij netjes 'mijn' geld wat ik kreeg omdat mijn vader was overleden opzij gezet.
Zodat ik, als ik het huis uit ging, mijn huis mede daarvan kon inrichten.
Dat geld lopen de kmende generaties mis.
Dus naast het emotionele verlies is er geldelijk verlies.

[witte angora]

Misschien een beetje off-topic, maar wat je nu met de wezen uitkering ziet gebeuren, zien we al jarenlang op andere terreinen ook gebeuren. Hoeveel groepen zijn er intussen niet voor echt flinke bedragen gekort?

We hadden ooit een hele goede welvaartsstaat, waar voor iedere situatie wel een voorziening was. Inmiddels is dat onbetaalbaar geworden, en moet er in die voorzieningen gesneden worden. En ik denk dat er voor geen enkele voorziening een uitzondering gemaakt kan worden.

Ik ben het er mee eens dat dit rauw op het dak van mensen komt vallen die geen maatregelen meer kunnen treffen, en dat dit geen schoonheidsprijs verdient. Aan de andere kant, dat andere groepen konden ook geen maatregelen treffen. Denk maar aan de chronisch zieken en gehandicapten, die toch ook fors in moesten leveren waar niets tegenover stond.

[tenormin]

Dat geld lopen de kmende generaties mis.
Dus naast het emotionele verlies is er geldelijk verlies.

Helemaal mee eens. Nu krijgt men zelfs geen overbruggingsperiode meer, met veel zaken. Wat me wel opvalt dat alles zo "zakelijk" word beantwoord door de meesten. Vooral ze hebben een stief pappa wat zeurt u nou. Natuurlijk treffen al de nieuwe maatregelen een ieder van ons maar ik mis toch ook (al mag dat kennelijk alleen maar uit zakelijk oogpunt geschreven worden) enige compassie met de TS. Dat er niets aan deze nieuwe wet te doen is begrijpt ze zelf ook wel.

[Jolijn]

Als iemand die op haar 14e haar vader is kwijtgeraakt aan een acute hartstilstand kan ik je precies het verschil uitleggen.
In jouw verhaal maakt vader een keuze en kan vader ooit op zijn keuze terugkomen.
Ook kan vader door de rechter gedwongen worden om voor zijn kinderen zorg te dragen, al is het alleen financieel.
Maar vader kan ook op zijn 50e beseffen dat hij een domme **@*$&(!*@& is geweest en toch wel weer contact met zijn kinderen wil.
Als die daar dan voor openstaan, kan de band langzaamaan gerepareerd worden.
Kinderen hebben weer een vader, vader kan zelfs later de kleinkinderen leren kennen, feest!
In het geval van de kinderen van TS (en mijzelf) is dit niet aan de orde.
Je vergelijking raakt dan ook kant nog wal en is voor iemand die op jonge leeftijd een ouder is verloren behoorlijk kwetsend.

Het gaat niet om emotioneel verlies. Het gaat puur om de uitkering. Geldelijk verlies!

Jou vergelijking maakt zeker wel verschil tussen emotie.
En dat geldelijk verlies is er ook degelijk.
Mijn moeder heeft voor mij netjes 'mijn' geld wat ik kreeg omdat mijn vader was overleden opzij gezet.
Zodat ik, als ik het huis uit ging, mijn huis mede daarvan kon inrichten.
Dat geld lopen de kmende generaties mis.
Dus naast het emotionele verlies is er geldelijk verlies.

Maar het is toch niet zo dat kinderen (met 2 ouders) als zij het huis uit gaan, altijd geld van hun twee ouders krijgen om hun huis in te richten?
Dat geld kan toch het verlies van een ouder niet compenseren?

[tenormin]

@Jolijn, maar dat is het punt niet. Als je weduwe word krijg je weduwen (weduwnaars) compensatie. Zijn er kinderen bij betrokken dat werd er wezengeld uitgekeerd. Dat was nu eenmaal zo in de wet geregeld. Bij mij ging het door tot de kinderen 21 jaar waren; wat dus al lang is teruggedraaid naar 18 en nu dus wegvalt. Was de TS weduwe gebleven dan zou haar "uitkering" wel hoger zijn geworden maar in dit geval, met nieuwe partner, niet meer. Er zijn nog steeds veel mensen die bij de geboorte van hun kinderen een spaarrekening openen. Wat tegenwoordig niet, zoals vroeger, een "uitzet" betekent maar een studie voor de kids kunnen bekostigen. Of, als ze niet verder studeren ze het krijgen zodra volwassen. Natuurlijk kan geld niet een verloren ouder goedmaken; 't gaf een alleenstaande moeder alleen wat "adem" door gederfde inkomsten. Maar zoals al eerder gezegd: alles veranderd (gaat veranderen) dus moeten we daarop zijn voorbereid. En dat zal in veel gevallen niet meevallen.

[GJvdZ]

Het gaat niet om emotioneel verlies. Het gaat puur om de uitkering. Geldelijk verlies!

Jou vergelijking maakt zeker wel verschil tussen emotie.
En dat geldelijk verlies is er ook degelijk.
Mijn moeder heeft voor mij netjes 'mijn' geld wat ik kreeg omdat mijn vader was overleden opzij gezet.
Zodat ik, als ik het huis uit ging, mijn huis mede daarvan kon inrichten.
Dat geld lopen de kmende generaties mis.
Dus naast het emotionele verlies is er geldelijk verlies.[/quote]

Maar had ze ook zo'n bedrag voor je bij elkaar gespaard als je vader niet was overleden? Vrijwel iedereen die ik ken heeft z'n huis moeten inrichten met of gekregen spullen of met zelf bij elkaar gespaard geld.

[GJvdZ]

Het is vrij bot geformuleerd door Barman maar in essentie klopt het wel wat hij zegt. Het is en blijft een vangnet, net als een bijstandsuitkering.

Toch een beetje kort door de bocht. Het wordt een vangnet, het was iets waar iedereen recht op had. En waar je dus ook op kon rekenen.

Voor hogere uitkeringen in geval van overlijden bestaan andere oplossingen, dat is niet de taak van de overheid.

Daar kun je als ouders nu inderdaad aanvullende maatregelen voor nemen, maar voor de mensen die al in die situatie zitten, is die mogelijkheid er niet meer. Dat is het hele eieren eten. Die hebben nauwelijks tijd om uitgaven/inkomen aan te passen. Laat staan dat ze nog een aanvullende verzekering zouden kunnen afsluiten.

Volgens die redenatie zou je dus nooit meer iets kunnen veranderen terwijl de maatschappij wel gewoon veranderd. En heel simpel gesteld: de crisis in Nederland is vooral een crisis met overheidsfinancieen. Iedere afhankelijkheid van overheidsgeld is dan een risico. Of je nu ambtenaar bent die z'n baan kwijt raakt of een uitkeringsgerechtigde die minder krijgt of ouders die meer moeten gaan betalen voor kinderopvang. Veel meer mogelijkheden heeft de overheid ook niet om de inkomsten en uitgaven in balans te brengen. Klinkt hard, maar het is niet anders. Het zou ook niet te rechtvaardigen zijn als sommige groepen die afhankelijk zijn van de overheid wel getroffen worden en anderen niet.

[witte angora]

Op de zelfde manier kun je ook zeggen dat de nieuwe partner geen boodschap heeft aan de kinderen van zijn partner en dat die kinderen geld nodig hebben... Maar dat is net zo'n drogredenering.

Zou je een relatie beginnen met iemand die niet bereid is 'offers' te brengen voor je kinderen? Geld is niet hetgeen het meeste kost...

[kweenie]

Voor hogere uitkeringen in geval van overlijden bestaan andere oplossingen, dat is niet de taak van de overheid.

Daar kun je als ouders nu inderdaad aanvullende maatregelen voor nemen, maar voor de mensen die al in die situatie zitten, is die mogelijkheid er niet meer. Dat is het hele eieren eten. Die hebben nauwelijks tijd om uitgaven/inkomen aan te passen. Laat staan dat ze nog een aanvullende verzekering zouden kunnen afsluiten.

Volgens die redenatie zou je dus nooit meer iets kunnen veranderen terwijl de maatschappij wel gewoon veranderd.

Ik heb nog even een essentiële zin vet gemaakt. Het gaat er mij niet om dat je niet iets zou kunnen/moeten/mogen veranderen, maar dat de mensen dan wel enige tijd zou moeten geven om hieraan te wennen en uitgaven/inkomsten hieraan aan te passen. Er is nu een wet aangenomen waarmee mensen binnen een halfjaar nadat de wet is aangenomen op jaarbasis meer dan 3.000 euro erop achteruit gaan. Dat vind ik een te grote sprong om zomaar in een keer in te voeren. Terwijl bij veel andere bezuinigingen er wél rekening wordt gehouden met een gewennings- of overgangsperiode.

[witte angora]

Terwijl bij veel andere bezuinigingen er wél rekening wordt gehouden met een gewennings- of overgangsperiode.

Ik ben het met je eens dat de overgangsperiode te kort is. Mijns inziens zouden bestaande situaties ontzien moeten worden, dan wel dat de toeslag over een aantal jaren (twee of drie) geleidelijk afgebouwd zou worden. Gezien de te verwachten besparing (30 miljoen per jaar) zou dat niet zo'n probleem moeten zijn.

Waar ik het niet mee eens ben, is je opmerking dat er bij andere bezuinigingen wél rekening wordt gehouden met een overgangsperiode. Denk maar eens aan de aftrekbaarheid van medische kosten. Dat was in één keer zo goed als finito, en sommigen zijn daar letterlijk duizenden euro's mee in het schip gegaan. Mij heeft het ongeveer 1200 euro per jaar gekost, als het al niet meer is. Maar ik kan me goed indenken dat anderen nog veel meer kosten moeten maken die niet meer van de belasting af zijn te trekken, en waar de WTCG niet altijd in voorziet.

[Barman]

Er is nu een wet aangenomen waarmee mensen binnen een halfjaar nadat de wet is aangenomen op jaarbasis meer dan 3.000 euro erop achteruit gaan.

Die bewering klopt niet. Niet iedereen gaat er op achteruit en jij doet het voorkomen alsof dat wel zo is.

[VioletPrue]

Jou vergelijking maakt zeker wel verschil tussen emotie.
En dat geldelijk verlies is er ook degelijk.
Mijn moeder heeft voor mij netjes 'mijn' geld wat ik kreeg omdat mijn vader was overleden opzij gezet.
Zodat ik, als ik het huis uit ging, mijn huis mede daarvan kon inrichten.
Dat geld lopen de kmende generaties mis.
Dus naast het emotionele verlies is er geldelijk verlies.

Maar had ze ook zo'n bedrag voor je bij elkaar gespaard als je vader niet was overleden? Vrijwel iedereen die ik ken heeft z'n huis moeten inrichten met of gekregen spullen of met zelf bij elkaar gespaard geld.

Als mijn vader niet was overleden?
Daar kan toch geen zinnig mens antwoord geven?

[kweenie]

Er is nu een wet aangenomen waarmee mensen binnen een halfjaar nadat de wet is aangenomen op jaarbasis meer dan 3.000 euro erop achteruit gaan.

Telt natuurlijk alleen voor degenen met een nieuwe partner. Half jaar is lang genoeg om maatregelen te nemen.

Ja, de hele wet en dit hele topic gaat om een aanpassing voor mensen met een nieuwe partner...
Voor veel mensen zal een half jaar niet genoeg zijn. Even een heel simpel voorbeeld, stel dat je (of je partner) deeltijd werkt en meer wil/moet gaan werken, dan is dat vaak niet even in een paar maanden te regelen.

Die bewering klopt niet. Niet iedereen gaat er op achteruit en jij doet het voorkomen alsof dat wel zo is.

Ik beweer toch nergens dat iedereen erop achteruit gaat?
Goed, zal ik het anders formuleren als je dat wil. Er is in april een wet aangenomen waarmee een deel van de Nederlanders vanaf oktober er ruim 3.000 euro op jaarbasis op achteruit gaat. Zo goed?

Waar ik het niet mee eens ben, is je opmerking dat er bij andere bezuinigingen wél rekening wordt gehouden met een overgangsperiode.

Wederom, niet bij iedere bezuinigingsmaatregel is er een gewenningsperiode, maar er is wel regelmatig bij ingrijpende bezuinigingsmaatregelen een gewenningsperiode. Het zou daarom niet gek of uitzonderlijk zijn als er ook voor deze ingrijpende maatregel een overgangsperiode zou zijn.

[VioletPrue]

Maar jij wel. Als je vader een jan met de pet was, weet je vast t antwoord! Zeker na t lezen van jouw reactie, vind ik t een prima maatregel.

Tuurlijk kan ik daar geen antwoord op geven.
Pa en ma wilden een winkel kopen.
Als die was gekocht en failliet was gegaan, was er geen geld.
Misschien hadden we de winkel toch niet gekocht en had mijn vader een goede baan gevonden (al was hij al 49).
Maar misschien ook niet en waren we in de bijstand beland.
Misschien was mijn moeder een jaar later overleden.
Of waren ze gescheiden.
Dus, nee, hier kan niemand antwoord opgeven.

Fijn dat jij het een prima maatregel vind, had ook niet anders verwacht van je.
Ik ben simpelweg dankbaar dat mijn vader jarenlang premie heeft betaald om te zorgen dat mijn moeder en mijn zus en ik netjes verzorgd zouden achterblijven mocht hem iets gebeuren.
En ik ben blij dat mijn moeder het ook apart heeft gezet, zodat zowel mijn zus als ik een goede start konden maken.
Dat jij liever ziet dat premies betaald worden, maar niet uitgekeerd en dat kinderen die al een trauma te verwerken hebben gehad ook nog eens met een financiele achterstand hun leven beginnen.....tja, verbaasd me niks.