Uiteraard is er als gevolg van de nauwe band tussen journalisten en politici in de reguliere media weer geen aandacht aan geschonken, maar in de strijd tegen gedwongen tewerkstelling van bijstandsgerechtigden is opnieuw een overwinning behaald.
Na eerder de bestuursrechter oordeelt nu ook de kantonrechter in een civiele procedure dat bijstandsgerechtigden niet door gemeenten gedwongen kunnen worden elke vorm van arbeid te accepteren omdat ‘het niet de bedoeling is dat zij thuis zitten, maar aan het werk zijn’.
Dat de zaak van een 52-jarige bijstandsgerechtigde Amsterdammer geen bestuursrechtelijke, maar een civiele procedure werd, is het gevolg van het feit dat het hier niet, zoals in de eerdere (Arnhemse en Almeerse) gevallen, een rechttoe rechtaan Work First-project betreft, waarbij een besluit van een bestuursorgaan (de gemeente) wordt aangevochten, maar een geval waarin de betreffende gemeente, Amsterdam dus, de uitvoering van de Wet werk en bijstand ter uitvoering heeft overgelaten aan een reïntegratiebedrijf, de Stichting Pantar, dat namens de gemeente een arbeidsovereenkomst met de uitkeringsgerechtigde sloot en deze vervolgens, niet met behoud van uitkering, maar tegen het minimumloon(1), te werk stelde/‘detacheerde’ bij een bedrijf - een procedure waarbij een ‘gewoon’ arbeidsconflict tussen een werkgever (het reïntegratiebedrijf) en een werknemer (de bijstandsgerechtigde) is ontstaan, dat juridisch onder het civiele recht ressorteert.
Overigens was ondanks het feit dat het minimumloon werd betaald ook hier sprake van dwang. Men zou in dit geval dus kunnen spreken van ‘dwangarbeid tegen het minimumloon’. Stichting Pantar heeft in deze casus het arbeidscontract met betrokkene verbroken in een poging hem te sanctioneren voor het enkele malen weigeren van hem aangeboden werk door hem zijn inkomen te ontnemen, waartegen betrokkene vervolgens beroep heeft aangetekend.
Lees verder op: www.indymedia.nl
| LET OP: Dit topic is meer dan drie jaar geleden geplaatst. De informatie is mogelijk verouderd. |
[ archief ] Uitspraak.
Re: Uitspraak.
17 oktober 2008
--------------------------------------------------------------------------------
Opinie
Een ‘onwenselijk precedent’
Met een uitspraak van de Arnhemse rechtbank ligt de bijl aan de wortel van het Work First-principe, de onder de nieuwe bijstandswet vergemakkelijkte dwangarbeid voor uitkeringsgerechtigden.
Louis van Overbeek
De Arnhemse rechtbank heeft een man in het gelijk gesteld die op het moment dat hij een bijstandsuitkering aanvroeg weigerde in ruil daarvoor te gaan schoffelen in een gemeentelijke groenvoorziening en daarvoor flink werd gekort op zijn uitkering. De 44-jarige man had voor hij door persoonlijke omstandigheden werkloos werd, gewerkt in respectievelijk de horeca en de uitvaartbranche en zag niet hoe geschoffel hem zou helpen een geschikte baan te hervinden. De sociale dienst kon hem dat ook niet uitleggen. De man vond dat de gemeente hem door te handelen zoals zij deed – in de trant van het onder de nieuwe, in 2004 ingevoerde, bijstandswet in zwang geraakte Work First-principe – confronteerde met ‘dwangarbeid of verplichte arbeid’, waartoe volgens verschillende internationale verdragen, waaronder het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, ‘niemand gedwongen mag worden’.
Polderminnende rechter
De meervoudige kamer van de Rechtbank Arnhem was het met de man eens dat er bij een dergelijke handelwijze van de gemeente ‘in het concrete geval wel degelijk sprake kan zijn van verplichte arbeid in de zin van de hierboven vermelde verdragsbepalingen’, maar meende, via een wat duistere redenering, dat dáárvan in zijn zaak toch geen sprake was. Wel oordeelde zij dat de gemeente Arnhem geen op zijn individuele geval toegesneden maatwerk had geleverd zoals volgens de wet wel had gemoeten en stelde de man om die reden in het gelijk. De man, op zich blij met de uitspraak, wil toch erkenning van het feit dat ook in zijn geval sprake is geweest van dwangarbeid en maakt zich op voor een gang naar het Europese Hof, ervan overtuigd dat hij op dit punt (Work First is per definitie dwangarbeid en de nieuwe bijstandswet in strijd met internationale verdragen) van de – al te polderminnende – Nederlandse rechter toch geen gelijk zal krijgen. Niettemin ligt er nu een belangrijke uitspraak, die voor alle Nederlandse uitkeringsgerechtigden en gemeenten verstrekkende gevolgen kan hebben. Niet voor niets heeft de VVD, die juist verguld was met de in de nieuwe bijstandswet vergemakkelijkte dwangarbeid voor uitkeringsgerechtigden, die dan ook was voorbereid door haar voorman Rutte – reeds boze Kamervragen gesteld over de ‘onwenselijke precedentwerking’ van de rechterlijke uitspraak.
Sadisme
Vermakelijk was te constateren hoe wethouders van andere gemeenten er als de kippen bij waren te verklaren dat zij, in tegenstelling tot hun collega’s in Arnhem – een gemeente die kennelijk een grote uitzondering in Nederland is – wel degelijk braaf altijd maatwerk leveren bij de uitvoering van de nieuwe bijstandswet, de rechterlijke uitspraak dus absoluut niet op hun gemeente van toepassing is en uitkeringsgerechtigden daar zich dan ook vooral geen illusies moeten maken over een eventuele gang van henzelf naar de rechter met de huidige uitspraak in hun hand.
Dat terwijl iedereen kan zien dat een gang van zaken zoals die zich in Arnhem voordoet bij de afdelingen sociale zaken in heel ons land schering en inslag is. Dat is natuurlijk ook geen wonder. Een dergelijke handelwijze levert de gemeenten, die sinds de invoering van de nieuwe wet zelf ook financieel verantwoordelijk zijn voor hun bijstandsuitgaven, veel geld op. En verder is natuurlijk bijna niemands inborst zo nobel dat hij niet de kans grijpt zijn gewoonlijk keurig onderdrukte sadistische neigingen eens goed te botvieren op de medemens die van hem afhankelijk is, als hem door bijzondere omstandigheden daartoe plotseling de mogelijkheid wordt geboden. Burgemeesters, wethouders en gemeenteambtenaren vormen geen uitzondering op die regel en laten zich, op het spek gebonden door de nieuwe wet, zo’n buitenkansje minvermogende burgers eens lekker te ringeloren en te koeioneren zodra die in hun macht komen, natuurlijk niet ontgaan. Zeker niet als zij daartoe ook nog voortdurend van hogerhand – hun superieuren op het ministerie – en door politieke spraakmakers uit het gehele spectrum worden aangemoedigd. Met deze rechterlijke uitspraak zijn nu echter – door een toevallige samenloop van omstandigheden juist gelijktijdig met de ineenstorting van het neoliberalisme, dat ook het Work First-beleid geïnspireerd heeft – de dagen van het ongebreidelde sadisme der gemeenteambtenaren geteld.
Embedded
Even vermakelijk als de reactie van de wethouders van andere gemeenten was die van de Arnhemse wethouder Weeda zelf, die meteen na de uitspraak constateerde dat de rechter de aanpak van de gemeente Arnhem, die ‘dwangarbeid’ uiteraard zelf ook uit den boze acht, dus ondersteunt.
Niet minder dan de gezamenlijke wethouders van Nederland doet ook de regering wat ze kan om belanghebbenden in onwetendheid te houden over de Arnhemse uitspraak. Hiertoe lijkt ze weer, zoals eerder met betrekking tot de berichtgeving rond de afbraak van de sociale zekerheid, een prima functionerend samenwerkingsverband te zijn aangegaan met de publieke omroep die dit toch belangrijke nieuwsfeit immers vrijwel geheel doodzwijgt of laat verdrinken in eindeloos gezaag over de kredietcrisis. Het begint erop te lijken dat we in ons land niet alleen meer te maken hebben met embedded journalistiek waar het gaat om oorlogsverslaggeving over Uruzgan, maar ook waar het bepaalde sociaaleconomische thema’s betreft. Niet alleen embedded in het leger, maar ook in politiek Den Haag.
Louis van Overbeek is freelance publicist.
www.katholieknieuwsblad.nl
--------------------------------------------------------------------------------
Opinie
Een ‘onwenselijk precedent’
Met een uitspraak van de Arnhemse rechtbank ligt de bijl aan de wortel van het Work First-principe, de onder de nieuwe bijstandswet vergemakkelijkte dwangarbeid voor uitkeringsgerechtigden.
Louis van Overbeek
De Arnhemse rechtbank heeft een man in het gelijk gesteld die op het moment dat hij een bijstandsuitkering aanvroeg weigerde in ruil daarvoor te gaan schoffelen in een gemeentelijke groenvoorziening en daarvoor flink werd gekort op zijn uitkering. De 44-jarige man had voor hij door persoonlijke omstandigheden werkloos werd, gewerkt in respectievelijk de horeca en de uitvaartbranche en zag niet hoe geschoffel hem zou helpen een geschikte baan te hervinden. De sociale dienst kon hem dat ook niet uitleggen. De man vond dat de gemeente hem door te handelen zoals zij deed – in de trant van het onder de nieuwe, in 2004 ingevoerde, bijstandswet in zwang geraakte Work First-principe – confronteerde met ‘dwangarbeid of verplichte arbeid’, waartoe volgens verschillende internationale verdragen, waaronder het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, ‘niemand gedwongen mag worden’.
Polderminnende rechter
De meervoudige kamer van de Rechtbank Arnhem was het met de man eens dat er bij een dergelijke handelwijze van de gemeente ‘in het concrete geval wel degelijk sprake kan zijn van verplichte arbeid in de zin van de hierboven vermelde verdragsbepalingen’, maar meende, via een wat duistere redenering, dat dáárvan in zijn zaak toch geen sprake was. Wel oordeelde zij dat de gemeente Arnhem geen op zijn individuele geval toegesneden maatwerk had geleverd zoals volgens de wet wel had gemoeten en stelde de man om die reden in het gelijk. De man, op zich blij met de uitspraak, wil toch erkenning van het feit dat ook in zijn geval sprake is geweest van dwangarbeid en maakt zich op voor een gang naar het Europese Hof, ervan overtuigd dat hij op dit punt (Work First is per definitie dwangarbeid en de nieuwe bijstandswet in strijd met internationale verdragen) van de – al te polderminnende – Nederlandse rechter toch geen gelijk zal krijgen. Niettemin ligt er nu een belangrijke uitspraak, die voor alle Nederlandse uitkeringsgerechtigden en gemeenten verstrekkende gevolgen kan hebben. Niet voor niets heeft de VVD, die juist verguld was met de in de nieuwe bijstandswet vergemakkelijkte dwangarbeid voor uitkeringsgerechtigden, die dan ook was voorbereid door haar voorman Rutte – reeds boze Kamervragen gesteld over de ‘onwenselijke precedentwerking’ van de rechterlijke uitspraak.
Sadisme
Vermakelijk was te constateren hoe wethouders van andere gemeenten er als de kippen bij waren te verklaren dat zij, in tegenstelling tot hun collega’s in Arnhem – een gemeente die kennelijk een grote uitzondering in Nederland is – wel degelijk braaf altijd maatwerk leveren bij de uitvoering van de nieuwe bijstandswet, de rechterlijke uitspraak dus absoluut niet op hun gemeente van toepassing is en uitkeringsgerechtigden daar zich dan ook vooral geen illusies moeten maken over een eventuele gang van henzelf naar de rechter met de huidige uitspraak in hun hand.
Dat terwijl iedereen kan zien dat een gang van zaken zoals die zich in Arnhem voordoet bij de afdelingen sociale zaken in heel ons land schering en inslag is. Dat is natuurlijk ook geen wonder. Een dergelijke handelwijze levert de gemeenten, die sinds de invoering van de nieuwe wet zelf ook financieel verantwoordelijk zijn voor hun bijstandsuitgaven, veel geld op. En verder is natuurlijk bijna niemands inborst zo nobel dat hij niet de kans grijpt zijn gewoonlijk keurig onderdrukte sadistische neigingen eens goed te botvieren op de medemens die van hem afhankelijk is, als hem door bijzondere omstandigheden daartoe plotseling de mogelijkheid wordt geboden. Burgemeesters, wethouders en gemeenteambtenaren vormen geen uitzondering op die regel en laten zich, op het spek gebonden door de nieuwe wet, zo’n buitenkansje minvermogende burgers eens lekker te ringeloren en te koeioneren zodra die in hun macht komen, natuurlijk niet ontgaan. Zeker niet als zij daartoe ook nog voortdurend van hogerhand – hun superieuren op het ministerie – en door politieke spraakmakers uit het gehele spectrum worden aangemoedigd. Met deze rechterlijke uitspraak zijn nu echter – door een toevallige samenloop van omstandigheden juist gelijktijdig met de ineenstorting van het neoliberalisme, dat ook het Work First-beleid geïnspireerd heeft – de dagen van het ongebreidelde sadisme der gemeenteambtenaren geteld.
Embedded
Even vermakelijk als de reactie van de wethouders van andere gemeenten was die van de Arnhemse wethouder Weeda zelf, die meteen na de uitspraak constateerde dat de rechter de aanpak van de gemeente Arnhem, die ‘dwangarbeid’ uiteraard zelf ook uit den boze acht, dus ondersteunt.
Niet minder dan de gezamenlijke wethouders van Nederland doet ook de regering wat ze kan om belanghebbenden in onwetendheid te houden over de Arnhemse uitspraak. Hiertoe lijkt ze weer, zoals eerder met betrekking tot de berichtgeving rond de afbraak van de sociale zekerheid, een prima functionerend samenwerkingsverband te zijn aangegaan met de publieke omroep die dit toch belangrijke nieuwsfeit immers vrijwel geheel doodzwijgt of laat verdrinken in eindeloos gezaag over de kredietcrisis. Het begint erop te lijken dat we in ons land niet alleen meer te maken hebben met embedded journalistiek waar het gaat om oorlogsverslaggeving over Uruzgan, maar ook waar het bepaalde sociaaleconomische thema’s betreft. Niet alleen embedded in het leger, maar ook in politiek Den Haag.
Louis van Overbeek is freelance publicist.
www.katholieknieuwsblad.nl
-
Aan het werk!
- Berichten: 200
- Lid geworden op: 06 dec 2005 16:04
Re: Uitspraak.
He Langhaar! Nog steeds aan het posten...??? Binnenkort jubileum denk ik??
Ik heb zelf een paar jaar geleden op dit onderwerp gepost onder twee namen, mocht je meer info willen dan hoor ik het wel: ik werk inmiddels niet meer in de branche.
Groet AHW
Ik heb zelf een paar jaar geleden op dit onderwerp gepost onder twee namen, mocht je meer info willen dan hoor ik het wel: ik werk inmiddels niet meer in de branche.
Groet AHW
Re: Uitspraak.
Wat goed van jou dat je niet meer in die branche werkt.
Ik hoop dat je nu iets zinnigs doet en een beter mens bent
geworden.
Vertel. Ik ben nieuwsgierig.
Groet Langhaar.
Ik hoop dat je nu iets zinnigs doet en een beter mens bent
geworden.
Vertel. Ik ben nieuwsgierig.
Groet Langhaar.
-
Aan het werk!
- Berichten: 200
- Lid geworden op: 06 dec 2005 16:04
Re: Uitspraak.
@Langhaar:
Ik (man, 40, woonachtig in de Randstad) werkte in die tijd bij een reïntegratiebedrijf dat eerst non-profit was, en later werd overgenomen door een commerciële organisatie. Ik vind het eigenlijk niet netjes om de naam te noemen, maar met een beetje puzzelen is dat niet zo moeilijk, het was geen hele kleine organisatie.
Aanvankelijk bood het werk veel voldoening. Ik had daarvoor een jaar voor een bedrijf gewerkt dat reorganiseerde, en daar heb ik ondervonden dat goeie hulp bij het verlies van een baan en het zoeken naar nieuw werk, wel degelijk veel effect heeft. Dat geldt zowel voor het "verwerkingsproces" als voor het zoeken naar werk. Geloof me als ik zeg dat ik, en ik praat alleen voor mezelf, echt vele mensen naar een nieuwe baan heb kunnen helpen die het anders wellicht niet meteen was gelukt. Ik praat vanuit mijn eigen inschatting en vanuit de reacties en feedback van de mensen.
Eenmaal bij de non-profit organisatie zette zich dat aanvankelijk voort. We konden echt mensen bieden wat ze nodig hadden, boden ook alleen datgene waarvan wij inschatten dat het nodig was en dan alleen als de persoon er zelf ook achter stond. Maar ook mensen die aanvankelijk sceptisch waren gaven na afloop echt in vrijwel alle gevallen aan geholpen te zijn door het traject. Vooral de hulp bij het verwerkingsproces en de sollicitatietraining scoorden hoog.
Dat veranderde allemaal toen het bedrijf commercialiseerde en alles verbonden werd aan targets, rapportages en andere randzaken. Als je vanuit die invalshoek moet gaan werken is het einde zoek. Je werkt niet meer mensgericht maar omzetgericht en dat past niet bij mij. Het gaat ook ten koste van het gehele proces, en hoewel ik altijd heb geprobeerd integer te blijven werken wordt dat langzaamaan steeds moeilijker.
Ik ben daarom een paar jaar geleden een deeltijdopleiding leraar basisonderwijs gaan volgen en ben inmiddels ongeveer 2 jaar werkzaam in het onderwijs. Ook een vak waar meer dan genoeg vooroordelen over te bedenken zijn, dus ik zal wel weer opduiken op een of ander forum over de kwaliteit van het onderwijs
Het reintegratiebedrijf waar ik werkte is een verschrikkelijk k*tbedrijf en ik hoop er nooit meer iets mee te maken te krijgen, om maar een beetje mijn gevoel ten aanzien van dit bedrijf te etaleren
Mijn mening over reintegratie is niet veranderd: ik blijf het een zinvol proces noemen, mits goed uitgevoerd. Enbij dat laatste kun je grote vraagtekens plaatsen.
Ik blijf dus ook bij mijn standpunt dat iedereen kan werken als je maar wil, de te zieke medemens uigezonderd uiteraard.
Met jou alles verder okee?
Groet AHW
Ik (man, 40, woonachtig in de Randstad) werkte in die tijd bij een reïntegratiebedrijf dat eerst non-profit was, en later werd overgenomen door een commerciële organisatie. Ik vind het eigenlijk niet netjes om de naam te noemen, maar met een beetje puzzelen is dat niet zo moeilijk, het was geen hele kleine organisatie.
Aanvankelijk bood het werk veel voldoening. Ik had daarvoor een jaar voor een bedrijf gewerkt dat reorganiseerde, en daar heb ik ondervonden dat goeie hulp bij het verlies van een baan en het zoeken naar nieuw werk, wel degelijk veel effect heeft. Dat geldt zowel voor het "verwerkingsproces" als voor het zoeken naar werk. Geloof me als ik zeg dat ik, en ik praat alleen voor mezelf, echt vele mensen naar een nieuwe baan heb kunnen helpen die het anders wellicht niet meteen was gelukt. Ik praat vanuit mijn eigen inschatting en vanuit de reacties en feedback van de mensen.
Eenmaal bij de non-profit organisatie zette zich dat aanvankelijk voort. We konden echt mensen bieden wat ze nodig hadden, boden ook alleen datgene waarvan wij inschatten dat het nodig was en dan alleen als de persoon er zelf ook achter stond. Maar ook mensen die aanvankelijk sceptisch waren gaven na afloop echt in vrijwel alle gevallen aan geholpen te zijn door het traject. Vooral de hulp bij het verwerkingsproces en de sollicitatietraining scoorden hoog.
Dat veranderde allemaal toen het bedrijf commercialiseerde en alles verbonden werd aan targets, rapportages en andere randzaken. Als je vanuit die invalshoek moet gaan werken is het einde zoek. Je werkt niet meer mensgericht maar omzetgericht en dat past niet bij mij. Het gaat ook ten koste van het gehele proces, en hoewel ik altijd heb geprobeerd integer te blijven werken wordt dat langzaamaan steeds moeilijker.
Ik ben daarom een paar jaar geleden een deeltijdopleiding leraar basisonderwijs gaan volgen en ben inmiddels ongeveer 2 jaar werkzaam in het onderwijs. Ook een vak waar meer dan genoeg vooroordelen over te bedenken zijn, dus ik zal wel weer opduiken op een of ander forum over de kwaliteit van het onderwijs
Het reintegratiebedrijf waar ik werkte is een verschrikkelijk k*tbedrijf en ik hoop er nooit meer iets mee te maken te krijgen, om maar een beetje mijn gevoel ten aanzien van dit bedrijf te etaleren
Mijn mening over reintegratie is niet veranderd: ik blijf het een zinvol proces noemen, mits goed uitgevoerd. Enbij dat laatste kun je grote vraagtekens plaatsen.
Ik blijf dus ook bij mijn standpunt dat iedereen kan werken als je maar wil, de te zieke medemens uigezonderd uiteraard.
Met jou alles verder okee?
Groet AHW
Re: Uitspraak.
Arnhems college moet weg na minachting rechter
Louis van Overbeek - 24.04.2009 16:16
In het beleid van gedwongen tewerkstelling van bijstandsgerechtigden door de gemeente Arnhem, die vorig jaar in de zaak van ‘schoffelweigeraar’ Bennie Beck door de rechter gesommeerd werd hierbij, zoals de wet voorschrijft, geen standaardpakket, maar maatwerk te leveren dat een perspectief op betaald werk biedt, blijkt sindsdien niets veranderd.
Werd dit de afgelopen tijd reeds duidelijk uit diverse meldingen van slachtoffers van deze praktijken, onder meer in de Gelderlander (zie het artikel Arnhem heeft niks geleerd van zaak ‘schoffelweigeraar’ van 21 februari jl.), nu blijkt het ook uit een op 26 maart geproduceerd ‘memo’ van burgemeester en wethouders aan de gemeenteraad, waarover in diezelfde krant op 18 april werd bericht. Weliswaar probeert men hierin met veel omhaal van ambtelijk jargon de waarheid te verhullen, maar voor de goede lezer is het volstrekt helder: werklozen worden nog steeds gedwongen tewerkgesteld in geestdodende projecten zonder dat naar hun individuele situatie wordt gekeken en zonder dat dit iets bijdraagt aan het krijgen van betaald werk. Arnhem gaat dus ondanks de rechterlijke tik op de gemeentelijk vingers gewoon op de oude voet door.
De gemeente verdedigt zich tegen kritiek op haar contempt of Court door te stellen dat er sinds de rechterlijke uitspraak wel degelijk wat aan haar beleid is veranderd. Bovendien zou de gemeente alleen op haar vingers zijn getikt omdat haar bestreden besluit in de zaak Beck onvoldoende gemotiveerd was. ‘Er wordt’, zo stelt de gemeente, nu dan ook ‘zowel schriftelijk als mondeling toegelicht waarom de betreffende activiteiten noodzakelijk worden geacht. Ook heeft de noodzaak tot maatwerk geleid tot intensiever gebruik van het Jobcenter’.
Naar wat de newspeak-term ‘Jobcenter’ überhaupt inhoudt mag de lezer gissen, evenals naar het antwoord op de vraag waarom het intensievere gebruik van dit duistere instrument automatisch zou leiden tot ‘maatwerk’. En de genoemde ‘zowel schriftelijke als mondelinge toelichting’ bestaat ongetwijfeld uit de bekende, immer toepasbare, mantra van het aanleren van werkritme, omgaan met opdrachten, collega’s, leidinggevenden, etc. In het ‘memo’ staat op pagina 12 echter ook (en hier komt de aap helemaal uit de mouw): ‘Het aanvaarden van eenvoudig productie- of schoonmaakwerk, ook voor mensen met een hoger opleidingsniveau, is een prima manier om uit de bijstand te blijven of te geraken.’ Wat is dit immers anders dan de definitie van een standaardpakket? In de volgende zin gaat de gemeente zelfs zo ver te verklaren: ‘De veronderstelling bij sommigen dat de gemeente de “schoffelweigeraar” werk of re-integratie passend bij zijn niveau had moeten aanbieden, staat dan ook haaks op de Wet Werk en Bijstand en komt voort uit onbekendheid met de materie.’ Daar kan de rechter het mee doen: hij is ondeskundig!
En hoezo eigenlijk ‘noodzaak tot maatwerk’? B&W waren volgens de gemeente toch alleen op hun vingers getikt vanwege de gebrekkige motivering van hun besluit?
Interessant is ook te zien hoe de gemeente de rechterlijke uitspraak niet goed wenst te lezen waar het gaat om het verwijt van het opleggen van ‘dwangarbeid of verplichte arbeid’. ‘Op het punt van de vermeende dwangarbeid heeft de rechtbank geconcludeerd dat daar géén sprake van is’, aldus de gemeente. Dat klopt, maar alleen in het bijzondere geval van de heer Beck, de aanspanner van de rechtszaak, omdat deze - in tegenstelling tot vrijwel alle andere Arnhemse bijstandsgerechtigden - zo verstandig is geweest het aangeboden traject maar zeer kort te volgen. De rechter voegt er in zijn uitspraak dan ook aan toe (p. 4), ‘dat er in het concrete geval wel degelijk sprake kan zijn van verplichte arbeid in de zin van de hierboven vermelde verdragsbepalingen’(art. 4.2 EVRM, art. 8 IVBPR). Dwangarbeid is, ook volgens deze rechter, dus wel degelijk het lot van al die braaf met de gemeente meewerkende andere bijstandsgerechtigden.
De conclusie kan dus geen andere zijn dan dat het Arnhemse college de uitspraak van de rechter op het punt van aanpassing van haar reïntegratiebeleid inderdaad aan haar laars lapt en zich, zoals gezegd, schuldig maakt aan minachting van de rechtbank. En eigenlijk ook aan iets waarvan zij dwangarbeid-weigerende uitkeringsgerechtigden graag beschuldigt: ‘maatregelwaardig gedrag’. Omdat de burger tegen een dergelijke schending van de regels van de democratie door een gemeentebestuur zelf geen rechtsmiddelen kan aanwenden, is hij aangewezen op de gemeenteraad van zijn woonplaats. Die zal in zo’n geval dan ook, om geloofwaardig te blijven en niet de indruk te wekken zich geen zier om onrecht te bekommeren, haar vertrouwen in een dergelijk college moeten opzeggen. In dit geval heeft de Arnhemse raad daarmee tegelijk de mogelijkheid te laten zien dat zij de tekenen van de tijd - het failliet van de neoliberale ideologie waardoor ook dit ‘activerende werkgelegenheidsbeleid’ met zijn gedwongen tewerkstelling van bijstandsgerechtigden geïnspireerd werd (we moesten immers ‘de meest concurrerende economie in 2010’ worden) - heeft verstaan.
Voor het gemeentelijke memo zie de volgend link: http://home.online.nl/myates/memo/ *
De rechterlijke uitspraak is te vinden op Rechtspraak.nl, onder LJ-nummer BH4271.
* Het memo in kwestie is niet te vinden op de website van de gemeente Arnhem. Het is wel door de gemeente doorgespeeld aan de redactie van de Gelderlander, maar de hoofdredacteur daarvan was ook niet bereid het op de website van zijn krant te plaatsen. De hier opgegeven link loopt via een particuliere website. Dit was de enige mogelijkheid tot online publicatie van het document zonder eerst een Wob-procedure te hoeven volgen.
Louis van Overbeek is freelance publicist
(Dit artikel wordt/werd op 25-04-09 in enigszins ingekorte versie geplaatst in de Gelderlander, die overigens niet bereid was het ook online te publiceren.)
Hieronder de tekst zoals geplaatst in de Gelderlander:
RECHTBANKVERACHTEND ARNHEMS COLLEGE VERDIENT NIET LANGER VERTROUWEN
Louis van Overbeek
In het beleid van gedwongen tewerkstelling van bijstandsgerechtigden door de gemeente Arnhem, die vorig jaar oktober in de zaak van ‘schoffelweigeraar’ Bennie Beck door de rechter gesommeerd werd hierbij, zoals de wet voorschrijft, geen standaardpakket, maar maatwerk te leveren dat een perspectief op betaald werk biedt, blijkt sindsdien niets veranderd. Werd dit de afgelopen tijd reeds duidelijk uit meldingen van slachtoffers van deze praktijken, onder meer in deze krant, nu blijkt het ook uit een ‘memo’ van B&W aan de gemeenteraad, waarover deze krant op 18 april berichtte. Weliswaar probeert men hierin met veel omhaal van ambtelijk jargon de waarheid te verhullen, maar voor de goede lezer is het volstrekt helder: werklozen worden nog steeds gedwongen tewerkgesteld in geestdodende standaardprojecten die niets bijdragen aan het vinden van betaald werk. Arnhem gaat dus ondanks de rechterlijke tik op de gemeentelijk vingers gewoon op de oude voet door.
De gemeente verdedigt zich tegen kritiek op haar contempt of Court door te stellen dat er sinds de uitspraak wel degelijk wat aan haar beleid is veranderd: ‘de noodzaak tot maatwerk heeft geleid tot intensiever gebruik van het Jobcenter’.
Naar wat de newspeak-term ‘Jobcenter’ überhaupt inhoudt mag de lezer gissen, evenals naar het antwoord op de vraag waarom het intensievere gebruik van dit duistere instrument automatisch zou leiden tot ‘maatwerk’. In het ‘memo’ staat verder (en hier komt de aap helemaal uit de mouw): ‘Het aanvaarden van eenvoudig productie- of schoonmaakwerk, ook voor mensen met een hoger opleidingsniveau, is een prima manier om uit de bijstand te blijven of te geraken.’ Wat is dit immers anders dan de definitie van een standaardtraject? In de volgende zin gaat de gemeente zelfs zo ver te verklaren: ‘De veronderstelling bij sommigen dat de gemeente de “schoffelweigeraar” werk of re-integratie passend bij zijn niveau had moeten aanbieden, staat dan ook haaks op de Wet Werk en Bijstand en komt voort uit onbekendheid met de materie.’ Daar kan de rechter het mee doen: hij is ondeskundig!
Interessant ook is te zien hoe de gemeente de rechterlijke uitspraak niet goed wenst te lezen waar het gaat om het verwijt van het opleggen van ‘dwangarbeid of verplichte arbeid’. ‘Op het punt van de vermeende dwangarbeid heeft de rechtbank geconcludeerd dat daar géén sprake van is’, aldus de gemeente. Dat klopt, maar alleen in het bijzondere geval van de heer Beck, de aanspanner van de rechtszaak, omdat deze - in tegenstelling tot andere bijstandsgerechtigden - zo verstandig was het aangeboden traject maar zeer kort te volgen. De rechter voegt er in zijn uitspraak dan ook aan toe ‘dat er in het concrete geval wel degelijk sprake kan zijn van verplichte arbeid in de zin van de hierboven vermelde verdragsbepalingen’ (art. 4.2 EVRM, art. 8 IVBPR).
De conclusie kan dus geen andere zijn dan dat het Arnhemse college de uitspraak van de rechter op het punt van aanpassing van haar reïntegratiebeleid inderdaad aan haar laars lapt. Omdat de burger tegen een dergelijke schending van de regels van de democratie door een gemeentebestuur zelf geen rechtsmiddelen kan aanwenden, is hij aangewezen op de gemeenteraad van zijn woonplaats. Die zal in zo’n geval dan ook, om geloofwaardig te blijven en niet de indruk te wekken zich geen zier om onrecht te bekommeren, haar vertrouwen in een dergelijk college moeten opzeggen. In dit geval heeft de Arnhemse raad daarmee tegelijk de mogelijkheid te laten zien dat zij de tekenen van de tijd - het failliet van de neoliberale ideologie waardoor ook dit ‘activerende werkgelegenheidsbeleid’ met zijn gedwongen tewerkstelling van bijstandsgerechtigden geïnspireerd werd (we moesten immers ‘de meest concurrerende economie in 2010’ worden) - heeft verstaan.
Louis van Overbeek is freelance publicist
Louis van Overbeek - 24.04.2009 16:16
In het beleid van gedwongen tewerkstelling van bijstandsgerechtigden door de gemeente Arnhem, die vorig jaar in de zaak van ‘schoffelweigeraar’ Bennie Beck door de rechter gesommeerd werd hierbij, zoals de wet voorschrijft, geen standaardpakket, maar maatwerk te leveren dat een perspectief op betaald werk biedt, blijkt sindsdien niets veranderd.
Werd dit de afgelopen tijd reeds duidelijk uit diverse meldingen van slachtoffers van deze praktijken, onder meer in de Gelderlander (zie het artikel Arnhem heeft niks geleerd van zaak ‘schoffelweigeraar’ van 21 februari jl.), nu blijkt het ook uit een op 26 maart geproduceerd ‘memo’ van burgemeester en wethouders aan de gemeenteraad, waarover in diezelfde krant op 18 april werd bericht. Weliswaar probeert men hierin met veel omhaal van ambtelijk jargon de waarheid te verhullen, maar voor de goede lezer is het volstrekt helder: werklozen worden nog steeds gedwongen tewerkgesteld in geestdodende projecten zonder dat naar hun individuele situatie wordt gekeken en zonder dat dit iets bijdraagt aan het krijgen van betaald werk. Arnhem gaat dus ondanks de rechterlijke tik op de gemeentelijk vingers gewoon op de oude voet door.
De gemeente verdedigt zich tegen kritiek op haar contempt of Court door te stellen dat er sinds de rechterlijke uitspraak wel degelijk wat aan haar beleid is veranderd. Bovendien zou de gemeente alleen op haar vingers zijn getikt omdat haar bestreden besluit in de zaak Beck onvoldoende gemotiveerd was. ‘Er wordt’, zo stelt de gemeente, nu dan ook ‘zowel schriftelijk als mondeling toegelicht waarom de betreffende activiteiten noodzakelijk worden geacht. Ook heeft de noodzaak tot maatwerk geleid tot intensiever gebruik van het Jobcenter’.
Naar wat de newspeak-term ‘Jobcenter’ überhaupt inhoudt mag de lezer gissen, evenals naar het antwoord op de vraag waarom het intensievere gebruik van dit duistere instrument automatisch zou leiden tot ‘maatwerk’. En de genoemde ‘zowel schriftelijke als mondelinge toelichting’ bestaat ongetwijfeld uit de bekende, immer toepasbare, mantra van het aanleren van werkritme, omgaan met opdrachten, collega’s, leidinggevenden, etc. In het ‘memo’ staat op pagina 12 echter ook (en hier komt de aap helemaal uit de mouw): ‘Het aanvaarden van eenvoudig productie- of schoonmaakwerk, ook voor mensen met een hoger opleidingsniveau, is een prima manier om uit de bijstand te blijven of te geraken.’ Wat is dit immers anders dan de definitie van een standaardpakket? In de volgende zin gaat de gemeente zelfs zo ver te verklaren: ‘De veronderstelling bij sommigen dat de gemeente de “schoffelweigeraar” werk of re-integratie passend bij zijn niveau had moeten aanbieden, staat dan ook haaks op de Wet Werk en Bijstand en komt voort uit onbekendheid met de materie.’ Daar kan de rechter het mee doen: hij is ondeskundig!
En hoezo eigenlijk ‘noodzaak tot maatwerk’? B&W waren volgens de gemeente toch alleen op hun vingers getikt vanwege de gebrekkige motivering van hun besluit?
Interessant is ook te zien hoe de gemeente de rechterlijke uitspraak niet goed wenst te lezen waar het gaat om het verwijt van het opleggen van ‘dwangarbeid of verplichte arbeid’. ‘Op het punt van de vermeende dwangarbeid heeft de rechtbank geconcludeerd dat daar géén sprake van is’, aldus de gemeente. Dat klopt, maar alleen in het bijzondere geval van de heer Beck, de aanspanner van de rechtszaak, omdat deze - in tegenstelling tot vrijwel alle andere Arnhemse bijstandsgerechtigden - zo verstandig is geweest het aangeboden traject maar zeer kort te volgen. De rechter voegt er in zijn uitspraak dan ook aan toe (p. 4), ‘dat er in het concrete geval wel degelijk sprake kan zijn van verplichte arbeid in de zin van de hierboven vermelde verdragsbepalingen’(art. 4.2 EVRM, art. 8 IVBPR). Dwangarbeid is, ook volgens deze rechter, dus wel degelijk het lot van al die braaf met de gemeente meewerkende andere bijstandsgerechtigden.
De conclusie kan dus geen andere zijn dan dat het Arnhemse college de uitspraak van de rechter op het punt van aanpassing van haar reïntegratiebeleid inderdaad aan haar laars lapt en zich, zoals gezegd, schuldig maakt aan minachting van de rechtbank. En eigenlijk ook aan iets waarvan zij dwangarbeid-weigerende uitkeringsgerechtigden graag beschuldigt: ‘maatregelwaardig gedrag’. Omdat de burger tegen een dergelijke schending van de regels van de democratie door een gemeentebestuur zelf geen rechtsmiddelen kan aanwenden, is hij aangewezen op de gemeenteraad van zijn woonplaats. Die zal in zo’n geval dan ook, om geloofwaardig te blijven en niet de indruk te wekken zich geen zier om onrecht te bekommeren, haar vertrouwen in een dergelijk college moeten opzeggen. In dit geval heeft de Arnhemse raad daarmee tegelijk de mogelijkheid te laten zien dat zij de tekenen van de tijd - het failliet van de neoliberale ideologie waardoor ook dit ‘activerende werkgelegenheidsbeleid’ met zijn gedwongen tewerkstelling van bijstandsgerechtigden geïnspireerd werd (we moesten immers ‘de meest concurrerende economie in 2010’ worden) - heeft verstaan.
Voor het gemeentelijke memo zie de volgend link: http://home.online.nl/myates/memo/ *
De rechterlijke uitspraak is te vinden op Rechtspraak.nl, onder LJ-nummer BH4271.
* Het memo in kwestie is niet te vinden op de website van de gemeente Arnhem. Het is wel door de gemeente doorgespeeld aan de redactie van de Gelderlander, maar de hoofdredacteur daarvan was ook niet bereid het op de website van zijn krant te plaatsen. De hier opgegeven link loopt via een particuliere website. Dit was de enige mogelijkheid tot online publicatie van het document zonder eerst een Wob-procedure te hoeven volgen.
Louis van Overbeek is freelance publicist
(Dit artikel wordt/werd op 25-04-09 in enigszins ingekorte versie geplaatst in de Gelderlander, die overigens niet bereid was het ook online te publiceren.)
Hieronder de tekst zoals geplaatst in de Gelderlander:
RECHTBANKVERACHTEND ARNHEMS COLLEGE VERDIENT NIET LANGER VERTROUWEN
Louis van Overbeek
In het beleid van gedwongen tewerkstelling van bijstandsgerechtigden door de gemeente Arnhem, die vorig jaar oktober in de zaak van ‘schoffelweigeraar’ Bennie Beck door de rechter gesommeerd werd hierbij, zoals de wet voorschrijft, geen standaardpakket, maar maatwerk te leveren dat een perspectief op betaald werk biedt, blijkt sindsdien niets veranderd. Werd dit de afgelopen tijd reeds duidelijk uit meldingen van slachtoffers van deze praktijken, onder meer in deze krant, nu blijkt het ook uit een ‘memo’ van B&W aan de gemeenteraad, waarover deze krant op 18 april berichtte. Weliswaar probeert men hierin met veel omhaal van ambtelijk jargon de waarheid te verhullen, maar voor de goede lezer is het volstrekt helder: werklozen worden nog steeds gedwongen tewerkgesteld in geestdodende standaardprojecten die niets bijdragen aan het vinden van betaald werk. Arnhem gaat dus ondanks de rechterlijke tik op de gemeentelijk vingers gewoon op de oude voet door.
De gemeente verdedigt zich tegen kritiek op haar contempt of Court door te stellen dat er sinds de uitspraak wel degelijk wat aan haar beleid is veranderd: ‘de noodzaak tot maatwerk heeft geleid tot intensiever gebruik van het Jobcenter’.
Naar wat de newspeak-term ‘Jobcenter’ überhaupt inhoudt mag de lezer gissen, evenals naar het antwoord op de vraag waarom het intensievere gebruik van dit duistere instrument automatisch zou leiden tot ‘maatwerk’. In het ‘memo’ staat verder (en hier komt de aap helemaal uit de mouw): ‘Het aanvaarden van eenvoudig productie- of schoonmaakwerk, ook voor mensen met een hoger opleidingsniveau, is een prima manier om uit de bijstand te blijven of te geraken.’ Wat is dit immers anders dan de definitie van een standaardtraject? In de volgende zin gaat de gemeente zelfs zo ver te verklaren: ‘De veronderstelling bij sommigen dat de gemeente de “schoffelweigeraar” werk of re-integratie passend bij zijn niveau had moeten aanbieden, staat dan ook haaks op de Wet Werk en Bijstand en komt voort uit onbekendheid met de materie.’ Daar kan de rechter het mee doen: hij is ondeskundig!
Interessant ook is te zien hoe de gemeente de rechterlijke uitspraak niet goed wenst te lezen waar het gaat om het verwijt van het opleggen van ‘dwangarbeid of verplichte arbeid’. ‘Op het punt van de vermeende dwangarbeid heeft de rechtbank geconcludeerd dat daar géén sprake van is’, aldus de gemeente. Dat klopt, maar alleen in het bijzondere geval van de heer Beck, de aanspanner van de rechtszaak, omdat deze - in tegenstelling tot andere bijstandsgerechtigden - zo verstandig was het aangeboden traject maar zeer kort te volgen. De rechter voegt er in zijn uitspraak dan ook aan toe ‘dat er in het concrete geval wel degelijk sprake kan zijn van verplichte arbeid in de zin van de hierboven vermelde verdragsbepalingen’ (art. 4.2 EVRM, art. 8 IVBPR).
De conclusie kan dus geen andere zijn dan dat het Arnhemse college de uitspraak van de rechter op het punt van aanpassing van haar reïntegratiebeleid inderdaad aan haar laars lapt. Omdat de burger tegen een dergelijke schending van de regels van de democratie door een gemeentebestuur zelf geen rechtsmiddelen kan aanwenden, is hij aangewezen op de gemeenteraad van zijn woonplaats. Die zal in zo’n geval dan ook, om geloofwaardig te blijven en niet de indruk te wekken zich geen zier om onrecht te bekommeren, haar vertrouwen in een dergelijk college moeten opzeggen. In dit geval heeft de Arnhemse raad daarmee tegelijk de mogelijkheid te laten zien dat zij de tekenen van de tijd - het failliet van de neoliberale ideologie waardoor ook dit ‘activerende werkgelegenheidsbeleid’ met zijn gedwongen tewerkstelling van bijstandsgerechtigden geïnspireerd werd (we moesten immers ‘de meest concurrerende economie in 2010’ worden) - heeft verstaan.
Louis van Overbeek is freelance publicist
