Ik ben bang dat voor mij alles te laat is,dit heb ik vandaag ook aangegeven bij de hulpverlening,vooral dat het me niet meer kan schelen.
Gelukkig heb ik GEEN kinderen,want er zijn er genoeg die er nog slechter aan toe zijn dan ik MET kinderen ,dat baart me zorgen en stemt me verdrietig.
Dit is precies het punt waar ik me zo'n 4 a 5 jaar geleden bevond.
Mijn zorgen en verdriet groeiden uit tot teleurstelling (en depressie)
wat mij ertoe bewoog de boel de boel te laten en lekker te gaan doen waar ik zin in had : zwerven/vrij zijn !!!
Door een beetje afstand te creeren tussen mezelf en "de rest"
en gewoon alleen te observeren kregen twee andere "emoties"
langzaam de overhand... woede en hoop.
Woede ... omdat de wereld een mooiere plek zou zijn als iedereen
wat meer zoals ikzelf zou zijn ...
en hoop ... omdat ik zelf de mensen wat bewuster zou kunnen maken.
Het simpele feit dat ik er ben, dacht ik toen,
zou wel eens van doorslaggevend belang kunnen zijn.
ik ben natuurlijk opgegroeid met KNIGHTRIDER en heb daar ook mij
levensmotto vandaan gestolen :
"One man can make a diffirence..."
>cybertje<